Σα να περιγράφεις το δικό μου σκύλο...
Προσωπικά δε θα σταθώ στο θέμα του παιδιού, με έχουν καλύψει οι προλαλήσαντες. Αυτό είναι κάτι που είναι δική σου απόφαση, θα δεις και θα τα συνυπολογίσεις όλα στην πορεία.
Για τη μικρή τώρα. Ο σκύλος μου είναι καρμπόν της δικής σου. Τον πήρα 4 χρονών, δεν ξέρω πόσα σπίτια είχε αλλάξει, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του για να μάθει τα βασικά και να έχει όρια, κοινωνικοποίηση μηδέν, έχει φάει και ξύλο.
Ο Στέλιος πιο πάνω είπε ακριβώς αυτό που μου είπε ο εκπαιδευτής. Το δάγκωμα - τις επιθέσεις - αυτή η συμπεριφορά δηλαδή, μπορεί να μην εξαλειφθεί ποτέ. Θα την ελαχιστοποιήσεις όμως. Θα μάθεις να διαβάζεις το σκύλο να ελέγχεις και να προλαβαίνεις αυτές τις συμπεριφορές.
Θέλει τεράστια υπομονή! Και κυρίως ψυχραιμία και ηρεμία από τη δική σου πλευρά. Είναι δύσκολο και αρκετά ψυχοφθόρο, προσωπικά έχω νοιώσει έτσι πολλές φορές, καθώς αισθάνεσαι ότι πρέπει ανά πάσα στιγμή να είσαι σε επιφυλακή.
Πλέον το έχω αποδεχτεί ότι έτσι είναι ο σκύλος μου. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι έχω σταματήσει να προσπαθώ. Συνεχίζω ακάθεκτη! Ο σκύλος έχει μάθει πολλά πράγματα, έχει βελτιωθεί πάααααρα πολύ σε σχέση με το πως ήταν πριν 1 χρόνο και σημαντικότερο όλων ΕΓΩ ΕΧΩ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ σε σχέση με το πως ήμουν πριν ένα χρόνο
Το σκύλο μου τον λατρεύω (κι ας είναι αχάριστο κοπρόσκυλο
) και πια έχω πάψει να απογοητεύομαι. Σκέφτομαι μόνο ότι αυτός ήταν να έρθει στα χέρια μου, με αυτό το χαρακτήρα, αυτά τα βιώματα, αυτή τη συμπεριφορά και πλέον εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να βελτιώσω τη σχέση μας. Είναι δύσκολος σκύλος και εγώ δεν είχα την απαραίτητη εμπειρία για να τον χειριστώ σωστά από την αρχή αλλά τώρα το βλέπω σαν πρόκληση.
Βρες ένα εκπαιδευτή να σε καθοδηγήσει, οπλίσου με υπομονή κι επιμονή και θα έχεις αποτελέσματα. Μπορεί η βελτίωση να είναι αργή αλλά παραμένει βελτίωση.
Την αγαπάς τη μικρή και φαίνεται, όλα τα άλλα μπορείς να τα καταφέρεις. Καλή τύχη!