Ένα ροτβάηλερ, που εντικτωδώς δεν κάνει φύλαξη του χώρου του και του ανθρώπου που προστατεύει, δεν είναι ροτβάηλερ. Είναι σαν να πάρουμε μια φερράρι, της βάλουμε μηχανή από Φίατ 127 και καμαρώνουμε την φερράρι μας!!!
Όταν έχεις τέτοιον σκύλο, ωφείλεις να είσαι σε θέση να τον ελέγξεις όταν και αν αποφασίσει να παρέμβει, και ακόμα καλύτερα να περιμένει δικιά σου εντολή για να παρέμβει.
Ένα λάθος εκπαιδευμένο σκυλί, φυσικά είναι πιο επικίνδυνο. Ενα σωστά εκπαιδευμένο σκυλί δεν πρόκειται ποτέ να πειράξει κανέναν σε κανένα πάρκο.
Η δικιά μου, όσο ήταν ανεκπαίδευτη, ήταν πραγματικά επικίνδυνη.
Μετά την εκπαίδευση, δεν ήταν κίνδυνος για κανέναν.
Δεν μπορώ να φανταστώ κουτάβια 5-6 μηνών ανεξαρτήτως ράτσας, που δεν μπορουν να εκπαιδευτούν, και πρέπει να πεθάνουν!!! Απλώς χρειάζονται χρόνο, απασχόληση και πολλή δουλειά. Προφανώς δεν ήθελαν να κοπιάσουν ή ήταν άσχετοι, όσοι επέλεξαν να τα σκοτώσουν.
Φιλοξένησα κάποτε έναν μποξερίνο, 5 χρονών, τον Μπόνο.
Ο Μπόνο είχε δαγκώσει το αφεντικό του, είχε καταστρέψει ένα ολόκληρο σπίτι, και εγκαταλήφθηκε σε ένα πάρκιγκ σκύλων για ευθανασία.
Ο τύπος λυπήθηκε να το κάνει, και μου πρότεινε να τον πάρω.
Τον πρώτο μήνα, κάθε μέρα μετάνοιωνα που τον πήρα...
Κάθε μέρα έλεγα πως θα τον πάω πίσω.
Στους τρεις μήνες τον έπεισα πως εγώ είμαι ο αρχηγός του σπιτιού, τα πράγματα βελτιώθηκαν αλλά... ο Μπόνο ήταν πολύ δύσκολος σκύλος. Το μόνο που δεν μπόρεσα να λύσω είναι ότι επέμενε να κατουράει στο μπαλκόνι... Είχα πάθει ζημιά στον ώμο, το να περπατήσει μαζί, χωρίς να τραβάει, μια άγνωστη έννοια...
Στην αρχή, μόλις συναντούσαμε άλλον σκύλο, αρσενικό, γινόταν κόλαση.
Τον πέμπτο μήνα είχαμε πάει σε ένα λιμάνι, και έκανα την χαζομάρα να τον αφήσω να βουτήξει στην θάλασσα, ενώ φορούσε το λουρί του. Ο Μπόνο θεώρησε σαν παιχνίδι να παίξει με ένα μπουκάλι, που λειτουργούσε σαν τσαμαδούρα για το ρεμέντζο κάποιας βάρκας, μπλέχτηκε το λουρί του με το σκοινί της τσαμαδούρας, και πνίγηκε. Βούτηξα με τα ρούχα, και πρόλαβα και τον έβγαλα από τον πάτο. Ο Μπόνος από εκείνη την στιγμή, έχοντας πλήρως συνειδητοποιήσει ότι του έσωσα της ζωή, έγινε άλλος σκύλος. Δεν ξαναλέρωσε ποτέ στο σπίτι! Δεν ξανατράβηξε, δεν αμφισβήτησε ποτέ ότι κι αν ήθελα. Στο τέλος πηγαίναμε βόλτα χωρίς λουρί.
Όταν συναντούσαμε άλλο σκύλο, γυρνούσε και με κοίταζε... Του έκανα νόημα με τα μάτια, και ο Μπόνος έσβηνε τον σκύλο από το οπτικό του πεδίο και συνέχιζε την βόλτα του...
Ήταν ο μικρός πρίγκηπας. Για 6-8 μήνες από τότε ήταν ο καλύτερος σκύλος που είχα ποτέ μου. Κύριος!!!
Ο Μπόνο τόσα χρόνια ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει, και τι όχι, αλλά δεν γούσταρε... Όταν θέλησε να υπακούσει, απέδειξε ότι μπορούσε να είναι ένας πρίγκηπας.
Τον χάσαμε μια Κυριακή μεσημέρι, έπαθε εμβολή ενώ παίζαμε με την μπάλα.
Ο κάθε σκύλος έχει το κουμπί του, αν δεν το βρούμε, δεν φταίει ούτε αυτός, ούτε η ράτσα. Πιστεύω ότι ο Μπόνος είχε μια δεύτερη ευκαιρία, και την εκμεταλλεύτηκε για να ζήσει όμορφα τον τελευταίο χρόνο της ζωής του.