Η σκέψη μου ήρθε διαβάζοντας το θέμα της Lumpie και μετά από το χθεσινό μας "τραυματισμό" στο γόνατο. Οι περισσότεροι παλιοί εδώ μέσα θα ξέρετε πως ο σκύλος μου έχει πάθει ρίξη χιαστού το προηγούμενο καλοκαίρι. Το γόνατο εγχειρίστηκε και τώρα είναι μια χαρά. Χθες όμως πάθαμε το ίδιο, αλλά στο άλλο γόνατο. Επίσης μερικοί γνωρίζετε τον Κούκη - λάμπραντορ, 5 ετών, υπερδραστήριο από κούνια του, ενθουσιόδες, τρελαίνεται για μυρωδιές, μπαλάκια, ξύλα, με μία λέξη δεν ξέρει τι θα πει "take it easy!"
Επειδή έχω αρκετό χρόνο τα απογεύματα, και επειδή είναι ωραίος και ο καιρός, είμαστε αρκετές ώρες έξω. Βολτάρουμε με λουρί, χωρίς λουρί, καθόμαστε και χαζεύουμε, μερικές φορές παίζει με άλλα σκυλιά ή με μπαλάκι, και όταν έρχεται σπίτι πέφτει ξερός.
Πόσες λοιπόν ώρες είναι αρκετές, αλλά και πόσες γίνονται πολλές; Εννοείται ότι δεν ξέρει πότε να σταματήσει. Σαν να μην είναι ποτέ αρκετές...
Επειδή έχω αρκετό χρόνο τα απογεύματα, και επειδή είναι ωραίος και ο καιρός, είμαστε αρκετές ώρες έξω. Βολτάρουμε με λουρί, χωρίς λουρί, καθόμαστε και χαζεύουμε, μερικές φορές παίζει με άλλα σκυλιά ή με μπαλάκι, και όταν έρχεται σπίτι πέφτει ξερός.
Πόσες λοιπόν ώρες είναι αρκετές, αλλά και πόσες γίνονται πολλές; Εννοείται ότι δεν ξέρει πότε να σταματήσει. Σαν να μην είναι ποτέ αρκετές...