Για να μη χαθούμε σε "φιλοσοφικά" μονοπάτια, θα δώσω ένα καθημερινό και "πεζό" παράδειγμα:
1. Να σκύβουμε και να μαζεύουμε τα "κακάκια" του σκύλου μας!...Ναί, ακόμα και από το γρασίδι ή το χώμα...δεν είναι "λίπασμα"!
"Πεζό", αλλά σημαντικό και ακόμα και αυτό μπορεί να αποτελέσει "λύση" και "βήμα" ακόμα και για την μείωση των αδέσποτων, για την ελάττωση των περιστατικών βασανισμού, κλπ.
Πως και γιατί;...Γιατί ο άνθρωπος που θα θεωρεί δεδομένο το ότι πρέπει να μαζέψεις τα κόπρανα του σκύλου σου, πιθανότατα έχει μπεί στην διαδικασία ενημέρωσης και υπευθυνότητας.Δύσκολα θα παρατήσει το σκύλο του σε χωματερή, δύσκολα θα κρεμάσει το σκύλο του από δέντρο.
Επίσης, η εικόνα αυτού του "υπεύθυνου ιδιοκτήτη" που μαζεύει τα κόπρανα του σκύλου του, όσο πιο πολύ την συναντάμε, όσο πιο καθημερινή γίνετε, τόσο θα "πείθει" και θα "δείχνει" προς την σωστή κατεύθυνση.
2. Βασική υπακοή...Πόσοι γνωρίζουν ότι αυτό δεν είναι μια "πολυτέλεια" για σκυλιά που θα πάνε σε "καλλιστεία", αλλά απαραίτητη διαδικασία για μια σωστή συμβίωση;
Πόσα προβλήματα λύνει;...Πόσα λιγότερα αδέσποτα θα υπήρχαν αν δεν ήταν "μπελάς";...Πόσα σκυλάκια θα γλύτωναν από τις ρόδες του αυτοκινήτου αν γνώριζαν το "έλα";
Άλλη μια φοβερή εικόνα, σκύλος και ιδιοκτήτης σε πλήρη αρμονία να πηγαίνουν βόλτα, χωρίς να κάνει "σκι" ο ιδιοκτήτης, να σταματούν σε φανάρια και πεζοδρόμια, να περπατούν αβίαστα στο πλήθος...Πόσα σωστά μηνύματα περνούν αυτές οι εικόνες;
...και αργότερα οι επιστολές, αργότερα τα άρθρα, μετά οι διαδηλώσεις και οι καθιστικές διαμαρτυρίες, μετά οι απαιτήσεις από το κράτος...
Όλα είναι καλά και όμορφα, αλλά η δική μας καθημερινότητα είναι η πιο μεγάλη "επανάσταση"...λέω.