ΚΟΥΡΤΣΧΑΑΡ (ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΜΠΡΑΚ)
Ο όρος Μπρακ αναφέρεται σε όλους τους σκύλους φέρμας με λείο τρίχωμα. Αντίθετα με τους εγγλέζικους σκύλους που είναι εξαιρετικά γρήγοροι και δραστήριοι, και με τους Επανιέλ που παραμονεύουν ζωηρά, το Μπρακ είναι αργό και ήρεμο. Παραμονεύει πολύ σιγά, συχνά βηματιστά κοντά στο τουφέκι, ψάχνοντας χωρίς να βιάζεται τα ίχνη του θηράματος. Αν και δεν έχει την ταχύτητα των άλλων σκύλων φέρμας, είναι εξαιρετικά ρωμαλέος και ανθεκτικός. Το Γερμανικό Μπρακ με λείο τρίχωμα (Κουρτσχάρινγκερ Φόστερλχουντ) είναι προικισμένο με πολύ λεπτή όσφρηση, παραμονεύει με τη μύτη ψηλά και φέρνει εύκολα το θήραμα. Οι Γερμανοί κυνηγοί το θεωρούν καλύτερο από το Πόιντερ, το Σέττερ και τους άλλους σκύλους φέρμας.
Εκγυμνάζεται εύκολα, αρμόζει στο μέσο ερασιτέχνη, απαιτεί όμως να οδηγείται από ένα χέρι αυστηρό και ενεργητικό, αλλά χωρίς βιαιότητα. Είναι ο ιδανικός σκύλος για έναν κυνηγό με έναν μόνο σκύλο, γιατί έχει την ικανότητα να κυνηγά οποιοδήποτε θήραμα σε όλα τα εδάφη. Είναι αφοσιωμένος σύντροφος, έξυπνος και πολύ προσκολλημένος στον αφέντη του.
Γενική όψη
Σκύλος ράτσας, γεροδεμένος, με ορμονικές αναλογίες, που η μορφή του μαρτυρά την αντοχή και τη δύναμη. Δεν πρέπει να είναι κοντός, ούτε και υπερβολικά ψηλός. Γενικά οι ψηλόσωμοι σκύλοι σπάνια είναι ανθεκτικοί, αντίθετα από τους σκύλους μέσου ύψους, που είναι προτιμότεροι. Πρέπει, όπως το αγωνιστικό άλογο, να έχει βραχεία οσφύ. Η πρώτη εντύπωση που πρέπει να δίνει είναι ενός όμορφου αθλητή με ευχάριστη όψη, γεμάτου ιδιοσυγκρασία, δείχνοντας στις κινήσεις του αποφασιστικότητα και μεγάλη ενεργητικότητα. Έχει καλό σκελετό, κάποιο μέρος στο θώρακα και στον κορμό, ισχυρούς μύες. Στήθος βαθύ, ωμοπλάτες λοξές και επιμήκεις, οπίσθια ισχυρά, που είναι εγγυήσεις πως ένας σκύλος μπορεί να καλπάζει για πολλή ώρα, χωρίς να κουραστεί. Κεφάλι: Ισχνό ψαλιδιστό. Κρανίο πλατύ, ελαφρά φουσκοπό. Ρινομετωπικό κοίλωμα λίγο τονισμένο. Ιδωμένο από τα πλάγια, το ρύγχος έχει μία ελαφριά καμπύλη. Χείλη αρκετά δυνατά και κατεβασμένα. Σαγόνια ισχυρά. Μουσούδα δυνατή και μακριά. Ακρορίνιο μεγάλο, καστανόχρωμο. Ρουθούνια πολύ ανοιχτά, πλατιά και ευκίνητα. Μάτια μέσου μεγέθους, ούτε προεξέχοντα, ούτε βαθιά. Βλέφαρα σφικτά που κλείνουν καλά. Το προτιμητέο χρώμα ματιών είναι το σκουροκάστανο. Αυτιά επίπεδα, μέσου μεγέθους, κολλημένα ψηλά, λεία, πέφτουν επίπεδα στα πλάγια του κεφαλιού, στρογγυλεμένα στην άκρη τους.
Κορμός: Λαιμός αρκετά μακρύς, πολύ ισχυρός, χωρίς διπλοσάγονο. Σβέρκος μυώδης και ελαφρά τοξωτός που πλαταίνει προς τις ωμοπλάτες. Στήθος βαθύ, λίγο τοξωτό. Πλευρά επιμήκη και στρογγυλά. Ράχη βραχεία, πλατιά και πολύ μυώδης. Οσφύς ρωμαλέα και βραχεία. Νώτα πλατιά και επιμήκη, λίγο λοξά, κατεβαίνουν ελαφρά στην κατεύθυνση της ουράς. Μπροστινά σκέλη: ωμοπλάτες λοξές, ευκίνητες, με γερούς μύες. Αγκώνες τοποθετημένοι προς τα πίσω, ούτε σφιγμένοι, ούτε στραμμένοι προς τα έξω. Αντιβράχια ίσια και ισχνά, πολύ μυώδη, με δυνατά κόκαλα χωρίς βάρος. Πίσω σκέλη: μηροί πλατιοί, με γερούς μύες και ισχυρό σκελετό. Η κνήμη πρέπει να σχηματίζει γωνία 45°με την ιγνύ. Ιγνύες ρωμαλέες, ισχνές, κάθετες και ελαφρά αγκωνώδεις. Πόδια στρογγυλά, αρκετά κοντά, δάχτυλα συμπαγή, νύχια πολύ δυνατά, πολύ τοξωτά. Πέλματα χοντρά και σκληρά.
Ουρά: Κολλημένη ψηλά, χοντρή στη ρίζα, λεπταίνει έπειτα μέχρι την άκρη της, μέσου μήκους, κόβεται στα δύο, τρία ή στη μέση. Οριζόντια στη διάρκεια της δράσης, κρέμεται στην ανάπαυση. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στέκεται πάνω απ’ τη ράχη ή να κουλουριάζεται. Στη διάρκεια της ανίχνευσης, κουνιέται ζωηρά. Τρίχωμα: Τρίχα κοντή και σφικτή, σκληρή και στεγνή στην αφή, μόλις μακρύτερη στο εσωτερικό μέρος της ουράς. Στα αυτιά και στο κεφάλι η τρίχα είναι πιο λεπτή και πιο κοντή. Το δέρμα εφαρμόζει καλά στον κορμό χωρίς να σχηματίζει ποτέ ζάρες. Χρώματα: τα παραδεκτά χρώματα είναι καστανό χωρίς κηλίδες, καστανό με λίγο άσπρο ή με στίγματα στο στήθος και στα σκέλη. Σκούρο φαιό με καστανό κεφάλι, πλάκες ή στίγματα (το χρώμα του φόντου αποτελεί εδώ ένα μίγμα από καστανές και άσπρες τρίχες τόσο αδιόρατες, ώστε δημιουργείται ένας τόνος που μπορεί να συγχυστεί με το χρώμα του περιβάλλοντος). Φαιό πιο ανοιχτό με καστανό κεφάλι, καστανές πλάκες ή στίγματα (στην περίπτωση αυτή επικρατούν οι λευκές τρίχες). Λευκό με καστανές κηλίδες στο κεφάλι, καστανές πλάκες ή στίγματα. Μαύρο με αποχρώσεις φαιοκάστανες. Το χρώμα είναι συχνά ανοιχτότερο στο εσωτερικό μέρος των πίσω σκελών, όπως και στην άκρη της ουράς. Το χρώμα του κεφαλιού είναι συχνά καστανό, αλλά συχνά έχει λευκά στίγματα στο ρύγχος, στην κορυφή του κεφαλιού και στα χείλη (οι κιτρινοκόκκινες ανταύγειες τώρα επιτρέπονται παντού, γιατί φαίνονται να είναι συνδεδεμένες με καλές επιμιξίες).
Ιστορικό
Το 15ο αιώνα υπήρχε μία ποικιλία σκύλων γνωστή με το όνομα Μπρακ που προέρχονταν από ένα ιταλικό θηλυκό Μπρακ. Οι σκύλοι αυτοί δεν ήταν σκύλοι φέρμας, όπως θα άφηνε να εννοηθεί ο γαλλικός όρος Μπρακ, αλλά σκύλοι Ιχνηλάτες (ο όρος Μπρακ , που τον χρησιμοποιούσαν κυρίως στη Γερμανία εκείνη την εποχή, στην περισσότερη Ευρώπη σήμαινε Ιχνηλάτης). Αυτοί οι Μπρακ δεν είχαν τίποτε κοινό με τους σύγχρονους Μπρακ, ούτε και βρίσκονται πουθενά στο γενεαλογικό τους δέντρο.Ο πρώτος γενάρχης των Μπρακ ήταν το Ισπανικό Μπρακ, που εμφανίστηκε στη Γαλλία, στην Αγγλία και στη Γερμανία στα τέλη του Που αιώνα, βελτιωμένο και επιλεγμένο από τους εκτροφείς, για να δημιουργήσει έναν καθαρό τύπο, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του κλίματος, του χώρου και των διαφόρων ειδών θηράματος. Οι Γερμανοί, επιθυμώντας έναν σκύλο που θα ήταν ταυτόχρονα καλός στην ιχνηλασία και στη φέρμα, διασταύρωσαν το Ισπανικό Μπρακ με το Μπλαντχάουντ. Το αποτέλεσμα ήταν ένας βαρύς, μαλθακός σκύλος, με έντονο διπλοσάγονο, που είχε όμως μεγάλες κυνηγετικές ικανότητες. Για να του δώσουν περισσότερη κομψότητα οι εκτροφείς, το διασταύρωσαν με το Πόιντερ που προερχόταν από το ισπανικό Μπρακ και το Φοξ-χάουντ. Μερικές γενιές με καλή επιλογή και συνεπή εκτροφή, έδωσαν ένα σκύλο με ομοιογενές πρότυπο, αλλά αρκετά βαρύ ακόμη, που ονομάστηκε “Ντόιτσε Κούρτσχααρ”. Μέχρι το 1940 περίπου, ο σκύλος αυτός είχε θαυμαστές μόνο στη χώρα καταγωγής του, τη Γερμανία, που ήταν εντελώς ανταγωνιστική στην αγγλομανία που κυριαρχούσε από το 19ο αιώνα στα θέματα των ράτσων. Χρειάστηκε ακόμη πολλή δουλειά στην επιλογή και αρκετές επιμιξίες με το Πόιντερ για να ελαφρύνει αυτός ο σκύλος και να βελτιωθούν οι κυνηγετικές του αρετές, ώστε να αρχίσει να ενδιαφέρει τους κυνηγούς των γειτονικών χωρών.Η εξαγωγή του Μπρακ άρχισε πρώτα στην Αμερική, μετά στη Γαλλία και τέλος στην Αγγλία, που δεν δέχθηκε αυτό το σκύλο παρά στα 1949. Σήμερα τον εκτιμούν πολύ στις ΗΠΑ, μαζί με το Μπρακ της Βάίμάρης και είναι αρκετά εξαπλωμένος στην Αγγλία όπου συναγωνίζεται το Επανιέλ της Βρετάνης. Στη Γαλλία η δημοτικότητα του είναι τέτοια, που υπολογίζεται πως υπάρχουν 60.000 ζώα, ενώ υπάρχουν μόνο 30.000 Μπρακ της Ωβέρνης και 6.000 Γαλλικά Μπρακ.
[URL=http://kynagon.gr/%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%AD%CF%82/%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%83%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%B1/%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CF%83%CF%87%CE%B1%CE%B1%CF%81]ΠΗΓΗ[/URL]
