Καλημέρα σε όλους! Σας γράφω γιατί έχει προκύψει ένα θέμα με τον υπέροχο μικρούλη μας, ένα ημίαιμο αρσενικό κοκονάκι που κοντεύει τα 2!
Αναγνωρίζει σαν αφεντικό του την μητέρα μου, της έχει μεγάλη λατρεία, κλαψουρίζει όποτε φεύγει και την περιμένει πίσω από την πόρτα για να γυρίσει (αυτή μόνο και όχι τα υπόλοιπα μέλη) και γενικώς ήταν αχώριστοι.
Μεσόλαβησε μια μακρά περίοδος (κάτι λιγότερο από μήνα) που ο πατέρας μου νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο (όπου και δυστυχώς τον χάσαμε) και η μητέρα μου έμενε εκεί τα βράδια μαζί του,δεν έφευγε καθόλου από κοντά του. Αποτέλεσμα ήταν για όλο αυτό το διάστημα να μη τη βλέπει και να βλέπει εμένα, να κοιμάται μαζί μου κ.λ.π.. Από τότε που επιστρέψαμε στην καθημερινότητά μας και παρά τις χαρές και τις γλύκες, μετά από λίγες μέρες ξεκίνησε να της γρυλίζει επιθετικα όποτε πάει να τον πάρει αγκαλιά. - όχι πάντα, αλλά σχεδόν πάντα και είναι φυσικά σε βαριά ψυχολογική κατάσταση η μάνα μου- , ενώ σε εμένα την ίδια στιγμή δε θα γρυλίσει. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι φταίει. Συναισθάνεται άραγε τη στεναχώρια της μητέρας μου και για κάποιο λόγο φοβάται; Παίζει ρόλο η απουσία του πατέρα μου; Νιώθει ανασφάλεια για το μεγάλο διάστημα απουσίας; όλα αυτά μαζί;
Οποιαδήποτε βοήθεια θα τη θεωρούσα πολύτιμη!!
Αναγνωρίζει σαν αφεντικό του την μητέρα μου, της έχει μεγάλη λατρεία, κλαψουρίζει όποτε φεύγει και την περιμένει πίσω από την πόρτα για να γυρίσει (αυτή μόνο και όχι τα υπόλοιπα μέλη) και γενικώς ήταν αχώριστοι.
Μεσόλαβησε μια μακρά περίοδος (κάτι λιγότερο από μήνα) που ο πατέρας μου νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο (όπου και δυστυχώς τον χάσαμε) και η μητέρα μου έμενε εκεί τα βράδια μαζί του,δεν έφευγε καθόλου από κοντά του. Αποτέλεσμα ήταν για όλο αυτό το διάστημα να μη τη βλέπει και να βλέπει εμένα, να κοιμάται μαζί μου κ.λ.π.. Από τότε που επιστρέψαμε στην καθημερινότητά μας και παρά τις χαρές και τις γλύκες, μετά από λίγες μέρες ξεκίνησε να της γρυλίζει επιθετικα όποτε πάει να τον πάρει αγκαλιά. - όχι πάντα, αλλά σχεδόν πάντα και είναι φυσικά σε βαριά ψυχολογική κατάσταση η μάνα μου- , ενώ σε εμένα την ίδια στιγμή δε θα γρυλίσει. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι φταίει. Συναισθάνεται άραγε τη στεναχώρια της μητέρας μου και για κάποιο λόγο φοβάται; Παίζει ρόλο η απουσία του πατέρα μου; Νιώθει ανασφάλεια για το μεγάλο διάστημα απουσίας; όλα αυτά μαζί;
Οποιαδήποτε βοήθεια θα τη θεωρούσα πολύτιμη!!