Θα σας πω μια ιστορία, γιατί έχω ανάγκη να τη βγάλω από μέσα μου.
Λίγες βδομάδες πριν την πρώτη καραντίνα, στο χώρο εργασίας μου ήρθε μια αδέσποτη σκυλίτσα. Από το πρωί μέχρι το απόγευμα, έμεινε στην αυλή μας, έπαιζε και χαϊδευόταν με όποιον έβγαινε για διάλλειμα, έριξε τους ύπνους της, την ταϊσαμε. Ήταν πολύ ανθρωποκεντρική, απίστευτα γλυκιά και χαδιάρα. Νεαρούλα, με ράμματα από πρόσφατη στείρωση (την είχαν στειρώσει οργανωμένοι φιλόζωοι της περιοχής έμαθα μετά).
Το απόγευμα βγαίνοντας για διάλλειμα τη βλέπω να έχει αρχίσει να κόβει δρόμο να φύγει, κατευθυνόμενη προς ένα δρόμο αρκετά ταχείας κυκλοφορίας στον οποίο πολλά αδέσποτα είχαν κακή τύχη. Ήταν Παρασκευή, είχε βγάλει κρύο κ αναμενόταν πολύ κρύο το σκ. Κάπως δε μπορούσα να την αφήσω να φύγει σε αυτές τις συνθήκες, τη φώναξα πίσω, κ προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα την κάνω, γιατί μου ήταν δύσκολο ακόμα κ να τη φιλοξενήσω εκείνο το σκ.
Εκείνη την ώρα βγαίνουν μια ομάδα συνάδελφοι να φύγουν. Όπως τα συζητούσαμε, παίζοντας αυτή με ένα συνάδελφο, κάπως κοιτάχτηκαν στα μάτια οι δυο τους. Κ κάπως λιώσανε, και οι δυό τους, έτσι όπως κοιταχτήκανε. Κ λέει κ αυτός κάτι του στυλ μη με κοιτάς έτσι γιατί θα σε πάρω σπίτι.
Αυτός είναι ένα πολύ νέο παιδί, δεν είχε ποτέ ξανά στη ζωή του σκυλί, δεν ήξερε από ζώα, δεν είχε τότε καν αμάξι. Όχι ο πιο ιδανικός κηδεμόνας ας πούμε που θα φανταζόμασταν εδώ μέσα. Και ούτε καν που τον ήξερα τον άνθρωπο στην ουσία. Αλλά δεν ξέρω τι με έπιασε με αυτό το βλέμμα που είδα - σ'αυτό το σημείο να πω ότι είμαι διακριτική μέχρι παρεξηγήσεως, δεν θέλω να πιέζω κανέναν για καμία προσωπική επιλογή - κ άρχισα ένα ανελέητο ψηστήρι, έστω να την φιλοξενήσει για το σκ να περάσει το κρύο κ να μην είναι σε κίνδυνο, κ αν είναι μετά να τη βγάλουμε για υιοθεσία.
Μετά από κανά μισάωρο++ ψησίματος, κ αφού φίλη που θα πήγαινε το τσούρμο σπίτια δέχτηκε με χαρά να τους μεταφέρει, κ αφού του έδωσα ένα κολάρο κ ένα λουρί που είχα στο αμάξι, την πήρε σπίτι. Όταν έκλεισε η πόρτα του αμαξιού κ φύγανε, με έπιασε ένας μίνι πανικός, σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν να "φόρτωσα" ένα σκυλί σε έναν άνθρωπο που ούτε καν τον ξέρω.
Τέλος πάντων, από κει κ μετά ξεκίνησε ένα μπαράζ υπευθυνότητας από μεριάς του παιδιού που πολλοί εδώ μέσα θα θεωρούσαμε επιστημονική φαντασία από ένα νέο κηδεμόνα, ειδικά νέο παιδί χωρίς προηγούμενη εμπειρία. Εγώ προσωπικά δεν έχω ξαναεντυπωσιαστεί στο θέμα σκύλος πιο πολύ από κανέναν άνθρωπο.
Κατ'αρχάς, φυσικά κ την υιοθέτησε τελικά, αλλά καθόλου ελαφρά τη καρδία. Ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι θα ήταν μεγάλη αλλαγή σε όλο τον τρόπο ζωής του και το σκέφτηκε καλά κ τα ζύγισε όλα μέχρι να αποφασίσει να την υιοθετήσει. Από την ώρα που πήρε την απόφαση, το για πότε αναδιαμόρφωσε όλο το πρόγραμμά του γύρω από την κοινή τους ζωή, πήρε αμάξι (δεν ξέρω καν αν είχε δίπλωμα) κ τα έκανε όλα τόσο σωστά, textbook σωστά, δεν έχω λόγια να το περιγράψω.
Και ξεκίνησε μια κοινή ζωή πραγματικά ονειρεμένη. Ήταν αυτοκόλλητοι. Πηγαίναν παντού μαζί, τα κάναν όλα μαζί. Γυρίσαν όλη την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Από Σαμοθράκη μέχρι Καλαμάτα, από θάλασσες κ νησιά μέχρι την κορυφή του Μύτικα, τα πάντα, παντού, μαζί. Μακάρι να μπορούσα να σας δείξω φώτο κ βίντεο, πώς ήταν η μικρή πάντα κολλημένη δίπλα του, πάνω του, γύρω του, πάντα με μια φάτσα απόλυτης ευτυχίας, πάντα κοιτώντας τον με λατρεία. Πώς τη λάτρευε αυτός, πώς συνέχεια, μόνο, έδειχνε κ καμάρωνε για το πλάσμα του.
Κι εμένα ο πανικός των πρώτων ημερών, που τόσο επιπόλαια έγινα ο λόγος να αλλάξει ένας άγνωστος άρδην τη ζωή του, έγινε πελώρια χαρά κ περηφάνια για το ένστικτο που είχα εκείνη τη μέρα.
Το τριήμερο που μας πέρασε, πήγαν μια από τις αγαπημένες τους εκδρομές, σε κάποιο σημείο της Ελλάδας. Κ ξεκινήσαν να κάνουν αυτό που αγαπούσαν τόσο πολύ, πεζοπορία στο βουνό. Κι εκεί, στα πόδια τους, στο κεντρικό μονοπάτι, κ ενώ από ότι βλέπω είχε κ κάποιο event πεζοπορίας (μπορεί να συμμετείχαν κ σ'αυτό το event, δεν ξέρω, δε ρώτησα κ πολλά..) κάποιο καλοί άνθρωποι είχαν σπείρει το θάνατο. Κ το πλάσμα έφυγε. Κ ατροπίνη από ότι κατάλαβα είχαν, αλλά ήταν πολύ δυνατό. Μετά βρέθηκαν κάπου 40 φόλες, διάβασα, πάνω στο κεντρικό μονοπάτι.
Κι εμένα από χθες που το μαθα κάτι έχει σπάσει μέσα μου. Δεν έχω τίποτα πέρα από κατάρες για αυτούς που βάλαν τις φόλες. Ήταν τόσο άδικο αυτό το τέλος, κ για τους δυό τους.
Για τη Ρ.
Λίγες βδομάδες πριν την πρώτη καραντίνα, στο χώρο εργασίας μου ήρθε μια αδέσποτη σκυλίτσα. Από το πρωί μέχρι το απόγευμα, έμεινε στην αυλή μας, έπαιζε και χαϊδευόταν με όποιον έβγαινε για διάλλειμα, έριξε τους ύπνους της, την ταϊσαμε. Ήταν πολύ ανθρωποκεντρική, απίστευτα γλυκιά και χαδιάρα. Νεαρούλα, με ράμματα από πρόσφατη στείρωση (την είχαν στειρώσει οργανωμένοι φιλόζωοι της περιοχής έμαθα μετά).
Το απόγευμα βγαίνοντας για διάλλειμα τη βλέπω να έχει αρχίσει να κόβει δρόμο να φύγει, κατευθυνόμενη προς ένα δρόμο αρκετά ταχείας κυκλοφορίας στον οποίο πολλά αδέσποτα είχαν κακή τύχη. Ήταν Παρασκευή, είχε βγάλει κρύο κ αναμενόταν πολύ κρύο το σκ. Κάπως δε μπορούσα να την αφήσω να φύγει σε αυτές τις συνθήκες, τη φώναξα πίσω, κ προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα την κάνω, γιατί μου ήταν δύσκολο ακόμα κ να τη φιλοξενήσω εκείνο το σκ.
Εκείνη την ώρα βγαίνουν μια ομάδα συνάδελφοι να φύγουν. Όπως τα συζητούσαμε, παίζοντας αυτή με ένα συνάδελφο, κάπως κοιτάχτηκαν στα μάτια οι δυο τους. Κ κάπως λιώσανε, και οι δυό τους, έτσι όπως κοιταχτήκανε. Κ λέει κ αυτός κάτι του στυλ μη με κοιτάς έτσι γιατί θα σε πάρω σπίτι.
Αυτός είναι ένα πολύ νέο παιδί, δεν είχε ποτέ ξανά στη ζωή του σκυλί, δεν ήξερε από ζώα, δεν είχε τότε καν αμάξι. Όχι ο πιο ιδανικός κηδεμόνας ας πούμε που θα φανταζόμασταν εδώ μέσα. Και ούτε καν που τον ήξερα τον άνθρωπο στην ουσία. Αλλά δεν ξέρω τι με έπιασε με αυτό το βλέμμα που είδα - σ'αυτό το σημείο να πω ότι είμαι διακριτική μέχρι παρεξηγήσεως, δεν θέλω να πιέζω κανέναν για καμία προσωπική επιλογή - κ άρχισα ένα ανελέητο ψηστήρι, έστω να την φιλοξενήσει για το σκ να περάσει το κρύο κ να μην είναι σε κίνδυνο, κ αν είναι μετά να τη βγάλουμε για υιοθεσία.
Μετά από κανά μισάωρο++ ψησίματος, κ αφού φίλη που θα πήγαινε το τσούρμο σπίτια δέχτηκε με χαρά να τους μεταφέρει, κ αφού του έδωσα ένα κολάρο κ ένα λουρί που είχα στο αμάξι, την πήρε σπίτι. Όταν έκλεισε η πόρτα του αμαξιού κ φύγανε, με έπιασε ένας μίνι πανικός, σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν να "φόρτωσα" ένα σκυλί σε έναν άνθρωπο που ούτε καν τον ξέρω.
Τέλος πάντων, από κει κ μετά ξεκίνησε ένα μπαράζ υπευθυνότητας από μεριάς του παιδιού που πολλοί εδώ μέσα θα θεωρούσαμε επιστημονική φαντασία από ένα νέο κηδεμόνα, ειδικά νέο παιδί χωρίς προηγούμενη εμπειρία. Εγώ προσωπικά δεν έχω ξαναεντυπωσιαστεί στο θέμα σκύλος πιο πολύ από κανέναν άνθρωπο.
Κατ'αρχάς, φυσικά κ την υιοθέτησε τελικά, αλλά καθόλου ελαφρά τη καρδία. Ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι θα ήταν μεγάλη αλλαγή σε όλο τον τρόπο ζωής του και το σκέφτηκε καλά κ τα ζύγισε όλα μέχρι να αποφασίσει να την υιοθετήσει. Από την ώρα που πήρε την απόφαση, το για πότε αναδιαμόρφωσε όλο το πρόγραμμά του γύρω από την κοινή τους ζωή, πήρε αμάξι (δεν ξέρω καν αν είχε δίπλωμα) κ τα έκανε όλα τόσο σωστά, textbook σωστά, δεν έχω λόγια να το περιγράψω.
Και ξεκίνησε μια κοινή ζωή πραγματικά ονειρεμένη. Ήταν αυτοκόλλητοι. Πηγαίναν παντού μαζί, τα κάναν όλα μαζί. Γυρίσαν όλη την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Από Σαμοθράκη μέχρι Καλαμάτα, από θάλασσες κ νησιά μέχρι την κορυφή του Μύτικα, τα πάντα, παντού, μαζί. Μακάρι να μπορούσα να σας δείξω φώτο κ βίντεο, πώς ήταν η μικρή πάντα κολλημένη δίπλα του, πάνω του, γύρω του, πάντα με μια φάτσα απόλυτης ευτυχίας, πάντα κοιτώντας τον με λατρεία. Πώς τη λάτρευε αυτός, πώς συνέχεια, μόνο, έδειχνε κ καμάρωνε για το πλάσμα του.
Κι εμένα ο πανικός των πρώτων ημερών, που τόσο επιπόλαια έγινα ο λόγος να αλλάξει ένας άγνωστος άρδην τη ζωή του, έγινε πελώρια χαρά κ περηφάνια για το ένστικτο που είχα εκείνη τη μέρα.
Το τριήμερο που μας πέρασε, πήγαν μια από τις αγαπημένες τους εκδρομές, σε κάποιο σημείο της Ελλάδας. Κ ξεκινήσαν να κάνουν αυτό που αγαπούσαν τόσο πολύ, πεζοπορία στο βουνό. Κι εκεί, στα πόδια τους, στο κεντρικό μονοπάτι, κ ενώ από ότι βλέπω είχε κ κάποιο event πεζοπορίας (μπορεί να συμμετείχαν κ σ'αυτό το event, δεν ξέρω, δε ρώτησα κ πολλά..) κάποιο καλοί άνθρωποι είχαν σπείρει το θάνατο. Κ το πλάσμα έφυγε. Κ ατροπίνη από ότι κατάλαβα είχαν, αλλά ήταν πολύ δυνατό. Μετά βρέθηκαν κάπου 40 φόλες, διάβασα, πάνω στο κεντρικό μονοπάτι.
Κι εμένα από χθες που το μαθα κάτι έχει σπάσει μέσα μου. Δεν έχω τίποτα πέρα από κατάρες για αυτούς που βάλαν τις φόλες. Ήταν τόσο άδικο αυτό το τέλος, κ για τους δυό τους.
Για τη Ρ.
