Το 2011 μετά από θλίψη από το τέλος του λατρεμενου Argos A-737 (πονεμένη ιστορία που αξίζει το δικό της κεφάλαιο)πήραμε την απόφαση να πάρουμε ένα φίλο. Λόγω ηπιοτερης εκπαιδευτικης προσέγγισης της συζύγου, απεφυγα το λατρεμέν οροττ, προσπερασα την ασφαλή πετυχημένη συνταγή του Γ.Π. και στραφηκα στα bullmastiff. Έχω αγάπη για τα σκυλάκια αυτά μιας και παλαιότερα υπήρξα ιδιοκτήτης ενός. Ακαρπες οι προσπάθειες εντός Ελλάδας αφού δεν ξέρουν τι ζητάνε, από αμερικα τζάμπα τ α ξενυχτια για τηλέφωνα, στα Βαλκάνια φίλος εισαγωγέας να μου ρίχνει διαδοχικά άκυρα... Αυτό ήταν το ιστορικό πριν τη στιγμή που έριξα μια ματιά στις αγγελίες και είδα για έναν μποξερακο 20 ημερών που λόγω συνθηκών απαιτουνταν η άμεση φυγή του από τη μάνα και με υποσημείωση για ειδικό χειρισμό. Πήρα τηλ αφού δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένα κουτάβι απαιτούσε ειδικό χειρισμό. Τελικά έγινε δικός μας και δυστυχώς ήταν ότι πιο δύσκολο χειριστηκα μέχρι σήμερα. Ευτυχώς οι κοποι έχουν πιάσει τόπο και πλέον έχουμε έναν εξαιρετικό φίλο,σύντροφο, μπειμπισιτερ πειναλα και πολλά άλλα. Προ ημερών έκλεισε πέντε χρόνια ζωής και μας έχει υποσχεθεί ότι θα πεθάνει στα Βαθιά μας γεράματα... Τα ελαττώματα και τις αρετές του θα τις αναπτυξω σε επόμενο ποστ.