Το ξύλο της αρκούδας

[johnk]

Ά, τώρα θυμήθηκα και κάτι ακόμα...
Που ίσως να μην έχει και τόσο μεγάλη σχέση με το "ξύλο της αρκούδας"... αλλά έχει μεγάλη συνάφεια με την συμπεριφορά (και την ευελιξία) του ΧΕΙΡΙΣΤΗ, ανάλογα με τα "κιλά" και την "θεάρεστη δράση" του σκύλου του:

Εδώ και κάποιες εβδομάδες, η γυναίκα μου (και εμείς οι υπόλοιποι, κατά συνέπεια) φιλοξενεί ένα θηλυκό αδεσποτάκι 1,5 έτους, που είχε περάσει τους πρώτους 6 μήνες δεμένη σε ένα εργοστάσιο (όπου βρέθηκε) και τους επόμενους 12 μήνες σε "γνωστή" πανσιόν φιλοξενίας (@mareco, "ακούς"?)... και προσπαθεί να το στρώσει λιγάκι, προκειμένου να υιοθετηθεί το καημένο...
Δεν θα το έλεγες φοβικό (δεν είναι), αλλά θα το έλεγες φοβισμένο σε κάθε περίπτωση... περισσότερο απ' όλα φοβάται τους άντρες...
Οπότε, έχω αναλάβει να κάνω το πειραματόζωο... να την βγάζω βόλτες, να έρχομαι σε χαλαρή επαφή μαζί της, να της μιλάω με την διαφορετική (ελπίζω!) φωνή μου κλπ...

Τι έχω παρατηρήσει, λοιπόν, σε σχέση με τον ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ: Το λουρί (!!!)
Όταν γίνει ξάφνιασμα... ή πάει να τραβήξει... ή τρομάξει με κάτι...
Τις πρώτες 4-5 φορές που την είχα εγώ, άρχισε να με προβληματίζει ο εαυτός μου, που χειριζόμουν το λουρί της, όπως χειρίζομαι του Κάσπερ... και την φόβιζα ακόμα περισσότερο...
Τελικά, παίζει μεγάλο ρόλο ο χειριστής, σε σχέση με την ευημερία του σκυλιού του.........

 

[Estranged]

Γκεστάπο με λέει ο μπαμπάς μου στην εγγόνα του (Νεφέλη).
Όταν τον μαλώνω γιατί της δίνει πολλές λιχουδιές, της λέει "Ήρθε η γκεστάπο Νεφελάκι. Δεν έχει άλλα μπισκότα". Άστο... Η κακιά του σπιτιού είμαι. χαχαχα

Εσύ γκεστάπο, εγώ χίτλερ, να ξεκινήσουμε τίποτα αν είναι. Έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια, να πάθει κολιτιδα ένα μήνα και να'ναι μπροστά η μάνα μου στην κτηνίατρο όταν είπε ότι πρέπει να τρώει συγκεκριμένα πράγματα για να σταματήσει επιτέλους να τον μπουκώνει αηδίες.

 

[Lavernne]

Εσύ γκεστάπο, εγώ χίτλερ, να ξεκινήσουμε τίποτα αν είναι. Έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια, να πάθει κολιτιδα ένα μήνα και να'ναι μπροστά η μάνα μου στην κτηνίατρο όταν είπε ότι πρέπει να τρώει συγκεκριμένα πράγματα για να σταματήσει επιτέλους να τον μπουκώνει αηδίες.

Δε ξέρω και γερμανικά ρε μαμώτο.
Άσε και μου το έχει πει ο κτηνίατρός της αυτό. Δηλαδή να πάω με τον πατέρα μου και να του πει να μη της δίνει βλακείες.
Αλλά, από όταν άρχισε να τρώει μόνο στο δικό μας σπίτι και όχι στο πατρικό μου, της δίνει μόνο σκυλομπισκότα και έχω ηρεμήσει και εγώ και το σκυλί.

 

[Yorkaddict]

Aυτό που λένε πολλοί είναι πως δεν γίνεται σύνδεση πράξης - επιβράβευσης ή διόρθωσης όταν....το πάρουμε χαμπάρι, αλλά ή κατά τη διάρκεια ή το πολύ κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά.

Γυρνάμε πχ στο σπίτι και είναι λίμπα τα πάντα μέσα.
Τι να κάνει ο φουκαράς με τόσους πειρασμούς μέσα στο σπίτι;
Να παίξει playstation;

Ειδικά στα κουτάβια αυτό γίνεται κατά κόρον.
Ερχεται ο σκύλος ανυπομονώντας που γυρίσαμε να μας προϋπαντήσει χαρούμενος και εμείς του τα χώνουμε... Δεν μπορεί να κάνει την σύνδεση. Δεν γνωρίζει για ποιο λόγο του φωνάζουμε. Και εκεί σαφώς είμαστε εμείς υπεύθυνοι που δεν τον περιορίσαμε (crate) ή δεν φροντίσαμε ο χώρος που τον αφήσαμε να μην έχει τίποτα που να μπορεί να πειράξει.

Εγώ από παιδάκι είχα γιόρκι. Εξού και η λατρεία.

Τα γιόρκι φημίζονται για τις μ@λακίες τους μέσα στο σπίτι.
Δεν ξέρω γιατί. Ειλικρινά.
Οσες βόλτες και να πάνε, ό,τι και να κάνεις, θα κατουρήσουν μέσα στο σπίτι.
Μάλωμα; Αφήστε...

Θυμάμαι μικρός τη μάνα μου όταν έβλεπε κάπου κατουρημένα, να πιάνει τον σκύλο από τον σβέρκο να τον πηγαίνει στον τόπο του εγκλήματος (!!!) και να του τρίβει τη μούρη στα κατουρημένα. Αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω...
Τόσα ήξερα, τόσα έκανα. Πολλά λάθη.
Μάθανε; Ποτέ και για κανένα λόγο.

Τα χρόνια περάσαν, και αποφάσισα να κάνω και εγώ κάτι σωστό στη ζωή μου.
Και οι 2 που έχω δεν έχουν κατουρήσει ποτέ εκεί που δεν πρέπει, από τότε που μάθανε.
Ημουν διαρκώς από πάνω τους και όποτε "διάβαζα" τέτοια πρόθεση τους έδειχνα που να πάνε. Ακόμα και ο τρελός που ήρθε πιο μεγάλος (6 μηνών) ήταν αστέρι.
Και όταν πήγαιναν εκεί που πρέπει, με το πόδι σηκωμένο επιβραβεύονταν. Λεκτικά κυρίως αλλά και με μεζέ - ειδικά στην αρχή.

Και αυτό που λέει ο Μιχάλης είναι πολύ σημαντικό.
Ειδικά σε πράγματα που είναι απαραίτητα αλλά δεν τα γουστάρουν, πας εσύ, δεν τα φωνάζεις. Αλλιώς συνδέουν το "έλα" με κάτι κακό.

Μικρές μ@λακιούλες που κάνουν την διαφορά.
Και είναι όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι

 

[l.Kyveli]

Εγώ από παιδάκι είχα γιόρκι. Εξού και η λατρεία.

Τα γιόρκι φημίζονται για τις μ@λακίες τους μέσα στο σπίτι.
Δεν ξέρω γιατί. Ειλικρινά.
Οσες βόλτες και να πάνε, ό,τι και να κάνεις, θα κατουρήσουν μέσα στο σπίτι.
Μάλωμα; Αφήστε...

Θυμάμαι μικρός τη μάνα μου όταν έβλεπε κάπου κατουρημένα, να πιάνει τον σκύλο από τον σβέρκο να τον πηγαίνει στον τόπο του εγκλήματος (!!!) και να του τρίβει τη μούρη στα κατουρημένα. Αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω...
Τόσα ήξερα, τόσα έκανα. Πολλά λάθη.
Μάθανε; Ποτέ και για κανένα λόγο.

Τα χρόνια περάσαν, και αποφάσισα να κάνω και εγώ κάτι σωστό στη ζωή μου.
Και οι 2 που έχω δεν έχουν κατουρήσει ποτέ εκεί που δεν πρέπει, από τότε που μάθανε.
Ημουν διαρκώς από πάνω τους και όποτε "διάβαζα" τέτοια πρόθεση τους έδειχνα που να πάνε. Ακόμα και ο τρελός που ήρθε πιο μεγάλος (6 μηνών) ήταν αστέρι.
Και όταν πήγαιναν εκεί που πρέπει, με το πόδι σηκωμένο επιβραβεύονταν. Λεκτικά κυρίως αλλά και με μεζέ - ειδικά στην αρχή.

Aν από την εξίσωση βγάζαμε τα γιόρκι θα μπορουσες να μιλάς και για εμένα.
Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Το πρώτο κουτάβι που μεγάλωσα εγώ είναι ο Έλβις. Έκανα ακριβώς ότι κι εσύ, ήμουν διαρκώς εκεί όταν δεν ήταν στο κρέιτ του και όταν έβλεπα ότι πάει να τα κάνει τον έβαζα εκεί που πρέπει. Έμαθε πολύ γρήγορα με ελάχιστα ατυχήματα.
Θεωρώ τραγικό πλέον να δείρεις κουτάβι είναι κατρουλίδικο. Κάτι δεν κάνεις εσύ σωστά πάντα. Το κουτάβι θα μάθει αν του δείξεις με το σωστό τρόπο. Είναι ένα μωρό που του φεύγουν τα τσίσα και πρέπει να του δείξεις που θες να τα κάνει.

 

[Yorkaddict]

Ακριβώς Μυρτώ!
Είναι βέβαια τρομερά κουραστικό να είσαι διαρκώς από πάνω τους.
Να μην μένουν λεπτό χωρίς επίβλεψη. Και για την δική τους ασφάλεια βέβαια αλλά και για να μην αναπτύσσουν συμπεριφορές που δεν θες και δεν μπορείς να τις διορθώσεις τη στιγμή που θα τις δεις.

 

[ghelly]

Αντε να πω και εγώ του δικιλου...
Όσες φορές εκανε μαλακία ήμουν σε μια φάση να βγάζω καπνούς από τα αυτιά και με σφιγμένα δόντια να λέω "ελα-εδω-ΤΩ ΡΑ".... ερχόταν (δεν έχω παράπονο) αλλά είναι γνωστή τσούλα και κατευθείαν γυρνούσε ανασκελα με το που έφτανε.
Όσο για τράβηγμα με λουρί, εμείς είχαμε το "πετάει το γιορκι? πετάααααααει". Απαραίτητη η πτήση ώσπου να μάθει να μην αγριεύει σε μεγαλόσωμα σκυλια, το έμαθε!
Να σηκώσω χέρι για ξυλιά δεν το έχω κάνει, αλλά για να την ακινητοποιήσω ενώ κάνει σαν αφιονισμένο έχω αλλο τρίκ που "αφορα" μόνο δίκιλα...

@Lavernne γκεστάπο??? Meet γιαγκούλα (το καλλιτεχνικό μου από τους δικούς μου)

εδιτ: το έλα εδώ ΤΩΡΑ... συνοδεύεται με τεντωμένο δείκτη που δείχνει προς το έδαφος μπροστά μου. Απαραίτητη γκριμάτσα δε τα "τεντωμένα" ρουθούνια (κάπως πρέπει να αναπνεύσω πριν πάθω εμφραγμα)

 

[Lavernne]

Δε μπορώ να πω.. Τα καλλιτεχνικά που μας δίνουν είναι πρωτότυπα και μέσα στη γλύκα!! Χαχαχα

 

[dimitris-skg]

Θυμάμαι μικρός τη μάνα μου όταν έβλεπε κάπου κατουρημένα, να πιάνει τον σκύλο από τον σβέρκο να τον πηγαίνει στον τόπο του εγκλήματος (!!!) και να του τρίβει τη μούρη στα κατουρημένα.

Εξίσου κλασσικό, και το ξανάκουσα πρόσφατα, "όταν κατουράει όπου να ' ναι, να το χυπάς με μια εφημερίδα, αλλιώς δεν θα μάθει"....

 

[Michalis-Maya]

Εξίσου κλασσικό, και το ξανάκουσα πρόσφατα, "όταν κατουράει όπου να ' ναι, να το χυπάς με μια εφημερίδα, αλλιώς δεν θα μάθει"....

Και πρέπει να είναι ημέρας, αλλιώς δεν το συνδυάζει σωστά. Είπαμε timing is everything.

 

[ghelly]

Εξίσου κλασσικό, και το ξανάκουσα πρόσφατα, "όταν κατουράει όπου να ' ναι, να το χυπάς με μια εφημερίδα, αλλιώς δεν θα μάθει"....

Απορώ πάντα... τι θα μάθει με την εφημερίδα? τις αγγελίες ή τα "κοινωνικα"?

 

[ntoulis]

Απορώ πάντα... τι θα μάθει με την εφημερίδα? τις αγγελίες ή τα "κοινωνικα"?

τις αναγγελίες θανάτου/κηδείες/μνημόσυνα.. μπορεί να είναι emo σκύλος

 

[stamatia]

Το θέμα εξελίσσεται ......."αγάπη μόνο".............πάρτε τα πάνω σας καλέ...

 

[Μαρια&Ηρα]

Καταρχας το "γκεσταπο" κ το "ες ες" ειναι κατοχυρωμενο χρονια τωρα απο εμενα,just saying, με λενε ετσι γονεις κ φιλοι, με λεει ετσι το ετερον ημισυ, με λεγαν ετσι ακομη κ οι υφισταμενοι μου στο γραφειο, κατι μου λεει οτι κ η Ηρα ετσι πρεπει να με λεει...οποτε δεν τίθεται θεμα "πρωτειων"!
"Ξύλο" εαν πέσει οποτε πεσει (τουτεστιν φαπες κ οχι κλωτσομπουνιδια) πρεπει να πεσει για all the right reasons at the exact time the event took place κ με τροπο που ουτε να δημιουργησεις "ζημια" (ειτε σωματικη ειτε ψυχολογικη) ουτε να "γκρεμισεις" οτι εχεις "χτισει" μεχρι εκεινη την στιγμή...
Υπαρχει σωστος τροπος "ξυλοφορτωματος", η "τεχνη της βιαιης επιβολης"?
Κατα την αποψη μου ναι!
Πολλες φορες κάνουμε κατι το οποιο δεν μας ευχαριστεί, που μπορει να ειναι εντελώς εκτος χαρακτηρα μας κ που ακομη καποιοι μπορει κ να διαφωνουν στην ζωη μας, ομως το κάνουμε!
Γιατι?
Γιατι αποσκοπουμε (προφανώς) σε καποια μακροπροθεσμη "ανταμοιβη" κ θεωρουμε οτι αυτη την "ανταμοιβη" καλως ή κακώς μπορουμε να την "εισπραξουμε" μονο εαν ακολουθησουμε εναν πιο "δυσβατο δρόμο"!
Δεν σημαινει οτι αγαπαω λιγότερο την Ηρα, οτι δεν την εκτιμω ή δεν σεβομαι την προσωπικοτητα της...
απλουστατα επειδη εχει την ιδιοσυγκρασια που εχει, εγω πρεπει να εγγυηθώ σαν "μαμα" της για τον ισορροπημένο χαρακτηρα της κ την καλη της φυση!

 

[Estranged]

Δύσβατος είναι ο δρόμος όταν πραγματικά πάει να γίνει κάτι άσχημο και για να το προλάβεις ενστικτωδώς σου βγαίνει η "βίαιη επιβολή", όπως και σε κάθε πλάσμα στη φύση, αλλά αντ'αυτού επειδή άλλη γνώμη έχεις για ποιά είναι η αποτελεσματικότερη μακροπρόθεσμα οδός, συγκρατείς μετά κόπων και βασάνων τα βασικά σου ένστικτα και κάνεις το "σωστό".

Δεν είναι τυχαίο που τη φορά που έκανα τη μαλακία και την φορά που πήγα να την ξανακάνω ήταν ελαφρά τα περιστατικά. Λόγω της ελαφρότητας δεν σκέφτηκα τι λάθος πήγα να κάνω.

Υ.Γ. ποιός πάει για πρωτεία; Ελάτε να μαζευτούμε να κάνουμε το 4ο ράιχ.

 

[Michalis-Maya]

Μαρία έγραψες κάπου (δεν το βρίσκω τώρα), ότι χρειάστηκε να επιβληθείς στην Ήρα, όταν σου έκανε ένα ντου και τα χρειάστηκες.

Μπορείς σε παρακαλώ να θυμηθείς και να περιγράψεις το σκηνικό;
Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της;
Κάποια προειδοποίηση που δεν είδες;
Θεωρείς αν είχε γίνει κάτι διαφορετικό εκείνη τη μέρα, να μην είχε χρειαστεί να έρθεις σε αντιπαράθεση μαζί της;

 

[betty coltrane]

Ά, τώρα θυμήθηκα και κάτι ακόμα...
Που ίσως να μην έχει και τόσο μεγάλη σχέση με το "ξύλο της αρκούδας"... αλλά έχει μεγάλη συνάφεια με την συμπεριφορά (και την ευελιξία) του ΧΕΙΡΙΣΤΗ, ανάλογα με τα "κιλά" και την "θεάρεστη δράση" του σκύλου του:

Εδώ και κάποιες εβδομάδες, η γυναίκα μου (και εμείς οι υπόλοιποι, κατά συνέπεια) φιλοξενεί ένα θηλυκό αδεσποτάκι 1,5 έτους, που είχε περάσει τους πρώτους 6 μήνες δεμένη σε ένα εργοστάσιο (όπου βρέθηκε) και τους επόμενους 12 μήνες σε "γνωστή" πανσιόν φιλοξενίας (@mareco, "ακούς"?)... και προσπαθεί να το στρώσει λιγάκι, προκειμένου να υιοθετηθεί το καημένο...
Δεν θα το έλεγες φοβικό (δεν είναι), αλλά θα το έλεγες φοβισμένο σε κάθε περίπτωση... περισσότερο απ' όλα φοβάται τους άντρες...
Οπότε, έχω αναλάβει να κάνω το πειραματόζωο... να την βγάζω βόλτες, να έρχομαι σε χαλαρή επαφή μαζί της, να της μιλάω με την διαφορετική (ελπίζω!) φωνή μου κλπ...

Τι έχω παρατηρήσει, λοιπόν, σε σχέση με τον ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ: Το λουρί (!!!)
Όταν γίνει ξάφνιασμα... ή πάει να τραβήξει... ή τρομάξει με κάτι...
Τις πρώτες 4-5 φορές που την είχα εγώ, άρχισε να με προβληματίζει ο εαυτός μου, που χειριζόμουν το λουρί της, όπως χειρίζομαι του Κάσπερ... και την φόβιζα ακόμα περισσότερο...
Τελικά, παίζει μεγάλο ρόλο ο χειριστής, σε σχέση με την ευημερία του σκυλιού του.........

quoted for emphasis

Υπαρχουν περιπτωσεις που ο Σαντσο μπορει να πλησιασει σκυλο με τους δικους του ορους κανει πολυ καλυτερη δουλεια απ οταν εχει καρφιτσωμενη εμενα διπλα του. Διπλα του ειμαι παλι αλλα χωρις τον ομφαλιο λωρο. Αυτο το λουρι ρε γμτ ειναι σα ζωντανο οργανο, περναει πληροφοριες ακομα κι οταν δε θες!

 

[johnk]

...Αυτο το λουρι ρε γμτ ειναι σα ζωντανο οργανο, περναει πληροφοριες ακομα κι οταν δε θες!

Γι' αυτό και το κορυφαίο βιβλίο της Patricia McConnell λέγεται "The other end of the leash"!!!

 

[east49]

χωρίς πρόθεση καμία να δαγκώσει αλλα στο τελος μου
καρφώνει δυο κυνόδοντες στον μηρό. Εκει χωρίς να το πολυ
σκεφτώ την δίνω μια δυνατή οχι τόσο για το τι εκανε ή γιατι πόνεσα
αλλα κάποια στιγμή πρεπει να τελειώνει αυτο και το εμβόλιο πρεπει
να γίνει. Η σφαλιάρα την πάγωσε και το εμβόλιο έγινε χωρίς να
χτυπιέτε.

. Στο επόμενο εμβόλιο μετα απο
καιρό ηταν φοβισμένη αλλα δεν χτυπιοτανε.

Ολο το παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν μπορει να θεωρηθεί
επιτυχια. Δεν ξέρω αν μπορει ομως να θεωρηθεί και αποτυχία.

@ISKENDER
Μπορεις να μου εξηγησεις το σκεπτικο "που σε καμια περιπτωση δεν μπορεις να το θεωρησεις επιτυχια;";

Εχουμε αιτιο (ο σκυλος χτυπιεται γιατι δεν θελει το εμβολιο) επιβολη (της ριχνεις το χαστουκι στα μουτρα) αποτελεσμα, (παγωνει και δεχεται το εμβολιο χωρις να χτυπιεται) και διαρκεια στο χρονο (την επομενη φορα υπομεινε το εμβολιο χωρις να χρειαστει να χτυπιεται κ να αρπαξει αυτο το χαστουκι.

Για μενα αυτο που περιγραφεις με την προυποθεση οτι με τις αναλογες κινησεις μετα η σχεση σας, που ΣΑΦΩΣ μετα δεν ηταν ιδια αλλα ΒΕΛΤΙΩΘΗΚΕ* ειναι ο ορισμος της επιτυχιας.

*Ειναι και δικη μου αποψη οτι αν αναγκασεις εναν σκυλο, εστω δια της επιβολης να υπομεινει κατι που αρχικα φοβοτανε και μετα ο φοβος φυγει η μειωθει, τοτε η σχεση αποκτα εμπιστοσυνη, το σκυλι αρχιζει να εμπιστευεται.

Θα ηθελα ομως το σκεπτικο σου πισω απο αυτο.
Αν αντι για χαστουκι βαλουμε λιχουδια θα λεγαμε οτι ειχαμε γαμω τις εκπαιδευτικες μαθοδους κ ενα τελειο αποτελεσμα;;

 

[Μαρια&Ηρα]

Μπορείς σε παρακαλώ να θυμηθείς και να περιγράψεις το σκηνικό;
Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της;
Κάποια προειδοποίηση που δεν είδες;
Θεωρείς αν είχε γίνει κάτι διαφορετικό εκείνη τη μέρα, να μην είχε χρειαστεί να έρθεις σε αντιπαράθεση μαζί της;

Θα σου πω γιατι το θυμαμαι σαν χθες...
Μπροστα απτο σπιτι υπαρχει ενας μεγαλος διαδρομος, απο κει μπαινεις (εσύ τα αυτοκινητα ολα) τεσπα λειπαμε ενα απογευμα κ επιστρεψαμε βράδυ,στον διαδρομο αυτο ειναι πισσα σκοταδι κ επειδη συνηθιζει να κάθεται εκει η Ηρα οταν ανοιγω την καγκελοπορτα για να μπουμε μεσα της φωναζω κιολας για να απομακρυνθει, τεσπα γινεται η συνηθισμενη "τελετουργια" μας, πουθενα η Ηρα, μπαινει μεσα ταμαξι παει κατω, πισω απτο σπιτι που τα παρκαρουμε κ μενω εγω να καλώ την Ηρα...τιποτα..σιγή ιχθύος...λεω μου κραταει μουτρα που ελειπα...
γυρναω πλατη κ αρχιζω κ κινούμαι προς το σπιτι με το σκεπτικο οτι οταν βαρεθει θα εμφανιστεί!
Κ ξαφνικα ακουω ενα ποδοβολητο απο πισω μου (μεστην ησυχια κιολας της νυχτας) λες κ μου την πεφτει κοπαδι αγριων αλογων!
Γυρναω να κοιταξω αλλα μεστο σκοτάδι που δεν βλεπεις ουτε την μυτη σου κ με την Ηρα ναναι κατράμι δεν εβλεπα τιποτα παρα την τελευταια στιγμη, σε αποσταση αναπνοης δλδ, και την βλεπω να πεταγεται στον αερα με μια φατσα που δεν την ειχα ξαναδει μεχρι εκεινη την στιγμη, κακια, επιθετικη, οργισμενη με προτεταγμενα τα δόντια ρε παιδι μου, σαν κατι σκηνες καλτ ταινιας που βλεπεις το σκυλι εξ κολασεως να προσπαθει να κατασπαραξει τον εκαστοτε πρωταγωνιστή!
Αν ηταν αλλο σκυλι μονο απτο σοκ κ την τρομαρα παιζει κ απλα να κοκκαλωνα εκει, αλλα επειδη ηταν η Ηρα, η Ηρα ΜΟΥ, κατευθείαν σηκωσα ποδι να προστατεψω τον κορμο μου κ με το δεξι την αρπαξα στον αερα απτον λαιμο κ την εριξα κατευθειαν κατω!
Πεφτει, σηκώνεται κ παει να κανει παλι το ιδιο, την ξαναπεταω κατω...κ πριν προλαβει να ξανασηκωθει την αρχιζω στις γρηγορες, δεν μπορεις να φανταστεις τα νευρα μου την απογοητευση μου αλλα κ την υπερανθρωπη προσπαθεια που κατεβαλα να συγκρατηθω ωστε να μην την αρχισω στις κλωτσιές!
Κατι που μου κανε εντύπωση ηταν οτι οταν εφαγε την πρωτη σφαλιαρα ηταν σαν να "ξύπνησε", σαν να ηταν σε τρανς μεχρι εκεινη την στιγμη, εκεινη την στιγμη είδα στα ματια της την Ηρα μου, μεχρι εκεινη την στιγμη οχι, δεν την εβλεπα, εβλεπα ενα αγνωστο πλασμα που δεν το αναγνωριζα!
Το χερι μου ετσουζε κ την επομενη μερα κ της κραταγα μουτρα ναι, η ιδια ηταν σαν κλαμενο μ@$#ι κ ολο με γυροφερνε για χαδια κλπ αλλα δε με ενοιαζε!
Δεν υπηρξε καμια προειδοποιηση, δεν την δικαιολογω για κανενα λογο, δεν ξερω που οφείλοταν ολο αυτο...κ αν εσυ θεωρεις οτι θα μπορουσα να αντιδρασω διαφορετικα, πιο σωστα, πιο θετικα, θα ηθελα πολυ να ακουσω την αποψη σου! Εσυ δλδ τι θα κανες?
Γιατι εν τέλει αυτό που ξερω εγω ειναι οτι δεν επαναληφθηκε ποτε κ εκτοτε δεν ξαναχρειαστηκε να σηκώνω χερι πανω της!