Ο σκύλος μου με δάγκωσε κανονικότατα...
- Thread starter nyfitsa
- Ημερομηνία δημιουργίας
Φυσικά.
Ένας σκύλος ή σέβεται το αφεντικό του απόλυτα ή δεν το σέβεται. Υπ' όψην, δεν είπα να φοβάται το αφεντικό του.
Ένας σκύλος να μας σεβαστεί ΑΠΟΛΥΤΑ, θα πρέπει πρώτα να ΑΞΙΖΟΥΜΕ να μας έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Να ξέρει βαθιά μέσα του πως το να μας ακολουθεί/σέβεται βγαίνει πάντα σε καλό. Να ξέρει πως θέλουμε το καλό του και της αγέλης. Να το πιστεύει τυφλά αυτό.
Η δωροδοκία με λιχουδιές ΔΕΝ βοηθάει σε αυτό. Ισα, ίσα υπονομεύει τη θέση του αρχηγού και από τις 2 πλευρές. Και ο σκύλος μαθαίνει πως πρέπει να απαιτεί κάτι για να υπακούσει, και το αφεντικό χάνει την αυτοπεπίθησή του αρχηγού. ΑΛΛΟ επιβράβευση, κι ΑΛΛΟ δωροδοκία.
Δεν ξέρω πως να το τονίσω αρκετά το θέμα της εμπιστοσύνης.
Πρέπει να παλεύουμε (με τον εαυτό μας, κυρίως αν έχουμε "νευράκια") να είμαστε όσο μπορούμε πιο δίκαιοι απέναντι στο σκύλο μας.
Να μην τον μαλώνουμε όταν δεν θα καταλάβει το γιατί... να μην τον χτυπάμε ΠΟΤΕ και να είμαστε πάρα, μα ΠΑΡΑ πολύ, σταθεροί στις απόψεις μας και στον τρόπο που του φερόμαστε. Αν ο σκύλος έχει δαγκώσει ή είναι "δύσκολος" είναι ακόμη πιο συμαντικό να είμαστε σωστοί αρχηγοί.
Η εμπιστοσύνη αυτή κτίζετε αργά και σταθερά και είναι ανεκτίμητη στην τελική σχέση σκύλου- αφεντικού.
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ σκύλος του κόσμου δεν έχει έμφυτη την "τυφλή" αυτή εμπιστοσύνη στο αφεντικό του.
Το πόσο ο σκύλος σου σε εμπιστεύεται ή όχι έχει άμεση σχέση με το πόσο πιθανό είναι να σε δαγκώσει (από ένστικτο ή συνειδητά).
Ένα απλό παιχνίδι (πχ. να πεις ψέμματα στον σκύλο πως κάποιος είναι έξω ενώ ΔΕΝ είναι) μπορεί να πάει πολύ πίσω τη σχέση εμπιστοσύνης.
Ένας σκύλος ή σέβεται το αφεντικό του απόλυτα ή δεν το σέβεται. Υπ' όψην, δεν είπα να φοβάται το αφεντικό του.
Ένας σκύλος να μας σεβαστεί ΑΠΟΛΥΤΑ, θα πρέπει πρώτα να ΑΞΙΖΟΥΜΕ να μας έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Να ξέρει βαθιά μέσα του πως το να μας ακολουθεί/σέβεται βγαίνει πάντα σε καλό. Να ξέρει πως θέλουμε το καλό του και της αγέλης. Να το πιστεύει τυφλά αυτό.
Η δωροδοκία με λιχουδιές ΔΕΝ βοηθάει σε αυτό. Ισα, ίσα υπονομεύει τη θέση του αρχηγού και από τις 2 πλευρές. Και ο σκύλος μαθαίνει πως πρέπει να απαιτεί κάτι για να υπακούσει, και το αφεντικό χάνει την αυτοπεπίθησή του αρχηγού. ΑΛΛΟ επιβράβευση, κι ΑΛΛΟ δωροδοκία.
Δεν ξέρω πως να το τονίσω αρκετά το θέμα της εμπιστοσύνης.
Πρέπει να παλεύουμε (με τον εαυτό μας, κυρίως αν έχουμε "νευράκια") να είμαστε όσο μπορούμε πιο δίκαιοι απέναντι στο σκύλο μας.
Να μην τον μαλώνουμε όταν δεν θα καταλάβει το γιατί... να μην τον χτυπάμε ΠΟΤΕ και να είμαστε πάρα, μα ΠΑΡΑ πολύ, σταθεροί στις απόψεις μας και στον τρόπο που του φερόμαστε. Αν ο σκύλος έχει δαγκώσει ή είναι "δύσκολος" είναι ακόμη πιο συμαντικό να είμαστε σωστοί αρχηγοί.
Η εμπιστοσύνη αυτή κτίζετε αργά και σταθερά και είναι ανεκτίμητη στην τελική σχέση σκύλου- αφεντικού.
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ σκύλος του κόσμου δεν έχει έμφυτη την "τυφλή" αυτή εμπιστοσύνη στο αφεντικό του.
Το πόσο ο σκύλος σου σε εμπιστεύεται ή όχι έχει άμεση σχέση με το πόσο πιθανό είναι να σε δαγκώσει (από ένστικτο ή συνειδητά).
Ένα απλό παιχνίδι (πχ. να πεις ψέμματα στον σκύλο πως κάποιος είναι έξω ενώ ΔΕΝ είναι) μπορεί να πάει πολύ πίσω τη σχέση εμπιστοσύνης.
Last edited:
Ο τρόπος σκέψης σου με εκφράζει απόλυτα. Ειλικρινά δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, στα οκτώ χρόνια που έχω σκύλο, να τον "κοροιδέψω" κατ' αυτόν τον ανόητο τρόπο, ούτε στο ελάχιστο. Και δεν αφήνω και κανέναν να το κάνει εννοείται στα δικά μου σκυλιά αλλά και στα δικά του, όταν είμαι εγώ μπροστά. Ενστικτωδώς περισσότερο και μπορεί να ακουστεί γελοίο, βάζω τον εαυτό μου στην θέση τους. Τι όφελος έχω από μια βλακεία που θα τους πω; τι θα κερδίσω εγώ; τι θα μάθει το σκυλί; πως θα σκεφτεί; θα τρομάξει κι αν ναι, χωρίς λόγο; θα μάθει να εκνευρίζεται και να αντιδρά άγρια πάλι χωρίς λόγο; εμένα θα μου άρεσε να μου το κάνουν; Αντίθετα, το ότι δεν υπήρξε ποτέ παιχνίδι π.χ. το συγκεκριμένο που αναφέρεις, μου παρέχει εμένα πλέον μεγάλη ασφάλεια, ότι θα γρυλλίσει προς την πόρτα, χωρίς να πανικοβληθεί, όταν πράγματι κάποιος είναι εκεί. Τότε πανικοβάλλομαι εγώ
Δεν έχεις δει αρκετούς να το κάνουν, στην ουσία νομίζοντας ότι κοροιδεύουν τον σκύλο ενώ στην πραγματικότητα απλώς τον μπερδεύουν γιατί ο σκύλος ξέρει ότι κανένας δεν είναι εκεί; Συνήθως το κάνουν τύποι με κυριαρχικές ράτσες, για να καμαρώσουν πως θα αγριέψει, πως θα του σηκωθεί η τρίχα, πως θα τσιτώσει τα αυτιά, πως θα τεντώσει την ουρά, ίσως πως θα βγάλει δόντια και θα γρυλίσει και πόσο δυνατά και άγρια θα γαβγίσει. Και μιλάμε ότι κορδώνονται σαν γύφτικα σκεπάρνια λες και το σκυλί τους παίρνει πτυχίο πυρινής φυσικής το λιγότερο :shock:
Κανέναν φόβο δεν πρέπει να εμπνέει το αντίθετο μάλιστα. Νιώθουν δυνατή την αγέλη και πως ο αρχηγός θα οδηγήσει την ομάδα μακριά από κινδύνους. Δέος ναι. Προτιμώ την λέξη ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ. Όπως εσύ με έναν μέντορα ή καταπληκτικό αφεντικό στη δουλειά. Τον σέβεσαι και τον θαυμάζεις και τον ακούς πιο τυφλά εξ'αιτίας του θαυμασμού σου.Στελλα, τρομερο ποστ!
Να σε ρωτησω κατι ομως. Ο αρχηγος (στη δουλεια, Στρατό, κοινωνια, πολιτικη, ακομα και οικογενεια, και τελος και στο ζωικο βασιλειο) δεν εμπνεει και εναν αοριστο φοβο ή καλυτερα δέος?
Mareco, αυτό εξηγεί γιατί ο σκύλος σου σε υπακούει τόσο πολύ. Μπράβο. Έχεις καλά "ένστικτα". Δεν στα 'λεγα γω!;
Δεν είχες κανένα βλάκα φίλο που έλεγε στον σκύλο "ποιός είναι" για να τον βγάλει έξω;
Κάποιον που έλεγε "που ναι η ΓΑΤΑ" (ή "ΓΑΤΑ!" σκέτο οι "εξελιγμένοι" μαλάκ#ς) για να πεταχτεί ο σκύλος και να γελάσει η παρέα;
Φίλο που προσποιείται πως θέλει να φάει το φαγητό του σκύλου του;
Φίλη που χαιδεύει λούτρινα παιχνίδια (και γλυκομιλάει σ' αυτά) για να ζηλέψει το σκυλάκι της;
Φίλο που κάνει πως τσακώνεται με τον αδερφό του για να κάνουν τον σκύλο να ανισυχήσει/γρυλίσει;
Για θυμήσου!
Ολα αυτά ρε παιδί μου, ναι. Τι ευχαρίστηση βρίσκουν σε όλα αυτά τα χαζά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Εγώ τους μιλάω με σεβασμό σαν να είναι άνθρωποι. Και στο μάλωμα και στο καραγκιοζιλίκη για την επιβράβευση. Αυτό το τελευταίο μην ρωτήσετε πως γίνεται. Γίνεται και παραγίνεται...
Merci. Εχει σημασία να το λες εσύ και όποιος έχει επαγγελματική άποψη.
Foibos, είχε χάσει πια τελείως την εμπιστοσύνη του...
ΗΞΕΡΕ πως το αφεντικό του είναι μαλάκ@ς.
Marcia,
Μετά θα φταίει ο σκύλος όταν της δαγκώσει το παιδί;
ΗΞΕΡΕ πως το αφεντικό του είναι μαλάκ@ς.
Marcia,
Μετά θα φταίει ο σκύλος όταν της δαγκώσει το παιδί;
Και θα λέει στον κτηνίατρο την ώρα που του κάνει την ευθανασία (το κλασσικό) :
"Μα ήταν ΤΟΣΟ καλό σκυλάκι, ΠΟΤΕ δεν είχε δώσει σημάδι πως θα μπορούσε να δαγκώσει! Έχουμε πέσει από τα σύννεφα! Δεν ξέρω τι το έπιασε και όρμηξε στο παιδί...."
"Μα ήταν ΤΟΣΟ καλό σκυλάκι, ΠΟΤΕ δεν είχε δώσει σημάδι πως θα μπορούσε να δαγκώσει! Έχουμε πέσει από τα σύννεφα! Δεν ξέρω τι το έπιασε και όρμηξε στο παιδί...."
Καλησπέρα με νεότερα από το μέτωπο
Λοιπόν σε εκπαιδευτή δεν έχουμε πάει ακόμα αλλά - θέλω να - πιστεύω ότι έχουμε σημειώσει κάποια πρόοδο στη μεταξύ μας σχέση.
Ακολουθώ τις συμβουλές σας και πλέον είμαι πιο αυστηρή με τον εαυτό μου (κι όχι με το σκύλο) για να είμαι συνεπής και δίκαιη απέναντί του σε οποιαδήποτε αντιμετώπιση, μάλωμα-επιβράβευση-εκπαίδευση κτλ.
Επίσης έχω αρχίσει να δουλεύω συστηματικά (κάθε μέρα από λίγο) την εντολή "άστο" και εδώ είναι που θέλω να κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με τη συμπεριφορά του.
Να πω πρώτα μόνο ότι η γενικότερη συμπεριφορά του έχει βελτιωθεί, δηλαδή κάποια πράγματα που δουλεύαμε ως ρουτίνα πχ να περιμένει να περάσω πρώτα εγώ την εξώπορτα και να ακολουθήσει, τώρα τις περισσότερες φορές τα εκτελεί χωρίς εντολή.
Όπως και το ότι όταν τρώω δεν ζητιανεύει με πηδήματα και φωνούλες. Καλά εκεί βέβαια παίζει πάντα επαγρύπνηση μπας και αλλά το δουλεύουμε...!
Για την εντολή "άστο":
Έχω πάρει ένα κόκκαλο από αυτά που μασιούνται και λιώνουν σιγά-σιγά, αρκετά μεγάλο για να μπορώ να το πιάνω απ΄τη μία και να το δαγκώνει απ΄την άλλη. Για να καταλάβει την εντολή (που πλέον την έχει καταλάβει)το κράταγα, το μασουλούσε και του έλεγα "άστο", όταν το άφηνε επιβράβευση. Πότε χάδια και μπράβο, πότε λιχουδιά και μπράβο. Ως εδώ καλά, αυτό το έχει μάθει πλέον και το εκτελεί πάντα που για μένα σημαίνει ότι έχει πιάσει το νόημα της εντολής.
Μετά προχώρησα να του δίνω το κόκκαλο και να προσπαθώ να του το πάρω μετά. Εεεεεεε ρε γλέντια.....
Αρχικά γρύλλιζε πάρα πολύ, πάντα το έκρυβε κάτω απ΄τη μουσούδα του και τα πόδια του και αυτό που κατάλαβα ήταν πως όσο ύψωνα εγώ τον τόνο της φωνής μου τόσο πιο επιθετικός γινόταν κι αυτός. Κι εκεί μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια της Dr Zhivago και άλλαξα τακτική. Όσο γρύλλιζε εγώ επέμενα με ήπιες κινήσεις και σταθερό τόνο φωνής λέγοντας "μη" και "άστο". Στο τέλος πάντα το έπαιρνα έστω κι αν μου έπαιρνε 5 λεπτά. Μετά από λίγο του το ξαναέδινα και τον άφηνα με την ησυχία του για να μη συνδέσει την εντολή με κάτι αρνητικό και έχω τα αντίθετα αποτελέσματα (κάνω λάθος;
Σιγά-σιγά ο χρόνος που χρειαζοταν για να του πάρω το κόκκαλο μειωνόταν και φτάνουμε στο σήμερα όπου γίνεται το εξής:
Όταν θα πάω να του το πάρω το΄αφήνει απ΄το στόμα του με το "άστο" αλλά το κρατάει με τα πόδια του. Το γρύλλισμα μετά από 5-6 δευτερόλεπτα μετατρέπεται σε κλαψογρυλλισμα-παράπονο μέχρι που του το παίρνω και μένει μόνο το κλαψοπαράπονο κατά την επιβράβευση.
Αυτό τι σημαίνει; ότι ξέρει ότι πρέπει να το δώσει αλλά δεν θέλει να το δώσει;
Επίσης, το ότι τον επιβραβεύω μετά είναι λάθος εφόσον δεν το έχει κάνει απολύτως σωστά;
Γενικά, ο τρόπος με τον οποίο το δουλεύω είναι σε σωστή κατεύθυνση;
Να σημειώσω ότι πέραν του ότι κάθεται και περιμένει να του βάλω το φαγητό του και να του πω εντάξει για να φάει, άρχισα να βάζω το χέρι μου στο πιάτο του όσο τρώει για να με συνηθίζει. Ή του κάνω ένα χάδι όταν τρώει.
Πάλι λιγομίλητη ήμουν εε;
Οι συμβουλές σας πάντα ευπρόσδεκτες
Λοιπόν σε εκπαιδευτή δεν έχουμε πάει ακόμα αλλά - θέλω να - πιστεύω ότι έχουμε σημειώσει κάποια πρόοδο στη μεταξύ μας σχέση.
Ακολουθώ τις συμβουλές σας και πλέον είμαι πιο αυστηρή με τον εαυτό μου (κι όχι με το σκύλο) για να είμαι συνεπής και δίκαιη απέναντί του σε οποιαδήποτε αντιμετώπιση, μάλωμα-επιβράβευση-εκπαίδευση κτλ.
Επίσης έχω αρχίσει να δουλεύω συστηματικά (κάθε μέρα από λίγο) την εντολή "άστο" και εδώ είναι που θέλω να κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με τη συμπεριφορά του.
Να πω πρώτα μόνο ότι η γενικότερη συμπεριφορά του έχει βελτιωθεί, δηλαδή κάποια πράγματα που δουλεύαμε ως ρουτίνα πχ να περιμένει να περάσω πρώτα εγώ την εξώπορτα και να ακολουθήσει, τώρα τις περισσότερες φορές τα εκτελεί χωρίς εντολή.
Όπως και το ότι όταν τρώω δεν ζητιανεύει με πηδήματα και φωνούλες. Καλά εκεί βέβαια παίζει πάντα επαγρύπνηση μπας και
αλλά το δουλεύουμε...!Για την εντολή "άστο":
Έχω πάρει ένα κόκκαλο από αυτά που μασιούνται και λιώνουν σιγά-σιγά, αρκετά μεγάλο για να μπορώ να το πιάνω απ΄τη μία και να το δαγκώνει απ΄την άλλη. Για να καταλάβει την εντολή (που πλέον την έχει καταλάβει)το κράταγα, το μασουλούσε και του έλεγα "άστο", όταν το άφηνε επιβράβευση. Πότε χάδια και μπράβο, πότε λιχουδιά και μπράβο. Ως εδώ καλά, αυτό το έχει μάθει πλέον και το εκτελεί πάντα που για μένα σημαίνει ότι έχει πιάσει το νόημα της εντολής.
Μετά προχώρησα να του δίνω το κόκκαλο και να προσπαθώ να του το πάρω μετά. Εεεεεεε ρε γλέντια.....
Αρχικά γρύλλιζε πάρα πολύ, πάντα το έκρυβε κάτω απ΄τη μουσούδα του και τα πόδια του και αυτό που κατάλαβα ήταν πως όσο ύψωνα εγώ τον τόνο της φωνής μου τόσο πιο επιθετικός γινόταν κι αυτός. Κι εκεί μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια της Dr Zhivago και άλλαξα τακτική. Όσο γρύλλιζε εγώ επέμενα με ήπιες κινήσεις και σταθερό τόνο φωνής λέγοντας "μη" και "άστο". Στο τέλος πάντα το έπαιρνα έστω κι αν μου έπαιρνε 5 λεπτά. Μετά από λίγο του το ξαναέδινα και τον άφηνα με την ησυχία του για να μη συνδέσει την εντολή με κάτι αρνητικό και έχω τα αντίθετα αποτελέσματα (κάνω λάθος;
Σιγά-σιγά ο χρόνος που χρειαζοταν για να του πάρω το κόκκαλο μειωνόταν και φτάνουμε στο σήμερα όπου γίνεται το εξής:
Όταν θα πάω να του το πάρω το΄αφήνει απ΄το στόμα του με το "άστο" αλλά το κρατάει με τα πόδια του. Το γρύλλισμα μετά από 5-6 δευτερόλεπτα μετατρέπεται σε κλαψογρυλλισμα-παράπονο μέχρι που του το παίρνω και μένει μόνο το κλαψοπαράπονο κατά την επιβράβευση.
Αυτό τι σημαίνει;
ότι ξέρει ότι πρέπει να το δώσει αλλά δεν θέλει να το δώσει;Επίσης, το ότι τον επιβραβεύω μετά είναι λάθος εφόσον δεν το έχει κάνει απολύτως σωστά;
Γενικά, ο τρόπος με τον οποίο το δουλεύω είναι σε σωστή κατεύθυνση;
Να σημειώσω ότι πέραν του ότι κάθεται και περιμένει να του βάλω το φαγητό του και να του πω εντάξει για να φάει, άρχισα να βάζω το χέρι μου στο πιάτο του όσο τρώει για να με συνηθίζει. Ή του κάνω ένα χάδι όταν τρώει.
Πάλι λιγομίλητη ήμουν εε;
Οι συμβουλές σας πάντα ευπρόσδεκτες
se εκπαιδευτή δεν πήγες και εκπαιδευεις μονη σου... οκ..
ολα καλα αλλά προσεχε μην κανεις λαθη....
προσεχε μην βιαζεσαι.......
βαλε μια σειρα..........
είναι ευκολοτερο αν πηγαινεις βημα βημα παρα όλα μαζι και αχταρμας...
ξεκινα με ασκησεις κυριαρχιας όπως κανεις στις πόρτες, να κανει στην ακρη οταν περνας κλπ...
και κατα την εκπαιδευση βαλε μια σειρα
να περπαταει διπλα χωρις να τραβα,
να καθεται με εντολή ,
να εκτελει το κατω- ξαπλα με εντολή και όταν τα κανει και μαθει αυτα μετα πήγαινε στο αστο... να δεις πόσο εύκολο θα ειναι.....
άρη????
και πρόσεχε με τα μεζεδακια... καλα και όμορφα είναι αλλά πρέπει να ξερεις πότε πρέπει να σταματησεις και να τα αντικαταστησεις σιγα σιγα με χαδια.... μεχρι να τα σταματησεις κι αυτα,
αλλοιως θα νομιζεις ότι έχεις εκπαιδευσει το σκυλάκο σου...
ολα καλα αλλά προσεχε μην κανεις λαθη....
προσεχε μην βιαζεσαι.......
βαλε μια σειρα..........
είναι ευκολοτερο αν πηγαινεις βημα βημα παρα όλα μαζι και αχταρμας...
ξεκινα με ασκησεις κυριαρχιας όπως κανεις στις πόρτες, να κανει στην ακρη οταν περνας κλπ...
και κατα την εκπαιδευση βαλε μια σειρα
να περπαταει διπλα χωρις να τραβα,
να καθεται με εντολή ,
να εκτελει το κατω- ξαπλα με εντολή και όταν τα κανει και μαθει αυτα μετα πήγαινε στο αστο... να δεις πόσο εύκολο θα ειναι.....
άρη????
και πρόσεχε με τα μεζεδακια... καλα και όμορφα είναι αλλά πρέπει να ξερεις πότε πρέπει να σταματησεις και να τα αντικαταστησεις σιγα σιγα με χαδια.... μεχρι να τα σταματησεις κι αυτα,
αλλοιως θα νομιζεις ότι έχεις εκπαιδευσει το σκυλάκο σου...
