Τα πήγε πολύ καλύτερα τη δεύτερη νύχτα. Έκλεισα φώτα, PC, ηχεία τα πάντα. Απόλυτη ησυχία και σκοτάδι. Δεν έβγαλε άχνα μέχρι την ώρα που ξύπνησε η μητέρα μου. Ακόμα και τώρα τη μέρα παραπονιέται λιγότερο.
Άλλη εκκένωση με σκουλήκια δεν έκανε. Τουλάχιστον όχι μεγάλα και εμφανή.
Συμπαθεί πολύ τον Johnny. Όποτε τον βλέπει κουνάει ουρίτσα και ορμάει να τον κυνηγήσει. Αυτός το βλέπει παιχνίδι και αρχίζει και τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάνει κύκλους στο δωμάτιο, πιάνει τα παιχνίδια του και τα πετάει στον αέρα κλπ. Είμαι σίγουρος πως αν μεγαλώσει θα κάνουν καλή παρέα

Προς το παρόν, όμως δεν τους αφήνω να ακουμπήσουν ο ένας τον άλλο.
Εδώ θέλω να ρωτήσω, όταν λέμε να μην έρχονται σε επαφή, τι ακριβώς εννοούμε; Να μην έρχονται σε επαφή με τα κόπρανα του άλλου ή ακόμη και να μην πατάνε στον ίδιο χώρο; Δηλαδή εγώ αν χαιδέψω τον Johnny, μετά πρέπει να αλλάξω μπλούζα για να πιάσω τη μικρή; Να με συγχωρείτε, αλλά δεν μου έχει ξανατύχει τέτοια περίπτωση.
Πάντως τη βλέπω παιχνιδιάρα και χαδιάρα. Δεν ξέρετε πόσο πιο ευχάριστη είναι η ανατροφή όταν δεν κλαίει... Χθες σε μια στιγμή έβαλα κι εγώ τα κλάματα από την απελπισία... :/