Σκύλος και θάλασσα
- Thread starter amangos
- Ημερομηνία δημιουργίας
ΘΕΟΣ!
Ax αχ αχ, δεν αντέχω άλλο θα πεθάνω στο γέλιο.
Φίλε είσαι καταπληκτικός, όσο και να το διαβάζω πάντα πεθένω στο γέλιο, το έστειλα σε συναδερφουσ εδω στην δουλειά που έχουν σκυλιά και κατουρήθηκαν στο γέλιο και φώναζαν "άξιος, άξιος", όσοι μπορούσαν να ξεστωμίσουν κάτι ενώ γέλαγαν, άλλοι πεσμένοι κάτω και να χτυπιούνται απο τα γέλια.
Όπως είπε και gwgw....να σε προσλάβουμε για μπράβο???
Ax αχ αχ, δεν αντέχω άλλο θα πεθάνω στο γέλιο.
Φίλε είσαι καταπληκτικός, όσο και να το διαβάζω πάντα πεθένω στο γέλιο, το έστειλα σε συναδερφουσ εδω στην δουλειά που έχουν σκυλιά και κατουρήθηκαν στο γέλιο και φώναζαν "άξιος, άξιος", όσοι μπορούσαν να ξεστωμίσουν κάτι ενώ γέλαγαν, άλλοι πεσμένοι κάτω και να χτυπιούνται απο τα γέλια.
Όπως είπε και gwgw....να σε προσλάβουμε για μπράβο???
α βρε το mango... χαίρομαι που σε βλέπω εδώ... βλέπω έχει εξελιχθεί πιο καλά το θέμα στο forum αυτό...
όμως θα στο πω.... αν και απολαμβάνω το φόβο που προκαλούν στους μ****ς τα σκυλιά μου.... περισσότερο πρόβλημα μου δημιουργεί...
γιατί ρε φίλε τι σου έφταιξαν οι γυναίκες τους; αυτές σου την είπαν... τσ τσ τσ... ότι πρέπει είσαι εσύ για να ανέβει η αυτοπεποίθηση του γυναικείου φύλου...
και μετά αναρωτιέστε γιατί σας τα σπάμε... (πλάκα κάνω ε
:lol: :lol: :lol:
καταπληκτικός ο σκυλάκος σου ε χμ μάλλον τέλεια η γυναικάρα σου χαχαχα
όμως θα στο πω.... αν και απολαμβάνω το φόβο που προκαλούν στους μ****ς τα σκυλιά μου.... περισσότερο πρόβλημα μου δημιουργεί...
γιατί ρε φίλε τι σου έφταιξαν οι γυναίκες τους; αυτές σου την είπαν... τσ τσ τσ... ότι πρέπει είσαι εσύ για να ανέβει η αυτοπεποίθηση του γυναικείου φύλου...
και μετά αναρωτιέστε γιατί σας τα σπάμε... (πλάκα κάνω ε
:lol: :lol: :lol:
καταπληκτικός ο σκυλάκος σου ε χμ μάλλον τέλεια η γυναικάρα σου χαχαχα
Αφού σας διασκεδάζω, να σας πω και άλλα καμώματα μου...
Καθόμουνα έξω από το κτηνιατρείο, περιμένοντας τον γιατρό. Είχε αργήσει λίγο. Το ιατρείο είναι ισόγειο, και μια πρασιά χωρίζει τον χώρο από τον διάδρομο που οδηγεί στην είσοδο της πολυκατοικίας...
Το τερατάκι περίμενε ξαπλωμένο κάτω. Εγώ στεκόμουν όρθιος, δίπλα του.
Μια κυράτσα ξεκίνησε να προχωράει στον διάδρομο για να μπει στην πολυκατοικία, βλέπει το σκυλί, και σταματάει. Μην ξεχνάτε ότι μας χωρίζει και μια πρασιά...
Να προχωρήσω? με ρωτάει...
Και δεν προχωράς? της λέω...
Ξέρεις φοβάμαι!!! επιμένει ακίνητη...
Κι εγώ!!! της λέω...
Εγώ φοβάμαι τον σκύλο! μου λέει...
Κι εγώ μην μου κολήσεις Aids!!! της λέω...
Πως θα σου κολήσω aids? με ρωτάει...
Ο σκύλος τι σου κάνει? την ρωτάω...
Αν με δαγκώσει? ξαναρωτάει
Αν με "γ....ς"? ξαναρωτάω
Δεν είσαι λογικός, μου λέει
Θα έπρεπε να φοβάσαι εμένα, παρά τον σκύλο μου, της λέω
Γιατί? με ρώτησε...
Γιατί αν είμαι λογικός, για να έχω τον σκύλο μου αμολυτό, κάτι ξέρω...
Αν είμαι τρελός και ο σκύλος μου είναι επικίνδυνος αλλά παρόλα αυτά τον έχω αμολυτό, τότε προαπαθείς να βγάλεις άκρη με έναν τρελό. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν ο σκύλος μου είναι επικίνδυνος, το θέμα είναι αν εγώ είμαι επικίνδυνος ή όχι.
Κατά τα άλλα, εγώ εξακολουθώ να φοβάμαι μην μου κολήσεις aids!!!
H κυράτσα έκανε μεταβολή και έφυγε!!!
------------------------
Όταν ασχολιόμουνα με τον όμιλο, γράφτηκε μέλος ένας τύπος που ήταν γείτονας... Τον ρώτησαν εαν με ξέρει... Είπαν το όνομα μου, τίποτα! Το όνομα του σκύλου, τίποτα!! Οπότε αρχίζουν και με περιγράφουν οπότε ο τύπος λέει:
Ποιός, ένας μισότρελος με ξυρισμένο κεφάλι?
(όποτε μου την βαράει, τα ξυρίζω...)
Εγώ πάλι δεν τον ήξερα... Κάποια στιγμή βλέπω έναν μπουνταλά με ένα κουτάβι.
Ρε συ, του φωνάζω, δεν θυμάμαι το όνομα σου, είσαι εσύ που γράφτηκε πρόσφατα στον όμιλο?
Ναι μου λέει χαμογελαστά...
Εσύ που με είπες μισότρελο???
Κόμπλαρε ο τύπος, δεν απάντησε και ένοιωσε φανερά αμήχανος...
Άκου να σου πω, του είπα, εγώ σε τίποτα δεν έχω υπάρξει μισός στην ζωή μου, θεότρελος να το δεχτώ, αλλά αν με ξαναπείς μισότρελο, θα σου φάω το λαρύγκι!!!
Για να είμαι ειλικρινής (αν και δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να καταλαβαίνουν το χιούμορ μου-ούτε είναι απαραίτητο να είναι πάντα πετυχημένο) περίμενα να γελάσει, αλλά αυτός έφυγε όπου φύγει φύγει, και δεν το είδαμε στον όμιλο ξανά (για όσο διάστημα τουλάχιστον εγώ συμμετείχα)
Καθόμουνα έξω από το κτηνιατρείο, περιμένοντας τον γιατρό. Είχε αργήσει λίγο. Το ιατρείο είναι ισόγειο, και μια πρασιά χωρίζει τον χώρο από τον διάδρομο που οδηγεί στην είσοδο της πολυκατοικίας...
Το τερατάκι περίμενε ξαπλωμένο κάτω. Εγώ στεκόμουν όρθιος, δίπλα του.
Μια κυράτσα ξεκίνησε να προχωράει στον διάδρομο για να μπει στην πολυκατοικία, βλέπει το σκυλί, και σταματάει. Μην ξεχνάτε ότι μας χωρίζει και μια πρασιά...
Να προχωρήσω? με ρωτάει...
Και δεν προχωράς? της λέω...
Ξέρεις φοβάμαι!!! επιμένει ακίνητη...
Κι εγώ!!! της λέω...
Εγώ φοβάμαι τον σκύλο! μου λέει...
Κι εγώ μην μου κολήσεις Aids!!! της λέω...
Πως θα σου κολήσω aids? με ρωτάει...
Ο σκύλος τι σου κάνει? την ρωτάω...
Αν με δαγκώσει? ξαναρωτάει
Αν με "γ....ς"? ξαναρωτάω
Δεν είσαι λογικός, μου λέει
Θα έπρεπε να φοβάσαι εμένα, παρά τον σκύλο μου, της λέω
Γιατί? με ρώτησε...
Γιατί αν είμαι λογικός, για να έχω τον σκύλο μου αμολυτό, κάτι ξέρω...
Αν είμαι τρελός και ο σκύλος μου είναι επικίνδυνος αλλά παρόλα αυτά τον έχω αμολυτό, τότε προαπαθείς να βγάλεις άκρη με έναν τρελό. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν ο σκύλος μου είναι επικίνδυνος, το θέμα είναι αν εγώ είμαι επικίνδυνος ή όχι.
Κατά τα άλλα, εγώ εξακολουθώ να φοβάμαι μην μου κολήσεις aids!!!
H κυράτσα έκανε μεταβολή και έφυγε!!!
------------------------
Όταν ασχολιόμουνα με τον όμιλο, γράφτηκε μέλος ένας τύπος που ήταν γείτονας... Τον ρώτησαν εαν με ξέρει... Είπαν το όνομα μου, τίποτα! Το όνομα του σκύλου, τίποτα!! Οπότε αρχίζουν και με περιγράφουν οπότε ο τύπος λέει:
Ποιός, ένας μισότρελος με ξυρισμένο κεφάλι?
(όποτε μου την βαράει, τα ξυρίζω...)
Εγώ πάλι δεν τον ήξερα... Κάποια στιγμή βλέπω έναν μπουνταλά με ένα κουτάβι.
Ρε συ, του φωνάζω, δεν θυμάμαι το όνομα σου, είσαι εσύ που γράφτηκε πρόσφατα στον όμιλο?
Ναι μου λέει χαμογελαστά...
Εσύ που με είπες μισότρελο???
Κόμπλαρε ο τύπος, δεν απάντησε και ένοιωσε φανερά αμήχανος...
Άκου να σου πω, του είπα, εγώ σε τίποτα δεν έχω υπάρξει μισός στην ζωή μου, θεότρελος να το δεχτώ, αλλά αν με ξαναπείς μισότρελο, θα σου φάω το λαρύγκι!!!
Για να είμαι ειλικρινής (αν και δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να καταλαβαίνουν το χιούμορ μου-ούτε είναι απαραίτητο να είναι πάντα πετυχημένο) περίμενα να γελάσει, αλλά αυτός έφυγε όπου φύγει φύγει, και δεν το είδαμε στον όμιλο ξανά (για όσο διάστημα τουλάχιστον εγώ συμμετείχα)
Το μεγάλο γέλιο ήταν όταν κόψαμε το πόδι , και το τέρας είχε μείνει με τρία πόδια...
Ο κάθε μ@λ@κ@ς που με έβλεπε, θεωρούσε λογικό να μου πιάνει την κουβέντα για να μαθει γιατί ο σκύλος μου είχε μόνο τρία πόδια...
Στην αρχή στενοχωριόμουνα, αλλά μετά το γύρισα στο καλαμπούρι.
Το κλασικό μου ήταν να κοιτάω απορρημένος τον σκύλο μου, και να ρωτάω:
Μα..4 πόδια έχει!!!
Πως, λείπει το ένα... έλεγαν αυτοί αυθόρμητα
Αμάν, κάπου θα του έπεσε, και άρχιζα να ψάχνω γύρω γύρω που ήταν το πόδι!!!
Αν είχα όρεξη για πάρλα, τους έλεγα πως είχα πάει στην Αυστραλία, και πως ενώ κολυμπούσα μου την έπεσαν καρχαρίες, και το σκυλί βούτηκε και με έσωσε, αλλά τελευταία στιγμή ένας καρχαρίας του άρπαξε το πόδι...
Έπρεπε να βλέπατε τις φάτσες τους!!!
Μια φορά ήρθαν κάτι παιδιά τρέχοντας... Αυτός είναι ο σκύλος που σας έσωσε από τους καρχαρίες? με ρώτησαν...
(κάποιος θα είχε ακούσει την ιστορία, και θα την είπε στα παιδιά, και αυτά με είχαν εντοπίσει)
Το καλύτερο ήταν όταν τους έλεγα ότι έτσι είναι αυτή η ράτσα, με 3 πόδια!!!
Τι ράτσα είναι, με ρωτούσαν
Dreifussler, τους έλεγα
Και είναι με 3 πόδια? με ξαναρωτούσαν
Ναι, είναι ειδική ράτσα, που την χρησιμοποιούσαν οι κλέφτες, και με τα 3 ίχνη, μπερδευόντουσαν οι διώκτες, και δεν τους έβρισκαν...
Με κοιτούσαν σαν χάνοι!!!
Το πιο αστείο είναι ότι με πίστευαν...
Μέσα στην στενοχώρια μου, είχα βρει τρόπο να εκδικούμαι όλους αυτούς τους αδιάκριτους...
Μια μέρα περνούσα την παραλιακή. Μια γυναίκα, καμιά 45αριά χρονών, ξένη που ζούσε (προφανώς) χρόνια στην Ελλάδα, στέκεται δίπλα μου, δεν τραβήχτηκε γιατί είχε δίπλα της ένα ροτβάηλερ, κοίταξε τον σκύλο (προφανώς είδε και το λειψό πόδι) και άρχισε να μιλάει στο τερατάκι: Τι όμορφο που είσαι, τι καλό... με τον γνωστό τόνο που μιλάμε στα σκυλιά μας, με ξενική προφορά.
Οπότε γυρνάει, με κοιτάζει (κι ενώ εγώ ετοίμαζα μια καινούργια ιστορία μόλις θα ρωτούσε για το πόδι) μου λέει: Μπορώ να το χαϊδέψω?
Ναι της είπα καχύποτα...
Το χάιδεψε, το κανάκεψε, μου χαμογέλασε και προχώρησε...
Την θυμάμαι ακόμα αυτήν την γυναίκα. Ήταν η μόνη!!! Η μόνη που δεν με ρώτησε, που δεν με έκανε να πρέπει να απαντήσω στην περιέργεια της, η μόνη που είδε το σκύλο μου και όχι την αναπηρία του.
Νάναι καλά.
Ο κάθε μ@λ@κ@ς που με έβλεπε, θεωρούσε λογικό να μου πιάνει την κουβέντα για να μαθει γιατί ο σκύλος μου είχε μόνο τρία πόδια...
Στην αρχή στενοχωριόμουνα, αλλά μετά το γύρισα στο καλαμπούρι.
Το κλασικό μου ήταν να κοιτάω απορρημένος τον σκύλο μου, και να ρωτάω:
Μα..4 πόδια έχει!!!
Πως, λείπει το ένα... έλεγαν αυτοί αυθόρμητα
Αμάν, κάπου θα του έπεσε, και άρχιζα να ψάχνω γύρω γύρω που ήταν το πόδι!!!
Αν είχα όρεξη για πάρλα, τους έλεγα πως είχα πάει στην Αυστραλία, και πως ενώ κολυμπούσα μου την έπεσαν καρχαρίες, και το σκυλί βούτηκε και με έσωσε, αλλά τελευταία στιγμή ένας καρχαρίας του άρπαξε το πόδι...
Έπρεπε να βλέπατε τις φάτσες τους!!!
Μια φορά ήρθαν κάτι παιδιά τρέχοντας... Αυτός είναι ο σκύλος που σας έσωσε από τους καρχαρίες? με ρώτησαν...
(κάποιος θα είχε ακούσει την ιστορία, και θα την είπε στα παιδιά, και αυτά με είχαν εντοπίσει)
Το καλύτερο ήταν όταν τους έλεγα ότι έτσι είναι αυτή η ράτσα, με 3 πόδια!!!
Τι ράτσα είναι, με ρωτούσαν
Dreifussler, τους έλεγα
Και είναι με 3 πόδια? με ξαναρωτούσαν
Ναι, είναι ειδική ράτσα, που την χρησιμοποιούσαν οι κλέφτες, και με τα 3 ίχνη, μπερδευόντουσαν οι διώκτες, και δεν τους έβρισκαν...
Με κοιτούσαν σαν χάνοι!!!
Το πιο αστείο είναι ότι με πίστευαν...
Μέσα στην στενοχώρια μου, είχα βρει τρόπο να εκδικούμαι όλους αυτούς τους αδιάκριτους...
Μια μέρα περνούσα την παραλιακή. Μια γυναίκα, καμιά 45αριά χρονών, ξένη που ζούσε (προφανώς) χρόνια στην Ελλάδα, στέκεται δίπλα μου, δεν τραβήχτηκε γιατί είχε δίπλα της ένα ροτβάηλερ, κοίταξε τον σκύλο (προφανώς είδε και το λειψό πόδι) και άρχισε να μιλάει στο τερατάκι: Τι όμορφο που είσαι, τι καλό... με τον γνωστό τόνο που μιλάμε στα σκυλιά μας, με ξενική προφορά.
Οπότε γυρνάει, με κοιτάζει (κι ενώ εγώ ετοίμαζα μια καινούργια ιστορία μόλις θα ρωτούσε για το πόδι) μου λέει: Μπορώ να το χαϊδέψω?
Ναι της είπα καχύποτα...
Το χάιδεψε, το κανάκεψε, μου χαμογέλασε και προχώρησε...
Την θυμάμαι ακόμα αυτήν την γυναίκα. Ήταν η μόνη!!! Η μόνη που δεν με ρώτησε, που δεν με έκανε να πρέπει να απαντήσω στην περιέργεια της, η μόνη που είδε το σκύλο μου και όχι την αναπηρία του.
Νάναι καλά.
Όταν καμμιά φορά έρχεται στα όνειρα μου, είμαι πολύ χαρούμενος. Έχουν περάσει 6 χρόνια, παρόλα αυτά μου λείπει πάρα πολύ. Δεν πιστεύω στην μετά θάνατον ζωή, αλλά για κάποιο λόγο ελπίζω να βρεθούμε μια μερα ξανά μαζί. Ελπίζω να με έχει συγχωρέσει.
Συγνώμη
Συγνώμη
Μια φορά κι έναν καιρό, κάποιοι αποφάσισαν να βάλουν ταμπέλες ότι απαγορεύονται οι σκύλοι, στην πρασινάδα όπου μαζευόμασταν και παίζαν τα σκυλιά μας στην μαρίνα του Καλαμακίου. Πήγε και ένας λιμενόμπατσος και προειδοποίησε τους σκυλάδες (πριν πάω εγώ) ότι από Δευτέρα θα μοιράζουν πρόστιμα...
Εγώ θα την βγάλω την μια και θα την πετάξω στην θάλασσα μόλις σκοτεινιάσει, είπε ο Θοδωρής... Εγώ την άλλην είπα εγώ!!!
Την άλλη μέρα είχε μείνει μόνο μια ταμπέλα.
Όταν πήγα το απόγευμα, ήρθε ένας λιμενόμπατσος και μας λέει... Από Δευτέρα όποιος είναι εδώ θα φάει πρόστιμο.
Ρε φιλαράκο, του λέω, μπορείς να κάνεις μια εξαίρεση και να γράψεις εμένα σήμερα?
Όχι, από Δευτέρα μου λέει αυτός...
Επειδή χθες ήτανε 3 ταμπέλες και σήμερα μια, μέχρι την Δευτέρα δεν θα υπάρχει ταμπέλα για να μου ρίξεις πρόστιμο, δεν μου το ρίχνεις σήμερα να τελειώνουμε?
Γιατί? με ρώτησε αμήχανα...
Γιατί θέλω να πάω να πληρώσω αύριο το πρωί το πρόστιμο, και μετά με την απόδειξη στα χέρια θα κάνω καταγγελία ότι εσείς εδώ, αφήνετε όλους αυτούς τους τύπους να μπαινοβγαίνουν παράνομα με κόττερα με ξένες σημαίες, κάνετε τα στραβά μάτια για την φοροδιαφυγή τους, για το ΦΠΑ που δεν έχουν πληρώσει, για το τεκμήριο, για τα μαϊμού επαγγελματικά, και ενώ το ξέρετε ότι πίσω από τις εταιρείες μαϊμούδες ποιοί είναι οι ιδοκτήτες, ξέρετε πολύ καλά ποιοί μπαινοβγαίνουν κάθε τρεις και λίγο, ενώ λοιπόν ξέρετε όλα τα πιο πάνω και άλλα πολλά, αντί να κάνετε στοιχειωδώς το καθήκον σας σαν λιμεναρχείο, ασχολείστε με εμάς που βγάζουμε τους σκύλους μας βόλτα εδώ πέρα!!!
Τα θερμά μου συγχαρητήρια, θέλω να πληρώσω πρόστιμο, και αν δεν καταφέρω να σας μεταθέσω όλους σε λιμεναρχεία σε τίποτα βουνοκορφές (!!!) δεν θα σταματήσω να σας κηνυγάω...
Μόκο ο τύπος...
Θα μιλήσω στο διοικητή μου, ψέλισε, και έφυγε...
Την άλλη μέρα, η τρίτη ταμπέλα δεν ήταν εκεί. Μόνοι τους την έβγαλαν, κάποιος άλλος την πέταξε στην θάλασσα, δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι δεν ξανατέθηκε ποτέ ξανά θέμα σκύλου στο συγκεκριμένο σημείο.
Ίσως να σας φαίνομαι υπερβολικός, αλλά... τσαμπουκά θέλει το θέμα, έστω ότι είναι παράνομο να πας τον σκύλο σου στο πάρκο, έστω ότι είναι παράνομο να τον βάλεις στην θάλασσα, να το δεχτώ, ας έρθει κάποιος που σέβεται τους νόμους της τροχαίας, κάποιος που δεν φοροδιαφεύγει, κάποιος που δεν έχτισε παράνομα, δεν έχτισε στο αποχαρακτηρισμένο δάσος, στο μπαζωμένο ρυάκι, στον αιγιαλό, κάποιος χωρίς την παραμικρή αυθαιρεσία, κάποιος που δεν παρανομεί καθημερινά, και όταν θα με κρίνει θα του ζητήσω δημόσια συγνώμη και θα δεχτώ να υποστώ τις συνέπειες του νόμου.
Ας έρθει ο αναμάρτητος, και ας ρίξει πρώτος τον λίθον.
Αλλά εγώ αυτό που ξέρω είναι ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει, θα κάνω κι εγώ αυτό που θέλω εγώ: Θα πάω όπου θέλω με τον σκύλο μου!!!
Νομίζω ότι είναι η μικρότερη δυνατή παρανομία.
Εγώ θα την βγάλω την μια και θα την πετάξω στην θάλασσα μόλις σκοτεινιάσει, είπε ο Θοδωρής... Εγώ την άλλην είπα εγώ!!!
Την άλλη μέρα είχε μείνει μόνο μια ταμπέλα.
Όταν πήγα το απόγευμα, ήρθε ένας λιμενόμπατσος και μας λέει... Από Δευτέρα όποιος είναι εδώ θα φάει πρόστιμο.
Ρε φιλαράκο, του λέω, μπορείς να κάνεις μια εξαίρεση και να γράψεις εμένα σήμερα?
Όχι, από Δευτέρα μου λέει αυτός...
Επειδή χθες ήτανε 3 ταμπέλες και σήμερα μια, μέχρι την Δευτέρα δεν θα υπάρχει ταμπέλα για να μου ρίξεις πρόστιμο, δεν μου το ρίχνεις σήμερα να τελειώνουμε?
Γιατί? με ρώτησε αμήχανα...
Γιατί θέλω να πάω να πληρώσω αύριο το πρωί το πρόστιμο, και μετά με την απόδειξη στα χέρια θα κάνω καταγγελία ότι εσείς εδώ, αφήνετε όλους αυτούς τους τύπους να μπαινοβγαίνουν παράνομα με κόττερα με ξένες σημαίες, κάνετε τα στραβά μάτια για την φοροδιαφυγή τους, για το ΦΠΑ που δεν έχουν πληρώσει, για το τεκμήριο, για τα μαϊμού επαγγελματικά, και ενώ το ξέρετε ότι πίσω από τις εταιρείες μαϊμούδες ποιοί είναι οι ιδοκτήτες, ξέρετε πολύ καλά ποιοί μπαινοβγαίνουν κάθε τρεις και λίγο, ενώ λοιπόν ξέρετε όλα τα πιο πάνω και άλλα πολλά, αντί να κάνετε στοιχειωδώς το καθήκον σας σαν λιμεναρχείο, ασχολείστε με εμάς που βγάζουμε τους σκύλους μας βόλτα εδώ πέρα!!!
Τα θερμά μου συγχαρητήρια, θέλω να πληρώσω πρόστιμο, και αν δεν καταφέρω να σας μεταθέσω όλους σε λιμεναρχεία σε τίποτα βουνοκορφές (!!!) δεν θα σταματήσω να σας κηνυγάω...
Μόκο ο τύπος...
Θα μιλήσω στο διοικητή μου, ψέλισε, και έφυγε...
Την άλλη μέρα, η τρίτη ταμπέλα δεν ήταν εκεί. Μόνοι τους την έβγαλαν, κάποιος άλλος την πέταξε στην θάλασσα, δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι δεν ξανατέθηκε ποτέ ξανά θέμα σκύλου στο συγκεκριμένο σημείο.
Ίσως να σας φαίνομαι υπερβολικός, αλλά... τσαμπουκά θέλει το θέμα, έστω ότι είναι παράνομο να πας τον σκύλο σου στο πάρκο, έστω ότι είναι παράνομο να τον βάλεις στην θάλασσα, να το δεχτώ, ας έρθει κάποιος που σέβεται τους νόμους της τροχαίας, κάποιος που δεν φοροδιαφεύγει, κάποιος που δεν έχτισε παράνομα, δεν έχτισε στο αποχαρακτηρισμένο δάσος, στο μπαζωμένο ρυάκι, στον αιγιαλό, κάποιος χωρίς την παραμικρή αυθαιρεσία, κάποιος που δεν παρανομεί καθημερινά, και όταν θα με κρίνει θα του ζητήσω δημόσια συγνώμη και θα δεχτώ να υποστώ τις συνέπειες του νόμου.
Ας έρθει ο αναμάρτητος, και ας ρίξει πρώτος τον λίθον.
Αλλά εγώ αυτό που ξέρω είναι ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει, θα κάνω κι εγώ αυτό που θέλω εγώ: Θα πάω όπου θέλω με τον σκύλο μου!!!
Νομίζω ότι είναι η μικρότερη δυνατή παρανομία.
Να πω και το τελευταίο?
Περίμενα έξω από ένα ραφείο, στην Ηγουμενίτσα, όπου η γυναίκα μου (πριν παντρευτούμε) είχε πάει να φωνάξει μια θεία της, να με συστήσει σαν μέλλοντα αραβωνιάρη...
Την ώρα που έβγαινε η γυναίκα μου με την θειά, κάτι παιδάκια που περπατούσαν στο πεζοδρόμιο βλέπουν εμένα να στέκομαι με τον σκύλο, και φωνάζουν ΣΚΥΛΟς-ΣΚΥΛΟς και αρχίζουν να τρέχουν από την άλλη λες και κάποιος τους κηνυγούσε...
Τότε αμέσως, σε κλασματα δευτερολέπτου εγώ τραβάω το Τέρας που κοιτύσε απορημένα από το λουρί, και φωνάζω πανικόβλητος: Παιδάκια-Παιδάκια, και τρέχω λες και με κηνυγάνε προς την άλλην κατεύθυνση!!!
Τα παιδάκια, ακούγοντας τις φωνές μου σταμάτησαν να φωνάζουν, και έμειναν εμβρόντητα... Όταν σταμάτησα να τρέχω περίπου σε 50 μέτρα, ακόμα αυτά με κοίταζαν ακίνητα!!!
Η θεία έκπληκτη για τον μέλλοντα γαμπρό, κι εγώ... για να είμαι ειλικρινής ξεμπέρδεψα άπαξ δια παντός με τις συστάσεις στο σόι, γιατί όποια από όσες διαβάζετε τι έκανα νομίζει ότι θα τολμούσε να με ξαναπαρουσιάσει σε οποιονδήποτε, να της δώσω το τηλέφωνο της γυναίκας μου, να σας εξηγήσει τι έπαθε... Τα χειροτερότερα!!! Πάντως παρόλα αυτά με κράτησε...
Εγώ πάντως ακόμα γελάω με τις φάτσες των παιδιών και της θείας, κι ας έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε...
Είχα γράψει ιστορία ως ο τρελός της υπόθεσης. Καλύτερα τρελός και να με αφήνουν ήσυχο, παρά καλός και μ@λ@κ@ς!!!
αμ πως!!!
Περίμενα έξω από ένα ραφείο, στην Ηγουμενίτσα, όπου η γυναίκα μου (πριν παντρευτούμε) είχε πάει να φωνάξει μια θεία της, να με συστήσει σαν μέλλοντα αραβωνιάρη...
Την ώρα που έβγαινε η γυναίκα μου με την θειά, κάτι παιδάκια που περπατούσαν στο πεζοδρόμιο βλέπουν εμένα να στέκομαι με τον σκύλο, και φωνάζουν ΣΚΥΛΟς-ΣΚΥΛΟς και αρχίζουν να τρέχουν από την άλλη λες και κάποιος τους κηνυγούσε...
Τότε αμέσως, σε κλασματα δευτερολέπτου εγώ τραβάω το Τέρας που κοιτύσε απορημένα από το λουρί, και φωνάζω πανικόβλητος: Παιδάκια-Παιδάκια, και τρέχω λες και με κηνυγάνε προς την άλλην κατεύθυνση!!!
Τα παιδάκια, ακούγοντας τις φωνές μου σταμάτησαν να φωνάζουν, και έμειναν εμβρόντητα... Όταν σταμάτησα να τρέχω περίπου σε 50 μέτρα, ακόμα αυτά με κοίταζαν ακίνητα!!!
Η θεία έκπληκτη για τον μέλλοντα γαμπρό, κι εγώ... για να είμαι ειλικρινής ξεμπέρδεψα άπαξ δια παντός με τις συστάσεις στο σόι, γιατί όποια από όσες διαβάζετε τι έκανα νομίζει ότι θα τολμούσε να με ξαναπαρουσιάσει σε οποιονδήποτε, να της δώσω το τηλέφωνο της γυναίκας μου, να σας εξηγήσει τι έπαθε... Τα χειροτερότερα!!! Πάντως παρόλα αυτά με κράτησε...
Εγώ πάντως ακόμα γελάω με τις φάτσες των παιδιών και της θείας, κι ας έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε...
Είχα γράψει ιστορία ως ο τρελός της υπόθεσης. Καλύτερα τρελός και να με αφήνουν ήσυχο, παρά καλός και μ@λ@κ@ς!!!
αμ πως!!!
amangos!!! :lol: :lol: :lol: είσαι πολύ ωραίος.... :!: :!: :!:
Παίρνω πίσω αυτά που έλεγα οτι δεν θέλω να προκαλώ!
Σκυλάδες ενωμένοι ποτέ νικημένοι !! 8) 8)
Παίρνω πίσω αυτά που έλεγα οτι δεν θέλω να προκαλώ!
Σκυλάδες ενωμένοι ποτέ νικημένοι !! 8) 8)
Πέρασα μια φάση που πραγματικά την θυμάμαι με πολύ αγάπη...
Μετά άλλαξα, πόνεσα πολύ και δεν αφήνομαι πια να παρασυρθώ σε κάτι που θα με ξαναπληγώσει τόσο... Προσπαθώ να δέχομαι τα πράγματα όπως είναι, και όχι όπως τα αισθάνομαι.
Λένε πως ο σκύλος είναι ο πιο πιστός φίλος, αλλά οι φίλοι δεν σε παρατάνε! Ο σκύλος σε 5-10-15 χρόνια θα φύγει, και τότε ακολουθεί πολύς πόνος αν έχεις αφεθεί... Θέλει ρέγουλα το πράγμα.
Πριν από 1-2 χρόνια γνώρισα κάποιον, που μου θύμισε εμένα και το Τέρας.
Του είπα πως τον ζηλεύω και τον λυπάμαι συγχρόνως.
Τον ζηλεύω γι αυτό που ζει, και τον λυπάμαι γι αυτό που ακολουθεί.
Τελικά πιστεύω ότι η αγάπη είναι σαν ένα μπαλόνι... Όταν το φουσκώνεις, φουσκώνει δύσκολα ατην αρχή, και μετά είναι πιο εύκολο το φούσκωμα. Όταν παραφουσκώσει, είναι έτοιμο να σκάσει. Κάθε ελάχιστο φούσκωμα από ένα σημείο και μετά, είναι λεπτή ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί.
Αν δεν σκάσει το μπαλόνι, σιγά σιγά ξεφουσκώνει...
Αν ξεκινήσεις να το ξαναφουσκώσεις, θα σκάσει σίγουρα.
Όταν φουσκώνεις το επόμενο μπαλόνι, έχεις την εμπειρία από το προηγούμενο, και φτάνει πολύ πιο εύκολα στο σημείο που είχες φτάσει με το προηγούμενο μπαλόνι, γιατί έχεις πλέον αποκτήσει την εμπειρία.
Ξέρεις μέχρι πιο σημείο να ρισκάρεις, ξέρεις και ότι θα έρθει η μέρα που θα ξεφουσκώσει.
Έχω μιλήσει με πολλούς που αγαπάνε τους σκύλους, τελικά όλοι αγαπάνε μεν τους σκύλους, αλλά υπάρχει και ο ένας, που παρά τα κουσούρια του, ήταν ο ένας και μοναδικός. Ήταν ο ένας που έκανε την διαφορά όχι απαραίτητα γιατί ήταν πραγματικά διαφορετικός, αλλά γιατί εμείς αφεθήκαμε...
Τέλος πάντων... Εγώ άλλαξα από τότε.
Έμαθα να ζητώ από τους άλλους αυτό που μπορούν να μου δόσουν ευχάριστα, έμαθα να μην τους κρίνω γι αυτό που δεν μπορούν, έμαθα να κρατάω σφιχτά μέσα μου ότι όμορφο, ότι καλό, καθε στιγμή που κάτι σήμαινε για εμένα.
Το Τέρας με δίδαξε να είμαι υπομονετικός, ανεκτικός, ήρεμος, ευτυχισμένος με τα λίγα και με τα πολλά. Οι σχέσεις μου με την οικογένεια μου και με τους άλλους ανθρώπους βελτιώθηκαν πολύ, έμαθα να αγαπάω.
Εγώ γνώρισα τους σκύλους, και αγάπησα τους ανθρώπους. Ίσως να σας φαίνεται παράξενο, όλοι λένε το αντιθετο, αλλά σκεφτείτε το... Οι σκύλοι μας καταφέρνουν να μας εμπνεύσουν αισθήματα που είναι δικά μας, εμείς είμαστε αυτοί που αγαπάμε τόσο όμορφα τους σκύλους μας, με διάθεση προσφοράς, ανεκτικοί στα νάζια τους και στις ιδιαιτερότητες τους, στα μικροελαττώματα τους, χωρίς να μας δίνουν τελικά κάποιο πραγματικό αντάλλαγμα εκτός του ότι μας εμπνέουν αγάπη...
Αυτό που φοβόμαστε να δώσουμε στους άλλους ανθρώπους γιατί φοβόμαστε μην πληγωθούμε, το δίνουμε πολύ εύκολα στους σκύλους μας, που είναι θέμα χρόνου να φύγουν και να μας αφήσουν με αναμνήσεις...
Αυτό αποδεικνύσει την δικιά μας ανάγκη για αγάπη, οι σκύλοι μας είναι σοφοί και ξέρουν να μας εμνεύσουν αυτό που έχουμε μέσα μας έτσι κι αλλιώς, έχουμε πολύ αγάπη μέσα μας και δεν ξέρουμε να την εκφράσουμε...
Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το θέμα σκύλος και θάλασσα!!! Θα μπορουσαν όμως και να αποκτήσουν... Γιατί αγαπάμε τον σκύλο μας είτε έρθει μαζί μας στην θάλασσα είτε όχι, και αυτός το ίδιο!!!
Μετά άλλαξα, πόνεσα πολύ και δεν αφήνομαι πια να παρασυρθώ σε κάτι που θα με ξαναπληγώσει τόσο... Προσπαθώ να δέχομαι τα πράγματα όπως είναι, και όχι όπως τα αισθάνομαι.
Λένε πως ο σκύλος είναι ο πιο πιστός φίλος, αλλά οι φίλοι δεν σε παρατάνε! Ο σκύλος σε 5-10-15 χρόνια θα φύγει, και τότε ακολουθεί πολύς πόνος αν έχεις αφεθεί... Θέλει ρέγουλα το πράγμα.
Πριν από 1-2 χρόνια γνώρισα κάποιον, που μου θύμισε εμένα και το Τέρας.
Του είπα πως τον ζηλεύω και τον λυπάμαι συγχρόνως.
Τον ζηλεύω γι αυτό που ζει, και τον λυπάμαι γι αυτό που ακολουθεί.
Τελικά πιστεύω ότι η αγάπη είναι σαν ένα μπαλόνι... Όταν το φουσκώνεις, φουσκώνει δύσκολα ατην αρχή, και μετά είναι πιο εύκολο το φούσκωμα. Όταν παραφουσκώσει, είναι έτοιμο να σκάσει. Κάθε ελάχιστο φούσκωμα από ένα σημείο και μετά, είναι λεπτή ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί.
Αν δεν σκάσει το μπαλόνι, σιγά σιγά ξεφουσκώνει...
Αν ξεκινήσεις να το ξαναφουσκώσεις, θα σκάσει σίγουρα.
Όταν φουσκώνεις το επόμενο μπαλόνι, έχεις την εμπειρία από το προηγούμενο, και φτάνει πολύ πιο εύκολα στο σημείο που είχες φτάσει με το προηγούμενο μπαλόνι, γιατί έχεις πλέον αποκτήσει την εμπειρία.
Ξέρεις μέχρι πιο σημείο να ρισκάρεις, ξέρεις και ότι θα έρθει η μέρα που θα ξεφουσκώσει.
Έχω μιλήσει με πολλούς που αγαπάνε τους σκύλους, τελικά όλοι αγαπάνε μεν τους σκύλους, αλλά υπάρχει και ο ένας, που παρά τα κουσούρια του, ήταν ο ένας και μοναδικός. Ήταν ο ένας που έκανε την διαφορά όχι απαραίτητα γιατί ήταν πραγματικά διαφορετικός, αλλά γιατί εμείς αφεθήκαμε...
Τέλος πάντων... Εγώ άλλαξα από τότε.
Έμαθα να ζητώ από τους άλλους αυτό που μπορούν να μου δόσουν ευχάριστα, έμαθα να μην τους κρίνω γι αυτό που δεν μπορούν, έμαθα να κρατάω σφιχτά μέσα μου ότι όμορφο, ότι καλό, καθε στιγμή που κάτι σήμαινε για εμένα.
Το Τέρας με δίδαξε να είμαι υπομονετικός, ανεκτικός, ήρεμος, ευτυχισμένος με τα λίγα και με τα πολλά. Οι σχέσεις μου με την οικογένεια μου και με τους άλλους ανθρώπους βελτιώθηκαν πολύ, έμαθα να αγαπάω.
Εγώ γνώρισα τους σκύλους, και αγάπησα τους ανθρώπους. Ίσως να σας φαίνεται παράξενο, όλοι λένε το αντιθετο, αλλά σκεφτείτε το... Οι σκύλοι μας καταφέρνουν να μας εμπνεύσουν αισθήματα που είναι δικά μας, εμείς είμαστε αυτοί που αγαπάμε τόσο όμορφα τους σκύλους μας, με διάθεση προσφοράς, ανεκτικοί στα νάζια τους και στις ιδιαιτερότητες τους, στα μικροελαττώματα τους, χωρίς να μας δίνουν τελικά κάποιο πραγματικό αντάλλαγμα εκτός του ότι μας εμπνέουν αγάπη...
Αυτό που φοβόμαστε να δώσουμε στους άλλους ανθρώπους γιατί φοβόμαστε μην πληγωθούμε, το δίνουμε πολύ εύκολα στους σκύλους μας, που είναι θέμα χρόνου να φύγουν και να μας αφήσουν με αναμνήσεις...
Αυτό αποδεικνύσει την δικιά μας ανάγκη για αγάπη, οι σκύλοι μας είναι σοφοί και ξέρουν να μας εμνεύσουν αυτό που έχουμε μέσα μας έτσι κι αλλιώς, έχουμε πολύ αγάπη μέσα μας και δεν ξέρουμε να την εκφράσουμε...
Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το θέμα σκύλος και θάλασσα!!! Θα μπορουσαν όμως και να αποκτήσουν... Γιατί αγαπάμε τον σκύλο μας είτε έρθει μαζί μας στην θάλασσα είτε όχι, και αυτός το ίδιο!!!
Χαίρομαι ειλικρινά που δεν γελάτε με όσα γράφω.
Προφανώς έχετε παρόμοια συναισθήματα.
Αλλιώς θα γελούσατε...
Χαίρομαι ειλικρινά που οι τετράποδοι φίλοι σας, σας εκπαίδευσαν και εσάς!!!
:lol:
Προφανώς έχετε παρόμοια συναισθήματα.
Αλλιώς θα γελούσατε...
Χαίρομαι ειλικρινά που οι τετράποδοι φίλοι σας, σας εκπαίδευσαν και εσάς!!!
:lol:
παιδια, μεσα σε δυο βδομαδες εχω μαλλωσει με τρεις ανθρωπους... η αληθεια ειναι οτι εχω γινει και εγω δυσκολη, τι εννοω.. με το που θα μου μιλησει καποιος με τροπο που δεν δειχνει ευγενεια, εεε τον στολιζω απο πανω μεχρι κατω....
ειλικρινα ομως δε το καταλαβαινω πως εγινε αυτο το φαινομενο.Στην ελλαδα το 70% και πανω των ανθρωπων ειναι απο χωρια.Ολες αυτες οι κυρατσες ξεχασαν τι σημαινει σκυλος? γιατι συμπεριφερονται λες και ειναι εξωγήινοι?
προμηνυεται ενα πολυ καυγατζιδικο καλοκαιρι....
ειλικρινα ομως δε το καταλαβαινω πως εγινε αυτο το φαινομενο.Στην ελλαδα το 70% και πανω των ανθρωπων ειναι απο χωρια.Ολες αυτες οι κυρατσες ξεχασαν τι σημαινει σκυλος? γιατι συμπεριφερονται λες και ειναι εξωγήινοι?
προμηνυεται ενα πολυ καυγατζιδικο καλοκαιρι....
Εγώ πάντως δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα στη θάλασσα. Βέβαια απομακρύνομαι αρκετά από τις τελευταίες οπμρέλες, και κυρίως αποφεύγω την κλασσική οικογένεια "κακομοίρογλου" που έλεγαν και οι ΑΜΑΝ, με παιδιά, σωσίβια, γιαγιά και κεφτεδάκια γιατί σαφώς αυτοί θεωρούν τον εμβολιασμένο, αποπαρασιτωμένο σκύλο μου πιο επικύνδυνο για την υγεία των βλασταριών τους από την αιωνόβια γιαγιά που έχουν μαζί τους.
Κ σχετικά με το ποστ του amangos, αυτός που έχω τώρα είναι ο πρώτος μου σκυλάκος, και ξέρω καλά πως όταν κάποια στιγμή δεν θα είναι κοντά μου, η απώλειά του θα είναι σαν ανθρώπου από την οικογένειά μου...Αλλά παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω "οκ, τον αγαπάω αλλά μέχρι ένα σημείο" κι ας ξέρω πως είναι λάθος. Όπως είπε κ ο πατέρας μου προχθές στη θάλασσα (ο οποίος δεν ήθελε το σκυλί με τίποτα) είναι μέλος της οικογένειάς μας πλέον...
Κ σχετικά με το ποστ του amangos, αυτός που έχω τώρα είναι ο πρώτος μου σκυλάκος, και ξέρω καλά πως όταν κάποια στιγμή δεν θα είναι κοντά μου, η απώλειά του θα είναι σαν ανθρώπου από την οικογένειά μου...Αλλά παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω "οκ, τον αγαπάω αλλά μέχρι ένα σημείο" κι ας ξέρω πως είναι λάθος. Όπως είπε κ ο πατέρας μου προχθές στη θάλασσα (ο οποίος δεν ήθελε το σκυλί με τίποτα) είναι μέλος της οικογένειάς μας πλέον...
Είσαι καταπληκτικός...!!!!!!!!!!!!!!!!
Φίλε "amangos" είσαι ειλικρινά καταπληκτικός...!!!!!!!!! :!: :!: :!:
Κατ΄ αρχήν, με τα όσα μας διηγήθηκες παραπάνω, γέλασα με την ψυχή μου και εγώ, όπως άλλωστε νομίζω, ότι έκαναν και όλοι οι άλλοι φίλοι εδώ, όσοι δηλαδή έχουν διαβάσει αυτό το topic.
Όμως, στη συνέχεια..., με τα όσα μας περιγράφεις, για το τέρας σου και για την ιδιαίτερη σχέση, την οποία είχατε αναπτήξει μεταξύ σας..., πραγματικά με συγκίνησες και κατάφερες να αγκίξεις την ψυχή μου. 'Ισως επειδή έχεις το χάρισμα να εκφράζεσαι απλά και άμεσα, ίσως επειδή και εγώ με το σκυλί μου, μάλλον έχουμε υπερβεί κάθε όριο..., πίστεψέ με, σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Θα ήθελα ακόμα, να σου πω, και με συχωρείς που παίρνω το θάρρος..., ότι είναι κρίμα, άνθρωποι σαν εσένα..., να μην έχουν δίπλα τους πάντα, κάποιο σκυλάκι, γιατί πιστεύω, ότι έχουν να του προσφέρουν πολλά...
Φίλε "amangos" είσαι ειλικρινά καταπληκτικός...!!!!!!!!! :!: :!: :!:
Κατ΄ αρχήν, με τα όσα μας διηγήθηκες παραπάνω, γέλασα με την ψυχή μου και εγώ, όπως άλλωστε νομίζω, ότι έκαναν και όλοι οι άλλοι φίλοι εδώ, όσοι δηλαδή έχουν διαβάσει αυτό το topic.
Όμως, στη συνέχεια..., με τα όσα μας περιγράφεις, για το τέρας σου και για την ιδιαίτερη σχέση, την οποία είχατε αναπτήξει μεταξύ σας..., πραγματικά με συγκίνησες και κατάφερες να αγκίξεις την ψυχή μου. 'Ισως επειδή έχεις το χάρισμα να εκφράζεσαι απλά και άμεσα, ίσως επειδή και εγώ με το σκυλί μου, μάλλον έχουμε υπερβεί κάθε όριο..., πίστεψέ με, σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Θα ήθελα ακόμα, να σου πω, και με συχωρείς που παίρνω το θάρρος..., ότι είναι κρίμα, άνθρωποι σαν εσένα..., να μην έχουν δίπλα τους πάντα, κάποιο σκυλάκι, γιατί πιστεύω, ότι έχουν να του προσφέρουν πολλά...
