Η γνώμη μου είναι ότι για να μεγαλώσουν ουσιαστικά μαζί το παιδί και ο σκύλος, θα πρέπει να επιτρέπεις στον σκύλο να συμμετέχει ενεργά σε στιγμές της οικογενειακής ζωής. Να περνά ώρες μέσα στο σπίτι, να μπορει να μυρισει το μωρο, να παιζει με κάποιο μέλος της οικογένειας ενώ κάποιο άλλο μέλος ασχολείται με το μωρο, να μάθει από νωρίς να μην πηδάει πανω του, να μην είναι πολύ απότομο, και να μάθει και ποια είναι η θέση του στην οικογένεια...Μην περιμενεις να γινει το μωρό νήπιο για να έρθει σε επαφή με το σκυλάκι...Εάν σχεδόν όλη την ημέρα εσείς είστε μέσα στο σπίτι με το μωρό και ο σκύλος απ' έξω να σας περιμένει για να ασχοληθείτε μαζί του μονο στην αυλή ή στην βόλτα δεν θα μάθει τόσο εύκολα να συμβιώνει αρμονικα με εσάς και το μωρό, ούτε και θα είναι ιδιαίτερα χαρούμενος με αυτή την απομόνωση. Αντιθέτως ο αυστηρός διαχωρισμός σπιτού-μπαλκονιού και η απομόνωση του σκύλου ενώ αυτός ξέρει οτι είστε ολοι μέσα στο σπίτι, δικαιολογημένα μπορεί να τον κάνει από αγχώδη και νευρικό έως και ζηλιάρη απέναντι στο παιδί.