Καλησπέρα και πάλι παιδιά! Πριν από 3 μέρες μου φέραν στο σπίτι τον Brando μου ένα ημίαιμο λαμπραντοράκι περίπου 1,5 μήνα. Τις πρώτες μέρες μπορώ να πω ότι είμαι κάτι παραπάνω ευχαριστημένη απ αυτόν, αν εξαιρέσουμε την πρώτη μέρα δεν κλαίει καθόλου όταν είναι μόνος του, έμαθε μέσα σε 1 μέρα σχεδόν μόνος του να πηγαίνει στην πάνα (δεν ξέρω από σκυλιά αλλά εντυπωσιάστηκα μπορώ να πω) και έχει αρχίσει να μαθαίνει κάπως το όνομα του, αλλά και να κάθεται πάλι μόνος του. Και τώρα αρχίζουν οι απορίες μου: 1ον έχει μια μανία ν ανεβαίνει στο κρεβάτι μου δεν τον ανέβασα ποτέ εγώ, δεν ανέβηκε όταν ήμουν κι εγώ ξαπλωμένη, απλά το απόγεμα μπήκα στο δωμάτιο μου και τον είδα να κοιμάται φαρδύς πλατύς πάνω στο μαξιλάρι μου. Τον κατέβασα και τον μάλωσα, μετά από λίγο πάλι ανέβηκε πάλι τον μάλωσα και εκτότε συνεχίζει να προσπαθεί ν ανέβει συνέχεια κι εγώ τον μαλώνω και σταματά πρωτού ανέβει γκρινιάζοντας βέβαια. Μόλις κατέβει από το κρεβάτι τον φωνάζω κοντά μου για να τον επιβραβεύσω με χάδια (είναι μικρός μου παν για λιχουδιές και τέτοια). Ακολουθώ καλή τεχνική ή υπάρχουν άλλοι αποτελεσματικότεροι τρόποι? 2ον δείχνει ν αντιδρά κάπως με το όνομα του, αλλά όχι πάντα, για να το μάθει αρκεί να τον φωνάζω συνέχεια έτσι μέχρι να το συνηθίσει? και 3ον μπορώ να συνεχίσω στην εκπαίδευση του ή είναι μικρούλης ακόμα και πρέπει να περιμένω κάπως??? σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Υ.Γ. να υπενθυμίσω ότι είμαι φοιτήτρια και η ιστορία με τον μπράντο προέκυψε κάπως παράδοξα. ήθελα πολύ καιρό σκύλο αλλά για διάφορους λόγους δεν καθόταν, ώσπου μια μέρα μια φίλη μου είπε ότι βρήκε στον κήπο της μια κούτα με σκυλάκια τα οποία φυσικά δεν μπορεί να κρατήσει και τα χαρίζει! οπότε τότε πήρα την μεγάλη απόφαση και πήρα τον μπέμπη μου και είμαι πανέτοιμη και γεμάτη όρεξη και υπομονή να συνεχίσω την ζωή μου με το "παιδί" μου, οπότε όλες οι συμβουλές που μπορείτε να μου δώσετε είναι πολύτιμες για μένα!
Υ.Γ. να υπενθυμίσω ότι είμαι φοιτήτρια και η ιστορία με τον μπράντο προέκυψε κάπως παράδοξα. ήθελα πολύ καιρό σκύλο αλλά για διάφορους λόγους δεν καθόταν, ώσπου μια μέρα μια φίλη μου είπε ότι βρήκε στον κήπο της μια κούτα με σκυλάκια τα οποία φυσικά δεν μπορεί να κρατήσει και τα χαρίζει! οπότε τότε πήρα την μεγάλη απόφαση και πήρα τον μπέμπη μου και είμαι πανέτοιμη και γεμάτη όρεξη και υπομονή να συνεχίσω την ζωή μου με το "παιδί" μου, οπότε όλες οι συμβουλές που μπορείτε να μου δώσετε είναι πολύτιμες για μένα!
