Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό είναι οτι το άρθρο/νήμα ΔΕΝ αναφέρεται στο σκύλο αλλά στον άνθρωπο .....
Στον άνθρωπο που καλύπτει το δικό του κενό (τις πιο πολλές φορές υπαρξιακό), τα ψυχολογικά του απωθημένα, τις συναισθηματικές και κοινωνικές του ανάγκες, τις καθημερινές του ελλείψεις με έναν σκύλο, στον οποίο προβάλλει στοιχεία που δεν έχει και δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει.
Κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο ακριβώς χρησιμοποιώντας αυτοκίνητα, χρήματα, όμορφες γυναίκες/άντρες, όπλα, κοσμήματα και τόσα άλλα υποκατάστατα.
Υπάρχει όμως και η κατηγορία εκείνη ανθρώπων που ως υποκατάστατο στην ελλειμματική τους προσωπικότητα, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ως τέτοια ούτε στους ίδιους ούτε στους τρίτους, χρησιμοποιεί το σκύλο. Και ακριβώς επειδή χρησιμοποιούν το σκύλο όχι γι' αυτό που είναι αλλά γι' αυτό που τον χρειάζονται - και το οποίο δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με το σκύλο -
τον μετατρέπουν σιγά σιγά σε κάτι που δεν είναι και δεν θα γινόταν ποτέ μέσα από τη φυσική εξέλιξη. Ο σκύλος έτσι γίνεται στην καλύτερη ένα status symbol (όρα το θιβετανικό μαστίφ που πουλήθηκε σχεδόν 1,5 μύρια δολάρια) και στη χειρότερη ένα σκλάβος για να βασανίζουμε προκειμένου να υπάρχει κάποιος κατώτερός μας και να βγάζουμε εκεί τα απωθημένα μας (δεμένα ζώα με 1 μ. αλυσίδα, κρεμασμένα, καμένα κλπ). Στα ενδιάμεσα στάδιο ο σκύλος είναι προέκταση του πέους, υποκατάστατο των παιδιών ή των φίλων που δεν έχουμε, του φόβου μας να ανοιχτούμε σε ανθρώπους και να δεχτούμε την κριτική τους ή την απόρριψη και τόσα άλλα.
Στην ψυχολογία λέγεται προβολή, οι περισσότεροι το λέμε αγάπη .....
Ο σκύλος έτσι παύει να είναι σκύλος γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ....... άνθρωπος.
Γι' αυτό και δεν ανεχόμαστε να μας τα λέει κάποιος αυτά γιατί μας φέρνει χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να είμαστε έτοιμοι αντιμέτωπους με τις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας.
Υ.Γ. Προφανώς όλοι πάσχουμε από τις ανωτέρω παθογένειες, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο. Όσο πιο πολύ δουλέψουμε με τον εαυτό μας, τόσο καλύτερη σχέση θα έχουμε με το σκύλο μας.
Στον άνθρωπο που καλύπτει το δικό του κενό (τις πιο πολλές φορές υπαρξιακό), τα ψυχολογικά του απωθημένα, τις συναισθηματικές και κοινωνικές του ανάγκες, τις καθημερινές του ελλείψεις με έναν σκύλο, στον οποίο προβάλλει στοιχεία που δεν έχει και δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει.
Κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο ακριβώς χρησιμοποιώντας αυτοκίνητα, χρήματα, όμορφες γυναίκες/άντρες, όπλα, κοσμήματα και τόσα άλλα υποκατάστατα.
Υπάρχει όμως και η κατηγορία εκείνη ανθρώπων που ως υποκατάστατο στην ελλειμματική τους προσωπικότητα, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ως τέτοια ούτε στους ίδιους ούτε στους τρίτους, χρησιμοποιεί το σκύλο. Και ακριβώς επειδή χρησιμοποιούν το σκύλο όχι γι' αυτό που είναι αλλά γι' αυτό που τον χρειάζονται - και το οποίο δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με το σκύλο -
τον μετατρέπουν σιγά σιγά σε κάτι που δεν είναι και δεν θα γινόταν ποτέ μέσα από τη φυσική εξέλιξη. Ο σκύλος έτσι γίνεται στην καλύτερη ένα status symbol (όρα το θιβετανικό μαστίφ που πουλήθηκε σχεδόν 1,5 μύρια δολάρια) και στη χειρότερη ένα σκλάβος για να βασανίζουμε προκειμένου να υπάρχει κάποιος κατώτερός μας και να βγάζουμε εκεί τα απωθημένα μας (δεμένα ζώα με 1 μ. αλυσίδα, κρεμασμένα, καμένα κλπ). Στα ενδιάμεσα στάδιο ο σκύλος είναι προέκταση του πέους, υποκατάστατο των παιδιών ή των φίλων που δεν έχουμε, του φόβου μας να ανοιχτούμε σε ανθρώπους και να δεχτούμε την κριτική τους ή την απόρριψη και τόσα άλλα.
Στην ψυχολογία λέγεται προβολή, οι περισσότεροι το λέμε αγάπη .....
Ο σκύλος έτσι παύει να είναι σκύλος γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ....... άνθρωπος.
Γι' αυτό και δεν ανεχόμαστε να μας τα λέει κάποιος αυτά γιατί μας φέρνει χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να είμαστε έτοιμοι αντιμέτωπους με τις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας.
Υ.Γ. Προφανώς όλοι πάσχουμε από τις ανωτέρω παθογένειες, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο. Όσο πιο πολύ δουλέψουμε με τον εαυτό μας, τόσο καλύτερη σχέση θα έχουμε με το σκύλο μας.
