Ηταν μια φορα κι εναν καιρο...ένας τρομερά εγωιστης άνθρωπος, σκεφτόταν μονο τον εαυτο του, και κατα συνεπεια αυτου του αρρωστημένου εγωισμου του, κατέληξε να ζει πιο δυστυχισμένος κι απο ένα άστεγο, ήταν μόνος, παχύσαρκος, άρρωστος, μισουσε τους ανθρώπους γύρω του, και δε σκεφτόταν τιποτε περισσότερο παρα μόνο την πάρτυ του.
Ειπε λοιπον, μια μερα να αγοράσει ένα σκύλο, και να τον αγοράσει όχι για κανενα άλλο λογο αλλα για να ενισχύσει τη ματαιοδοξία και την κενοδοξια του, ότι αγόρασε έναν ακριβο και σωστο σκύλο. Με χαρτια, με πεντιγκρι και όλες τις τιμές! Βρηκε λοιπον έναν άνθρωπο που πουλούσε ένα πανεμορφο λευκο αρκουδισιο κουτάβι...Την Χαρου.
Ήταν ένα γλυκήτατο Ακίτα 2,5 μηνων, περήφανο που δεν τον παρακάλεσε ποτέ με τον ύφος της για να την αγοράσει, απλά του είπε με νόημα "αν δεν το κανεις εσύ θα χάσεις"
Και έτσι, την έφερε σπίτι του, περασε ένας μήνας, πέρασαν δύο, περασαν τέσσερις...
Ο άνθρωπος αυτος ήταν πολύ βρώμικος...δεν φροντιζε καθόλου τον εαυτο του, ζουσε μόλις και μετα βίας ο ίδιος με αναπνευστηκά προβλήματα, ....κι έτσι γέμισε στο ζώο ανασφάλιες...γιατι δεν το άφηνε να τον πλησιάσει, δεν το έβγαζε βόλτα, το ζώο ήταν ενεργητικό και ήθελε να παίξει, παρά το "τεμπέλικο" στυλ της φυλής του, κι έτσι το σκυλάκι, αυτος ο εγωιστής άνθρωπος που δεν τον ένοιαζε πια θα είναι η τύχη του.. το παράτησε σε μια ανάδοχη οικογένεια...
Η οικογένεια αυτη δεν ήθελε ποτέ σκύλο, αναγκάστηκε όμως να το πάρει για να κάνει το χατηρι σε αυτον τον άνθρωπο επειδη λόγω της καταστασης του τον λυπότανε....
Το ζωο ήρθε σε ένα καινουριο περιβάλλον και απο το πρώτο βράδυ του φορεσανε αλυσίδα και το παρατησανε έξω στον κήπο...ένα μελος μονο απο την οικογένεια το ταίζε μια φορα τη μέρα, το πρωι το ξανα έδενε και μια φορά το έλευνε απο την αλυσίδα του το βράδυ για πέντε λεπτα, και το παράταγε πάλι όλο το βράδυ εκεί, μαλώνοντας το φυσικα και χτυπώντας το για να μην κλαίει.....
Η μικρη Χαρου μεγάλωσε έτσι για 2 χρονια! Έπαθε μελαγχολία, ήταν δυστυχισμένη, και δεν εμπιστευόταν κανένα, αλλά αγαπούσε τους πάντες...Ναι, οσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτο ήταν τρομερά κοινωνική και χωρίς φοβίες...
Ένα βράδυ και απο απροσεξία των μελών της οικογένειας το έσκασε απο το σπίτι για μια βδομάδα!Δε ξέρανε που είναι, απλα τη χάσανε! Και γύρησε πάλι πίσω μόνη της σε κακό χάλι, μπαίνοντας μόνη της όμως ξανα στο ίδο τρυπάκι που θα συνέχιζε να την κάνει δυστυχισμένη! Αυτη όμως αγαπύσε τόσο τους ανθρώπους, που της ήταν χειρότετρο να ζει έξω μόνη κι ας ήταν και δεμενη στην φριχτή αλυσίδα...
Ένα άλλο βράδυ πάλι το έσκασε, αλλά αυτη τη φορά έμεινε εγκυος...
Έκανε κουτάβια 6 και δοθηκαν όλα σε καλές οικογένειες..
Τότε ήταν που ανέλαβε το κορίτσι....την Χάρου...
Την έβγαλε απο την αλυσίδα, της έφτιαξε μια μεγάλη περιφραξη γύρω απο το σπιτάκι της, αλλά ποτέ δεν την χρησιμοποίησε ουσιαστικά γιατι το κορίτσι προτιμούσε να είναι μαζι με τη Χαρου και όχι η "περιφραξη" μαζί με τη Χάρου! Την κανακεψε, την έλουσε, είχε 2,5 χρόνια να κάνει μπάνιο!
Την περιποιήθηκε, προσπάθησε να της δώσει τα πάντα, έφτιαξε μια περιουσία για την Χάρου. Μαξιλαρια, κουβέρτες, απο δυο ειδών κολάρα, απο χίλια μυστικά και καλωπιστικά, απο τροφες, λιχουδιες, παιχνίδια,.......απο τύψεις....γιατι η Χάρου είχε ζήσει απαίσια...και δεν εφταιγε η ίδια.........
Η Χαρου την λάτρεψε, ξαναζωντάνεψε, ξαναγεννηθηκε! Ενιωσε αγάπη, στοργή, χάδια, ένιωσε ΕΛΕΥΘΕΡΗ απο εκεινη την τρομερη αλυσίδα που την έπνιγε! Εδειξε τον υπέρχο χαρακτήρα της, την αφοσίωσή της, την αγάπη της, την ευγνομωσύνη της. Η Χαρου ήταν πάντα δεκτική ότι και να της συνέβαινε...δε θύμωνε, δε ζητούσε ποτέ τιποτε απο μόνη της, έπαιρνε με χαρά ότι της έδινε το κορίτσι...κι ήταν τρελλή η χαρά της που ούτε φανταζόταν ότι θα έπαιρνε τόσα πολλά απο κει που δεν είχε τιποτα!
Το κορίτσι ακόμα, προσπάθησε να της δώσει και μια γωνια στο σπίτι για να ζεσταθεί!Κοιτούσε να της προσφέρει όσα γινόταν περισσότερα και την αντιμετώπιζε σαν την καλυτερη της φίλη! "Αν έχω δύο κούκλες, σου δίνω τη μία για να παίζουμε μαζι.." Έτσι ένιωθε με τη Χάρου...Μια γλυκια και τρυφερη αγάπη που μπορει να κινησει βουνα!
Μάταιος κόπος...το σκυλί αυτο ήταν πάντα ανεπιθύμητο...Το κορίτσι χτυπήθηκε άσχημα που φρόντιζε το σκυλί, βιάστηκε ψυχολογικά, πάγωνε έξω στο κρύο για να περνάει ώρες μαζί με την Χάρου.Μάτωνε τα χέρια της απο το κρύο για μπορεί έστω και λίγα δευτερόλεπτα να δώσει λίγα χάδια παραπάνω στη Χάρου!
Η Χάρου κάθε μέρα, περίμενε το κορίτσι να εμφανιστεί απο την πόρτα όταν γυρνούσε απο τη δουλειά, και έτρεχε να την υποδεχτεί στριφογυρνόντας σα σβουρα κάθε φορά που την έβλεπε για πέντε λεπτα με το ρολόι!
Κι ήστερα....,ήστερα, όλη την υπόλοιπη μέρα την έβγαζε κολλημένη με τη μουσούδα της στο τζάμι του σπιτιου απ έξω, καθισμένη στο χαλάκι της εξώπορτας, αφουγκραζόνταν μήοως ακουσει τα βήματα μεσα στο σπίτι απο το κορίτσι που θα ερχόταν να ανοιξει την πόρτα και να της ξαναδώσει σημασία.
Πότε θα έβγενε το κορίτσι να παίξουνε πάλι μαζι, να πάνε βολτα, να την ταίσει, ήστερα το βράδυ, πήγαινε θλιμμένη στο σπιτάκι της γιατι το κορίτσι δε φάνηκε... και το πατζούρι απο το τζάμι έκλεισε, κι έτσι δε μπορούσε να τη βλέπει, ούτε να την αφουγκράζεται...
Κι έκλεισε μία, εκλεισε, δύο,...έκλεισε χίλιες...
Κι αγωνιά απο τα μάτια της δεν έσβησε ποτέ για να δει το κορίτσι ξανά απο το τζάμι....
Ειπε λοιπον, μια μερα να αγοράσει ένα σκύλο, και να τον αγοράσει όχι για κανενα άλλο λογο αλλα για να ενισχύσει τη ματαιοδοξία και την κενοδοξια του, ότι αγόρασε έναν ακριβο και σωστο σκύλο. Με χαρτια, με πεντιγκρι και όλες τις τιμές! Βρηκε λοιπον έναν άνθρωπο που πουλούσε ένα πανεμορφο λευκο αρκουδισιο κουτάβι...Την Χαρου.
Ήταν ένα γλυκήτατο Ακίτα 2,5 μηνων, περήφανο που δεν τον παρακάλεσε ποτέ με τον ύφος της για να την αγοράσει, απλά του είπε με νόημα "αν δεν το κανεις εσύ θα χάσεις"
Και έτσι, την έφερε σπίτι του, περασε ένας μήνας, πέρασαν δύο, περασαν τέσσερις...
Ο άνθρωπος αυτος ήταν πολύ βρώμικος...δεν φροντιζε καθόλου τον εαυτο του, ζουσε μόλις και μετα βίας ο ίδιος με αναπνευστηκά προβλήματα, ....κι έτσι γέμισε στο ζώο ανασφάλιες...γιατι δεν το άφηνε να τον πλησιάσει, δεν το έβγαζε βόλτα, το ζώο ήταν ενεργητικό και ήθελε να παίξει, παρά το "τεμπέλικο" στυλ της φυλής του, κι έτσι το σκυλάκι, αυτος ο εγωιστής άνθρωπος που δεν τον ένοιαζε πια θα είναι η τύχη του.. το παράτησε σε μια ανάδοχη οικογένεια...
Η οικογένεια αυτη δεν ήθελε ποτέ σκύλο, αναγκάστηκε όμως να το πάρει για να κάνει το χατηρι σε αυτον τον άνθρωπο επειδη λόγω της καταστασης του τον λυπότανε....
Το ζωο ήρθε σε ένα καινουριο περιβάλλον και απο το πρώτο βράδυ του φορεσανε αλυσίδα και το παρατησανε έξω στον κήπο...ένα μελος μονο απο την οικογένεια το ταίζε μια φορα τη μέρα, το πρωι το ξανα έδενε και μια φορά το έλευνε απο την αλυσίδα του το βράδυ για πέντε λεπτα, και το παράταγε πάλι όλο το βράδυ εκεί, μαλώνοντας το φυσικα και χτυπώντας το για να μην κλαίει.....
Η μικρη Χαρου μεγάλωσε έτσι για 2 χρονια! Έπαθε μελαγχολία, ήταν δυστυχισμένη, και δεν εμπιστευόταν κανένα, αλλά αγαπούσε τους πάντες...Ναι, οσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτο ήταν τρομερά κοινωνική και χωρίς φοβίες...
Ένα βράδυ και απο απροσεξία των μελών της οικογένειας το έσκασε απο το σπίτι για μια βδομάδα!Δε ξέρανε που είναι, απλα τη χάσανε! Και γύρησε πάλι πίσω μόνη της σε κακό χάλι, μπαίνοντας μόνη της όμως ξανα στο ίδο τρυπάκι που θα συνέχιζε να την κάνει δυστυχισμένη! Αυτη όμως αγαπύσε τόσο τους ανθρώπους, που της ήταν χειρότετρο να ζει έξω μόνη κι ας ήταν και δεμενη στην φριχτή αλυσίδα...
Ένα άλλο βράδυ πάλι το έσκασε, αλλά αυτη τη φορά έμεινε εγκυος...
Έκανε κουτάβια 6 και δοθηκαν όλα σε καλές οικογένειες..
Τότε ήταν που ανέλαβε το κορίτσι....την Χάρου...
Την έβγαλε απο την αλυσίδα, της έφτιαξε μια μεγάλη περιφραξη γύρω απο το σπιτάκι της, αλλά ποτέ δεν την χρησιμοποίησε ουσιαστικά γιατι το κορίτσι προτιμούσε να είναι μαζι με τη Χαρου και όχι η "περιφραξη" μαζί με τη Χάρου! Την κανακεψε, την έλουσε, είχε 2,5 χρόνια να κάνει μπάνιο!
Την περιποιήθηκε, προσπάθησε να της δώσει τα πάντα, έφτιαξε μια περιουσία για την Χάρου. Μαξιλαρια, κουβέρτες, απο δυο ειδών κολάρα, απο χίλια μυστικά και καλωπιστικά, απο τροφες, λιχουδιες, παιχνίδια,.......απο τύψεις....γιατι η Χάρου είχε ζήσει απαίσια...και δεν εφταιγε η ίδια.........
Η Χαρου την λάτρεψε, ξαναζωντάνεψε, ξαναγεννηθηκε! Ενιωσε αγάπη, στοργή, χάδια, ένιωσε ΕΛΕΥΘΕΡΗ απο εκεινη την τρομερη αλυσίδα που την έπνιγε! Εδειξε τον υπέρχο χαρακτήρα της, την αφοσίωσή της, την αγάπη της, την ευγνομωσύνη της. Η Χαρου ήταν πάντα δεκτική ότι και να της συνέβαινε...δε θύμωνε, δε ζητούσε ποτέ τιποτε απο μόνη της, έπαιρνε με χαρά ότι της έδινε το κορίτσι...κι ήταν τρελλή η χαρά της που ούτε φανταζόταν ότι θα έπαιρνε τόσα πολλά απο κει που δεν είχε τιποτα!
Το κορίτσι ακόμα, προσπάθησε να της δώσει και μια γωνια στο σπίτι για να ζεσταθεί!Κοιτούσε να της προσφέρει όσα γινόταν περισσότερα και την αντιμετώπιζε σαν την καλυτερη της φίλη! "Αν έχω δύο κούκλες, σου δίνω τη μία για να παίζουμε μαζι.." Έτσι ένιωθε με τη Χάρου...Μια γλυκια και τρυφερη αγάπη που μπορει να κινησει βουνα!
Μάταιος κόπος...το σκυλί αυτο ήταν πάντα ανεπιθύμητο...Το κορίτσι χτυπήθηκε άσχημα που φρόντιζε το σκυλί, βιάστηκε ψυχολογικά, πάγωνε έξω στο κρύο για να περνάει ώρες μαζί με την Χάρου.Μάτωνε τα χέρια της απο το κρύο για μπορεί έστω και λίγα δευτερόλεπτα να δώσει λίγα χάδια παραπάνω στη Χάρου!
Η Χάρου κάθε μέρα, περίμενε το κορίτσι να εμφανιστεί απο την πόρτα όταν γυρνούσε απο τη δουλειά, και έτρεχε να την υποδεχτεί στριφογυρνόντας σα σβουρα κάθε φορά που την έβλεπε για πέντε λεπτα με το ρολόι!
Κι ήστερα....,ήστερα, όλη την υπόλοιπη μέρα την έβγαζε κολλημένη με τη μουσούδα της στο τζάμι του σπιτιου απ έξω, καθισμένη στο χαλάκι της εξώπορτας, αφουγκραζόνταν μήοως ακουσει τα βήματα μεσα στο σπίτι απο το κορίτσι που θα ερχόταν να ανοιξει την πόρτα και να της ξαναδώσει σημασία.
Πότε θα έβγενε το κορίτσι να παίξουνε πάλι μαζι, να πάνε βολτα, να την ταίσει, ήστερα το βράδυ, πήγαινε θλιμμένη στο σπιτάκι της γιατι το κορίτσι δε φάνηκε... και το πατζούρι απο το τζάμι έκλεισε, κι έτσι δε μπορούσε να τη βλέπει, ούτε να την αφουγκράζεται...
Κι έκλεισε μία, εκλεισε, δύο,...έκλεισε χίλιες...
Κι αγωνιά απο τα μάτια της δεν έσβησε ποτέ για να δει το κορίτσι ξανά απο το τζάμι....
