Δυστυχώς δεν γίνεται να κρατάμε σπίτι μας, όσα σκυλιά μαζεύουμε, όσο πολύ και να το θέλουμε.
Ξέρω ότι είναι μεγάλη στενοχώρεια, να φροντίζεις ένα αδέσποτο και να σκέφτεσαι πόσο πολύ κινδυνεύει, καθημερινά, από τα πάντα γύρω του.
Ομως...ήδη του έχεις προσφέρει πάρα πολλά. Η στείρωση από μόνη της, είναι πολύ σημαντική. Αν θες την γνώμη μου, εφόσον δεν υπάρχουν οι προδιαγραφές, όσο σκληρό και να ακούγεται, μην πέσεις στην παγίδα, να ξεκινήσεις την φιλοξενία στο σπίτι σου, μέχρι να βρει δικό του σπίτι. Μπορεί να αργήσει πάρα πολύ να βρει, ή και να μην βρει ποτέ. Τι θα κάνεις τότε; Εχεις την πολυτέλεια, να είναι επ'αόριστον η φιλοξενία; Η θα έχεις την πολυτέλεια, αφού τον έχεις συνηθίσει και τον έχεις αγαπήσει, να τον δώσεις;
Απλώς σκέψου το και μην νοιώθεις άσχημα. Αν αρχίσεις να ζεις μαζί του, θα είναι απείρως δυσκολότερα τα πράγματα. Στον δρόμο μπορεί να κινδυνεύει, μπορεί όμως και να τα καταφέρει. Ειδικά αν είσαι κάπου τριγύρω και του ρίχνεις καμμιά ματιά. Εσύ πάντως, έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορούσες και πρέπει να νοιώθεις περήφανη για τον εαυτό σου. Να ήταν άλλωστε, ο μοναδικός...