όχι του Charles Dicken, αλλά όλων όσων τα σκυλιά παρακολουθούν κάποιας μορφής εκπαίδευση από επαγγελματία.
Ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι μερικοί ιδιοκτήτες ξεχνάνε ότι με τα σκυλιά μας πρέπει να θέτουμε αυτό που λέμε "Ρεαλιστικούς Στόχους". Νομίζουν ότι επειδή το σκυλί τους έχει παρακολουθήσει, επιτυχώς, τη Βασική Υπακοή, έχει παραστεί σε εξετάσεις, ή επειδή τον άφησαν σε κάποιον πρόθυμο εκτροφέα-εκπαιδευτή και το πήραν "εκπαιδευμένο", ότι ποτέ μα ποτέ το σκυλί τους πλέον δε θα είναι το ίδιο με πριν.
Νομίζουν ότι πήγαν μηχάνημα για αναβάθμιση και ότι πλέον όλα είναι "καινούργια", πιο γρήγορα, πιο καλά, πιο λειτουργικά, πιο, πιο, πιο... Τίποτε δε θα συγκρίνεται με το "πριν" και θα μπορούν όλο υπερηφάνεια να λένε "μα ναι! φυσικά, είναι εκπαιδευμένο!"
Έτσι, έχοντας βγει έξω με το "ολοκαίνουργιο" σκυλί τους, με τον αέρα της σιγουριάς που η επιπλέον γνώση και η "αναβάθμιση" τους προσφέρει λένε όλο σιγουριά στο τετράποδο που παίζει αμέριμνο μαζί με τα άλλα φιλαράκια του πιο πέρα στο πάρκο:
"Στρατιώτη! Come!"
Ο στρατιώτης γυρνάει, γέρνει ελαφρά το κεφαλάκι στο πλάι και μετά με μία κίνηση.... ξαναγυρίζει προς τους φίλους του εξακολουθώντας να παίζει!
"Στρατιώτη! COME!"
Ο τετράποδος φαντάρος, δε γυρίζει καν....
"COME!"
.....
"Γ@μώ το σου παλιο#)@(*@&&"
το βήμα επιταχύνει, οδεύουν προς τον ανυπάκοο κεφτέ που τους ρεζιλεύει και τους αποδεικνύει ότι "χαμένα πήγαν όλα".
Τον σβερκώνουν, τα μάτια γουρλωμένα και του κάνουν μετά "μαρσάκια" για να δείξουν ποιός είναι ο αρχηγός.
Έβαλα ένα απλό "τυχαίο" παράδειγμα εκπνευρισμού από ιδιοκτήτη, όμως το όλο σκηνικό το βλέπω συνεχώς.
Καταλαβαίνω απόλυτα τις προσδοκίες που πολλές φορές έχουμε επειδή το σκυλί μας και μεις μαζί του (ιδανικά) παρακολουθούμε μαθήματα, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχουμε τη βελτίωση/γνώση ως δεδομένη. Οι στόχοι μας ως προς το ζώο μας πρέπει να'ναι ρεαλιστικοί και ναι φυσικά το λάθος είναι θεμιτό.
Ο εκνευρισμός όμως και η ταραχή, η εντελώς λάθος διόρθωση (λόγο εκνευρισμού) που ακολουθεί και η όλη μας στάση ως προς το ζώο, τελικώς αναιρούν το κομμάτι της εμπιστοσύνης στην ισορροπημένη σχέση που θέλουμε να δημιουργήσουμε με το ζώο μας.
Εκεί είναι που συγχέεται και η εμπιστοσύνη με το φόβο...
Σας έχει τύχει ποτέ, να θέτετε στόχους παραπάνω από εκεί που θα'πρεπε ως προς το σκύλο σας και να το συνειδητοποιείτε μετά?
Αναφέρομαι κυρίως σε σκυλιά που έχουν παρακολουθήσει κάποια εκπαίδευση από εκπαιδευτή, αλλά και στη συνεχή καθημερινή εκπαίδευση που εμείς οι ίδιοι τους κάνουμε.
Ουσιαστικά με το "μεγάλες προσδοκίες" (υπερβολικός τίτλος) εννοώ όλα τα λάθη και τον εκνευρισμό που έχουμε όταν ο σκύλος δεν υπακούει αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι μέχρι τώρα θα'πρεπε να ξέρει στα σίγουρα.
Πιστεύω ότι το "έλα" είναι το πιο συνηθισμένο. Όταν τελικώς δεν έρχεται και σεις έχετε νευριάσει πολύ πώς αντιδράτε?
Ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι μερικοί ιδιοκτήτες ξεχνάνε ότι με τα σκυλιά μας πρέπει να θέτουμε αυτό που λέμε "Ρεαλιστικούς Στόχους". Νομίζουν ότι επειδή το σκυλί τους έχει παρακολουθήσει, επιτυχώς, τη Βασική Υπακοή, έχει παραστεί σε εξετάσεις, ή επειδή τον άφησαν σε κάποιον πρόθυμο εκτροφέα-εκπαιδευτή και το πήραν "εκπαιδευμένο", ότι ποτέ μα ποτέ το σκυλί τους πλέον δε θα είναι το ίδιο με πριν.
Νομίζουν ότι πήγαν μηχάνημα για αναβάθμιση και ότι πλέον όλα είναι "καινούργια", πιο γρήγορα, πιο καλά, πιο λειτουργικά, πιο, πιο, πιο... Τίποτε δε θα συγκρίνεται με το "πριν" και θα μπορούν όλο υπερηφάνεια να λένε "μα ναι! φυσικά, είναι εκπαιδευμένο!"
Έτσι, έχοντας βγει έξω με το "ολοκαίνουργιο" σκυλί τους, με τον αέρα της σιγουριάς που η επιπλέον γνώση και η "αναβάθμιση" τους προσφέρει λένε όλο σιγουριά στο τετράποδο που παίζει αμέριμνο μαζί με τα άλλα φιλαράκια του πιο πέρα στο πάρκο:
"Στρατιώτη! Come!"
Ο στρατιώτης γυρνάει, γέρνει ελαφρά το κεφαλάκι στο πλάι και μετά με μία κίνηση.... ξαναγυρίζει προς τους φίλους του εξακολουθώντας να παίζει!
"Στρατιώτη! COME!"
Ο τετράποδος φαντάρος, δε γυρίζει καν....
"COME!"
.....
"Γ@μώ το σου παλιο#)@(*@&&"
το βήμα επιταχύνει, οδεύουν προς τον ανυπάκοο κεφτέ που τους ρεζιλεύει και τους αποδεικνύει ότι "χαμένα πήγαν όλα".
Τον σβερκώνουν, τα μάτια γουρλωμένα και του κάνουν μετά "μαρσάκια" για να δείξουν ποιός είναι ο αρχηγός.
Έβαλα ένα απλό "τυχαίο" παράδειγμα εκπνευρισμού από ιδιοκτήτη, όμως το όλο σκηνικό το βλέπω συνεχώς.
Καταλαβαίνω απόλυτα τις προσδοκίες που πολλές φορές έχουμε επειδή το σκυλί μας και μεις μαζί του (ιδανικά) παρακολουθούμε μαθήματα, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχουμε τη βελτίωση/γνώση ως δεδομένη. Οι στόχοι μας ως προς το ζώο μας πρέπει να'ναι ρεαλιστικοί και ναι φυσικά το λάθος είναι θεμιτό.
Ο εκνευρισμός όμως και η ταραχή, η εντελώς λάθος διόρθωση (λόγο εκνευρισμού) που ακολουθεί και η όλη μας στάση ως προς το ζώο, τελικώς αναιρούν το κομμάτι της εμπιστοσύνης στην ισορροπημένη σχέση που θέλουμε να δημιουργήσουμε με το ζώο μας.
Εκεί είναι που συγχέεται και η εμπιστοσύνη με το φόβο...
Σας έχει τύχει ποτέ, να θέτετε στόχους παραπάνω από εκεί που θα'πρεπε ως προς το σκύλο σας και να το συνειδητοποιείτε μετά?
Αναφέρομαι κυρίως σε σκυλιά που έχουν παρακολουθήσει κάποια εκπαίδευση από εκπαιδευτή, αλλά και στη συνεχή καθημερινή εκπαίδευση που εμείς οι ίδιοι τους κάνουμε.
Ουσιαστικά με το "μεγάλες προσδοκίες" (υπερβολικός τίτλος) εννοώ όλα τα λάθη και τον εκνευρισμό που έχουμε όταν ο σκύλος δεν υπακούει αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι μέχρι τώρα θα'πρεπε να ξέρει στα σίγουρα.
Πιστεύω ότι το "έλα" είναι το πιο συνηθισμένο. Όταν τελικώς δεν έρχεται και σεις έχετε νευριάσει πολύ πώς αντιδράτε?
