Μπορείτε να με βοηθήσετε με ένα θεματάκι?
Στην πολυκατοικία μεγαλώνει μια θηλυκιά, γερμανικός ποιμενικός, στην ίδια περίπου ηλικία με τον Floyd (7-8 μηνών περίπου αυτή, 9 μηνών ο δικός μου). Συναντιόμαστε στη βόλτα ΣΥΝΕΧΕΙΑ γιατί βγαίνουμε τις ίδιες ώρες με την κυρία της - συνήθως έξω, αλλά έχει τύχει αρκετές φορές και μέσα στην πολυκατοικία.
Όταν ήταν μικρά έπαιζαν ωραία.
Όταν η μικρή μεγάλωσε σε μέγεθος έκανε σαν τρελή να παίξει μαζί του και τον ποδοπατούσε. Το αποτέλεσμα ήταν μια, δυο, τρεις, ο μικρός να αρχίσει να την γαυγίζει με το που τη βλέπει.
Μετά που μεγάλωσαν κι άλλο, η μικρή πάλι έκανε σαν τρελή να πάει προς το μέρος του. Η κυρία της την έβαζε να ξαπλώσει και ο μικρός πλησίαζε. Εκείνη έσπαγε την εντολή (λογικό) και τον πλάκωνε πάλι με αποτέλεσμα ο μικρός να νευριάζει ή απλά του έριχνε μία στο μουσούδι με το πόδι.
Αργότερα αυτό που κάναμε στις συναντήσεις ήταν τσίτα λουριά, μετά τα σκυλιά στο "κάτσε" (το έσπαγαν εννοείται και τα δύο), μετά κι άλλες προσπάθειες να παίξουν, κι άλλες αποτυχίες.
Τελευταία έχουμε το εξής: Στην αρχή ο Floyd χαρά που την βλέπει, η Κίρκη χαρά που βλέπει τον Floyd, μετά ποδοπάτημα, ο Floyd υποχώρηση ΧΩΡΙΣ να της αγριέψει. Αντίθετα την αγνοεί και γυρίζει γύρω γύρω, μυρίζει λουλουδάκια, δεν της δίνει καμία σημασία, μαρκάρει κ.λπ.
Η άλλη να τρελαίνεται να πάει να παίξει, να ξαπλώνει, ο δικός μου τίποτα, να κάνει τις δουλειές του γύρω-γύρω σαν να μην υπάρχει. Αυτά τώρα, που βρίσκεται σε περίοδο μετα-οίστρου.
Αυτά τα σκυλάκια θα ζήσουν μαζί όλη τους τη ζωή και θα ενηλικιωθούν μαζί. Το χειριζόμαστε σωστά?
Στην πολυκατοικία μεγαλώνει μια θηλυκιά, γερμανικός ποιμενικός, στην ίδια περίπου ηλικία με τον Floyd (7-8 μηνών περίπου αυτή, 9 μηνών ο δικός μου). Συναντιόμαστε στη βόλτα ΣΥΝΕΧΕΙΑ γιατί βγαίνουμε τις ίδιες ώρες με την κυρία της - συνήθως έξω, αλλά έχει τύχει αρκετές φορές και μέσα στην πολυκατοικία.
Όταν ήταν μικρά έπαιζαν ωραία.
Όταν η μικρή μεγάλωσε σε μέγεθος έκανε σαν τρελή να παίξει μαζί του και τον ποδοπατούσε. Το αποτέλεσμα ήταν μια, δυο, τρεις, ο μικρός να αρχίσει να την γαυγίζει με το που τη βλέπει.
Μετά που μεγάλωσαν κι άλλο, η μικρή πάλι έκανε σαν τρελή να πάει προς το μέρος του. Η κυρία της την έβαζε να ξαπλώσει και ο μικρός πλησίαζε. Εκείνη έσπαγε την εντολή (λογικό) και τον πλάκωνε πάλι με αποτέλεσμα ο μικρός να νευριάζει ή απλά του έριχνε μία στο μουσούδι με το πόδι.
Αργότερα αυτό που κάναμε στις συναντήσεις ήταν τσίτα λουριά, μετά τα σκυλιά στο "κάτσε" (το έσπαγαν εννοείται και τα δύο), μετά κι άλλες προσπάθειες να παίξουν, κι άλλες αποτυχίες.
Τελευταία έχουμε το εξής: Στην αρχή ο Floyd χαρά που την βλέπει, η Κίρκη χαρά που βλέπει τον Floyd, μετά ποδοπάτημα, ο Floyd υποχώρηση ΧΩΡΙΣ να της αγριέψει. Αντίθετα την αγνοεί και γυρίζει γύρω γύρω, μυρίζει λουλουδάκια, δεν της δίνει καμία σημασία, μαρκάρει κ.λπ.
Η άλλη να τρελαίνεται να πάει να παίξει, να ξαπλώνει, ο δικός μου τίποτα, να κάνει τις δουλειές του γύρω-γύρω σαν να μην υπάρχει. Αυτά τώρα, που βρίσκεται σε περίοδο μετα-οίστρου.
Αυτά τα σκυλάκια θα ζήσουν μαζί όλη τους τη ζωή και θα ενηλικιωθούν μαζί. Το χειριζόμαστε σωστά?
