Τα μόνα Μαστίφ που αποδέχομαι ως προσωπικό γούστο σε ένα ποσοστό που θα μπορούσα να σκεφτώ να βάλω σπίτι μου και να μπορώ ν' ανταπεξέλθω είναι ο καθαρόαιμος Ναπολιτάνος και ο καθαρόαιμος Αγίου Βερνάρδου. Όσον αφορά το γάβγισμα τους μακράν απ' τα δύο δυνατότερο σε συνθήκες προειδοποιητικού γαβγίσματος είναι ο Αγίου Βερνάρδου. Έχω ακούσει όμως και γάβγισμα παράπονο κι απ' τα δύο και πάλι κατά κράτος ο Αγίου Βερνάρδου έχει βάθος, ο Ναπολιτάνος έχει αυτό που θα λέγαμε στεναξιάρικο ντιστόρσιον που θα σου σπάσει τα τύμπανα.
Επειδή όμως αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό του Ομαρόκ κι όσοι έχετε δει ποστ μου σε άλλα θέματα ενδεχομένως βλέπετε πως συμφωνώ μαζί του. Δε μου αρέσει η λανθασμένη στοχοποίηση των φυλών προκειμένου κάποιες να χρήζονται εμπορικές και πάντα για τους λάθος λόγους για να εφιστούν την προσοχή στο μέγεθος, στο περισσότερο ήτοι και καλύτερο, ακριβότερο και να ξεφεύγει ο νους απ' τη σκέψη ''μα το χρειάζομαι πραγματικά'' και ώσπου ν' αναρωτηθεί έχει πειστεί πως θα το πάρει σε τέτοιο βαθμό που το αν του χρειάζεται το προσπερνάει και συνειδητά πλέον.
Μα αρνείται να σκεφτεί και κάτι άλλο, αυτό που θα έλεγε ο Johnk να διαβάσει ανάμεσα στις λέξεις εκεί που λέει για τις απαιτήσεις και τις ανάγκες ενός τέτοιου σκύλου (του οποιουδήποτε σκύλου, της οποιασδήποτε φυλής). Δεν πρέπει μόνο να το χρειάζεσαι, δεν πρέπει μόνο να έχεις το χώρο, δεν πρέπει μόνο να έχεις το χρόνο, αλλά πρέπει και να μπορείς και να γουστάρεις ν' ασχοληθείς με αυτό το είδος απαιτήσεων.