Η Αναστασία (περίπου 2 χρονών) κλείνει σύντομα 4 ευτυχισμένους μήνες κοντά μου και από την αρχή που την πήρα από το καταφύγιο είχε ‘προπονηθεί’ στο crate: κανένα πρόβλημα, έμπαινε, έμενε, κοιμόταν, κτλ. Να σημειώσω βέβαια, για όσους δε γνωρίζουν ήδη την ιστορία (!), ότι ήταν ταλαιπωρημένο και φοβικό σκυλάκι και, ειδικά τον πρώτο μήνα-ενάμιση, ήταν σε mode ‘κρύβομαι στο κλουβί μου / μένω στη γωνιά μου / περιμένω να δω τι θα γίνει και αν θα με κρατήσετε’.
Fast forward 3 μήνες μετά, έχει αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ‘ασφάλεια’ και τον τελευταίο καιρό δείχνει ξεκάθαρα σημάδια ότι έχει ‘καταλάβει’ ότι είμαι η μαμά της, εδώ θα μείνει, κτλ. Να σημειώσω ότι από την αρχή την βάλαμε στο φουλ της κοινωνικοποίησης και έχει ήδη πάει διακοπές Λουτράκι, Πάρο, Μεσολόγγι, σ/κ στους ‘παππούδες’ στο Λαγονήσι, βγαίνε μαζί μου σε αρκετά μέρη, κτλ Μετά το πρόσφατο σ/κ στο Μεσολόγγι που το καταευχαριστήθηκε έλεγα χαριτολογώντας ‘μικρή μου, έχει πάρει ο κ@λος σου αέρα, δε θα μου μαζεύεσαι στο Παγκράτι’, αλλά τώρα φοβάμαι ότι αυτό όντως ισχύει...
Την τελευταία βδομάδα με έχει προβληματίσει γιατί κάθε φορά που την αφήνω μόνη της στο crate όταν βγαίνω το βράδυ – το πρωί δεν έχει θέμα – προφανώς λυσσάει: γυρίζω και βλέπω το μπωλ του νερού βγαλμένο από το κάγκελο του κλουβιού και αναποδογυρισμένο, τον πάτο του κλουβιού σχεδόν έξω από το κλουβί (!), την πετσέτα της μασημένη και γενικά εκείνη σε κατάσταση σφυρίζω/κλαίω/λυσσάω, όλα αυτά ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ‘κόλπα’. Εννοείται ότι πάντα πριν φύγω το βράδυ για κάποια έξοδο/μάθημα κτλ – 2-3 φορές την εβδομάδα max - έχουμε περάσει χρόνο πριν μαζί, έχει πάει μεγάλη βόλτα, έχει φάει, έχει μπει μέσα οικειοθελώς και έχει παιχνίδι και kong με λιχουδιά, ενώ όταν φεύγω είναι ήσυχη. Αφήνω μικρό φωτάκι πάντα αναμμένο, μετά την πρώτη φορά που τα είδα έτσι δοκίμασα ν’ αφήνω και την τηλεόραση, αλλά είναι σαφές ότι αυτά δε βοηθάνε. Χθες μάλιστα όταν γύρισα φρίκαρα, γιατί παραδίπλα από το κλουβί έχω έναν μεγάλο επιδαπέδιο ανεμιστήρα. Η πρίζα είναι πίσω από το κλουβί και, φυσικά, το καλώδιο το βγάζω όταν λείπω. Με κάποιον τρόπο όμως, είχε πιάσει την άκρη του καλωδίου μέσα από τα κάγκελα (!), την είχε μασουλήσει, την είχε κόψει, είχε ρίξει τον ανεμιστήρα κάτω (προφανώς από το τράβηγμα) και βρήκα το ‘φις’ μέσα στο κλουβί!
Δεν ξέρω αν πρόκειται για νεοεμφανισθέν άγχος αποχωρισμού ή αν με ‘δοκιμάζει’ γιατί έχει συνηθίσει 7 στις 10 εξόδους να την παίρνω μαζί και άρα στέλνει μήνυμα τύπου ‘δε γουστάρω να με αφήνεις μόνη μου!’ – ή αν αυτές οι σκέψεις μου είναι ανθρωποκεντρικές και δεν 'στέκουν'. Γενικά ΔΕΝ την κακομαθαίνω πιστεύω και έχει όρια, οπότε αυτή η συμπεριφορά με έχει ξαφνιάσει και δεν ξέρω πώς να την χειριστώ.
Ιδέες;;;;
Fast forward 3 μήνες μετά, έχει αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ‘ασφάλεια’ και τον τελευταίο καιρό δείχνει ξεκάθαρα σημάδια ότι έχει ‘καταλάβει’ ότι είμαι η μαμά της, εδώ θα μείνει, κτλ. Να σημειώσω ότι από την αρχή την βάλαμε στο φουλ της κοινωνικοποίησης και έχει ήδη πάει διακοπές Λουτράκι, Πάρο, Μεσολόγγι, σ/κ στους ‘παππούδες’ στο Λαγονήσι, βγαίνε μαζί μου σε αρκετά μέρη, κτλ Μετά το πρόσφατο σ/κ στο Μεσολόγγι που το καταευχαριστήθηκε έλεγα χαριτολογώντας ‘μικρή μου, έχει πάρει ο κ@λος σου αέρα, δε θα μου μαζεύεσαι στο Παγκράτι’, αλλά τώρα φοβάμαι ότι αυτό όντως ισχύει...
Την τελευταία βδομάδα με έχει προβληματίσει γιατί κάθε φορά που την αφήνω μόνη της στο crate όταν βγαίνω το βράδυ – το πρωί δεν έχει θέμα – προφανώς λυσσάει: γυρίζω και βλέπω το μπωλ του νερού βγαλμένο από το κάγκελο του κλουβιού και αναποδογυρισμένο, τον πάτο του κλουβιού σχεδόν έξω από το κλουβί (!), την πετσέτα της μασημένη και γενικά εκείνη σε κατάσταση σφυρίζω/κλαίω/λυσσάω, όλα αυτά ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ‘κόλπα’. Εννοείται ότι πάντα πριν φύγω το βράδυ για κάποια έξοδο/μάθημα κτλ – 2-3 φορές την εβδομάδα max - έχουμε περάσει χρόνο πριν μαζί, έχει πάει μεγάλη βόλτα, έχει φάει, έχει μπει μέσα οικειοθελώς και έχει παιχνίδι και kong με λιχουδιά, ενώ όταν φεύγω είναι ήσυχη. Αφήνω μικρό φωτάκι πάντα αναμμένο, μετά την πρώτη φορά που τα είδα έτσι δοκίμασα ν’ αφήνω και την τηλεόραση, αλλά είναι σαφές ότι αυτά δε βοηθάνε. Χθες μάλιστα όταν γύρισα φρίκαρα, γιατί παραδίπλα από το κλουβί έχω έναν μεγάλο επιδαπέδιο ανεμιστήρα. Η πρίζα είναι πίσω από το κλουβί και, φυσικά, το καλώδιο το βγάζω όταν λείπω. Με κάποιον τρόπο όμως, είχε πιάσει την άκρη του καλωδίου μέσα από τα κάγκελα (!), την είχε μασουλήσει, την είχε κόψει, είχε ρίξει τον ανεμιστήρα κάτω (προφανώς από το τράβηγμα) και βρήκα το ‘φις’ μέσα στο κλουβί!
Δεν ξέρω αν πρόκειται για νεοεμφανισθέν άγχος αποχωρισμού ή αν με ‘δοκιμάζει’ γιατί έχει συνηθίσει 7 στις 10 εξόδους να την παίρνω μαζί και άρα στέλνει μήνυμα τύπου ‘δε γουστάρω να με αφήνεις μόνη μου!’ – ή αν αυτές οι σκέψεις μου είναι ανθρωποκεντρικές και δεν 'στέκουν'. Γενικά ΔΕΝ την κακομαθαίνω πιστεύω και έχει όρια, οπότε αυτή η συμπεριφορά με έχει ξαφνιάσει και δεν ξέρω πώς να την χειριστώ.
Ιδέες;;;;
