Μπορεί (περίπου) αλλά δεν είναι ότι καλύτερο. Ανάλογα τη φυλή, η απαιτήσεις σε κουτάβια αλλάζουν. Στα Ρόττι είναι πιο εύκολο (μπορείς να κάνεις "ελεύθερο" στήσημο). Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται αυτό.
Ο χειρηστής πρέπει να ξέρει πως θα "κοροϊδεύψει" το κουτάβι να στηθεί όμορφα, και τι θα κάνει αν τρομάξει ή στρεσαρηστεί. Να ξέρει τι να περιμένει από τον κριτή, και τι θα του ζητηθεί από αυτόν. Να ξέρει πως θα κρατήσει την προσοχή του κουταβιού ΧΩΡΙΣ να το πιέσει ποτέ και προπαντώς αυτό:
Η πρώτες εκθέσεις πρέπει να είναι ΜΟΝΟ θετικά ερεθίσματα. Εγώ προσωπικά, το πάω στο άκρο αυτό και παίζω (με μπαλάκι συνήθως) με το κουτάβι όταν μπαίνουμε μαζί σε στοίβο την πρώτη φορά. Δεν με ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ η κρίση του κριτή σε αυτήν την ηλικία. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ κάνω στην ουσία για της εκθέσεις στο ΜΕΛΛΟΝ.
Δείχνω μεγαλόσωμες φυλές και ξέρω πως όσο τέλειο και να είναι (πχ 6 μηνών) δεν λέει και πολλά για την τελική του εμφάνιση. Δεν μπορώ να κερδίσω τίποτα σημαντικό (την ομάδα πχ) και ούτε μπορώ να πάρω CAC ή CACIB (πρώταση του κριτή να είναι πρωταθλητής ο σκύλος).
Αρα, ΓΙΑΤΙ να "ζορίσω" το κουτάβι; Δεν ζορίζεις σκύλο σε έκθεση έτσι κι αλλιώς. Αλλά το κουτάβι έχει πολλά νέα ερεθίσματα εκεί και πρέπει να βεβαιώσω πως είναι η γενική του εντύπωση ΠΟΛΥ καλή από την έκθεση. Γι' αυτό και κάνω τον "γελιοτοποιό" πολλές φορές (και γίνομαι επίτηδες "ρόμπα").
Και αυτό όμως δεν είναι χωρίς την προετοιμασία του από το σπίτι.
Ένας τρόπος είναι αυτός:
Μάθαίνεις στο κουτάβι πως αν θέλει αυτό που κρατάς, πρέπει να περιμένει (στην αρχή μόνο για πολύ λίγο, και σιγά σιγά για περισσότερο). Πως ΔΕΝ θα το πάρει αν δεν έχει τα πόδια του εκεί που τα θέλεις, ΔΕΝ θα το πάρει να κουνιέται και ΔΕΝ θα το πάρει αν καθήσει. Αυτά με εντολή. Το κάνουμε σαν παιχνίδι στο σπίτι από πολύ μικρή ηλικία.
Οχι με "σοβαροφάνεια".
Για το παραπάνω όμως πρέπει να ξέρεις ΠΩΣ θα θέλεις τον σκύλο να στήνεται. ΠΟΥ πρέπει να είναι τα πόδια του (και τα τέσσερα!). ΠΩΣ είναι πιο όμορφος.
Τα ξέρεις για να ξέρεις πως είναι το ιδανικό (και να κουνάς με παιχνίδια τον κούταβο στην έκθεση μέχρι να πλησιάσει αυτό που κάνει στο σπίτι). Εννοείται το ότι στο σπίτι θα στήνεται καλύτερα (αυτό έλλειπε σ' αυτην την ηλικία).
Μετά, έχεις την κίνηση. Στη κίνηση η εξάσκηση είναι να προσποιείσαι πως είσαι σ΄ έκθεση και να κάνεις την κίνηση που θα σου ζητήσει ο κριτής (άλλη ανάλογα με τη φυλή). Αυτό θα πρέπει να σου το δείξει κάποιος (όπως και το σωστό στήσιμο άλλωστε) μαζί με τους τρόπους που διωρθώνεις τον σκύλο (ή το κουτάβι, που διωρθώνεται πολύ πιο δύσκολα) εν κινήσει, χωρίς να το παρακάνεις και να του φύγει το "κέφι".
Το "κέφι" είναι από τα πιο συμαντικά στοιχεία ενός εκθεσιακού σκύλου.
Οι Αγγλοι τον λένε "showy" τον σκύλο που έχει αυτό το "κάτι" στην κίνηση και εκφραση (πολλές φορές ενώ δεν είναι πραγματικά φαντασμαγορικός). Μια περιφάνια, ένα "κέφι".
Μόνο για να έχει αυτό το "κέφι" αργότερα, γίνομαι ρεζίλι σε όλους την πρώτη φορά που δείχνω κουτάβι. Να δεις πως κάνουν οι ιδιοκτήτες όταν δεν είναι και δικό μου και με βλέπουν να κάνω το "κλόουν". Ολοι θέλουμε το κουτάβι μας να κερδίσει ΑΜΕΣΩΣ την φυλή, την ομάδα και το Best in Show. Κάνουμε το λάθος να το συγκρίνουμε με τα ενήλικα.
Οι εκθέσεις, προπαντώς θέλουν ΥΠΟΜΟΝΗ. Με μεγαλόσωμη φυλή ακόμη περισσότερη υπομονή. Κι όποια φυλή και να εκθέτεις δεν απλά τα πράγματα στο πως θα χειριστείς τον σκύλο (και εκπαιδεύσεις ΠΡΙΝ την έκθεση). Θέλει βοήθεια ο νέος χειρηστής, από τους έμπειρους εκθέτες της φυλής του.
Καθιστέρισα (αναγκαστικά) το όνειρο έναν χρόνο.
