ο πάρης ήταν τσιπαρισμένος οπότε ξετυλίχθηκε η ιστορία.
τον είχε κουτάβι κάποιος στη σκύρο μαζί με ένα άλλο κουτάβι αδερφάκι του και κάποια στιγμή τον επισκεύτηκε ένας φίλος του. άρεσε πολύ στον φίλο του κι ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να του τον χαρίσει. δεν έγινε όμως αλλαγή στοιχείων στο τσιπ. ο φίλος υποτίθεται ότι θα τον είχε στα πούπουλα αλλά μόλις μεγάλωσε τον παράτησε στο δρόμο.
όλα αυτά κατά τη μαρτυρία του αρχικού ιδιοκτήτη ο οποίος έπεσε από τα σύννεφα για την κατάληξη του σκύλου. έδωσε τα στοιχεία του φίλου του, τον οποίο εντόπισαν οι αρχές. αυτός υποστήριξε ότι του έφυγε ο πάρης -αλλά δεν τον αναζήτησε ποτέ πουθενά. (εν τω μεταξύ ο πάρης δεν φεύγει ούτε μέτρο μακριά μου).
επρόκειτο να υποβληθεί μήνυση από το σωματείο αλλά επειδή το τσιπ ανέγραφε τον αρχικό ιδιοκτήτη, η μήνυση θα γινόταν στο όνομά του. παρακάλεσε να μην την πληρώσει αυτός κι έτσι γλύτωσε ο ανεύθυνος (το λιγότερο) φίλος του.
τώρα ως προς την συμβίωση με ενήλικο, τί να πώ, ο πάρης είναι άνθρωπος. η νοημοσύνη του είναι σε άλλο επίπεδο (έχω κι άλλα σκυλιά). το δε δέσιμό μαζί μου πολύ μεγάλο. δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν αν τον είχα από κουτάβι.