Τον Μιχάλη τον γνώρισα μέσα από ένα τηλεφώνημα, πριν από περίπου 3 χρόνια. Η φωνή του ήταν ζεστή και φιλική και ο λόγος της επικοινωνίας μας κάποιες πληροφορίες που ήθελε να αντλήσει για το Ντόγκο Αρτζεντίνο. Συναντηθήκαμε έναν μήνα αργότερα σε μια καφετέρια εκεί μου είπε πως είχε πάρει ένα αρσενικό Ντόγκο, 3 μηνών, από ένα σημαντικό εκτροφείο της φυλής στην Ιταλία. Χάρηκα γιατί μου έδειξε πως είχε μελετήσει... ήξερε γραμμές, ελαττώματα, κληρονομικότητες. Και μου είπε πως αργότερα θα έπαιρνε κι ένα θηλυκό.
Είχε περάσει περίπου ένα εξάμηνο όταν βρέθηκα στο σπίτι του για καφέ. Εκεί, ένα στειρωμένο ημίαιμο αρσενικό λυκόσκυλο παρέα με έναν μεσήλικα Ντρατχαρ με υποδέχτηκαν. Ξαφνιάστηκα γιατί περίμενα να δω ένα Ντόγκο και δεν ήξερα για την ύπαρξη άλλων σκύλων.
«Κυνηγάω», μου εξήγησε ο Μιχάλης, «και έχω συνολικά 8 σκυλιά». Και βλέποντας την απορία στο πρόσωπό μου, συμπλήρωσε: «Τα υπόλοιπα είναι σε ένα κτήμα 4 στρεμμάτων 10’ λεπτά από εδώ! Πάμε!».
Πράγματι, σε λιγότερο από 10’ είχαμε φτάσει σε ένα κτήμα το οποίο ήταν χωρισμένο στην μέση. Το ένα τμήμα φιλοξενούσε έναν ενιαίο χώρο με 2 Ντράτχαρ μέσα και το δεύτερο 6 μικρότερα περιφραγμένα τμήματα τύπου run, αρκετά μεγάλου εμβαδού όπου στα τέσσερα απ’ αυτά υπήρχαν δύο Επανιέλ Μπρετόν, ένα Ρότβαιλερ κι ένα υπέροχο έφηβο Ντόγκο. Τον ρώτησα αν έχει φασαρίες με τόσο σκυλιά εδώ και μου εξήγησε πως μόνο το Ντόγκο και το Ρότβαϊλερ ήταν αρσενικά και πως είχαν μόλις τρεις μήνες διαφορά. «Έτσι», ισχυρίστηκε ο Μιχάλης, «ο Ίντιο με τον Μπάροκ τα πάνε μια χαρά! Είναι τα καλύτερα φιλαράκια» και άνοιξε τις πόρτες αφήνοντας τα δύο φιλαράκια να έρθουν κοντά μας. Πράγματι, οι δυο τους τα πήγαιναν περίφημα έπαιζαν μεταξύ τους και με εμάς χωρίς να ακουστεί το παραμικρό. Ο Ίντιο ήταν ένα τυπικό εκρηκτικό Ντόγκο με αστείρευτη ενέργεια και συνεχή απαίτηση της προσοχής και ο Μπάροκ ένα πανέξυπνο και κοινωνικό Ρότβαϊλερ, άγρυπνο, φιλικό και εντυπωσιακό. Ο Μιχάλης μου είπε πως επισκεπτόταν το κτήμα τρεις φορές την ημέρα για να καθαρίσει, να ταΐσει και να αλλάζει θέσεις στα σκυλιά. Και μία φορά την ημέρα έπαιρνε τον Μπάροκ και τον Ίντιο και τους έβγαζε βόλτα μαζί με την γυναίκα του.
Ο Ίντιο εξελίχθηκε σε ένα υπέροχο αρσενικό Ντόγκο και παρά τις επιφυλάξεις μου και το πιστεύω μου πως ανθρωποκεντρικοί σκύλοι όπως είναι και οι δύο φυλές δεν πρέπει να μεγαλώνουν σε κτήμα μακριά απ’ την οικογένεια, οι δυο τους τα πήγαιναν υπέροχα, τόσο μεταξύ τους όσο και με τα άλλα σκυλιά στο κτήμα, την μέρα παίζανε όσο ήταν υπό επιτήρηση και το βράδυ κοιμόντουσαν το καθένα στον χώρο του.
Ένα πρόσφατο Σαββατιάτικο πρωινό χτύπησε το τηλέφωνο! Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε ο Μιχάλης αναστατωμένος: «Έχω μεγάλο πρόβλημα», μου είπε, «ο Ίντιο σκότωσε τον Μπάροκ». «Τι έγινε; Πως τον σκότωσε ρε Μιχάλη;» τον ρώτησα ξαφνιασμένος. Σύντομα μου εξήγησε πως πήγε το πρωί και βρήκε τον Ίντιο μέσα στον χώρο του Μπάροκ να κάθεται μεσ’ στα αίματα, τραυματισμένος άσχημα στο ρύγχος και στα άκρα και να έχει το πτώμα του «φιλαράκου» του απλωμένο μπροστά του. Μου είπε επίσης πως δεν τον άφηνε να πλησιάσει και πως έπρεπε να σκαρφιστεί κάτι για να του αποσπάσει την προσοχή για να πάρει τον νεκρό Μπάροκ από μέσα. Τον ρώτησα αν τα άλλα σκυλιά ήταν εντάξει και μου απάντησε πως τίποτα άλλο δεν είχε πειραχτεί και πως δεν καταλάβαινε πως ο Ίντιο βρέθηκε στον χώρο το Μπάροκ αφού υπήρχε ψηλός φράχτης που τους χώριζε. Μου είπε επίσης πως την Δευτέρα θα πήγαινε στον κτηνίατρο να του κάνει ευθανασία, αφού δεν μπορούσε να τον πυροβολήσει. Σοκαρισμένος κατέβασα το ακουστικό του τηλεφώνου και λίγο παραδίπλα μου άκουσα την φωνή της γυναίκας μου να λέει: «Το θλιβερό δεν είναι πως ο Μιχάλης έχασε έναν σκύλο, αλλά δύο…!».
