Γυρισα σημερα το βραδυ, κατα τις 11 την ωρα που γυριζαν πισω και οι παππουδες μου.Παω στην αυλη και το σκυλακι μου ελειπε.Που ειναι ο Ροκο, ρωταω τη γιαγια.Δεν ειναι στο σπιτακι του; Ο Ροκο ελειπε, αλλα το λουρακι του ηταν εκει.Δεν ηταν η πρωτη φορα που το εσκαγε επειδη τον ειχαμε αφησει ελευθερο, αλλα αυτη τη φορα η γιαγια ηταν σιγουρη πως πριν φυγει το απογευμα τον ειχε δεσει καλα με το λουρακι του και τον ειχε αφησει στο σπιτακι.Την ρωτησα ξανα και ξανα αν ειναι σιγουρη.Ηταν σιγουρη.
Πηγαμε με το αμαξι σε ολη τη γειτονια να τον ψαξουμε.Πουθενα...
Θα τον κλεψανε...
Κλεψανε το σκυλακι μου...το αγαπημενο μου σκυλακι...που το αγαπαω τοσο πολυ...που ειναι τοσο γλυκουλικο, τοσο μικρο, τοσο παιχνιδιαρικο, τοσο αθωο, σε κοιταει με αυτα τα ματακια και λιωνεις, ερχεται, τριβεται πανω σου, το χαιδευεις, πεφτει στα ποδια σου, καθεται ηρεμο στην αγκαλια σου...
Το κλεψανε...
Γιατι; Γιατι; Γιατι;
Γιατι να κανει καποιος κατι τετοιο; Γιατι;
Μου ειναι αδιανοητο.
Μου ειναι αδιανοητο οτι υπαρχουν ανθρωποι τοσο διαστροφικοι, τοσο κακοι, τοσο σκληροι, τοσο αρρωστοι, τοσο ασυνειδητοι, τοσο απανθρωποι...
Μου ειναι αδιανοητο οτι καποιος ανθρωπος, που μονο ανθρωπος δεν ειναι, εκλεψε ενα μικρο σκυλακι απο μια οικογενεια που το φροντιζει και το λατρευει...
Μου ειναι αδιανοητη αυτη η κακια και η σκληροτητα του κοσμου...
Γιατι το σκυλακι μας; Σε τι φταιει;
Να το κανουν τι; Να το πανε που;
Θελανε σκυλακι; Τοσα χαριζονται.Στην εφημεριδα με τις αγγελιες ειναι ενα σωρο σκυλακια που χαριζονται..
Που θα το πανε;
Τι θα το κανουν; Αυτο δε θελω ουτε να το σκεφτομαι, γιατι αν το σκεφτω θα αυτοκτονησω αμεσως, μη αντεχωντας την παρανοια αυτη του κοσμου, ειναι κατι που απλα δεν αντεχω...
Εχθρους δεν εχουμε.
Η γειτονια μας ειναι ασφαλης...ή τουλαχιστον ετσι φαινεται...τους γειτονες που γνωριζουμε ειναι ολοι καλοι ανθρωποι, αλλα δεν τους ξερουμε ολους...ποιος ξερει τι μοχθηρο τερας μπορει να υπαρχει στο διπλανο διαμερισμα...
Γιατι μονο ενα τερας θα μπορουσε να κανει κατι τετοιο...
Το σκυλακι μου...το αγαπημενο μου σκυλακι που μου δινει τοση χαρα...σε μενα και σε ολη την οικογενεια μας...
Η γιαγιουλα μου αρχισε να κλαιει...Η στεναχωρια μου ηταν διπλη...
Μη στεναχωριεσαι γιαγια της λεω....σε παρακαλω..μη με κανεις να στεναχωρηθω διπλα..
Ηταν η συντροφια μου, ειπε...
Αυτη η φραση με συγκινησε...
Ηταν η συντροφια μου...την σκεφτομαι και βουρκωνω..μου ρχεται να δακρυσω...Την αγαπαω τοσο πολυ τη γιαγια...θα ηθελα να ειμαι παντα μαζι της, να τη βλεπω χαρουμενη, δε μπορω να τη βλεπω να δακρυζει και να ειναι στεναχωρημενη, λυγιζω...
Νιωθω πικρια, λυπη, στεναχωριο, θυμο, φοβο...
Εκει που νομιζεις οτι η ζωη σου καπως μπηκε σε μια σειρα, ή οτι παει να μπει σε μια σειρα και σε μια ταξη, κατι γινεται...
Ροκο, που εισαι; Σε αγαπαω μικρουλη.Σε αγαπαω πολυ.Γυρνα πισω γλυκουλη μου, σε παρακαλω
Πηγαμε με το αμαξι σε ολη τη γειτονια να τον ψαξουμε.Πουθενα...
Θα τον κλεψανε...
Κλεψανε το σκυλακι μου...το αγαπημενο μου σκυλακι...που το αγαπαω τοσο πολυ...που ειναι τοσο γλυκουλικο, τοσο μικρο, τοσο παιχνιδιαρικο, τοσο αθωο, σε κοιταει με αυτα τα ματακια και λιωνεις, ερχεται, τριβεται πανω σου, το χαιδευεις, πεφτει στα ποδια σου, καθεται ηρεμο στην αγκαλια σου...
Το κλεψανε...
Γιατι; Γιατι; Γιατι;
Γιατι να κανει καποιος κατι τετοιο; Γιατι;
Μου ειναι αδιανοητο.
Μου ειναι αδιανοητο οτι υπαρχουν ανθρωποι τοσο διαστροφικοι, τοσο κακοι, τοσο σκληροι, τοσο αρρωστοι, τοσο ασυνειδητοι, τοσο απανθρωποι...
Μου ειναι αδιανοητο οτι καποιος ανθρωπος, που μονο ανθρωπος δεν ειναι, εκλεψε ενα μικρο σκυλακι απο μια οικογενεια που το φροντιζει και το λατρευει...
Μου ειναι αδιανοητη αυτη η κακια και η σκληροτητα του κοσμου...
Γιατι το σκυλακι μας; Σε τι φταιει;
Να το κανουν τι; Να το πανε που;
Θελανε σκυλακι; Τοσα χαριζονται.Στην εφημεριδα με τις αγγελιες ειναι ενα σωρο σκυλακια που χαριζονται..
Που θα το πανε;
Τι θα το κανουν; Αυτο δε θελω ουτε να το σκεφτομαι, γιατι αν το σκεφτω θα αυτοκτονησω αμεσως, μη αντεχωντας την παρανοια αυτη του κοσμου, ειναι κατι που απλα δεν αντεχω...
Εχθρους δεν εχουμε.
Η γειτονια μας ειναι ασφαλης...ή τουλαχιστον ετσι φαινεται...τους γειτονες που γνωριζουμε ειναι ολοι καλοι ανθρωποι, αλλα δεν τους ξερουμε ολους...ποιος ξερει τι μοχθηρο τερας μπορει να υπαρχει στο διπλανο διαμερισμα...
Γιατι μονο ενα τερας θα μπορουσε να κανει κατι τετοιο...
Το σκυλακι μου...το αγαπημενο μου σκυλακι που μου δινει τοση χαρα...σε μενα και σε ολη την οικογενεια μας...
Η γιαγιουλα μου αρχισε να κλαιει...Η στεναχωρια μου ηταν διπλη...
Μη στεναχωριεσαι γιαγια της λεω....σε παρακαλω..μη με κανεις να στεναχωρηθω διπλα..
Ηταν η συντροφια μου, ειπε...
Αυτη η φραση με συγκινησε...
Ηταν η συντροφια μου...την σκεφτομαι και βουρκωνω..μου ρχεται να δακρυσω...Την αγαπαω τοσο πολυ τη γιαγια...θα ηθελα να ειμαι παντα μαζι της, να τη βλεπω χαρουμενη, δε μπορω να τη βλεπω να δακρυζει και να ειναι στεναχωρημενη, λυγιζω...
Νιωθω πικρια, λυπη, στεναχωριο, θυμο, φοβο...
Εκει που νομιζεις οτι η ζωη σου καπως μπηκε σε μια σειρα, ή οτι παει να μπει σε μια σειρα και σε μια ταξη, κατι γινεται...
Ροκο, που εισαι; Σε αγαπαω μικρουλη.Σε αγαπαω πολυ.Γυρνα πισω γλυκουλη μου, σε παρακαλω
