Αυτ'ο είπα και γω...αν δει κανείς το βλέμμα της στις πρώτες φωτογραφίες..είναι ανοιχτό βιβλίο...πόνος, φόβος, τρόμος και παραίτηση..
όταν είδα τις προχθεσινές φωτογραφίες...έμεινα κάγκελο..είδα ένα βλέμα ζωντανό...χαρούμενο με διάθεση για ζωή..
Να'ναι καλά η ψυχούλα μου...της αξίζει.
Πάντως οι συμβουλές σας με βοήθησαν...γιατί φαίνεται ότι χαλάρωσα και έπαψα να ανησυχώ και αυτό το κατάλαβε και η ίδια γιατί σήμερα το πρωί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με πλησίασε μόνη της στο καναπέ...και κάθησε να τη χαιδέψω..
Ίσως το άγχος που είχα να της το μετέδιδα και να τη φόβιζα περισσότερο...