Χρόνια τώρα, δεν υπερβάλω αν πω οχτώ, υπάρχει ένας σκύλος στην επάνω γειτονιά μας. Ποτέ μου δεν το συμπάθησα γιατί είχαμε αρκετές αντιπαραθέσεις . Για κάποιο λόγο όποτε περνάει κάποιος απο το δρόμο του γαυγίζει και κάνει τον μάγκα. Ε, εγώ απο την πλευρά μου αντι να μη δώσω σημασία αντιδρούσα. Ένα γέρικο μαυρόσκυλο γεμάτο γρίζες τρίχες στο πρόσωπο, αδυνατισμένο με ξεραμένη μπογιά-ασβέστη στο τρίχωμα.
Τέλος πάντων, τον τελευταίο καιρό για κάποιο λόγο έχουμε γίνει φιλαράκια. Μόλις με δει απο το σπιτάκι του βγαινει με ουρά προπέλα, έρχεται δίπλα μου και κάθεται. Δεν πα να είναι η σκύλα μου μαζί και να θέλει παιχνίδι, αυτό θέλει τα χάδια μου. Πολλές φορές θα με ακολουθήσει μέχρι τα σύνορα του και γυρνόντας τον βλέπω ακόμη να κοιτάει.
Υπάρχει μια γυναικα η οποία του έχει βάλει ένα σκυλόσπιτο έξω στο δρόμο. Ο σκύλος όπως είπα χρόνια τώρα εκει μένει. Σήμερα την πέτυχα να βγαίνει απο το σπίτι της και με ειδε καθισμένο στο πεζοδρόμιο να παίζω με τα σκυλιά. Πλησίασε λέγοντας "Καλημέρα. Σε συμπαθεί ο σκύλος". Αυθόρμητα, χωρίς να το έχω σκεφτεί αλλα ποτέ δεν ξέρεις είπα "Αν συνεχίσει έτσι και το θέλει ας έρθει να μείνει μαζί μου". Η αντίδραση της γυναίκας μου φάνηκε λίγο περίεργη αφου απάντησε "Δεν γίνεται γιατί είναι δικός μου".
Καταλαβαίνω ότι η γυναίκα έχει συνηθίσει το σκύλο έξω απο το σπίτι της τόσο καιρό αλλα... γιατί να μη ζήσει τα τελευταία του χρόνια λίγο πιο άνετα? Κάνει μπαμ ο σκύλος ότι δεν τρώει, ότι δεν έχει κτηνιατρική φροντίδα (είναι στειρωμένος πάντως) και το πιο σημαντικό ότι του λείπει η συντροφιά.
Αν είχατε χρόνια τώρα ένα σκύλο/γάτα στην γειτονιά και ξαφνηκά κάποιος τον πέρνει με σκοπό να του κάνει πιο εύκολη την ζωή πως θα νιώθατε?
Θα το δεχόσασταν ή θα σας στεναχωρούσε?
Τέλος πάντων, τον τελευταίο καιρό για κάποιο λόγο έχουμε γίνει φιλαράκια. Μόλις με δει απο το σπιτάκι του βγαινει με ουρά προπέλα, έρχεται δίπλα μου και κάθεται. Δεν πα να είναι η σκύλα μου μαζί και να θέλει παιχνίδι, αυτό θέλει τα χάδια μου. Πολλές φορές θα με ακολουθήσει μέχρι τα σύνορα του και γυρνόντας τον βλέπω ακόμη να κοιτάει.
Υπάρχει μια γυναικα η οποία του έχει βάλει ένα σκυλόσπιτο έξω στο δρόμο. Ο σκύλος όπως είπα χρόνια τώρα εκει μένει. Σήμερα την πέτυχα να βγαίνει απο το σπίτι της και με ειδε καθισμένο στο πεζοδρόμιο να παίζω με τα σκυλιά. Πλησίασε λέγοντας "Καλημέρα. Σε συμπαθεί ο σκύλος". Αυθόρμητα, χωρίς να το έχω σκεφτεί αλλα ποτέ δεν ξέρεις είπα "Αν συνεχίσει έτσι και το θέλει ας έρθει να μείνει μαζί μου". Η αντίδραση της γυναίκας μου φάνηκε λίγο περίεργη αφου απάντησε "Δεν γίνεται γιατί είναι δικός μου".
Καταλαβαίνω ότι η γυναίκα έχει συνηθίσει το σκύλο έξω απο το σπίτι της τόσο καιρό αλλα... γιατί να μη ζήσει τα τελευταία του χρόνια λίγο πιο άνετα? Κάνει μπαμ ο σκύλος ότι δεν τρώει, ότι δεν έχει κτηνιατρική φροντίδα (είναι στειρωμένος πάντως) και το πιο σημαντικό ότι του λείπει η συντροφιά.
Αν είχατε χρόνια τώρα ένα σκύλο/γάτα στην γειτονιά και ξαφνηκά κάποιος τον πέρνει με σκοπό να του κάνει πιο εύκολη την ζωή πως θα νιώθατε?
Θα το δεχόσασταν ή θα σας στεναχωρούσε?