Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
1) Ο σκύλος μένει μέσα στο σπίτι με την αγέλη του. Αν δεν πρόκειται να τον βάλεις στο σπίτι, δεν παίρνεις σκύλο, και τελείωσε το θέμα. Στην Αμερική μάλιστα θα έπρεπε να υπογράψεις συμβόλαιο σχετικά και είτε θα στον έπαιρνε πίσω ο εκτροφέας/το καταφύγιο, είτε η αστυνομία έτσι και παρέβαινες το σχετικό όρο. Η αστυνομία μάλιστα θα σου έχωνε και μεγάλο πρόστιμο. Με αυτά που λέω δεν εννοώ ότι οι Αμερικάνοι είναι τέλειοι, αλλά σε ορισμένα πράγματα είναι πιο μπροστά και προσπαθούν να βελτιωθούν.
2) Αν μένεις με τους γονείς σου και εξαρτάσαι από αυτούς, ή η ζωή σου δεν έχει ακόμα σταθερότητα, και πάλι λυπάμαι, αλλά δεν παίρνεις σκύλο. Εγώ περίμενα να σταθεροποιηθώ και να βρω μόνιμη θέση μέχρι τα 41 μου. Μέχρι τότε χτυπιόμουνα διότι ήθελα σκύλο, αλλά από την άλλη καταλάβαινα ότι δεν μπορούσα να του προσφέρω αυτά που έπρεπε. Επίσης, αν και πήρα το Μουφ από καταφύγιο, αντιπρόσωποι του σωστικού ομίλου με ξετίναξαν λες και επρόκειτο να υιοθετήσω παιδί. Μέχρι και στην κρεβατοκάμαρά μου μπήκαν να δουν πού ακριβώς θα έβαζα το Μουφ. Ζητήσανε τέσσερεις συστάσεις και πήραν τηλέφωνο και μίλησαν εκτεταμένα με όλα τα άτομα που μου δώσανε σύσταση. Τις επιλογές μου για το Μουφ τις έκανα πολύ πριν τον πάρω και μέχρι τότε δεν είχα καμιά απολύτως πείρα με σκύλους.
3) Το Μουφ δεν κοιμάται σε χώρο ενός τετραγωνικού μέτρου και δε βλέπω γιατί θα έπρεπε να του διαθέσω μόνον τόσο. Έχει ένα τεράστιο και αναπαυτικότατο κρεβάτι που του το έφτιαξα μόνη μου. Τον αφήνω δε ελεύθερο να κοιμηθεί όπως θέλει και όντως έχει δικό του τελετουργικό: πρώτα πάει στο κρεβάτι του και μόλις γλαρώσω, έρχεται στο κρεβάτι μου και κοιμάται δίπλα μου. Στη μέση της νύχτας πάει πίσω στο κρεβάτι του, εν συνεχεία στο πάτωμα και κυλιέται εκεί και το πρωί, μόλις ακούσει ότι ξυπνάω, έρχεται πίσω στο κρεβάτι μου για καλημέρα. Μια φορά που ήμουν άρρωστη και δεν μπορούσα να αναπνεύσω, οπότε ροχάλιζα, σηκώθηκε στη μέση της νύχτας και πήγε να κοιμηθεί στο σαλόνι μέχρι να ξυπνήσω. Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να του χαλάσω την ευχαρίστησή του, άλλωστε ποιον βλάπτει;
4) Το Μουφ δε βρωμάει διότι το πλένω και πάντα μοσχομυρίζει. Τα μπάνια τα κλείνω όντως πάντα διότι πάει και τρώει τα σαπούνια, αλλά έτσι κι αλλιώς δε μ' αρέσει να αφήνω τα μπάνια ανοιχτά. Αν δε θέλω να μπει σε ένα δωμάτιο, απλώς κλείνω την πόρτα και δεν κάνει καμιά απολύτως φασαρία. Γενικά, αν αποφασίσω ότι το Μουφ δεν πρέπει να κάνει κάτι, τότε το εκπαιδεύω σχετικά και δεν το κάνει, πάει τελείωσε. Μένει όμως μαζί μου στο σπίτι και νομίζω είναι λογικό να του αφήνω ελευθερίες μέσα στα σπίτι. Γενικά δεν κάνει ζημιές, αλλά και να κάνει (συνήθως να κλέψει φαΐ διότι πεινάει συνέχεια), το βλέπω το πράγμα τελείως φιλοσοφικά: φαΐ είναι, τρώγεται, σκύλος είναι, scavenger είναι, από τη φύση του κάνει ό,τι κάνει και ο άνθρωπος εξημέρωσε το σκύλο γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του. Δηλάδη το όλον το βλέπω όπως το έβλεπαν ο φιλόσοφος Επίκτητος και ο Βούδδας.
Ο σκύλος επομένως πρέπει να ζει έτσι κι εγώ ως άνθρωπος έχω το δικαίωμα να επιλέξω αν θέλω να έχω σκύλο, με τις συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει και που δεν έχω δικαίωμα να αλλάξω, ή αν δε μου κάνει και επομένως δε θα έχω. Όπως είπα, ενημερώθηκα, τον ήθελα το σκύλο, δεν ήμουν όμως εγωίστρια να του επιβάλω μια ζωή που δεν επιτρέπεται να έχει.
