Έχω να λέω πως κάθε ένα από τα σκυλιά μου μου έμαθε και κάτι καινούργιο, με κερασάκι στην τούρτα πάντα την υπομονή. Ας πούμε όμως τι μου έμαθε ο Μπιλάκος..
Για την ιστορία, τον Μπιλάκο τον βρήκα τον Αύγουστο του '14 και δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας μαύρος τυπάκος που φορούσε γάντια και κουστούμι, ενώ ήταν δεν ήταν 1 μήνα ο χοντρομπαλάς (οπότε ας πούμε πως γεννήθηκε τον Ιούλιο του '14).
Τον κορόιδευα για την φάτσα του, κι όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκε σπίτι. Με τα πολλά ο Μπιλάκος μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν σκύλο για λίγους. Κι εδώ μπαίνουμε στο ζουμί.
Για 5 μήνες ο τότε χοντρομπαλάς με κοιτούσε εξ αποστάσεως. Ούτε χάδια, ούτε παιχνίδια, ούτε αυτά τα χαζά τα κουταβίσια και τόσο χαριτωμένα. Υπήρχε απλά στην αυλή μου και οι μόνες στιγμές που ήταν έτσι όπως "πρέπει", ήταν όταν έπαιζε με τα γομάρια μου. Αδιαφόρησα για τον φόβο του και με λίγα τερτίπια, ήρθε μια μέρα που ο Μπιλάκος με εμπιστεύτηκε και μεταμορφώθηκε. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς δεν θα είχα τίποτα να γράψω για την αφεντιά του. Κι ερχόμαστε στο σήμερα..
Σήμερα ο Μπιλάκος (25 κιλά πλέον) τρέχει από πίσω μου και παρακαλάει για χάδια. Ανεβαίνει πάνω μου, κάνει "κόλλα 5" με τα δυο τα χέρια, χώνεται στην αγκαλιά μου και τον ζουμπάω μέχρι θανάτου. Με λίγα λόγια, μ'εμπιστεύεται. Αν μας δει δηλαδή κάποιος όταν είμαστε οι δυο μας, θα πει πως ο τυπάκος αυτός είναι απόλυτα φυσιολογικός. Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάποιος τρίτος στο πεδίο, εκεί ξαναγίνεται ο "Γιάννης" που τρέμει το θεριό κι αυτή είναι η χειρότερη πρώτη εντύπωση που μπορεί να δώσει ένας σκύλος. Ποιος άλλωστε θα δει έναν κεφάλα να του γαυγίζει και θα τον ερωτευθεί; Ποιος θα σκεφτεί πως το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη υπομονή μέχρι να μπορέσει να απολαύσει το μεγαλείο του;
Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που μπορεί να μιλήσει για το μεγαλείο του Μπιλάκου. Για το πόση πολλή είναι η ανάγκη του να έχει έναν άνθρωπο να του πετάει το μπαλάκι, να του πασπατεύει τη μουσούδα και να του δίνει φιλιά, να του μιλάει κι αυτός να τον κοιτάει στα μάτια. Για το πόσο πονάω όταν βλέπω να γίνεται το θύμα στην αυλή, όταν τον δαγκώνουν, ενώ το μόνο που θέλει είναι να μπορεί να παίξει με τα άλλα σκυλιά. Όταν τον βλέπω να κρύβεται πίσω από τους θάμνους για να μην τον ξανακυνηγήσουν, ενώ ξέρω, το ζω κάθε μέρα πλέον, πως μέσα του είναι το πιο όμορφο σκυλί που έχω.
Με λίγα λόγια, ο Μπιλάκος σου μαθαίνει πως αν έχεις λίγη υπομονή, η πέτρα γίνεται διαμάντι. Πως η αγάπη πολλές φορές φέρνει τον έρωτα και όχι το αντίστροφο. Πως ένας πρίγκηπας γαντοφορεμένος και θαρρείς με ρίμελ στα μάτια σαν Αιγύπτιος θεός, σε γεμίζει τρυφερότητα και σου δείχνει κάθε μέρα τι σημαίνει "αφήνομαι, γιατί σ'εμπιστεύομαι". Και τέλος, πως όσο εσύ νομίζεις πως μαθαίνεις σ'έναν σκύλο τον κόσμο σου, αυτός σου μαθαίνει τις αξίες του δικού του.
Δεν περιμένουμε πολλούς ανθρώπους, ούτως ή άλλως ο Μπιλάκος από τον Αύγουστο δεν έχει δεχτεί ούτε ένα τηλέφωνο. Περιμένουμε έναν και μόνο, που απλά είναι Άνθρωπος, με ελαττώματα, με παραξενιές, αλλά με την ικανότητα να βλέπει "μέσα". Κι αν έχει κι άλλο σκύλο βέβαια, ακόμα καλύτερα
Τηλ.επικοινωνίας: 6947 298070 (στο fb: https://www.facebook.com/annie.stamopoulou)
Για την ιστορία, τον Μπιλάκο τον βρήκα τον Αύγουστο του '14 και δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας μαύρος τυπάκος που φορούσε γάντια και κουστούμι, ενώ ήταν δεν ήταν 1 μήνα ο χοντρομπαλάς (οπότε ας πούμε πως γεννήθηκε τον Ιούλιο του '14).
Τον κορόιδευα για την φάτσα του, κι όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκε σπίτι. Με τα πολλά ο Μπιλάκος μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν σκύλο για λίγους. Κι εδώ μπαίνουμε στο ζουμί.
Για 5 μήνες ο τότε χοντρομπαλάς με κοιτούσε εξ αποστάσεως. Ούτε χάδια, ούτε παιχνίδια, ούτε αυτά τα χαζά τα κουταβίσια και τόσο χαριτωμένα. Υπήρχε απλά στην αυλή μου και οι μόνες στιγμές που ήταν έτσι όπως "πρέπει", ήταν όταν έπαιζε με τα γομάρια μου. Αδιαφόρησα για τον φόβο του και με λίγα τερτίπια, ήρθε μια μέρα που ο Μπιλάκος με εμπιστεύτηκε και μεταμορφώθηκε. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς δεν θα είχα τίποτα να γράψω για την αφεντιά του. Κι ερχόμαστε στο σήμερα..
Σήμερα ο Μπιλάκος (25 κιλά πλέον) τρέχει από πίσω μου και παρακαλάει για χάδια. Ανεβαίνει πάνω μου, κάνει "κόλλα 5" με τα δυο τα χέρια, χώνεται στην αγκαλιά μου και τον ζουμπάω μέχρι θανάτου. Με λίγα λόγια, μ'εμπιστεύεται. Αν μας δει δηλαδή κάποιος όταν είμαστε οι δυο μας, θα πει πως ο τυπάκος αυτός είναι απόλυτα φυσιολογικός. Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάποιος τρίτος στο πεδίο, εκεί ξαναγίνεται ο "Γιάννης" που τρέμει το θεριό κι αυτή είναι η χειρότερη πρώτη εντύπωση που μπορεί να δώσει ένας σκύλος. Ποιος άλλωστε θα δει έναν κεφάλα να του γαυγίζει και θα τον ερωτευθεί; Ποιος θα σκεφτεί πως το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη υπομονή μέχρι να μπορέσει να απολαύσει το μεγαλείο του;
Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που μπορεί να μιλήσει για το μεγαλείο του Μπιλάκου. Για το πόση πολλή είναι η ανάγκη του να έχει έναν άνθρωπο να του πετάει το μπαλάκι, να του πασπατεύει τη μουσούδα και να του δίνει φιλιά, να του μιλάει κι αυτός να τον κοιτάει στα μάτια. Για το πόσο πονάω όταν βλέπω να γίνεται το θύμα στην αυλή, όταν τον δαγκώνουν, ενώ το μόνο που θέλει είναι να μπορεί να παίξει με τα άλλα σκυλιά. Όταν τον βλέπω να κρύβεται πίσω από τους θάμνους για να μην τον ξανακυνηγήσουν, ενώ ξέρω, το ζω κάθε μέρα πλέον, πως μέσα του είναι το πιο όμορφο σκυλί που έχω.
Με λίγα λόγια, ο Μπιλάκος σου μαθαίνει πως αν έχεις λίγη υπομονή, η πέτρα γίνεται διαμάντι. Πως η αγάπη πολλές φορές φέρνει τον έρωτα και όχι το αντίστροφο. Πως ένας πρίγκηπας γαντοφορεμένος και θαρρείς με ρίμελ στα μάτια σαν Αιγύπτιος θεός, σε γεμίζει τρυφερότητα και σου δείχνει κάθε μέρα τι σημαίνει "αφήνομαι, γιατί σ'εμπιστεύομαι". Και τέλος, πως όσο εσύ νομίζεις πως μαθαίνεις σ'έναν σκύλο τον κόσμο σου, αυτός σου μαθαίνει τις αξίες του δικού του.
Δεν περιμένουμε πολλούς ανθρώπους, ούτως ή άλλως ο Μπιλάκος από τον Αύγουστο δεν έχει δεχτεί ούτε ένα τηλέφωνο. Περιμένουμε έναν και μόνο, που απλά είναι Άνθρωπος, με ελαττώματα, με παραξενιές, αλλά με την ικανότητα να βλέπει "μέσα". Κι αν έχει κι άλλο σκύλο βέβαια, ακόμα καλύτερα
Τηλ.επικοινωνίας: 6947 298070 (στο fb: https://www.facebook.com/annie.stamopoulou)
