Να τον θυμάσαι τον Ρούμπι angel...
Θα πω μόνο για τον δικό μου σκύλο.
Πριν 2 χρόνια περίπου είχαμε βγει με τον αγαπημένο μου κι ένα φιλικό ζευγάρι (για την ακρίβεια την Kango από δω και τον αγαπημένο της) και είχαμε τον σκύλο μου μαζί. Κάποια στιγμή προτάθηκε να πάμε κάπου δεν είμαι σίγουρη (σινεμά, μπιλιάρδο) όπου δεν θα μπορούσαμε να τον πάρουμε, οπότε είπαμε να περάσουμε απ' το σπίτι μου, να τον αφήσω και να συνεχίσουμε.
Μπήκα με τον μικρό μόνη μου στο σπίτι κι ενώ συνήθως του βγάζω το στηθόλουρο όταν μπαίνουμε στην πολυκατοικία δεν ξέρω πού είχα το μυαλό μου αυτή τη φορά
Πώς είχε σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ακριβώς εκείνη την εποχή είχαμε αρχίσει να χρησιμοποιούμε το ασανσέρ με το σκύλο. Μέχρι τότε χρησιμοποιούσαμε σκάλες αλλά ο γιατρός το είχε απαγορέψει τότε, καθώς είχε πρόσφατα διαγνωστεί το πρόβλημα με την καρδιά του.
Μέσα στην άπειρη μ@@κία που με δέρνει, ο σκύλος μπήκε με το λουρί να σέρνεται μέσα στο ασανσέρ. Με το που έφυγε προς τα πάνω το φρεάτιο το λουρί πιάστηκε και τράβηξε το σκύλο μέχρι που το κεφάλι του κόλλησε μεταξύ πόρτας και δαπέδου. Μιλάμε για στηθόλουρο έτσι? Το φρεάτιο σταμάτησε αμέσως, ο σκύλος δεν μπορούσε να κουνηθεί, το λουρί τον τραβούσε ολόκληρο με τρομερή ένταση, ο λαιμός του είχε σφηνώσει και πνιγόταν! Έκλαιγε δραματικά αλλά μέσα σε δευτερόλεπτα το κλάμα του είχε βραχνό, τα μάτια του είχαν γυρίσει και δάγκωνε στον αέρα.
Προσπάθησα να τον ελευθερώσω, με δάγκωνε στα χέρια, και τα χέρια μου δεν χωρούσαν με τίποτα απ' το κενό ανάμεσα στο φρεάτιο και την πόρτα. Έβαλα τις φωνές, πάτησα το κουμπί κινδύνου... τίποτα... Εκεί ήταν που τελικά έχωσα το χέρι μου μέσα στο κενό (και το διέλυσα, ας μην μπω σε λεπτομέρειες) βρήκα το κούμπωμα απ' το στηθόλουρο και ελευθέρωσα το σκύλο. Τον τράβηξα πάνω, έπεσα πίσω, αυτός άρχισε το βήχα και
σε λίγα δευτερόλεπτα ήρθε και χώθηκε μέσα στη μασχάλη μου, τρέμοντας, κι έμεινε εκεί. Και να 'ναι το χέρι μου απ' τη μια μέσα στα αίματα και καταγδαρμένο απ' την επιχείρηση, απ' την άλλη δαγκωμένο απ' τον ίδιο! Αυτή ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που έχουμε ζήσει.
Συνειδητοποιώντας ότι παραλίγο να σκοτώσω το σκυλί μου άρχισα κάτι κλάμματα, άλλο να σας λέω άλλο να βλέπετε. Μετά που κάπως συνήλθα έπρεπε να βγούμε κιόλας. Αλλά το ασανσέρ δεν λειτουργούσε γιατί είχε σφηνώσει το λουρί. Το κινητό δεν έπιανε σήμα. Η παρέα από κάτω στο μεταξύ να νομίζει ότι καθυστερώ για κάποιο λόγο στο σπίτι μου...Τελικά μας έσωσαν οι γείτονες που άκουσαν κάποια ώρα το κουδούνι κινδύνου και κατάφεραν να βγάλουν το λουρί που είχε σφηνώσει μεταξύ ισόγειου και πρώτου ορόφου.
(Μετά ανέβηκα στο σπίτι και καπάκι ενημερώθηκα ότι ο πατέρας μου ήταν στα επείγοντα του νοσοκομείου με κρίση καρδιάς μετά από έμφαγμα που είχε περάσει - δεν ήταν η μέρα μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας)
