Εγω πάντως, περνούσα με τον σκύλο μου ανάμεσα από μια αγέλη, που ούτε πεζός δεν τολμούσε εύκολα, πόσο μάλλον όταν έχεις και σκύλο μαζί σου...
Αλλά εκπαίδευσα τον σκύλο μου από μικρό να τα πηγαίνει καλά με τα αδέσποτα, και να μην προκαλεί, να αποδέχεται το ότι η αγέλη είναι δικαιωματικά στον χώρο της και έχει κυριαρχικά δικαιώματα, και δεν είχα ποτέ προβλήματα.
Το κόλπο που εφάρμοζα είναι ότι την είχα πάντα στο μαζί, ακουμπούσε δίπλα μου, και ακόμα και σε περιπτώσεις που κάνανε κύκλο τα αδέσποτα και έδειχναν απειλητικά, εμείς μέναμε στην θέση μας μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Επίσης μοίραζα φαγητό στα αδέσποτα, κι έτσι με τον καιρό χαιρόντουσαν που πηγαίναμε, γιατί ήξεραν ότι θα τσιμπήσουν κάτι (σαν φόρο, σαν διόδια)...
Όταν είχα τον αρσενικό μποξερίνο (τον πήρα κατ ευθείαν ενήλικο), στην αρχή τα πράγματα ήταν δύκολα, αλλά ο μάγκας κάθε φορά που τσαμπουκαλευότανε με αδέσποτα τον μάλωνα, του έκοβα την βόλτα επί τόπου, και όποτε καθυστερούσε να τα παρει στο κρανίο τον επαινούσα, οπότε σύντομα κατάλαβε ότι όταν δεν τσαμπουκαλεύεται θα ακούσει μπράβο, και σε λιγότερο από 6 μήνες έγινε ένας πρόγκηπας στην συμπεριφορά του.
Μια φορά ήρθε ένας μάγκας, και παρόλο ότι ο δικόςμου φέρθηκε σωστά, ο άλλος επέμεινε και ο δικός μου ψιλοαγρίεψε, και μετά με κοίταξε μαλωμένος... Δεν τον μάλωσα ξανά, γιατί είχε δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν τα πράγματα δεν σώνονται αλλιώς, αλλά... όχι να το προκαλούμε.