Ιστορίες μου, αμαρτίες μου...
- Thread starter Xotikouli
- Ημερομηνία δημιουργίας
Eγώ αυτή τη στιγμή 2 σκυλιά θυμάμαι και δυο γατιά -πρέπει να ήμουν το πολυ 9-10 στο τελευταίο..(Λίζα)
Λοιπόν εγώ έμενα δίπλα δίπλα με τον καλύτερο μου φίλο,παιδικό φίλο,φίλο κούνιας για να ακριβολογούμε,και οι δυο είχαμε τρέλα με τα ζώα,ωστόσο και των δυο οι πατεράδες δε τα ήθελαν μεσα στο σπίτι,έτσι μαζεύαμε διάφορα αδέσποτα(τα οποία 7/9 φορές ήρθαν μόνα τους,δε τα μαζέψαμε εμείς) και τα κρατούσαμε στην αυλή.Φαγητό παιχνίδια εμβόλια όλα καλά...
Πρώτα πρώτα ο Ρούντη,ήταν καλοκαίρι,μας είχαν πετάξει 2 νεογέννητα γατιά,ε τι να κάνουμε?με τη σύριγκα,λίγη βοήθεια απο τους φιλόζωους γείτονες,κάτι καταφέραμε,κάποιος έξυπνος ένα βράδυ(που φαίνεται δε μπορούσε να αντέξει τα κλάματα των γατιών το βράδυ,τα οποία ήταν κλεισμένα μεσα στο box γιατί φοβόμασταν τους γάτους) αποφάσισε να ρίξει κρύο νερό μέσα και να τα ξεφορτωθεί έτσι απλά,το ένα δε το προλάβαμε,το δεύτερο δε βράχηκε πολύ και έτσι το γλιτώσαμε,έτσι όπως το είχαμε λοιπον με τις πετσέτες και το μπιμπερό βλέπω ένα κουτάβι-3 μηνών ήταν ο γλυκός μου- να μας κοιτάζει πίσω απο την ορθάνοιχτη πόρτα της πολυκατοικίας,τον κοιτάμε,και αρχίζει και τρέχει προς το μέρος μας,μετά το περιστατικό με το νερό μια κυρία πήρε το γατάκι στο σπίτι της για να το φροντίσει και να το μεγαλώσει και εμείς κρατήσαμε το Ρούντη.Μαύρος μεσαίου αναστήματοας,αλητοσκυλάκος και πολυ αγαπισιάρης..Ο Ρούντη είχε μια κακιά συνήθεια,έφευγε απο την πόρτα του γκαράζ κάθε φορά που άνοιγε,έκανε βόλτες και γυρνούσε πάλι μόνος του-,παιδάκια μικρά εμείς τότε που να καταλαβαίναμε πως είναι τόσο επικίνδυνο?Ένα βράδυ ο Ρούντη δε γύρισε,να έχω πάρει τη μάνα μου να έχουμε γυρισει την περιοχή 10 φορές με το αμάξι ο Ρούντη πουθενά,ο μουργάκος είχε γυρίσει σπίτι και στις 11 που μου λεει η μάνα μου "παμε σπίτι και θα ψάξουμε παλι αύριο το πρωί" είπα και γω να κοιτάξω στο κρεβάτι του,κοιμόοοοοτανε ο κύριος.2 εβδομάδες μετά ο Ρούντη χάθηκε,δε γύρισε ούτε το πρώτο,ούτε το δεύτερο,ούτε το τρίτο βράδυ...μετά απο 1 μήνα που ψάχναμε όλοι το Ρούντη μας είπε μια κυρία πως τον είχε χτυπήσει αμάξι και πέθανε απο εσωτερική αιμοραγία..κλάααμα εμείς.Ένα χρόνο μετά ήρθε η Λίζα,γκριφονάκι,πήγαμε να ανοίξουμε την πόρτα να φύγουμε,τρέχει η Λίζα,βγαίνει στο δρόμο,ΓΚΑΠ το αμάξι,πάει όλο το πίσω δεξί πόδι,φύγαμε επιτόπου για γάζες,κτηνίατρος στο σπίτι,ενέσεις,ιστορίες,τελικά καλέσαμε τη φιλοζωική και τώρα τη Λίζα την έχει μια κυρία..Λίγο πριν φύγει η Λίζα πήραμε τη Λουλού-η οποία τώρα κάθεται στα πόδια μου και κοιμάται του καλού καιρού).Και άλλο ένα που θυμάμαι αλλά δε θυμάμαι πότε έγινε,ήταν μια κούτα,ένα λυκάκι-1 μήνα),μια "κυρία" θεώρησε σωστό να το πάρει -λέει το βρήκε στο δρόμο(περίπου 15 μέρες αφού το φροντίζαμε και δεν είχε βγει ποτέ έξω)..ειδοποιηθήκαμε πως το πήρε αυτή,πήγαμε στο σπίτι της,μας έδωσε ένα τηλέφωνο ενός τύπου στη Λειβαδιά,θέλει λεει 200 ευρώ γιατί έκανε εμβόλια στο σκύλο,του πήρε παιχνίδια,και δέθηκε και με τα παιδιά του!!!!(μέσα σε 2 μέρες όλο αυτό).Τελικά αποφάσισε πως το σκυλί δε θα μας το δώσει,δεν είχαμε ουτε τσιπ ούτε φωτογραφίες,δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι...ωστόσο πριν 2 εβδομάδες περίπου που πέρασα απο το σπίτι της αθώας κυρίας που έστειλε το σκύλο στη Λειβαδιά για να περάσει καλύτερα,είδα το σκύλο δεμένο κάτω στην πιλοτή της να γαβγίζει σαν τρελό...και θα προτιμούσα να μην εκφράσω συναισθήματα τώρα.
Συγγνώμη Ρουντάκο που δεν ήξερα αρκετά για να σε περιορίσω,ελπίζω να πέρασες ωραία όσο ήσουν μαζί μας...
Λοιπόν εγώ έμενα δίπλα δίπλα με τον καλύτερο μου φίλο,παιδικό φίλο,φίλο κούνιας για να ακριβολογούμε,και οι δυο είχαμε τρέλα με τα ζώα,ωστόσο και των δυο οι πατεράδες δε τα ήθελαν μεσα στο σπίτι,έτσι μαζεύαμε διάφορα αδέσποτα(τα οποία 7/9 φορές ήρθαν μόνα τους,δε τα μαζέψαμε εμείς) και τα κρατούσαμε στην αυλή.Φαγητό παιχνίδια εμβόλια όλα καλά...
Πρώτα πρώτα ο Ρούντη,ήταν καλοκαίρι,μας είχαν πετάξει 2 νεογέννητα γατιά,ε τι να κάνουμε?με τη σύριγκα,λίγη βοήθεια απο τους φιλόζωους γείτονες,κάτι καταφέραμε,κάποιος έξυπνος ένα βράδυ(που φαίνεται δε μπορούσε να αντέξει τα κλάματα των γατιών το βράδυ,τα οποία ήταν κλεισμένα μεσα στο box γιατί φοβόμασταν τους γάτους) αποφάσισε να ρίξει κρύο νερό μέσα και να τα ξεφορτωθεί έτσι απλά,το ένα δε το προλάβαμε,το δεύτερο δε βράχηκε πολύ και έτσι το γλιτώσαμε,έτσι όπως το είχαμε λοιπον με τις πετσέτες και το μπιμπερό βλέπω ένα κουτάβι-3 μηνών ήταν ο γλυκός μου- να μας κοιτάζει πίσω απο την ορθάνοιχτη πόρτα της πολυκατοικίας,τον κοιτάμε,και αρχίζει και τρέχει προς το μέρος μας,μετά το περιστατικό με το νερό μια κυρία πήρε το γατάκι στο σπίτι της για να το φροντίσει και να το μεγαλώσει και εμείς κρατήσαμε το Ρούντη.Μαύρος μεσαίου αναστήματοας,αλητοσκυλάκος και πολυ αγαπισιάρης..Ο Ρούντη είχε μια κακιά συνήθεια,έφευγε απο την πόρτα του γκαράζ κάθε φορά που άνοιγε,έκανε βόλτες και γυρνούσε πάλι μόνος του-,παιδάκια μικρά εμείς τότε που να καταλαβαίναμε πως είναι τόσο επικίνδυνο?Ένα βράδυ ο Ρούντη δε γύρισε,να έχω πάρει τη μάνα μου να έχουμε γυρισει την περιοχή 10 φορές με το αμάξι ο Ρούντη πουθενά,ο μουργάκος είχε γυρίσει σπίτι και στις 11 που μου λεει η μάνα μου "παμε σπίτι και θα ψάξουμε παλι αύριο το πρωί" είπα και γω να κοιτάξω στο κρεβάτι του,κοιμόοοοοτανε ο κύριος.2 εβδομάδες μετά ο Ρούντη χάθηκε,δε γύρισε ούτε το πρώτο,ούτε το δεύτερο,ούτε το τρίτο βράδυ...μετά απο 1 μήνα που ψάχναμε όλοι το Ρούντη μας είπε μια κυρία πως τον είχε χτυπήσει αμάξι και πέθανε απο εσωτερική αιμοραγία..κλάααμα εμείς.Ένα χρόνο μετά ήρθε η Λίζα,γκριφονάκι,πήγαμε να ανοίξουμε την πόρτα να φύγουμε,τρέχει η Λίζα,βγαίνει στο δρόμο,ΓΚΑΠ το αμάξι,πάει όλο το πίσω δεξί πόδι,φύγαμε επιτόπου για γάζες,κτηνίατρος στο σπίτι,ενέσεις,ιστορίες,τελικά καλέσαμε τη φιλοζωική και τώρα τη Λίζα την έχει μια κυρία..Λίγο πριν φύγει η Λίζα πήραμε τη Λουλού-η οποία τώρα κάθεται στα πόδια μου και κοιμάται του καλού καιρού).Και άλλο ένα που θυμάμαι αλλά δε θυμάμαι πότε έγινε,ήταν μια κούτα,ένα λυκάκι-1 μήνα),μια "κυρία" θεώρησε σωστό να το πάρει -λέει το βρήκε στο δρόμο(περίπου 15 μέρες αφού το φροντίζαμε και δεν είχε βγει ποτέ έξω)..ειδοποιηθήκαμε πως το πήρε αυτή,πήγαμε στο σπίτι της,μας έδωσε ένα τηλέφωνο ενός τύπου στη Λειβαδιά,θέλει λεει 200 ευρώ γιατί έκανε εμβόλια στο σκύλο,του πήρε παιχνίδια,και δέθηκε και με τα παιδιά του!!!!(μέσα σε 2 μέρες όλο αυτό).Τελικά αποφάσισε πως το σκυλί δε θα μας το δώσει,δεν είχαμε ουτε τσιπ ούτε φωτογραφίες,δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι...ωστόσο πριν 2 εβδομάδες περίπου που πέρασα απο το σπίτι της αθώας κυρίας που έστειλε το σκύλο στη Λειβαδιά για να περάσει καλύτερα,είδα το σκύλο δεμένο κάτω στην πιλοτή της να γαβγίζει σαν τρελό...και θα προτιμούσα να μην εκφράσω συναισθήματα τώρα.
Συγγνώμη Ρουντάκο που δεν ήξερα αρκετά για να σε περιορίσω,ελπίζω να πέρασες ωραία όσο ήσουν μαζί μας...
Last edited:
να πω και γω την ιστορια μου????? λοιπον.καλα καλα δεν μιλουσα αλλα θυμαμαι πολυ καλα την σκια ενος μαυρου σκυλου που ακουγε στο ονομα Λεων !!!! δεν θυμαμαι να τον χαιδεψα ποτε,ισως γιατι ημουνα πολυ μωρο και μπορει να τον ενοχλουσα.στα 10 μου μια φιλη της μαμας μου μας χαρησε το πεκινουα της την σεβαχ γιατι αρρωστησε πολυ και δεν μπορουσε να την εχει......συντομα ομως η μητερα μου το εδωσε σε εναν συναδελφο της γιατι με δαγκωσε!!!!! δεν θυμαμαι τι εγινε και πως,παντως με δαγκωσε.εζησε πολυ καλα ομως στο σπιτι που πηγε.στα 11 μου βρηκα ενα ημιαιμο λυκακι τον ηθαν!!!! η κλασικη ιστορια...''μαμα κοιτα τι βρηκα!!!!!''' δυστυχως ο ηθαν εζησε λιγοτερο απο χρονο,αλλα παντα τον θυμαμαι μεχρι σημερα.
υστερα απο 10 χρονια και βαλε,μια σκυλιτσα κατι σε κανις γεννησε και η μαμα μου αποφασισε να παρει ενα τον ρουμπυ μας που σημερα ειναι 8 χρονων.μια ανευθυνη γειτονισσα μας,πηρε ενα ημιαιμο γιορκσαιρ.ηταν περιπου 2 μηνων και το ειχε στην αυλη της χωρις σπιτακι και μαλιστα μεσα στα χιονια.μετα απο μια βδομαδα της το ζητησαμε και μας το εδωσε!!!! την ονομασαμε ντιντη.τα πηγαινε πολυ καλα με τον ρουμπυ και δεν ειχαμε κανενα προβλημα ποτε.δυστυχως ομως την ντιντη την σωσαμε απο τον καρκινο αλλα λιγο καιρο αργοτερα μετα την επεμβαση της την χτυπησε αυτοκινητο και ετσι την χασαμε οταν ηταν μονο 4 ετων.
εκεινο τον καιρο εγω ειχα φυγει απο το πατρικο μου και απο την πολη μου λογω δουλειας.το θεμα ηταν οτι ειχα καταθλιψη και φυσικα ο θανατος της ντιντης με επηρεασε ακομα πιο πολυ......ημουν αρνητικη στο να δεχτω την οποιαδηποτε βοηθεια και αυτο που κυριαρχουσε μεσα μου ηταν μια απαθεια και αδιαφορια για ολα.μια φιλη μου ψυχολογος,ειπε στην μητερα μου να ερθει να με δει στην αθηνα και να με πεισει να περασω απο το γραφειο της.εστω για μια φιλικη επισκεψη.ηρθαν οι γονεις μου στην αθηνα,αλλα εγω ημουν αρνητικη σε ολα.μια μερα βγηκαμε μια βολτα οικογενειακως, και περασαμε τυχαια απο ενα πετ σοπ.αυτο ηταν!!!! η μανα μου με τραβηξε μεσα και μου ειπε '''παρε ενα σκυλακι!!! οποιο θελεις''' εγω εβαλα τα κλαματα γιατι ενιωθα πως ηταν πολυ αδικο για την ντιντη,να παρω ενα αλλο σκυλακι σε λιγοτερο απο μηνα.''' ευτυχως ξεκολλησα γρηγορα απο αυτη τη σκεψη και πηρα ενα μαλτεζ την ΙΝΤΗ !!!!! οι γονεις μου εμειναν μια βδομαδα μαζι μου αλλα μετα γυρισαν πισω.....πιο σιγουροι και πιο ηρεμοι.
η ιντη με βοηθησε παρα πολυ και σε αυτην χρωσταω την ψυχικη μου υγεια σημερα.αν και τις πρωτες μερες ημουν αμηχανη,και συνεχιζα να μην θελω να βγω εξω,η ιντη με εβγαλε εξω απο το σπιτι,με εφερε σε επαφη με ανθρωπους και πηρα αγαπη,πολλη αγαπη,που μαλλον ειχα πολυ αναγκη.δεν σας κρυβω,οτι ενω δεν ηθελα να βγαινω και να μιλαω σε ανθρωπο.......με την ιντη ημασταν ολη μερα εξω,στα παρκα στις πλατειες,στις καφετεριες,παντου!!!! μεσα σε 1.5 μηνα περιπου ημουν πολυ καλα,επεστρεψα στην δουλεια μου και πλεον θεωρω τελειως χαζο να καθεται καποιος να στεναχωριεται για πραγματα που γινονται.
το ξερω πως δεν ειναι οτι καλυτερο να παιρνεις ενα σκυλακι απο πετ σοπ,αλλα νομιζω πως επρεπε να γινει.και ετσι εγινε.αν με ρωτησετε σημερα πως νιωθω θα σας πω το εξης.ο σκυλος μου με εβγαλε απο ενα ψυχολογικο αδιεξοδο κι αν σημερα ειμαι καλα το χρωστω σε εκεινη.δεν μπορω να ξεχασω τις μερεσ εκεινες που εκλαιγα και εκεινη που εγλυφε το προσωπο και μου εφερνε κουκλακια στο κρεβατι.......δεν θυμαμαι τις μερες της καταθλιψης σαν κατι ασχημο που περασε......τις θυμαμαι σαν τις μερες που ενα ζωακι μια σταλια μου εδωσε αγαπη οταν ολα τα εβλεπα μαυρα.........πλεον δεν αφηνω να στεναχωρεθω για κατι.και χωρισα και την δουλεια μου εχασα και πολλα μου συνεβησαν αλλα η ιντη ειναι παντα εκει!!!!! για να μου δωσει αγαπη και για να μου θυμησει πως θελει βολτα και οχι να με βλεπει να στεναχωρειμαι.αλλωστε της το εχω πια υποσχεθει.
ευχαριστω για την υπομονη σας.
υστερα απο 10 χρονια και βαλε,μια σκυλιτσα κατι σε κανις γεννησε και η μαμα μου αποφασισε να παρει ενα τον ρουμπυ μας που σημερα ειναι 8 χρονων.μια ανευθυνη γειτονισσα μας,πηρε ενα ημιαιμο γιορκσαιρ.ηταν περιπου 2 μηνων και το ειχε στην αυλη της χωρις σπιτακι και μαλιστα μεσα στα χιονια.μετα απο μια βδομαδα της το ζητησαμε και μας το εδωσε!!!! την ονομασαμε ντιντη.τα πηγαινε πολυ καλα με τον ρουμπυ και δεν ειχαμε κανενα προβλημα ποτε.δυστυχως ομως την ντιντη την σωσαμε απο τον καρκινο αλλα λιγο καιρο αργοτερα μετα την επεμβαση της την χτυπησε αυτοκινητο και ετσι την χασαμε οταν ηταν μονο 4 ετων.
εκεινο τον καιρο εγω ειχα φυγει απο το πατρικο μου και απο την πολη μου λογω δουλειας.το θεμα ηταν οτι ειχα καταθλιψη και φυσικα ο θανατος της ντιντης με επηρεασε ακομα πιο πολυ......ημουν αρνητικη στο να δεχτω την οποιαδηποτε βοηθεια και αυτο που κυριαρχουσε μεσα μου ηταν μια απαθεια και αδιαφορια για ολα.μια φιλη μου ψυχολογος,ειπε στην μητερα μου να ερθει να με δει στην αθηνα και να με πεισει να περασω απο το γραφειο της.εστω για μια φιλικη επισκεψη.ηρθαν οι γονεις μου στην αθηνα,αλλα εγω ημουν αρνητικη σε ολα.μια μερα βγηκαμε μια βολτα οικογενειακως, και περασαμε τυχαια απο ενα πετ σοπ.αυτο ηταν!!!! η μανα μου με τραβηξε μεσα και μου ειπε '''παρε ενα σκυλακι!!! οποιο θελεις''' εγω εβαλα τα κλαματα γιατι ενιωθα πως ηταν πολυ αδικο για την ντιντη,να παρω ενα αλλο σκυλακι σε λιγοτερο απο μηνα.''' ευτυχως ξεκολλησα γρηγορα απο αυτη τη σκεψη και πηρα ενα μαλτεζ την ΙΝΤΗ !!!!! οι γονεις μου εμειναν μια βδομαδα μαζι μου αλλα μετα γυρισαν πισω.....πιο σιγουροι και πιο ηρεμοι.
η ιντη με βοηθησε παρα πολυ και σε αυτην χρωσταω την ψυχικη μου υγεια σημερα.αν και τις πρωτες μερες ημουν αμηχανη,και συνεχιζα να μην θελω να βγω εξω,η ιντη με εβγαλε εξω απο το σπιτι,με εφερε σε επαφη με ανθρωπους και πηρα αγαπη,πολλη αγαπη,που μαλλον ειχα πολυ αναγκη.δεν σας κρυβω,οτι ενω δεν ηθελα να βγαινω και να μιλαω σε ανθρωπο.......με την ιντη ημασταν ολη μερα εξω,στα παρκα στις πλατειες,στις καφετεριες,παντου!!!! μεσα σε 1.5 μηνα περιπου ημουν πολυ καλα,επεστρεψα στην δουλεια μου και πλεον θεωρω τελειως χαζο να καθεται καποιος να στεναχωριεται για πραγματα που γινονται.
το ξερω πως δεν ειναι οτι καλυτερο να παιρνεις ενα σκυλακι απο πετ σοπ,αλλα νομιζω πως επρεπε να γινει.και ετσι εγινε.αν με ρωτησετε σημερα πως νιωθω θα σας πω το εξης.ο σκυλος μου με εβγαλε απο ενα ψυχολογικο αδιεξοδο κι αν σημερα ειμαι καλα το χρωστω σε εκεινη.δεν μπορω να ξεχασω τις μερεσ εκεινες που εκλαιγα και εκεινη που εγλυφε το προσωπο και μου εφερνε κουκλακια στο κρεβατι.......δεν θυμαμαι τις μερες της καταθλιψης σαν κατι ασχημο που περασε......τις θυμαμαι σαν τις μερες που ενα ζωακι μια σταλια μου εδωσε αγαπη οταν ολα τα εβλεπα μαυρα.........πλεον δεν αφηνω να στεναχωρεθω για κατι.και χωρισα και την δουλεια μου εχασα και πολλα μου συνεβησαν αλλα η ιντη ειναι παντα εκει!!!!! για να μου δωσει αγαπη και για να μου θυμησει πως θελει βολτα και οχι να με βλεπει να στεναχωρειμαι.αλλωστε της το εχω πια υποσχεθει.
ευχαριστω για την υπομονη σας.
Ένα πραγματικά υπέροχο θέμα που είχα χάσει. Ειρήνη με συγκίνησες βαθύτατα...
Προσωπικά δεν νιώθω ότι υπερβάλλω όταν λέω (δεν το λέω δηλαδή και συχνά, αλλά το σκέφτομαι και το νιώθω) ότι το κανισάκι μου, ο γεράκος μου είναι ο καλύτερος σκύλος στον κόσμο, κι ότι ποτέ, όσο ζω δεν πρόκειται να γνωρίσω κάτι αντίστοιχα μοναδικό.
Ένα σκυλί με τέτοιο χαρακτήρα, τόση εξυπνάδα, τόση λογική, που προσαρμόστηκε στην ανθρώπινη αγέλη μας και σ' ένα ανθρώπινο σπίτι τόσο γρήγορα, ώστε δεν μάθαμε ως οικογένεια ποτέ τι σημαίνει να έχεις κουτάβι (τώρα το καταλαβαίνω με τον μικρούλη μου). Εμείς δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ένα μικρό κουτάβι μπορεί να πέσει από κρεβάτια και καναπέδες, ότι μπορεί να μασήσει καλώδια και να καταπιεί διάφορα επικίνδυνα πράγματα, ότι μπορεί να ενδιαφερθεί για τα αντικείμενα του σπιτιού... ακριβώς γιατί είχαμε ΑΥΤΟ το κουτάβι, που καταλάβαινε με τη μία τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνει, που είχε μόνο ένα λαστιχένιο παπουτσάκι και μόνο μ' αυτό έπαιζε, άντε ν' άρπαζε καμιά χαρτοπετσέτα και ως εκεί.
Έτσι απλώς τον αφήναμε σε όλο το σπίτι ελεύθερο και φεύγαμε και ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να είχε πάθει, αλλά ποτέ, ΠΟΤΕ δεν πείραξε τίποτα. Μόνο φαγητό θα έκλεβε, αλλά ως εκεί μας έκοβε και φροντίζαμε να μην αφήνουμε εκτεθειμένο.
Ένα σκυλί που ακριβώς επειδή από τις πρώτες του βόλτες αντί να κοιτάζει τριγύρω, κοίταζε ΕΜΑΣ και μάλιστα όταν η παρέα - αγέλη αποτελούνταν από πολλά άτομα έκανε ανέκαθεν μια κίνηση με το κεφάλι σαν να μετρούσε, πιστεύαμε ότι δεν υπήρχε ΠΟΤΕ περίπτωση να απομακρυνθεί από κοντά μας, απλώς τον αφήναμε ελεύθερο, χωρίς λουρί. Και όντως δίπλα μας ήταν πάντα έπρεπε να του πούμε εμείς την εντολή "παίξε" για να απομακρυνθεί... λίγο.
Ρε παιδιά, κάναμε εγκληματικά λάθη... μέχρι και ΚΡΥΦΤΟ παίζαμε σε εξωτερικούς χώρους, μέχρι και σε γειτονιές και πεζοδρόμια του κρυβόταν ο πατριός μου, έως ότου έπηξε εμένα λιγάκι το μυαλό μου (πέρασα τα 20) και είπα "ως εδώ! Χωρίς λουρί μεν, αλλά μην προκαλούμε και την τύχη μας". (Αργότερα που έπηξε πολύ, το μυαλό μου, αλλά ο σκύλος είχε μεγαλώσει έβαλε λουρί, και ευτυχώς γιατί τώρα που δεν πολυ-ακούει θα ήταν ΑΚΡΩΣ επικίνδυνες οι free βόλτες).
Και όντως αντιμετώπισε κινδύνους, τι να λέμε... Μια φορά είχε κάνει χωρίς λουρί, χωρίς τίποτα για την ακρίβεια το ταξίδι Μαρούσι-Χίος.
(Κράχτε ελεύθερα).
Αφήστε το μηχανάκι, που καβάλαγε ο πατριός μου και έτρεχε το σκυλάκι από πίσω, για άσκηση αυτό (και γούσταρε κιόλας) και είχε μάθει να ανεβαίνει μετά στη σέλα και να πηγαίνει χωρίς καμία επιπλέον ασφάλεια όλο το δρόμο Μαρούσι-Γαλάτσι, στη δουλειά του.
Αφήστε που μέχρι να ανακαλύψουμε την Acana έφαγε ό,τι μ@@@κία υπήρχε
Αγάπη? Άλλο τίποτα. Αλλά αυτό το σκυλάκι μας έκανε τη ζωή πολύ πολύ εύκολη και πολύ πολύ όμορφη, ενώ εμείς... για χρόνια... του τη θέταμε σε κίνδυνο.
Προσωπικά δεν νιώθω ότι υπερβάλλω όταν λέω (δεν το λέω δηλαδή και συχνά, αλλά το σκέφτομαι και το νιώθω) ότι το κανισάκι μου, ο γεράκος μου είναι ο καλύτερος σκύλος στον κόσμο, κι ότι ποτέ, όσο ζω δεν πρόκειται να γνωρίσω κάτι αντίστοιχα μοναδικό.
Ένα σκυλί με τέτοιο χαρακτήρα, τόση εξυπνάδα, τόση λογική, που προσαρμόστηκε στην ανθρώπινη αγέλη μας και σ' ένα ανθρώπινο σπίτι τόσο γρήγορα, ώστε δεν μάθαμε ως οικογένεια ποτέ τι σημαίνει να έχεις κουτάβι (τώρα το καταλαβαίνω με τον μικρούλη μου). Εμείς δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ένα μικρό κουτάβι μπορεί να πέσει από κρεβάτια και καναπέδες, ότι μπορεί να μασήσει καλώδια και να καταπιεί διάφορα επικίνδυνα πράγματα, ότι μπορεί να ενδιαφερθεί για τα αντικείμενα του σπιτιού... ακριβώς γιατί είχαμε ΑΥΤΟ το κουτάβι, που καταλάβαινε με τη μία τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνει, που είχε μόνο ένα λαστιχένιο παπουτσάκι και μόνο μ' αυτό έπαιζε, άντε ν' άρπαζε καμιά χαρτοπετσέτα και ως εκεί.
Έτσι απλώς τον αφήναμε σε όλο το σπίτι ελεύθερο και φεύγαμε και ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να είχε πάθει, αλλά ποτέ, ΠΟΤΕ δεν πείραξε τίποτα. Μόνο φαγητό θα έκλεβε, αλλά ως εκεί μας έκοβε και φροντίζαμε να μην αφήνουμε εκτεθειμένο.
Ένα σκυλί που ακριβώς επειδή από τις πρώτες του βόλτες αντί να κοιτάζει τριγύρω, κοίταζε ΕΜΑΣ και μάλιστα όταν η παρέα - αγέλη αποτελούνταν από πολλά άτομα έκανε ανέκαθεν μια κίνηση με το κεφάλι σαν να μετρούσε, πιστεύαμε ότι δεν υπήρχε ΠΟΤΕ περίπτωση να απομακρυνθεί από κοντά μας, απλώς τον αφήναμε ελεύθερο, χωρίς λουρί. Και όντως δίπλα μας ήταν πάντα έπρεπε να του πούμε εμείς την εντολή "παίξε" για να απομακρυνθεί... λίγο.
Ρε παιδιά, κάναμε εγκληματικά λάθη... μέχρι και ΚΡΥΦΤΟ παίζαμε σε εξωτερικούς χώρους, μέχρι και σε γειτονιές και πεζοδρόμια του κρυβόταν ο πατριός μου, έως ότου έπηξε εμένα λιγάκι το μυαλό μου (πέρασα τα 20) και είπα "ως εδώ! Χωρίς λουρί μεν, αλλά μην προκαλούμε και την τύχη μας". (Αργότερα που έπηξε πολύ, το μυαλό μου, αλλά ο σκύλος είχε μεγαλώσει έβαλε λουρί, και ευτυχώς γιατί τώρα που δεν πολυ-ακούει θα ήταν ΑΚΡΩΣ επικίνδυνες οι free βόλτες).
Και όντως αντιμετώπισε κινδύνους, τι να λέμε... Μια φορά είχε κάνει χωρίς λουρί, χωρίς τίποτα για την ακρίβεια το ταξίδι Μαρούσι-Χίος.
(Κράχτε ελεύθερα).
Αφήστε το μηχανάκι, που καβάλαγε ο πατριός μου και έτρεχε το σκυλάκι από πίσω, για άσκηση αυτό (και γούσταρε κιόλας) και είχε μάθει να ανεβαίνει μετά στη σέλα και να πηγαίνει χωρίς καμία επιπλέον ασφάλεια όλο το δρόμο Μαρούσι-Γαλάτσι, στη δουλειά του.
Αφήστε που μέχρι να ανακαλύψουμε την Acana έφαγε ό,τι μ@@@κία υπήρχε
Αγάπη? Άλλο τίποτα. Αλλά αυτό το σκυλάκι μας έκανε τη ζωή πολύ πολύ εύκολη και πολύ πολύ όμορφη, ενώ εμείς... για χρόνια... του τη θέταμε σε κίνδυνο.
Last edited:
Εμάς στην οικογένεια ο πατέρας μου είχε μεγάλη αδυναμία στα ζώα. Όταν ήταν νεότερος είχε ένα σκύλο αγνώστου προέλευσης τον Τζάκ, ο οποίος όταν άκουγε το μηχανάκι του πάθαινε αμόκ απο την χαρά του. Ήταν λές και άλλαζε όλος ο κόσμος του. Όταν έλειπε ο πατέρας μου ήταν ξάπλα, όταν ερχόταν μέσα στην ζωντάνια. Όταν επιστρέψαμε στο νησί άρχισε η εισροή ζώων. Είχε κότες, κουνέλια (πολλά κουνέλια, μέχρι που ενα βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς τηλεφωνούν στο σπίτι και λένε στον πατέρα μου οτι αδέσποτα σκυλιά είχαν μπει μέσα στο χώρο που ήταν τα κουνέλια και τα είχαν σκοτώσει όλα. Φαντάζεστε τι Πρωτοχρονιά κάναμε και το χειρότερο να μαζέψεις τόσα πτώματα ...πρέπει να ήταν τα κουνελάκια πάνω απο 50), μετά πήραμε μια κατσικούλα την Γαρυφαλλιά την οποία πήγαινα βόλτα με λουρί στο κτήμα. Η Γαρυφαλλιά ούτε γάλα έδινε ..απλώς την είχαμε σαν κατοικίδιο και στόλιζε το κτήμα και εγώ έπαιζα μαζί της και ακολουθούσε τον πατέρα μου συνέχεια. Την αγαπούσαμε πολύ!!!το γεγονός οτι τα σκυλιά μας εκτός απο ένα ήταν μακροβιότατα είναι και ο λόγος που δεν είχαμε πολλά σκυλιά και ποτέ δεν είχαμε 2 μαζί. Μιά μέρα έφερε ο πατέρας μου ενα ημίαιμο μποξερ αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μετά απο λίγο καιρό τον έδωσε. Είχα πέσει στα πατώματα τότε απο την στεναχώρια μου.Τον είχα λατρέψει εκείνο τον σκύλο και συνήθως του έδινα το πρωινό μου γάλα. Μετά έρχεται ενα κυνηγόσκυλο το οποίο μετά απο λίγες μέρες αρρώστησε και ο κτηνίατρος μας είπε οτι είχε μόρβα και πέθανε. Άλλη στεναχώρια εκείνη. Μετά ήρθε στη ζωή μας η Μαλού ενα ημίαιμο μπασέ, η οποία έζησε 14 χρόνια. Δυστυχώς η Μαλού έμενε στην εξοχή και όχι στο σπίτι μαζί μας όπως θα έπρεπε. Μετά είχαμε την Τσάινα ενα πίνσερ που έζησε 15,5 χρόνια και ήταν αυτοκόλλητη με την μαμά μου. Όπου πήγαινε εκείνη μαζί και η Τσάινα. Πηγαίναμε εξοχή μαζί, πηγαίναμε ταξίδια πάντα μαζί. Στο ενδιάμεσο απέκτησε και η αδελφή μου το δικό της σκυλί την Τζίλντα ενα ημίαιμο κόκερ, η οποία πέθανε στα 15 έτη. Αυτοί οι δύο θάνατοι μας επηρέασαν πολύ. Τέλος έχουμε τον Ερμή και λέω έχουμε γιατί όλοι τον έχουν στα όπα-όπα. Ελπίζω και αυτός να ζήσει μια όμορφη ζωή.....για να με βασανίζει.
Τα λάθη που κάναμε ήταν αρκετά αλλά πάντα είχαμε μόνο αγάπη μέσα μας για αυτά.
. Φαντάζεστε τι Πρωτοχρονιά κάναμε και το χειρότερο να μαζέψεις τόσα πτώματα ...πρέπει να ήταν τα κουνελάκια πάνω απο 50), μετά πήραμε μια κατσικούλα την Γαρυφαλλιά την οποία πήγαινα βόλτα με λουρί στο κτήμα. Η Γαρυφαλλιά ούτε γάλα έδινε ..απλώς την είχαμε σαν κατοικίδιο και στόλιζε το κτήμα και εγώ έπαιζα μαζί της και ακολουθούσε τον πατέρα μου συνέχεια. Την αγαπούσαμε πολύ!!!το γεγονός οτι τα σκυλιά μας εκτός απο ένα ήταν μακροβιότατα είναι και ο λόγος που δεν είχαμε πολλά σκυλιά και ποτέ δεν είχαμε 2 μαζί. Μιά μέρα έφερε ο πατέρας μου ενα ημίαιμο μποξερ αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μετά απο λίγο καιρό τον έδωσε. Είχα πέσει στα πατώματα τότε απο την στεναχώρια μου.Τον είχα λατρέψει εκείνο τον σκύλο και συνήθως του έδινα το πρωινό μου γάλα. Μετά έρχεται ενα κυνηγόσκυλο το οποίο μετά απο λίγες μέρες αρρώστησε και ο κτηνίατρος μας είπε οτι είχε μόρβα και πέθανε. Άλλη στεναχώρια εκείνη. Μετά ήρθε στη ζωή μας η Μαλού ενα ημίαιμο μπασέ, η οποία έζησε 14 χρόνια. Δυστυχώς η Μαλού έμενε στην εξοχή και όχι στο σπίτι μαζί μας όπως θα έπρεπε. Μετά είχαμε την Τσάινα ενα πίνσερ που έζησε 15,5 χρόνια και ήταν αυτοκόλλητη με την μαμά μου. Όπου πήγαινε εκείνη μαζί και η Τσάινα. Πηγαίναμε εξοχή μαζί, πηγαίναμε ταξίδια πάντα μαζί. Στο ενδιάμεσο απέκτησε και η αδελφή μου το δικό της σκυλί την Τζίλντα ενα ημίαιμο κόκερ, η οποία πέθανε στα 15 έτη. Αυτοί οι δύο θάνατοι μας επηρέασαν πολύ. Τέλος έχουμε τον Ερμή και λέω έχουμε γιατί όλοι τον έχουν στα όπα-όπα. Ελπίζω και αυτός να ζήσει μια όμορφη ζωή.....για να με βασανίζει. Τα λάθη που κάναμε ήταν αρκετά αλλά πάντα είχαμε μόνο αγάπη μέσα μας για αυτά.
