Εδώ και καιρό σκεφτόμουν να πηγαίναμε τον Δία για καθαρισμό δοντιών.
Κλείσαμε ένα ραντεβού σε μια τοπική «κλινική» (κτηνιατρείο το οποίο σιγά σιγά μεγαλώνει και εξοπλίζεται. Πλέον απασχολεί 2 κτηνίατρους) για το οποίο είχα και έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Είχα μιλήσει τηλεφωνικά με τον κτηνίατρο και με είχε ενημερώσει ότι θα γίνει αναισθησία στον σκύλο, παρενέργειες ΚΑΜΙΑ μου είχε πει.
Μπορούσα να αφήσω τον σκύλο και να τον «παραλάβω» εφόσον είχε συνέλθει από την νάρκωση, το οποίο ευγενικά αρνήθηκα.
Το Σάββατο φτάσαμε 9 και μισή, μέσα ήταν ένα golden retriever το οποίο μόλις βγήκε από το κεντρικό ιατρείο μπήκαμε εμείς.
Ζυγίσαμε τον Δία για να υπολογιστεί η νάρκωση (32 κιλά), του έγινε μια ηρεμιστική ένεση στο μπούτι, περιμέναμε περί τα 5 λεπτά να ζαβλακωθεί και τον ανεβάσαμε στο τραπέζι. Του ξύρισαν ένα μικρό σημείο στο πόδι και του έβαλαν τον ορό με την νάρκωση. Εκεί εμείς περάσαμε έξω για να γίνει ο καθαρισμός.
Μετά από περίπου μισή ώρα μας φώναξαν, είχαν τελειώσει και σιγά σιγά θα επανερχόταν γιατί του είχαν κάνει την ένεση για να ξυπνήσει.
Μόλις πάμε να τον κατεβάσουμε από το τραπέζι ο σκύλος ξεκίνησε να ουρλιάζει, να κλαίει και να έχει σπασμούς. Τον αφήνουμε κάτω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, ούτε ο Τάσος. Βλέπω την βοηθό να τρέχει να σβήνει τα φώτα. Ο κτηνίατρος (νεαρός σε ηλικία 25-30 το πολύ) κόκαλο να μας κοιτάει. Ο σκύλος να προσπαθεί να σηκωθεί, να ουρλιάζει, να προσπαθεί να συρθεί, να κουνάει το κεφάλι του αριστερά δεξιά γρήγορα και να μην εστιάζει πουθενά. Εμείς να προσπαθούμε να τον συγκρατήσουμε να μην χτυπήσει πουθενά. Η βοηθός μας ενημερώνει ότι ο σκύλος αντιδρά άσχημα στην αναισθησία και έχει παραισθήσεις τώρα που ξυπνάει. Ο κτηνίατρος από μακριά και η άλλη βοηθός έφυγε. Ο Δίας κατουριέται και του φεύγουν και κακά ενώ βγάζει κάτι ήχους που σου σπάραζαν την καρδιά. Εμείς να μην ξέρουμε τι να κάνουμε να τον βοηθήσουμε και να μην μας λέει κανείς τίποτα. Τον κρατάμε κοντά μας απαλά γιατί η βοηθός μας ενημέρωσε ότι δεν καταλαβαίνει και μπορεί να μας δαγκώσει. Η ίδια βοηθός έρχεται καθαρίζει ενώ ταυτόχρονα μας βοηθούσε να τον κρατήσουμε. ¨Έτσι πέρασαν περί τα 5 λεπτά. Σιγά σιγά σταμάτησε να ουρλιάζει και ξανα κατουριέται, την βοηθό την φώναξαν και έφυγε. Μείναμε εγώ, ο Τάσος, ο κτηνίατρος και η άλλη βοηθός που είχε επιστρέψει. Σηκώνομαι παίρνω χαρτί για να καθαρίσω ότι μπορώ (ο Δίας μούσκεμα στο κάτουρο μιας και στην προσπάθεια του να συρθεί λερωνόταν, και εμείς το ίδιο μιας και τον κρατούσαμε) και με ρωτάει η κοπέλα βοηθός νο2 (ντυμένη στην πέννα ομολογώ) εάν θέλω να πλύνω τα χέρια μου. Ρωτάω τον κτηνίατρο που επιτέλους έχουμε οπτική επαφή ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, με ρωτάει αν ο Δίας είναι νευρικό σκυλί.. (Τι θα πεί αν είναι νευρικό σκυλί? Αν είναι επιθετικό?, Αν είναι δραστήριο? Αν είναι νευρικό σε σχέση με ένα κανίς?) Του απαντάω ότι νευρικό αν εννοεί επιθετικό ή να μην «μπορεί να σταθεί» ήσυχος δεν είναι. Με ρωτάει αν είναι η 1η φορά που του κάνουμε αναισθησία και του λέω ναι. Μου λέει την επόμενη φορά να ειδοποιήσετε τον κτηνίατρο ότι ξυπνάει άσχημα.
Τον ξαναρωτάω τι συμβαίνει στον σκύλο διότι απάντηση από τον ίδιο δεν πήρα. Μου λέει λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει παραισθήσεις. Τον ρωτάω αν θα γίνει καλά. Επισημαίνω εδώ ότι τον Δία εγώ και ο Τάσος τον κρατούσαμε αφού έφυγε η βοηθός. Μου λέει «θα σας έλεγα να φύγετε και να έρθετε όταν θα συνέλθει». Έρχεται η βοηθός ξανά (να ναι καλά ) μας λέει περάστε δίπλα στο άλλο ιατρείο, μέχρι να συνέλθει ο σκύλος και μην ανησυχείς δεν καταλαβαίνει και πολλά μέχρι να ξυπνήσει.Περνάμε δίπλα, ο Δίας σε κάθε «βαρύ» άγγιγμα τιναζόταν και ούρλιαζε. Καθόμαστε κάτω και κάνουμε ένα φράγμα με τα πόδια μας. Στην μέση ο Δίας ακόμα στην ίδια κατάσταση. Τον χαϊδεύαμε, του μιλάμε και κάποια στιγμή πάει και κουρνιάζει ανάμεσα από τα πόδια του Τάσου. Ο Τάσος έτοιμος να βάλει τα κλάματα αλλά να προσπαθεί να μείνει ψύχραιμος διότι ο Δίας για δευτερόλεπτα σταματούσε το αριστερά δεξιά του κεφαλιού και τον έγλειφε στο χέρι. Σε μισή ώρα έχει ηρεμήσει να κουνάει το κεφάλι του τουλάχιστον. Ήρθε ο κτηνίατρος, του λέμε ηρεμεί όσο περνά η ώρα, μας λέει αν θέλετε φεύγετε. Τον ρώτησα αν ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ για να φύγουμε, μου λέει ναι.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, ο Τάσος πίσω αγκαλιά με τον σκύλο και πάμε σπίτι. Μέχρι να φτάσουμε είχε αρχίσει και συνερχόταν, λίγο ο καθαρός αέρας, λίγο το ότι πέρασαν άλλα 15 λεπτά. Σπίτι μπήκε στην αγκαλιά του Τάσου.
Βαρούσαμε σκοπιά δίπλα από τον σκύλο που προσπαθούσε που και που να σηκωθεί, για να κάνει ο άλλος μπάνιο. Μετά από καμιά ώρα τον πήρε ο ύπνος. Ξύπνησε κατά τις 3 το μεσημέρι. Ζαλισμένος φανερά ακόμα, αλλά σηκώθηκε, περπάτησε και ήρθε κοντά μας. Στις 6 το απόγευμα του έδωσα νερό και τον έκανα μπάνιο, ήταν απίστευτα ήσυχος. Καθώς τον στέγνωνα με την πετσέτα, προσπάθησα να του βγάλω το λευκοπλάστ από τον ορό αλλά τραβούσε το πόδι του. Τον αφήνω, κάνει τα τινάγματα του και πάω να απλώσω την πετσέτα. Κάθομαι στο μπαλκόνι και έρχεται να τον χαϊδέψω, βλέπω ότι έχει ψευτοτραβήξει το λευκοπλαστ μόνος του. Του πιάνω το πόδι, πάει να το τραβήξει, του λέω «άσε με». Με γλύφει στο χέρι ενώ του τραβάω το λευκοπλάστ παρόλο που καταλαβαίνω ότι τον πονάω γιατί του βγάζω και τρίχες. Έ κάπου εκεί ξεσπάω σε λυγμούς. Συνήλθε εντελώς την επόμενη ημέρα.
Συμπερασματικά, αν γνώριζα ότι υπήρχε 1/100 περίπτωση να αντιδράσει έτσι ουδέποτε θα σκεφτόμουν την νάρκωση ή γενικότερα τον καθαρισμό, θα το πάλευα με βουρτσίσματα, κόκαλα και ότι άλλο υπάρχει. Γνώμη για τον κτηνίατρο και την κλινική δεν έχω σχηματίσει ακόμα. Θα ήθελα παραπάνω ενημέρωση, θα ήθελα παραπάνω βοήθεια και να μην σιχαίνονται ίσως τόσο (δεν ξέρω γιατί μόνο η βοηθός ήρθε κοντά μας) όταν προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τον σκύλο. Ίσως ήταν άπειρος δεν γνωρίζω.
Μετάνοιωσα που τον πήγα, τα δόντια του έγιναν λευκά αλλά η ταλαιπωρία για τον σκύλο ήταν απίστευτη.
