Πόιντερ σαν σκύλος συντροφιάς

[BRUNO2]

Όπως εχω αναφέρει σε άλλο νήμα, πριν δυο χρόνια ήρθε στη ζωή μας ένα πόιντερ, και την άλλαξε.
Ο Μπρούνο, « έφυγε» ξαφνικά πριν λίγο καιρό.

Μετά την μεγάλη θλίψη, σκέψεις για άλλο σκύλο.

Παρ´ότι δεν είμαι κυνηγός, ερωτεύτηκα τα χαρακτηριστικά της φυλής και έχω ήδη δει δυο εκτροφεία πόιντερ.

Ερώτημα για τα πιο έμπειρα μέλη του forum:
Θα μπορέσει η εκπαίδευση να τιθασεύσει την «τρέλα» της φυλής , που βάζουν κάποιες φορές σε κίνδυνο την ζωή του σκύλου??

 

[Yorkaddict]

Καταρχήν λυπάμαι πολύ για την απώλεια.

Δεν γνωρίζω την φυλή, ειμαι όμως της άποψης πως εάν η εν λόγω φυλή δεν ταιριάζει σε σένα και τον τρόπο ζωής σου, είναι προτιμότερο να κοιτάξεις κάτι άλλο, παρά να προσπαθήσεις να φέρεις έναν εκπρόσωπό της στα μέτρα σου.

Θεωρώ πως πέρα από ανούσιο είναι και πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, μέσω εκπαίδευσης να κατευνασεις ένστικτα.
Αντιθέτως πατάς πάνω τους και τα εκμεταλλευεσαι προκειμένου να πετύχεις αυτό που θες.

 

[Alexandra_11]

Λυπάμαι για το σκύλο σου. Έχουμε (για την ακρίβεια ο σύζυγος έχει) ένα σκύλο κυνηγετικό και μάλιστα κυνηγά ενεργά κάθε ΣΚ την περίοδο κυνηγιού. Όλο τον υπόλοιπο καιρό το σκυλί είναι στην αυλή όλη μέρα, εκτός από μια βόλτα μιας ώρας κάθε απόγευμα. Στο σπίτι είναι βούτυρο, ξάπλα, ξεκούραση, χάδια, ένα αρνί. Υπέροχο σκυλί με τα παιδιά, απίστευτα προσεκτικό με τον μικρό μου που είναι 3 χρονών. Με τον άντρα μου εχει μεγάλη αγάπη και στο σπίτι τον ακούει. Κι εδώ αρχίζουν τα «αλλά» της ράτσας (ποιας ράτσας δηλαδή, ημίαιμο γκεκάκι είναι) και των ενστίκτων. Αυτό το υπάκουο αρνάκι στο σπίτι, όταν βγαίνει βόλτα κάνει σαν τρελό. Εγώ έχω πάψει να τον βγάζω στο χωριό βόλτα γιατί το πρώτο πεντάλεπτο τραβάει και με εχει ρίξει κάτω (ειναι και δεν ειναι 20 κιλά). Στο βουνό άπειρες ώρες τρεχάλα και δεν θέλει με τίποτα να γυρίσει. Ο άντρας μου βγαίνει 7-11 το πρωί στο βουνό τις μέρες που κυνηγάει και ο σκύλος μας κάνει την τιμή να επιστρέψει μετά το απόγευμα σπίτι. Μας εχει κοψοχολιάσει άπειρες φορές. Εγώ έλεγα ότι μεγαλώνοντας θα ηρεμήσει, αλλά είναι 8 ετών και έχει ενέργεια σαν έφηβος. Δεν έχουμε καμιά ιδιαίτερη πείρα στην εκπαίδευση, αλλά δεν ξέρω αν θα βοηθούσε και πολύ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, αν επιλέξεις κυνηγόσκυλο για σκύλο συντροφιάς, θεωρώ ότι είναι να μην πας κόντρα στα ενστικτά του αφενός, αλλά να επιμείνεις όσο μπορείς σε εκπαίδευση επιστροφής. Και η επένδυση σε ένα καλό κολλάρο με gps δε βλάπτει αν έχετε σκοπό μεγάλες βόλτες. Η άλλη επιλογή, να τον εχεις πάντα δηλαδή στο λουρί και να μην μένει ελεύθερος σε ανοιχτό μέρος, πιθανόν θα σε εξασφάλιζε από πιθανό κίνδυνο, αλλά βλέποντας από τον δικό μας σκύλο, δεν ξέρω αν θα ηταν χαρούμενος.

Πάντως έγραψα για να πω και το εξής. Πηγαινοέρχομαι καθημερινά στη δουλειά σε επαρχιακό δρόμο και στο βουνό, ιδίως το χειμώνα, βλέπω άπειρα κυνηγετικά σκυλιά παρατημένα. Και πόιντερ ανάμεσα σε αυτά, υποθέτω ως ακατάλληλα για κυνήγι. Πώς και σκέφτεσαι για σκύλο εκτροφείου ενώ νομίζω ότι και ο προηγούμενός σου ήταν διάσωση; Κι εμείς κάπως έτσι βρήκαμε τον δικό μας και είναι καταπληκτικός χαρακτήρας.

 

[mareco]

Ο Μπρούνο πως έφυγε;
Το "ξαφνικά" τι σημαίνει;

 

[BRUNO2]

Στην πρωινή βόλτα στο βουνό τον έχασα από την οπτική επαφή, και τον αναζήτησα για να επιστρέψουμε σπίτι.

Καθοδηγούμενος από το gps τον βρήκα να «κοιμάται» στη άκρη του δρόμου χωρίς εμφανή ίχνη κτυπήματος αλλά και χωρίς καρδιακό παλμό. Ο κτηνίατρος δεν κατάφερε να τον επαναφέρει.

Πιθανότατα έφυγε σχεδόν άμεσα από κτύπημα αυτοκινήτου. Πολύ μικρή πιθανότητα δηλητηρίου.

 

[mareco]

Κάτι τέτοιο φανταζόμουν ότι θα έλεγες.
Χτύπημα από αυτοκίνητο που τον άφησε στον τόπο, αλλά δεν άφησε εξωτερικά σημάδια, ακούγεται κάπως απίθανο. Το δηλητήριο, επίσης θα άφηνε ορατά ίχνη.
Τώρα θα μου πεις, ο σκύλος έφυγε, τι σημασία έχει ο τρόπος;
Ε...για μένα θα είχε! Και θα ήταν καθοριστικός παράγοντας, για την επόμενη επιλογή μου.

 

[vek]

Λυπάμαι για τον σκύλο σου.
Από κυνηγόσκυλα η μόνη εμπειρία που έχω ήταν ενα ημιαιμο πόιντερ που φιλοξένησα 2,5 χρόνια.
Απίστευτη ενέργεια στον κήπο νεκρή μέσα στο σπίτι (δεν ξέρω πόσο βοηθούσε η εκτόνωση της ) ακούραστη στις βόλτες όπως φευγαμε το ίδιο ξεκούραστη γύριζε. Μια φορά μου έσπασε ο κρίκος από το στηθόλουρο έφυγε σαν να την κυνηγούσαν δαίμονες , γύρισε με την ίδια ταχύτητα μετά από 20 λεπτά (που μου φάνηκαν 2 αιώνες ) κια μετά είχα φροντίσει να μην ξανασυμβεί.
Ο Μπρούνο αν θυμάμαι καλά ήταν παρατημένος και τον μάζεψες γιατί δεν κοιτάς στα τόσα παρατημένα κυνηγόσκυλα που ψάχνουν για σπίτι ?

 

[mareco]

Ο Μπρούνο αν θυμάμαι καλά ήταν παρατημένος και τον μάζεψες γιατί δεν κοιτάς στα τόσα παρατημένα κυνηγόσκυλα που ψάχνουν για σπίτι ?

Δεν το θεωρώ πλέον, καλή ιδέα.

 

[sis]

Η μόνη μου εμπειρία με κυνηγόσκυλα αποτελείται από τρία σεττεροειδή ηλικίας 4.5 ετών. Έχουν αστείρευτη ενέργεια κι η αυλή δεν τους φτάνει ούτε για προθέρμανση. Βγαίνουν βόλτα σε χωράφια, και απλά ακολουθούν τη μύτη τους.
Το recall δεν το έχουν αν έχουν πιάσει κάποια μυρωδιά. Δεν ξέρω αν υπάρχει ιδιαίτερος τρόπος εκπαίδευσης κυνηγόσκυλων, πάντως οι κλασικές μέθοδοι που ξέρω και προσπάθησα να εφαρμόσω δεν πέτυχαν όσον αφορά στο "έλα". Επιστρέφουν σε μένα συνεχώς κατά τη διάρκεια της βόλτας - όχι όμως επειδή τους φώναξα, το κάνουν απλώς από μόνοι τους. Δεν τους έχω χάσει ποτέ και να τους ψάχνω, αλλά σίγουρα θα εξαφανιστούν απ' το οπτικό μου πεδίο.

Κατά διαστήματα έχουν μείνει και στην Αθήνα με την κλασική δίωρη βόλτα στο λουρί. Και πάλι δεν υπήρχαν ζημιές στο σπίτι ούτε φάνηκαν να υποφέρουν ιδιαίτερα. Κάνοντας ωστόσο τη σύγκριση ανάμεσα στις δύο βόλτες, ξεκάθαρα είναι ευτυχισμένοι όταν βρίσκονται ελεύθεροι στη φύση. Η μαύρη αλήθεια επίσης είναι ότι όταν τους βλέπεις να κάνουν αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν (στο περίπου τελοσπάντων), απλά τους θαυμάζεις.

Με την εκπαίδευση μπορείς να λειάνεις κάποιες συμπεριφορές, αλλά δε μπορείς να πνίξεις τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά - υπό τις κατάλληλες συνθήκες απλά θα βγουν στην επιφάνεια. Δεν πιστεύω ότι καμία εκπαίδευση μπορεί να αντικαταστήσει το λουρί, όσο και να βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι ο σκύλος υπακούει στο 120%. Ο σκύλος σου ίσως χάθηκε από ατύχημα ίσως από ανακοπή, το σίγουρο είναι ότι όσοι λύνουμε τους σκύλους μας εκτός σπιτιού, κάθε φορά παίρνουμε ένα ρίσκο.

Λυπάμαι πολύ για τον Μπρούνο.

 

[Amaliaz]

Μετά από δύο χρόνια περίπου μαζί του, δύο κουβέντες για το πως εκφράζεται στο οικογενειακό περιβάλλον ένα pointer, δεδομένου ότι για τις κυνηγετικές του ικανότητες δεν είμαι κατάλληλος να εκφράσω άποψη (δεν είμαι κυνηγός).

Ένας σκύλος που καταπίνει τα χιλιόμετρα με θαυμαστή ταχύτητα και με τα ρουθούνια στα σύννεφα και στο έδαφος να διυλίζουν χιλιάδες μυρωδιές, αλλά ταυτόχρονα ένας σκύλος αγαπητός, ευαίσθητος και εύθραυστος σαν κουτάβι, μόλις βρεθεί στο οικογενειακό περιβάλλον με τους δικούς του ανθρώπους.

Υπερ-χαρισματικό σκυλί με πολύ χαμηλά επίπεδα επιθετικότητας, ζωηρό, μα πάντα συμπεριφέρεται με σοβαρότητα. Υπερβολικά καλό, περίεργο για τα πάντα, πολύ ευαίσθητο και δειλό.

Μεγάλη ανάγκη να ζει μέσα στο σπίτι σαν ισότιμο μέλος της οικογένειας.

Είναι επομένως κατάλληλος σαν σκύλος συντροφιάς;

Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς αυτό το ερώτημα για ένα τέτοιο σκύλο, μια και όλα επάνω του δείχνουν την σύνδεση του κορμιού του με την δουλειά του. Όλες οι δυνατότητες του εμφανίζονται ολοκληρωτικά μόνο κατά τη διάρκεια της εργασίας του και της εκτέλεσης των καθηκόντων του.

Παρ’ όλα αυτά, μετά από ώρες και χιλιόμετρα κυνηγιού, η αναζήτηση της τρυφερότητας στην ανθρώπινη επαφή γοητεύει και αποζημιώνει με το παραπάνω τον ιδιοκτήτη.

Οπως βλεπεις εχεις ηδη απαντησει κατα καποιο τροπο στο ερωτημα σου.
Λυπαμαι πολυ για το Μπρουνο.
Θα πω λιγα λογια για τη δικη μου ιστορια που μοιαζει πολυ με την ιστορια του Μπρουνο (αν και προκειται για αλλο ειδος ζωου) αλλα ισως σε βοηθησει...
Πριν καποια χρονια χτυπησα ενα γατο ενηλικο με το αυτοκινητο μου. Ζησαμε μαζι 2 χρονια.
Ο γατος ομως δεν μπορουσε να κλειστει μεσα σε ενα σπιτι... η αναγκη του για το εξω ηταν τεραστια... "επεσε" απο τον 3ο οροφο οταν μια μερα ξεχασα τη μπαλκονοπορτα στο πισω μπαλκονι ανοιχτη ( γραφω σε "....' γιατι ειμαι σιγουρη δεν ηταν ατυχημα), εαν ξεχνουσα την εξωπορτα ξεκλειδωτη πηδουσε στο πομολο ,την ανοιγε, κατεβαινε τις σκαλες και περιμενε να του ανοιξει καποιος στην πολυκατοικια (!!), εκλαιγε ασταματητα να βγει εξω ολη μερα πηδωντας πανω στην πορτα ... Δε μπορουσα να το ρισκαρω ομως γιατι ζουσα κυριολεκτικα σε λεωφορο.
Σκεφτηκα οτι ισως να μπορουσα να κανω κατι γι αυτον... με τον να τον παιρνω μαζι μου στο εξοχικο, στο δασος σχεδον μεσα ειναι ... Να του δωσω λιγη ελευθερια... να ανεβαινει στα δεντρα, να κυνηγαει .. αυτα που τοσο του αρεσαν. Και το εκανα.. Και ηταν τοσο χαρουμενος.. Περιμενε την Παρασκευη σα σκυλος ! Σκεψου οτι σκοτωνε πουλια σχεδον στο μεγεθος του... ( δε το λεω με ευχαριστηση γιατι στεναχωριομουν οταν εφερνε τα θηραματα του στο σπιτι) Και δεν απομακρυνοταν, ηταν σε ακτινα 200-300 μετρα . Παντα ερχοταν σε διαστημα 1-2 ωρων να τσεκαρει τι γινεται σπιτι , αραζε με τα σκυλια και παλι εφευγε... ετσι περασαμε 2 χρονια...
Ωσπου μια μερα ηταν αδιαθετος, ανορεχτος ... δεν ειχε κανενα εξωτερικο τραυμα... τιποτα... τον παω στον πρωτο κτηνιατρο.. παιρνει αιμα... σκεφτομουν καποια λοιμωξη- 2 μερες πριν ειχε φερει στο σπιτι μια δεκαωχτουρα πνιγμενη ... Ομως την επομενη μερα ηταν χειροτερα .. σε αλλο κτηνιατρο.. τον αφησα εκει να τον ξεψαχνισει... Πυοθωρακας... δεν προλαβε να τον ανοιξει. Τον πηρα σε σακκουλα να τον θαψω εκει που του αρεσε τοσο πολυ. Ο πονος ηταν τεραστιος.
Αν με ρωτησει κανεις εαν θα εκανα κατι διαφορετικο , δεν ξερω ειλικρινα να απαντησω... Αυτο που ξερω ειναι οτι ΔΕ ΘΕΛΩ να ξαναερθει στη ζωη μου τετοιο ζωο. Να πρεπει να σεβαστω τη φυση του, το χαρακτηρα του ρισκαρωντας να το χασω λογω αυτου.

 

[BRUNO2]

Τα περισσότερα από τα προηγούμενα post θα μπορούσα να τα έχω γράψει εγώ. Τα δύο χρόνια που ήταν μαζί μας υπήρξαν οι ίδιες εμπειρίες.

Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι δεν έιχα εκτιμήσει σωστά τον κίνδυνο, παρ' ότι είχε αναφερθεί στο παρελθόν από μέλη του forum. Έτσι, είχα μείνει στο ότι δεν μπορούσες μεν να χαλαρώσεις στην βόλτα, αλλά με ανταμοιβή τις ωραίες στιγμές στο σπίτι.

Όμως αυτό που συνέβη, πέρα από την απώλεια ενός υπέροχου σκύλου, μας έφερε τέτοια θλίψη που, όπως ανέφερε και η Amaliaz, πραγματικά δεν θέλω και δεν μπορώ να το ξαναπεράσω.

Ο λόγος που δεν το απέκλεισα αμέσως είναι ότι οι εκτροφείς/εκπαιδευτές, που είχα γνωρίσει παλιότερα (λόγω Μπρούνο) και απευθύνθηκα πάλι τώρα, ισχυρίζονται ότι, σε περίπτωση κουταβιού, μπορεί να εκπαιδευτεί σε τρέξιμο σχετικά κοντά σου και το κυριότερο σε επιστροφή. Αυτός είναι ο λόγος που μίλησα με εκτροφείς και δεν κοιτάζω πάλι διάσωση / φιλοζωικές.

Το ερώτημα βέβαια που εύλογα προκύπτει είναι γιατί, μετά και από αυτή την εμπειρία, να μπεί κάποιος σε αυτή την δοκιμασία και να μην αναζητήσει ένα "κανονικό" σκύλο συντροφιάς. Νομίζω απαντήθηκε ωραία και απο την sis " ......όταν τους βλέπεις να κάνουν αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν, απλά τους θαυμάζεις .....".

Ευχαριστώ για τις απόψεις, που θα βοηθήσουν τον προβληματισμό, και ελπίζω να επιστρέψω για να σας γνωρίσω ένα καινούργιο σκυλάκι.

 

[georgefrms]

Από προσωπική εμπειρία, τα κυνηγόσκυλα που έχουν ακόμα τα κυνηγετικά τους ένστικτα, δεν κάνουν για τον μέσο σκυλογονιό. Θέλουν αρκετή καθημερινή εκτόνωση χωρίς λουρί, και ικανοποίηση ενστίκτων.
Βάζω και ένα βιντεάκι για να δείτε λίγο την ενέργεια του pointer

 

[BRUNO2]

Στη ζωή μας ήρθε τελικά .... η Μαριγώ!

Ημίαιμο, που μοιάζει με beagle και είχε βρεθεί στο βουνό στα Χανιά (εγκαταλελημένη η χαμένη) το Πάσχα του 2018. Έμεινε σε φίλο κυνηγό, έβγαλε .... λαγούς, και από χθες είναι μαζί μας.

Εν τω μεταξύ τα όνειρα για το pointer παραμένουν ......

 

[Amaliaz]

Απο το κακο στο χειροτερο πατε ...
Κουκλιτσα η Μαριγω!

 

[BRUNO2]

Έκανα την ίδια σκέψη, όταν αποφάσισα να την πάρω μαζί μας!

Η συμπεριφορά της, μέχρι στιγμής, ευτυχώς δεν είναι ¨μπιγκλίσια". Εκτονώνεται σχετικά εύκολα και απολαμβάνει το σπίτι. Ίδωμεν....

 

[medusa]

καλως την δεχτηκατε την κουκλα!
το όνομα πολυ μας αρεσε

 

[Hammer]

Αφου σου αρεσουν τα "κυνηγιαρικα" γιατι δεν ξεκινας το κυνηγι; Θα εχεις και τα θηραματα για την οικογενεια σου και τα σκυλια σου.
Ειναι πραγματικη απολαυση να βλεπεις ενα κυνηγοσκυλο να κανει αυτο που γεννηθηκε για να κανει.

 

[BRUNO2]

Αφου σου αρεσουν τα "κυνηγιαρικα" γιατι δεν ξεκινας το κυνηγι; Θα εχεις και τα θηραματα για την οικογενεια σου και τα σκυλια σου.
Ειναι πραγματικη απολαυση να βλεπεις ενα κυνηγοσκυλο να κανει αυτο που γεννηθηκε για να κανει.

Hammer, δικαιολογημένη η άποψη / προτροπή.

Με γοητεύει το βουνό, η εξερεύνηση, η ιχνηλασία, αλλά δεν θα μπορούσα να κυνηγήσω για διάφορους λόγους, που η ανάλυση τους είναι off topic.

Απ' την άλλη, χωρίς μεγάλη εμπειρία, νομίζω ότι τα κυνηγόσκυλα είναι ιδιαίτερα και ευάγωγα σκυλιά.

 

[vek]

καλό κουράγιο θα σου χρειαστεί ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ να σου ζήσει η μικρούλα

 

[BRUNO2]

Η κυρία Μαριγώ!