Παραμονή Χριστουγέννων 2009, πέφτουμε στο κρεβάτι τα ξημερώματα, μετά από τραπέζι που είχαμε κάνει στο σπίτι για γνωστούς και φίλους.
Κομμάτια και οι δυό μας..
Ο γνωστός απατεώνας Ούζος έρχεται και ξαπλώνει (κλασικά) διπλα από το κρεβάτι μας. Τότε δεν είχαμε ακόμα τη μικρή διαολίτσα
Χρρρ εγώ, χρρρρ κι ο καλός μου.
Έλα όμως που μετά από 1-2 ώρες διψούσα (φαντάζεστε τι είχα πιει από αλκοόλ, που με είχε πιάσει καϊλα), σηκώνομαι να πάω στην κουζίνα να πιω νεράκι. Ο χώρος της κουζίνας ενιαίος με το σαλόνι.
Το σκυλί άφαντο. Δε με πήρε καν από πισω, όπως κάνει συνήθως.
Με την τσίμπλα στο μάτι, αρχίζω να τον ψάχνω. Και τι να δω; Ο μουσιού Πασάς-στα-Γιάννενα ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στο δερμάτινο καναπέ (τον οποίο έχει "φάει" παλιότερα και υποτίθεται δεν τον αφήναμε πλέον ν' ανεβαίνει), το τζάκι να σιγοκαίει μπροστά του, κι αυτός ο απερίγραπτος τύπος με τα σκέλια ανοιχτά κι ένα μακάριο χαμόγελο ζωγραφισμένο στην κλοουνόφατσά του!
Πάω κοντά όσο πιο αθόρυβα μπορούσα, αλλά φυσικά με είχε πάρει πρέφα.
Έλα μου όμως που ήξερε, ότι έχει κάνει μαλακία και το παίζει ψόφιος κοριός ο απατεώνας!!
Εγώ: Ούζο κοιμάσαι;
Ούζος: .......
Εγώ: Ρε απατεώνα, ψόφησες;
Ούζος:... (δεν κουνάει ούτε ρουθούνι)
ΣΤο μεταξύ, έρχεται κι ο καλός μου και πεθαίνουμε στο γέλιο!
Ο μουσιού Ούζος σκάει ένα απερίγραπτο χαμόγελο (τελικά, όντως γελάνε τα σκασμένα;!) και συνεχίζει ν' απολαμβάνει την ξάπλα του!
Μάλλον θα περίμενε τον 'Αγιο Βασίλη το χρυσό μου
Ιδού και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του αλητήριου