Είμαι η Έλενα, είμαι εδώ και κάποιους μήνες στο φόρουμ, αλλά το παρακολουθώ από πολύ πιο πριν. Με μία μικρή καθυστέρηση, λοιπόν, θα σας παρουσιάσω κι εγώ τη μικρή μου πριγκίπισσα. Η Ντενίζ, λοιπόν, ήρθε στη ζωή μου στις 28/5, σχεδόν 2 μηνών.
Ανέκαθεν ήθελα να αποκτήσω σκυλάκι, ωστόσο, στις αρχές του χρόνου συνειδητοποίησα πως ήταν η κατάλληλη φάση της ζωής μου. Είμαι φοιτήτρια μεταπτυχιακού και θα έλειπα μόλις 4 ώρες την εβδομάδα σύνολο κι επομένως θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη περίοδος ώστε να αφιερωθώ σε ένα σκυλάκι, την προσαρμογή και την εκπαίδευσή του. Δεν ήμουν ποτέ το άτομο που έκανα ατελείωτα κλάμπινγκ και fancy διακοπές, αρα δεν θα άλλαζαν και πολλά ως προς αυτό.
(έρχεται το κομμάτι της μεγαλύτερης κριτικής) Ο τρόπος που ΄ρθε στη ζωή μου είναι έναας με τον οποίο κι εγώ είμαι κατά... Την υιοθέτησα, δηλαδή, από σπίτι (κι όχι από φιλοζωική όπως ήταν η πρόθεσή μου και όπως σίγουρα θα κάνω στο επόμενο, όταν έρθει η ώρα). Λειτούργησα, δηλαδή, με το συναίσθημα και όχι με τη λογική, καθώς με κάποιον τρόπο η τρελοκουταβίνα αυτή ήταν σαν να προοριζόταν για εμένα, με τελείως τυχαίο τρόπο...
Την πρώτη μέρα, λοιπόν, που ήρθε στο σπίτι.... έπαθα "επιλόχειο". τα πρώτα λεπτά τα πέρασα στον καναπέ να την κοιτάω να ξαπλώνει στη μέση του σαλονιού, κι ενώ είχα διαβάσει, είχα ρωτήσει κλπ κλπ δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι να κάνω (την πρώτη ώρα το 1ο πράγμα που γκούγκλαρα ήταν τι κάνεις αν μετανιώσεις την απόκτηση σκύλου-πλήρης παράκρουση). Το πρώτο βράδυ κοιμηθήκαμε αγκαλιά και για τις επόμενες ημέρες ήμουν κυριολεκτικά 24/7 από πάνω της. Ήταν η περίοδος που ήμουν υπερπροστατευτική σε σημείο τρέλας και που είχα φτάσει στα όρια μου από θέμα άγχους και έλλειψης ύπνου ακόμη και φαγητού(!) και χωρίς να βγω από το σπίτι ούτε για σουπερ μάρκετ για 2 εβδομάδες(μόνο γι κτηνίατρο και πετ σοπ με η μικρή αγκαλιά), κάτι που είχα γράψει και στο φόρουμ τις πρώτες μέρες. Σκεφτόμουν όλη τη δέσμευση και τους περιορισμούς και πως υπέγραψα την καταδίκη μου για τα επόμενα 12 περίπου χρόνια - έχοντας πλέον αποκλείσει μετά την πρώτη ώρα ΠΛΗΡΩΣ το ενδεχόμενο υπαναχώρησης, καθώς και το πόσο δίκιο είχε η μητέρα μου που έλεγε πως δεν θα αντέξω τη δέσμευση και την ευθύνη.
Όσο κι αν φαίνεται απλό, και ήταν εν τέλει (από αυτό κατάλαβα ότι απλά πνιγόμουν σε μια κουταλιά νερό), η λύση ήταν ο περιορισμός. Μετά από δύο εβδομάδες εκπαίδευσης κρέιτ και (υπερβολικά) σταδιακής απουσίας, άρχισα να την κλείνω 10 λεπτά για να ετοιμάσω το φαγητό μου, για να κάνω μπάνιο ( τις προηγούμενες εβδομάδες είχα φίλους στο σπίτι για να κάνω μεχρι και μπάνιο) και κυρίως το βράδυ, όπου είχε έναν διάδρομο 4Χ4 με παιχνίδια, πάνα, νερό και δεν γκρίνιαξε λεπτό από το πρώτο βράδυ που την έκλεισα. Άρχισα να την απολαμβάνω περισσότερο κάθε μέρα, να τη βλέπω σαν παρέα κι όχι σαν υποχρέωση.
Το πραγματικό δέσιμο, ΄μως, ήρθε με έναν άσχημο τρόπο. Περίπου 3 μηνών η μικρή, ξυπνάω το πρωί και βλέπω όλο το διάδρομο διάρροια. Ευτυχώς είχα κανονίσει ήδη ραντεβού για αποπαρασίτωση. Η μικρή είχε κολίτιδα, μετά από υπερήχους κλπ επιλέξαμε συντηρητική αντιμετώπιση και ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με το γιατρό. Το επόμενο πρωί, βγαίνω από το μπάνιο και η μικρή με περίμενε έξω από την πόρτα ενώ πνιγόταν. Αγκαλιά και τρέξιμο στον κτηνίατρο. Τελικά- ευτυχώς ή δυστυχώς- δεν είχε κατπιεί κάτι, αλλά είχε τραχειοβρογχίτιδα. Σε συνδυασμό, ωστόσο, με το στομαχάκι της και την κολίτιδα, ήμασταν με δεμένα χέρια. Όλο το επόμενο 24ωρο έβηχε ανα 2-3 λεπτά. Σπάραζε η καρδιά μου με το απορημένο βλέμμα της και χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι πέρα από το να την πάρω αγκαλιά και να την ηρεμώ. Εκείνο το βράδυ, μετά από μισή ώρα που πήγε για ύπνο και σηκωνόταν συνεχώς για να βήξει, πήρα το μαξιλάρι μου και άπλωσα στο διάδρομο δίπλα της,,να κοιτάω τα ταλαιπωρημένα ματάκια της. Εκείνο το βράδυ κατάλαβα πως αυτή η ψυχούλα μόνο εμένα έχει, που, έχοντας ξοδέψει όλα τα χρήματα που είχα για τον υπόλοιπο μήνα για εμένα και το σπίτι (για φαρμακευτική τροφή, εξετάσεις κλπ), επρεπε να βρίσκω τις λύσεις γι αυτήν. και χωρίς γκρίνια να δίνω υριολεκτικά από το υστέρημά μου για να είναι καλά. Αυτή η ψυχούλα, λοιπόν, έχει μόνο εμένα- που έχω και υπέροχους ανθρώπους που με βοήθησαν από την αρχή- αλλά κι εγώ έχω μόνο αυτήν, να χαίρεται που με βλέπει μόλις ξυπνάει, να με φέρνει στα όριά μου με τις ζημιές, να με περιμένει όταν γυρνάω, να πηγαίνουμε υπέροχες βόλτες, να με δαγκώνει και να προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να θέσω όρια χωρίς να παραφερθώ από τον πόνο, να με κοιτάει με τα μελιά ματάκια της ζητιανεύοντας φαγητό.... Μπορεί να έχασα τις φετινες μου διακοπές και να ψήνομαι στην άδεια θεσσαλονίκη, αλλά είμαι μαζί της και είναι μαζί μου, ένα 4,5 μηνών τρελοκούταβο που τους αγαπάει όλους και που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, πιο ψύχραιμο, πιο υπεύθυνο.
Καλώς σας βρήκαμε, λοιπόν, ελπίζω να είστε όλοι και τα σκυλουδια σας υπέροχα (και ιδανικά για μπανάκι στη θάλασσα)
Υ.Γ.: Deniz στα τουρκικά σημαίνει Θάλασσα, το στοιχείο της φύσης που όσο με τρομάζει, τόσο με ηρεμεί. (κι ένα μυστικό: Θα ήταν το όνομα που θα δίναμε στην κόρη μας με μία μεγάλη σχέση στην Τουρκία. Παιδί μαζί δεν κάναμε ποτέ, αλλά εμένα αυτή είναι η πρώτη μου κόρη, και είχα υποσχεθεί πως θα έδινα αυτό το όνομα).
Last edited:
