Αυτό το καλοκαίρι θα μου μείνει αξέχαστο.. Αλλά όχι για τους λόγους που πιθανώς φαντάζεστε.
Αυτό το καλοκαίρι, παραλίγο να χάσουμε τον Ούζο
Στο νησί που πήγαμε, επειδή το σπίτι είναι εξαιρετικά μικρό και χωρίς αυλή, καθώς επίσης υπήρχαν ήδη άλλα δύο σκυλιά σε τόσο μικρό χώρο (συν οι άνθρωποι), αποφασίσαμε να μείνει ο Ούζος σε ένα χώρο φιλοξενίας.
Τον άνθρωπο μας τον σύστησαν γνωστοί μας, ο ίδιος είναι εκτροφέας. Δύο βδομάδες πριν ξεκινήσουμε οι διακοπές μας, πήγαμε στο χώρο για να τον δούμε, ώστε να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι όπως πρέπει και πράγματι μείναμε πολύ ευχαριστημένοι.
Κυριακή φθάσαμε και πήγαμε το αγόρι μας εκεί. Τα πήγε πολύ καλά με τα άλλα σκυλάκια, όπως πάντα άλλωστε.
Τη Δευτέρα, με το που ξυπνήσαμε, μου λέει ο καλός μου "Πάμε να δούμε τον Ούζο". Του ζήτησα να πιω πρώτα καφέ, ν'ανοίξει το μάτι μου βρε αδερφέ.
Επέμενε. "Πάμε τώρα!"
Είχαμε πει, ότι θα πηγαίνουμε καθημερινά το πρωί να τον παίρνουμε, να τον πηγαίνουμε θάλασσα και βόλτες και να τον γυρνάμε το βραδάκι, μόνο για ύπνο.
Ντύνομαι λοιπόν και ξεκινάμε.
Έξω από το χώρο, με το που άκουσε τη μηχανή ο μικρός (φυσικά και αναγνωρίζει τον ήχο!) άρχισε να γαυγίζει. Τον άκουσα και χάρηκα. Μπαίνουμε από την μπροστινή πόρτα, χαιρετάμε τον άνθρωπο που τον φιλοξενούσε. Όλα αυτά είναι ζήτημα να διήρκεσαν 5 λεπτά.
Φθάνουμε στο χώρο που ήταν τα σκυλιά, ανοίγουμε την πόρτα του Ούζου και τι να δούμε: ο μικρός τέζα στο πάτωμα, με τη γλώσσα έξω, να έχει βγάλει ένα τόνο σάλια και να πασχίζει ν'αναπνεύσει
Μας έπιασε πανικός, εμένα και τον άνθρωπο (ας τον πούμε Κώστα). Ο μόνος ψύχραιμος ο καλός μου.
Βγάζουμε έξω το μικρό, ο Κώστας του έριξε έναν κουβά νερό.
Ο καλός μου πιάνει το λαιμό του Ούζου και διαπιστώνει ότι είναι πρησμένος!!
Όταν βλέπεις να παίζεται η ζωή του σκυλιού σου, τα δευτερόλεπτα που περνούν είναι εκτός από βασανιστικά, ΚΡΙΣΙΜΑ!
Το να περιμένουμε να έρθει κτηνίατρος, θα ήταν τουλάχιστον ουτοπικό και παράλογο.
Ευτυχώς ο Κώστας είχε αυτοκίνητο, τον φορτώσαμε και ξεκινήσαμε.
Η απόσταση αρκετά μεγάλη, και το αγόρι μου να παλεύει να πάρει αναπνοή.. Ακόμα έχω τον ήχο αυτόν στ'αυτιά μου.. Δεν ξέρω πόσος χρόνος θα χρειαστεί, για να σταματήσω να το ακούω στο κεφάλι μου..
Ευτυχώς ο Κώστας (να είναι καλά ο άνθρωπος!) κατάφερε και μας πήγε στον κτηνίατρο.. Εάν έχετε οδηγήσει ποτέ σε δρομάκια νησιού το Δεκαπενταύγουστο, θα καταλάβετε για τι βαθμό δυσκολίας μιλάμε..
Στο μεταξύ εμένα η διαδρομή μου φαινόταν ατέλειωτη.. Μέσα μου έλεγα "Δε θα προλάβουμε.. Δε θα ζήσει.."
Ένιωθα απίστευτο πανικό, τα πόδια μου είχαν λυθεί εντελώς.. Ο δικός μου να του φωνάζει "Breath Ouzo!! Fight!!".
Φτάνοντας στο γιατρό, η γλώσσα του μικρού ήταν μαύρη.. το εννοώ.. Το ένα του ματάκι αρκετά θολωμένο..
Ο γιατρός τρόμαξε όταν τον είδε..
Τον ξάπλωσαν πάνω στον πάγκο και τον πλάκωσαν στις κορτιζόνες, τους ορούς και τα ηρεμιστικά..
Αυτά τα λεπτά που μεσολάβησαν από την ώρα που τον είδαμε τέζα μέχρι που τον πήγαμε στο γιατρό, δε θα τα ξεχάσω ποτέ.. Φάνηκαν αιώνας..
Μα το κυριότερο που ποτέ δε θα μου φύγει από το μυαλό, είναι πως όλη την ώρα που ο μικρός χαροπάλευε, δεν πήρε ούτε για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια του από πάνω μας! Σκίζονταν τα πνευμόνια του για λίγο οξυγόνο, ψυχορραγούσε, αλλά τα ματάκια του καρφωμένα εκεί.. Κι εμείς από πάνω του, να τον χαϊδεύουμε, να τον φιλάμε, να του λέμε γλυκά λόγια, που είμαι σίγουρη πως τα καταλάβαινε όλα και τα ένιωθε...
Του πήγα κοντά τη μικρή και παρόλο που ακόμα πάλευε για κάθε αναπνοή του, προσπάθησε να σηκωθεί, για να τη γλύψει, να της δείξει πως είναι δυνατός και θα τα καταφέρει ο μεγάλος της αδερφός...
Θέλω να πιστεύω, πως η αγάπη που του έχουμε τον κράτησε στη ζωή... Σκέφτομαι τις σκηνές και τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου..
Τελικά, τον είχε τσιμπήσει μία μέλισσα στο εσωτερικό του λάρυγγα με φυσικό επακόλουθο το πρήξιμο και την ασφυξία. Διαβάσαμε κάπου, πως συνήθως τα σκυλιά δεν αντέχουν 7 λεπτά μετά από τέτοιο δάγκωμα.
Το παληκάρι μας άντεξε περίπου 45, μέχρι ν'αρχίσουν να λειτουργούν κάπως τα φάρμακα
Πάλεψε και βγήκε νικητής
Εύχομαι να μην τύχει σε κανέναν από σας τέτοιο κακό!! Εύχομαι να μη ζήσετε ποτέ αυτήν την αγωνία!! Και να θυμάστε, να έχετε πάντα μαζί σας κορτιζόνη για τέτοιες περιπτώσεις.
Αυτό το καλοκαίρι, παραλίγο να χάσουμε τον Ούζο
Στο νησί που πήγαμε, επειδή το σπίτι είναι εξαιρετικά μικρό και χωρίς αυλή, καθώς επίσης υπήρχαν ήδη άλλα δύο σκυλιά σε τόσο μικρό χώρο (συν οι άνθρωποι), αποφασίσαμε να μείνει ο Ούζος σε ένα χώρο φιλοξενίας.
Τον άνθρωπο μας τον σύστησαν γνωστοί μας, ο ίδιος είναι εκτροφέας. Δύο βδομάδες πριν ξεκινήσουμε οι διακοπές μας, πήγαμε στο χώρο για να τον δούμε, ώστε να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι όπως πρέπει και πράγματι μείναμε πολύ ευχαριστημένοι.
Κυριακή φθάσαμε και πήγαμε το αγόρι μας εκεί. Τα πήγε πολύ καλά με τα άλλα σκυλάκια, όπως πάντα άλλωστε.
Τη Δευτέρα, με το που ξυπνήσαμε, μου λέει ο καλός μου "Πάμε να δούμε τον Ούζο". Του ζήτησα να πιω πρώτα καφέ, ν'ανοίξει το μάτι μου βρε αδερφέ.
Επέμενε. "Πάμε τώρα!"
Είχαμε πει, ότι θα πηγαίνουμε καθημερινά το πρωί να τον παίρνουμε, να τον πηγαίνουμε θάλασσα και βόλτες και να τον γυρνάμε το βραδάκι, μόνο για ύπνο.
Ντύνομαι λοιπόν και ξεκινάμε.
Έξω από το χώρο, με το που άκουσε τη μηχανή ο μικρός (φυσικά και αναγνωρίζει τον ήχο!) άρχισε να γαυγίζει. Τον άκουσα και χάρηκα. Μπαίνουμε από την μπροστινή πόρτα, χαιρετάμε τον άνθρωπο που τον φιλοξενούσε. Όλα αυτά είναι ζήτημα να διήρκεσαν 5 λεπτά.
Φθάνουμε στο χώρο που ήταν τα σκυλιά, ανοίγουμε την πόρτα του Ούζου και τι να δούμε: ο μικρός τέζα στο πάτωμα, με τη γλώσσα έξω, να έχει βγάλει ένα τόνο σάλια και να πασχίζει ν'αναπνεύσει
Μας έπιασε πανικός, εμένα και τον άνθρωπο (ας τον πούμε Κώστα). Ο μόνος ψύχραιμος ο καλός μου.
Βγάζουμε έξω το μικρό, ο Κώστας του έριξε έναν κουβά νερό.
Ο καλός μου πιάνει το λαιμό του Ούζου και διαπιστώνει ότι είναι πρησμένος!!
Όταν βλέπεις να παίζεται η ζωή του σκυλιού σου, τα δευτερόλεπτα που περνούν είναι εκτός από βασανιστικά, ΚΡΙΣΙΜΑ!
Το να περιμένουμε να έρθει κτηνίατρος, θα ήταν τουλάχιστον ουτοπικό και παράλογο.
Ευτυχώς ο Κώστας είχε αυτοκίνητο, τον φορτώσαμε και ξεκινήσαμε.
Η απόσταση αρκετά μεγάλη, και το αγόρι μου να παλεύει να πάρει αναπνοή.. Ακόμα έχω τον ήχο αυτόν στ'αυτιά μου.. Δεν ξέρω πόσος χρόνος θα χρειαστεί, για να σταματήσω να το ακούω στο κεφάλι μου..
Ευτυχώς ο Κώστας (να είναι καλά ο άνθρωπος!) κατάφερε και μας πήγε στον κτηνίατρο.. Εάν έχετε οδηγήσει ποτέ σε δρομάκια νησιού το Δεκαπενταύγουστο, θα καταλάβετε για τι βαθμό δυσκολίας μιλάμε..
Στο μεταξύ εμένα η διαδρομή μου φαινόταν ατέλειωτη.. Μέσα μου έλεγα "Δε θα προλάβουμε.. Δε θα ζήσει.."
Ένιωθα απίστευτο πανικό, τα πόδια μου είχαν λυθεί εντελώς.. Ο δικός μου να του φωνάζει "Breath Ouzo!! Fight!!".
Φτάνοντας στο γιατρό, η γλώσσα του μικρού ήταν μαύρη.. το εννοώ.. Το ένα του ματάκι αρκετά θολωμένο..
Ο γιατρός τρόμαξε όταν τον είδε..
Τον ξάπλωσαν πάνω στον πάγκο και τον πλάκωσαν στις κορτιζόνες, τους ορούς και τα ηρεμιστικά..
Αυτά τα λεπτά που μεσολάβησαν από την ώρα που τον είδαμε τέζα μέχρι που τον πήγαμε στο γιατρό, δε θα τα ξεχάσω ποτέ.. Φάνηκαν αιώνας..
Μα το κυριότερο που ποτέ δε θα μου φύγει από το μυαλό, είναι πως όλη την ώρα που ο μικρός χαροπάλευε, δεν πήρε ούτε για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια του από πάνω μας! Σκίζονταν τα πνευμόνια του για λίγο οξυγόνο, ψυχορραγούσε, αλλά τα ματάκια του καρφωμένα εκεί.. Κι εμείς από πάνω του, να τον χαϊδεύουμε, να τον φιλάμε, να του λέμε γλυκά λόγια, που είμαι σίγουρη πως τα καταλάβαινε όλα και τα ένιωθε...
Του πήγα κοντά τη μικρή και παρόλο που ακόμα πάλευε για κάθε αναπνοή του, προσπάθησε να σηκωθεί, για να τη γλύψει, να της δείξει πως είναι δυνατός και θα τα καταφέρει ο μεγάλος της αδερφός...
Θέλω να πιστεύω, πως η αγάπη που του έχουμε τον κράτησε στη ζωή... Σκέφτομαι τις σκηνές και τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου..
Τελικά, τον είχε τσιμπήσει μία μέλισσα στο εσωτερικό του λάρυγγα με φυσικό επακόλουθο το πρήξιμο και την ασφυξία. Διαβάσαμε κάπου, πως συνήθως τα σκυλιά δεν αντέχουν 7 λεπτά μετά από τέτοιο δάγκωμα.
Το παληκάρι μας άντεξε περίπου 45, μέχρι ν'αρχίσουν να λειτουργούν κάπως τα φάρμακα
Πάλεψε και βγήκε νικητής
Εύχομαι να μην τύχει σε κανέναν από σας τέτοιο κακό!! Εύχομαι να μη ζήσετε ποτέ αυτήν την αγωνία!! Και να θυμάστε, να έχετε πάντα μαζί σας κορτιζόνη για τέτοιες περιπτώσεις.
Last edited:
