Κοντεύουν πέντε μήνες από τις 27/12 που έφερα στο σπίτι τη Ζουζού. Ένα ταλαιπωρημένο τρομαγμένο κουτάβι 6 μηνών τότε, μια μάζα από δέρμα, κόκκαλα και τζίβες.
Στο διάστημα των πέντε μηνών έχουμε μεγάλη πρόοδο.
Κατ' αρχήν φτάξαμε την φυσική κατάσταση. Πήρε βάρος -έχει φτάσει αισίως 7.700 κιλά- περιποιηθήκαμε το τρίχωμα και η σακούλα με τα κόκκαλα έγινε πλέον σκύλος.
Έφυγε και το σημάδι από το λαιμό της και ησύχασα. Η προηγούμενη ασυνείδητη που την είχε της είχε φορέσει ένα σκάλιμπορ όταν ήταν μωρό. Δεν το έβγαλε ποτέ και το σκυλί σιγά-σιγά στραγγαλιζόταν όσο μεγάλωνε. Είχε γίνει ένα με το δέρμα της...
Το πιο σημαντικό είναι ότι έχει ηρεμήσει αρκετά έως πολύ. Χρειάστηκα περίπου ένα μήνα για να την πάρω αγκαλιά. Δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό και κάθε φορά που την σήκωνα συστρεφόταν και με κατάγδερνε για να φύγει.
Τώρα έρχεται μόνη της και σηκώνει τα χεράκια της για να ανέβει επάνω μου.
Βγήκε σιγά-σιγά από το πάρκο πριν ένα μήνα περίπου, έμαθε τους χώρους του σπιτιιού, και προσαρμόστηκε στους ρυθμούς μας.
Πολύ σημαντικό επίσης είναι ότι έχει αρχίσει να κοιμάται στην αγκαλιά μου, σημάδι ότι κέρδισα την εμπιστοσύνη της.
Με τον Σπούκυ είναι πλέον αυτοκόλλητοι. Μαζί τρώνε, μαζί κοιμούνται, παίζουν σαν τρελλά όλη μέρα και δεν κάνει ο ένας χωρίς τον άλλον.
Δύο πράγματα δεν έχουμε φτιάξει ακόμα, και νομίζω ότι θα χρειαστεί χρόνος γι' αυτά.
1) Αδύνατον να κάνει τσίσα και κακά έξω. Περπατάμε ώρες αλλά δεν .... και δεν μιλάω για βόλτα της μιας ή της μισής ώρας. Τα σαβ/κα φεύγουμε από τις 10 το πρωϊ και γυρίζουμε 8-9 το βράδυ. Πολύωρη βόλτα σε πάρκα, παραλίες, στο Τατόϊ και όπου αλλού μπορώ να τα πηγαίνω. Κρατιέται δέκα ώρες αλλά τσίσα δεν κάνει και το βράδυ που γυρίζουμε στο σπίτι τρέχει σαν τρελλή στην πάνα της.
2) Δεν μπορούμε να αποβάλλουμε την φοβική επιθετικότητα προς τα άλλα σκυλιά όταν είμαστε έξω. Ό,τι περνάει δίπλα μας και έχει τέσσερα πόδια και γούνα πρέπει να το σκίσουμε.
Τα μικρά όχι τόσο... με τα μεγάλα έχουμε ένα θέμα. Έχει δε μια ιδιαίτερη προτίμηση σε ένα ροντβάϊλερ που μένει απέναντι από την Αντριάννα. Αν δεν έχω το νου μου, είναι θέμα ημερών να γίνει μεζεδάκι.
Αυτό που με κάνει να μην χάνω τις ελπίδες μου είναι ότι μαθαίνει εύκολα. Πιστεύω ότι με πολύ προσπάθεια και διορθώσεις θα τα καταφέρουμε. Ήδη έχουμε κάνει πρόοδο και τώρα πια απλώς γαυγίζει. Πριν δάγκωνε κιόλας....
Και εδώ είναι η μικρούλα μου, όπως έχει γίνει σήμερα:
Με τον Σπούκυ σε τρελλό παιχνίδι μέσα και έξω από το σπίτι:
Και μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία, γιατί είχα αρκετό καιρό να γράψω στο φόρουμ, να ευχαριστήσω τις φίλες Mareco και Elli για την ηθική και ψυχολογική υποστήριξη τους κάθε φορά που απελπιζόμουν με την μικρή.
Κορίτσια, να είστε καλά!
Στο διάστημα των πέντε μηνών έχουμε μεγάλη πρόοδο.
Κατ' αρχήν φτάξαμε την φυσική κατάσταση. Πήρε βάρος -έχει φτάσει αισίως 7.700 κιλά- περιποιηθήκαμε το τρίχωμα και η σακούλα με τα κόκκαλα έγινε πλέον σκύλος.
Έφυγε και το σημάδι από το λαιμό της και ησύχασα. Η προηγούμενη ασυνείδητη που την είχε της είχε φορέσει ένα σκάλιμπορ όταν ήταν μωρό. Δεν το έβγαλε ποτέ και το σκυλί σιγά-σιγά στραγγαλιζόταν όσο μεγάλωνε. Είχε γίνει ένα με το δέρμα της...
Το πιο σημαντικό είναι ότι έχει ηρεμήσει αρκετά έως πολύ. Χρειάστηκα περίπου ένα μήνα για να την πάρω αγκαλιά. Δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό και κάθε φορά που την σήκωνα συστρεφόταν και με κατάγδερνε για να φύγει.
Τώρα έρχεται μόνη της και σηκώνει τα χεράκια της για να ανέβει επάνω μου.
Βγήκε σιγά-σιγά από το πάρκο πριν ένα μήνα περίπου, έμαθε τους χώρους του σπιτιιού, και προσαρμόστηκε στους ρυθμούς μας.
Πολύ σημαντικό επίσης είναι ότι έχει αρχίσει να κοιμάται στην αγκαλιά μου, σημάδι ότι κέρδισα την εμπιστοσύνη της.
Με τον Σπούκυ είναι πλέον αυτοκόλλητοι. Μαζί τρώνε, μαζί κοιμούνται, παίζουν σαν τρελλά όλη μέρα και δεν κάνει ο ένας χωρίς τον άλλον.
Δύο πράγματα δεν έχουμε φτιάξει ακόμα, και νομίζω ότι θα χρειαστεί χρόνος γι' αυτά.
1) Αδύνατον να κάνει τσίσα και κακά έξω. Περπατάμε ώρες αλλά δεν .... και δεν μιλάω για βόλτα της μιας ή της μισής ώρας. Τα σαβ/κα φεύγουμε από τις 10 το πρωϊ και γυρίζουμε 8-9 το βράδυ. Πολύωρη βόλτα σε πάρκα, παραλίες, στο Τατόϊ και όπου αλλού μπορώ να τα πηγαίνω. Κρατιέται δέκα ώρες αλλά τσίσα δεν κάνει και το βράδυ που γυρίζουμε στο σπίτι τρέχει σαν τρελλή στην πάνα της.
2) Δεν μπορούμε να αποβάλλουμε την φοβική επιθετικότητα προς τα άλλα σκυλιά όταν είμαστε έξω. Ό,τι περνάει δίπλα μας και έχει τέσσερα πόδια και γούνα πρέπει να το σκίσουμε.
Τα μικρά όχι τόσο... με τα μεγάλα έχουμε ένα θέμα. Έχει δε μια ιδιαίτερη προτίμηση σε ένα ροντβάϊλερ που μένει απέναντι από την Αντριάννα. Αν δεν έχω το νου μου, είναι θέμα ημερών να γίνει μεζεδάκι.
Αυτό που με κάνει να μην χάνω τις ελπίδες μου είναι ότι μαθαίνει εύκολα. Πιστεύω ότι με πολύ προσπάθεια και διορθώσεις θα τα καταφέρουμε. Ήδη έχουμε κάνει πρόοδο και τώρα πια απλώς γαυγίζει. Πριν δάγκωνε κιόλας....
Και εδώ είναι η μικρούλα μου, όπως έχει γίνει σήμερα:
Με τον Σπούκυ σε τρελλό παιχνίδι μέσα και έξω από το σπίτι:
Και μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία, γιατί είχα αρκετό καιρό να γράψω στο φόρουμ, να ευχαριστήσω τις φίλες Mareco και Elli για την ηθική και ψυχολογική υποστήριξη τους κάθε φορά που απελπιζόμουν με την μικρή.
Κορίτσια, να είστε καλά!
aja1:
