1) ...Μετα απο πολυ δουλεια και συχνες βολτες και επαφες με σκυλους ομως υπο κανονες πλεον μπορω να πω πως εχουμε φτασει στα ορι του ικανοποιητικου και συνεχιζουμε ακαθεκτοι προς το καλυτερο...
2) ...Μεχρι τωρα η επαφη που εχει με τα αλλα τετραποδα ειναι απλα 20-30 δευτερα απλα για μυριστουνε και μετα συνεχιζουμε την βολτα μας οπως και να εχει..
3) ...Το ερωτημα που με βασανιζει εδω και λιγες μερες ειναι το εξης : Να κανω την αποπειρα να τον αφηνω σιγα σιγα να ξαναπαιξει πειθαρχειμενα πλεον η θα κανουμε πισογυρισμα χανοντας οτι εχουμε καταφερει εως τωρα και θα πρεπει να ξαναρχισουμε απο την αρχη ??
Βαγγέλη, καλημέρα!
1) Τα νέα σου είναι πολύ ευχάριστα!
Και αποδεικνύουν ότι, με επιμονή και πολλή δουλειά, καθώς και κατανόηση του σκύλου σου, πετυχαίνεις!
Το περιστατικό που περιγράφεις, με την άψογη εκτέλεση του "μείνε", παίρνοντας υπόψη μας την παρουσία του άλλου (
άγνωστου, φαντάζομαι) σκύλου δείχνει πολλά πράγματα...
- Την δουλειά που έχετε ρίξει μαζί...
- Τον ισορροπημένο χαρακτήρα του (όχι ανασφάλεια, όχι επιθετικότητα)...
- Το γεγονός ότι το Rottweiler είναι, όντως, "εκπαιδεύσιμη" φυλή...
2) Γενικά μιλώντας, αυτή η επαφή, των 20-30 δευτερολέπτων, θεωρώ ότι είναι επαρκής... όταν μιλάμε για σκυλιά άγνωστα μεταξύ τους, ή που δεν συναντιούνται συχνά...
Ομως, όπως έχω ξαναγράψει, πιστεύω ότι το "να μυριστούν" δύο σκυλιά, δεν είναι απαραίτητο... αν είναι σε θέση να το κάνουν με ηρεμία (
αυτή είναι η μαγική λέξη), έχει καλώς... αν όχι, δεν αποτελεί ανάγκη του σκύλου, εν γένει... ας πούμε, οι (
άγνωστοι μεταξύ τους - και, ειδικά, του ιδίου φύλου) λύκοι δεν μυρίζονται ποτέ στην άγρια φύση... και, κυρίως, δεν παίζουν μεταξύ τους...
Αποτελεί "ανάγκη" (ή και εμμονή, πολλές φορές) του
κυριαρχικού σκύλου... και, από εκεί και πέρα, ένας αρσενικός - αστείρωτος - κυριαρχικός σκύλος, θεωρεί "υποτιμητικό" να τον προσεγγίζουν και να τον μυρίζουν από πίσω... και θα αντιδράσει... τώρα, αν και ο άλλος σκύλος διαθέτει τα ίδια "προσόντα" και την ίδια "βιοθεωρία", σίγουρα θα προκληθεί (τουλάχιστον) ένταση...
3) Στο σημείο αυτό έχω διαφωνήσει, εν μέρει και με ορισμένους εκπαιδευτές...
που, στα πλαίσια της κοινωνικοποίησης και της Βασικής Υπακοής, προτείνουν, για παράδειγμα, στη συνάντηση δύο σκύλων και δυό ιδιοκτητών, να παίζουν για λίγα δευτερόλεπτα τα σκυλιά μεταξύ τους (δεμένα στους οδηγούς)...
Η άποψή μου (
σαν συνειδητοποιημένος ιδιοκτήτης που δεν έχει την δεξιότητα - εμπειρία ενός επαγγελματία - προσέχουμε για να έχουμε) είναι ότι εξαρτάται από:
- Την προσωπικότητα - κοινωνικότητα του κάθε σκύλου...
- Τη
φυλή που ανήκει ο σκύλος... και το Rottweiler,
οριακά θα έλεγα μπορεί να αφεθεί ελεύθερο σε σκυλοπάρκο, για να παίξει με άλλα σκυλάκια...
Τώρα, η έννοια "να παίξει πειθαρχημένα", με κάνει να σου παραθέσω ένα παράδειγμα:
Οπως σας έχω περιγράψει, η Μόκα μου, όχι μόνο μπορεί να παίξει ελεύθερη και "πειθαρχημένα", με κάθε σκυλί που έχει (
μέχρι σήμερα - στα 2,5 χρόνια της) συναντήσει, αλλά χρησιμοποιείται συνειδητά για να "διδάξει" σε άλλα, πιό δύσκολα σκυλιά, τον σωστό τρόπο προσέγγισης - συνύπαρξης και τα σήματα ηρεμίας - υποταγής... όμως:
α) Στο καλό σενάριο...
Εχει τύχει (
πάνω στο παιχνίδι) να πατήσει (
ή να πέσει με το βάρος της) ελαφρύτερα ή μικρότερα σκυλάκια και να τα πονέσει ή να τα τραυματίσει άθελά της...
το Rottweiler μπορεί να τραυματίσει, επίσης άθελά του, ένα μικρότερο σκυλάκι...
β) Στο άσχημο σενάριο...
Μία μέρα, βρίσκεται σε περιφραγμένο χώρο και παίζει με μιά συνομίληκη λαμπραντορίτσα...
Η Μόκα δεν πολυγουστάρει το μπαλάκι, απλά τρέχει, για να ακολουθήσει το άλλο σκυλί στο τρέξιμο... της αρέσει το "τζαρτζάρισμα", στην ουσία... είναι ικανή να της πετάξεις μπαλάκι, να τρέξει μέχρι εκεί και να επιστρέψει χωρίς κάν να το ακουμπήσει...
Η άλλη σκυλίτσα σεληνιάζεται με το μπαλάκι... μπορεί να στο φέρνει συνεχώς, επί 24 ώρες (σαν το Σωτήρη της
mareco, για παράδειγμα)... είναι, επίσης, κτητική με το μπαλάκι... δεν παιζει, διεκδικεί...
Επί 10 λεπτά, εγώ καπνίζω αμέριμνος και η ιδιοκτήτρια της σκυλίτσας πετάει το μπαλάκι, η σκυλίτσα τρέχει να το πιάσει και η Μόκα τρέχει για να ακολουθεί τη σκυλίτσα, μπρος-πίσω...
Κάποια στιγμή, η ιδιοκτήτρια "λυπήθηκε" τη Μόκα και πετάει το μπαλάκι έτσι, ώστε να προλάβει να το πιάσει η Μόκα... και... πανικός!
Η σκυλίτσα γύρισε και δάγκωσε τη Μόκα, στα χείλη της, που κρέμονται "πλουσιοπάροχα"... και... ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!!!
Η Μόκα όρμησε (
με ότι είχε και δεν είχε) στη σκυλίτσα, τη μάγκωσε και την πήγαινε "μαλιοκούβαρα" για καμιά 50αριά μέτρα... και, όσο η σκυλίτσα αντιστεκόταν, τόσο η Μόκα την πήγαινε ταξίδι... εγώ την έκοψα τελικά...
ένα αρσενικό (τυπικό) Rottweiler, θα είχε προσφέρει, πιστεύω ένα πιο "μαγευτικό" ταξίδι στο άλλο σκυλάκι...
Τα λέω αυτά (
και πολυλογώ και ζητώ συγγνώμη), για να υπονοήσω ότι, όταν τα σκυλιά είναι ελεύθερα, δεν ισχύει 100% η έννοια του "πειθαρχημένου" παιχνιδιού... όλο και κάτι μπορεί να γίνει και να ανατραπούν όλες οι υφιστάμενες ισορροπίες...
Γι' αυτό λέμε, πολλές φορές, ότι οι περισσότερες "δυνατές" φυλές δεν είναι κατάλληλες για να τρέχουν και να παίζουν ανέμελα σε doggie parks...