Με όλη την απειρία μου θα σου πω το εξής, δυο μήνες έχουμε το Φοίβο στο σπίτι και όσο περνάει ο καιρός δενόμαστε και περισσότερο, ζούμε όμορφες και δύσκολες στιγμές όπως με όλα τα μέλη της οικογένειας. Αυτά όμως είναι που σε δένουν και μέρα με τη μέρα το αγαπάς και πιο πολύ.
Στο πατρικό μου, είχε ο αδερφός μου ένα ημίαιμο ΓΠ. Το σκυλί ζούσε στο μπαλκόνι, ποτέ δεν δέθηκα μαζί του, αργότερα και λόγω του όγκου και της ατσουμπαλοσύνης του ψιλοφοβόμουν να τον πλησιάσω, μετά παντρεύητηκα κι όλας και γενικότερα ποτέ δεν έγινε κομμάτι της ζωής μου. Ήταν για μένα πάντα το σκυλί στο μπαλκόνι.
Ο αδερφός μου τα πρώτα χρόνια τον πήγαινε τις βόλτες του, έπαιζε μαζί του, ασχολιόταν μαζί του πολύ. Αργότερα αρραβωνιάστηκε και τον παραμέλησε και το σκυλί από ανία άρχισε την κοπροφαγία, μέσα στην άγνοιά τους θεώρησαν πως το σκυλί τρελάθηκε και του έκαναν ευθανασία.
Θα σου βάλω λοιπόν τον εξής προβληματισμό:
Όταν το κουτάβι σου μεγαλώσει, θα βρέχει, θα κάνει ψοφόκρυο, θα έχεις την ίδια διάθεση για παιχνίδια μαζί του, να του αφιερώσεις το χρόνο που χρειάζεται? Ή θα του πετάς το φαγητό στο μπώλ και νερό και θα το ξεχνάς στην αυλή?
Όταν το σκυλί είναι μέσα στο σπίτι θες δε θές συμβιώνεις το αποδέχεσαι και σε αποδέχεται, γίνεται μέλος της οικογένειας. Ακόμα κι αν δεν παίξεις μαζί του, όταν θα έρθει να κάτσει δίπλα σου θες δε θές θα το χαϊδέψεις, θα ασχοληθείς να το διορθώσεις και όλα αυτά σε δένουν μαζί του.
Τέλος να σου πω πως η μεγάλη μου κόρη όταν πρωτοήρθε το σκυλί στο σπίτι, πέρα από την πρώτη μέρα ούτε του έδινε σημασία. Τώρα τα βράδυα που καθόμαστε όλοι μαζί κι αυτός πεφτει χαλάκι στα πόδια της, παρόλο που είναι κλειστό παιδί και καθόλου εκδηλωτικό βγάζει μια απίστευτη τρυφερότητα μαζί του.
Μέσα από την ασχετοσύνη μου στο θέμα σκύλος σου βάζω αυτόν τον προβληματισμό, ζύγισέ τα κι αποφάσισε.