Καλησπέρα σε όλους, μόλις γράφτηκα στο forum. Σκέφτομαι να υιοθετήσω ενα ημίαιμο γερμανικό ποιμενικό 12 μηνών απο φιλοζωική ομάδα. Τον έχω ήδη επισκεφτεί 2 φορές στο καταφύγιο όπου συγκατοικεί καλά με άλλους 2 αρσενικούς. Η εθελόντρια τον βρήκε πέρυσι με κλειστά μάτια ακόμη πεταμένο στον δρόμο και τον έσωσε με πολύ κόπο με μπιμπερό. Και εδώ είναι η ερώτηση μου: έχω διαβάσει σε αρκετά άρθρα οτι οι πρώτοι 2 μήνες που περνάει το κουταβάκι με την μαμά του είναι νευραλγικής σημασίας όχι μόνο για τον θυλασμό αλλά και για θέματα συμπεριφοράς (η σκυλομαμά διδάσκει όρια, συναισθηματική ασφάλεια, συμβίωση με τα αδελφάκια του κλπ). Διάβασα επίσης οτι οι επιπτώσεις του να χάσει το κουτάβι την σημαντική αυτή περίοδο μπορεί να τον συνοδεύσουν για μια ζωή σε διάφορα θέματα συμπεριφοράς. Ο μικρός και τις δυο φορές που πήγα ήταν πολύ εκδηλωτικός, όρμηξε για αγκαλιές όλα χαρά μόλις άνοιξε η πόρτα, με έγλυφε και διψούσε για χάδια. Έχω ήδη ένα προαίσθημα οτι θα υπάρξει άγχος αποχωρισμού, αλλά είναι απλώς προαίσθημα δικό μου. Υπάρχει κάποιος που έχει υιοθετήσει σκύλο που βρέθηκε νεογέννητο;; Είμαι διατεθιμένη να δουλέψω με εκπαιδευτή εφόσον χρειαστεί αλλά θα με βοηθούσε να ακούσω την εμπειρία και tips από κάποιον που το έχει κάνει, να καταλάβω τι μπορώ να περιμένω. Ίσως προτρέχω αλλά θέλω να είμαι προετοιμασμένη και το καλύτερο για το λυκόπουλο. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!