Ομορφες Στιγμές

[TheGhost]

Παίρνοντας την ιδέα απο άλλο Thread "Ρεζίλι των Σκυλιών" λέω να ξεκινήσουμε να περιγράφουμε όμορφες στιγμές που έχουμε ζήση με τα σκυλιά μας.

Ξεκινάω λοιπόν,

Ο Ερμής (Γερμανικός ποιμενικός) έχει την συνήθεια να μην με αφήνει να μπω στο σπίτι όταν γυρίζω απο την δουλειά αν δεν τον πάρω αγκαλιά, μόλις μπαίνω στην αυλή λοιπόν σηκώνεται στα δύο πόδιο και κυριολεκτικά με αγκαλιάζει (σημειώστε ότι ζυγίζει κάπου ανάμεσα στα 35 με 40 κιλά). Πρίν απο λίγο καιρό αναγκάστικα να επισκεφτω το νοσοκομείο λόγω μιας φλεγμονής στο αριστερό μου πόδι (απο την "ξεκούραση") αφού μου έδωσαν τα καλύτερα φάρμακα (κάτι ανάλογο με την άρση βαρών) και μου έδεσαν το πόδι γύρισα στο σπίτι, μπαίνοντας στην αυλή του σπιτιού θυμήθηκα την συνήθεια του Ερμή και προσπάθησα να πλησιάσω όσο πιο προσεκτικά γινόταν για να μην με ρίξει κάτω κατά λάθος, αντί όμως να πηδάει απο την χαρά του, έκατσε κάτω (χωρίς εντολή) και μου αγκάλιασε το πόδι βάζωντας την μουσούδα του στο σημείο ακριβώς που είχα το πρόβλημα. Πως το κατάλαβε μην με ρωτάτε δεν ξέρω...........

 

[Chloe]

Δικές μου ιστορίες έχω πει αρκετές, γι' αυτό θα διηγηθώ μιας παλιάς φίλης, της Δήμητρας με την οποία δεν κάνουμε πια παρέα δυστυχώς. Ήμουν μπροστά στο περιστατικό και πραγματικά ήταν απ' τα πιο όμορφα σκηνικά που έχω παρακολουθήσει. Μόλις είχε πεθάνει ο πατέρας της και ζούσε με το φίλο της, νυν σύζυγό της. Είχε πάθει ψιλοκατάθλιψη.

Μια μέρα κάτι της κουβάλησε ο Μάκης. Ήμουν μαζί της και χαζολογούσαμε.
«Σήμερα θα γελάσεις» της είπε, μόλις μπήκε στο σπίτι.
«Δεν το βλέπω. Γιατί τι έγινε;»
Μου ψιθύρισε ότι μάλλον θα της είχε φέρει κανένα DVD με χαζοαμερικάνικη κωμωδία ή κάτι αντίστοιχα αδιάφορο. Η αλήθεια είναι ότι τον είχε πρήξει λίγο με τα θρίλερ.
«Τώρα περίμενε»
Και ξαφνικά το ακούσαμε: ένα πνιχτό… κάτι. Ακουγόταν σαν παράπονο, σαν κλάμα.
«Μου έφερες ζώο στο σπίτι!» φώναξε ανόητα. Έτσι κι αλλιώς το σπίτι δεν είχε ανάγκη από ζώο για να έχει τα χάλια του.
Ταράχτηκε παιδιά ο δικός της. Είχε μόλις επιστρέψει απ’ την κουζίνα και είχε το ύφος παιδιού που του έπεσε στο χώμα το παγωτό του (απ’ τη λάθος πλευρά). Κρατούσε κάτι υπερβολικά όμορφο για να είναι αληθινό. Μόλις το είδα άρχισα να ξεφωνητά. Ένα μαύρο ημίαιμο κοκεροειδές! Στα ξεφωνητά με μιμήθηκε κι η Δήμητρα.

«Μανάρι μου!!!» φώναξε κι έτρεξε και πήρε απ’ τα χέρια του το κοκεράκι – ήταν πολύυυυ μικρό – που έτρεμε, κατουριόταν και μουρμούριζε τρομαγμένο.
«Έλα, έλα τώρα μη φοβάσαι μωρό μου, αγάπη μου, καρδιά μου, μην κλαις σκυλάκι, ωωωώπα το σκυλάκι μου!» έλεγε. Κάπως έτσι, προσπαθώ να μεταφέρω την ατμόσφαιρα.
Το κουτάβι άρχισε να συνέρχεται. Γύρισα και κοίταξα το Μάκη. Έδειχνε χαρούμενος. Για την ακρίβεια έδειχνε έτοιμος να βάλει τα κλάματα απ’ τη χαρά του.
«Ίδια η Λαίδη είναι, απ’ την ταινία της Ντίσνεϊ θυμάσαι;» του είπε.
«Ναι, όμως… είναι μαύρο και επιπλέον... »
«Γι’ αυτό εσένα θα σε βγάλουμε Λαίδη» είπε στο κουτάβι και του φίλησε τη μύτη.
«Όχι. Είναι αγόρι»
«Αγόρι; Δεν του φαίνεται!»

Καθίσαμε κανένα τέταρτο στον καναπέ όλοι μαζί κι αφήσαμε το κουτάβι να εξερευνήσει. Η φίλη μου τον φίλησε πολλές φορές, τον άφησε να καταλάβει πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Εγώ φανάρι βέβαια, είχα μείνει απ' τη χαρά μου. Κάποια στιγμή σηκώθηκε όρθια για να δει πού ήταν και τι έκανε το καινούριο της ζώο.
«Πρέπει να σκεφτούμε ένα όνομα» είπε ο Μάκης.
«Άσε δε χρειάζεται» του απάντησε, κοιτάζοντας το σωρό των μασημένων χαρτιών που ο σκύλος είχε συγκεντρώσει προσεκτικά και αχρηστέψει επιμελώς όλη αυτή την ώρα. Κάποια απ’ αυτά ήταν αντίγραφα δικογράφων που είχε δουλέψει ο αγαπημένος της! Τα πιο πολλά χαρτοπετσέτες. Μικρό το κακό.
Έτσι, ο Μάκης κι η Δήμητρα απέκτησαν εξώγαμο: το πρώτο τους παιδί. Τον Μπλέντερ.
:lol: :lol: :lol:

 

[denis]

Τον Μπλέντερ.

ΓΑΜΑΤΟ :!: :shock: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: