Η Άρυα

[Dolorita]

Καλησπέρα σε όλους! Διαβάζω το forum σας αρκετό καιρό και έχω ήδη βοηθηθεί αρκετά. Πριν σας ποστάρω τους όποιους προβληματισμούς μου, θεωρώ πρέπον να σας συστηθώ! Εγώ ονομάζομαι Δωρίτα και η ομορφιά που βλέπετε στη φώτο προφίλ μου είναι η Άρυα. Η Άρυα είναι 3,5 μηνών και είναι το νεότερο μέλος μιας χαρούμενης 6μελούς πλέον οικογένειας (μπαμπάς, μαμά, κόρη 6 ετών, υιός ταλιμπάν 3 ετών, μπέμπης 10 μηνών και η κουταβίτσα μας).
Φαντάζομαι θα θέλετε να μάθετε πρώτα απ'όλα πως την αποκτήσαμε. Η Άρυα ήρθε να μείνει μαζί μας 9 εβδομάδων ακριβώς, παρόλ'αυτά τη γνωρίζουμε από τη γέννηση της μιας και η μαμά της μένει απο κάτω μας. Η εγκυμοσύνη ήταν και κάπως απροσδόκητη, αν και όχι αναπόφευκτη: η μαμά δεμένη σε έναν όχι περιφραγμένο κήπο, ο μπαμπάς συνήθιζε να κάνει τις βόλτες του εδώ γύρω και να ακολουθεί τον ιδιοκτήτη του χωρίς λουρί, πολύ δε θέλει, έγινε το μοιραίο. Το αποτέλεσμα ήταν 4 πανέμορφα κουταβάκια, 3 αρσενικά ανοιχτόχρωμα και ένα θηλυκό κατάμαυρο. Εμείς, αν και το σενάριο του να αποκτήσουμε σκύλο φάνταζε πολύ μα πάρα πού μακρινό, αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα. Η κόρη ήταν κάθετη: θα πάρουμε κορίτσι για να είμαστε τρεις τρεις.
Οι μέρες λοιπόν πέρασαν και παρόλο που βλέπαμε την Άρυα και τα αδέρφια της καθημερινά, την παίρναμε και στο σπίτι μας για καμια ώρα για να συνηθίζει, κανείς μας δεν είχε προετοιμαστεί και δεν ήξερε ουσιαστικά τι σημαίνει ένα κουτάβι στο σπίτι, πόσο μάλλον σε ένα σπίτι με 3 παιδιά και γεμάτο παιχνίδια! Οι πρώτες 3 μέρες ήταν τραγικές, εγώ σκέφτηκα ουκ ολίγες φορές να την στείλω από το μπαλκόνι πίσω στη μάνα της και στα αδέρφια της! Σιγά σιγά όμως οργανωθήκαμε: βάλαμε πλέγμα στο μπαλκόνι για να μπορεί το σκυλί να βγαίνει για λίγο να κάνουμε καμιά δουλειά, η Άρυα έμαθε σχετικά γρήγορα να κάνει τσίσα στην πάνα και να κάνει τα κακά σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο μπαλκόνι (εκτός πάνας μεν, αλλά όσο ήταν εκτός σπιτιού ήταν αρκετό!) και τέλος πήραμε και ένα ωραιότατο πάρκο. Έκει η Άρυα έμπαινε τη νύχτα και όποτε άλλοτε έπερεπε για κάποιο λόγο να περιοριστεί για λίγο.
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά! Η ρουτίνα της Άρυας είναι κάπως έτσι: 7 το πρωί μια μικρή βόλτα με τον μπαμπά, όπου κάνει πάντα κακά, μετά τρώει, είναι λίγο μαζί μας, κυρίως μαζί μου στην κουζίνα τη βγάζει, μπαίνει και στο πάρκο για να χαλαρώσει λίγο, μέχρι που πάλι ο μπαμπάς συνήθως θα την πάρει μαζί με τα παιδιά και θα πάνε βόλτα, θα πάνε στην παιδική χαρά, θα πάει να δει τη μαμά της λίγο και εν τέλει θα πάει και από το σχολείο να πάρει την κόρη. Μετά σπίτι, φαγητό και μεσημεριανή σιέστα στο πάρκο. Το απόγευμα θα βγει πάλι βόλτα με μένα, θα πάμε να περπατήσουμε και μπορεί να πάμε και σε ένα γήπεδο όπου εκεί τρέχει και λίγο ελεύθερα. Μετά σπίτι, χαλαρώνει πάλι λίγο στο πάρκο, φαγητό στις 8, μετά κάθεται λίγο μαζί μας και όταν έρθει η ώρα να πάνε τα παιδάκια για ύπνο, πάει και το καλό κορίτσι στο πάρκο του όπου και κάθεται μέχρι το πρωί χωρίς να ενοχλεί!
Δεν ξέρω αν εμείς τελικά είμαστε χαζοσκυλογονείς αλλά η Άρυα μας φαίνεται υπέροχη! Μας ακούει ήδη αρκετά, προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα, δεν κάνει ιδιαίτερες ζημιές και δε λερώνει μέσα, ακούει το έλα, κάτσε, άστο, το όχι και δουλεύουμε τώρα το μείνε και το δίπλα στις βόλτες μας. Είναι πολύ χαδιάρα και παιχνιδιάρα και τρελαίνεται με τα παιδιά.
Και εδώ έρχεται ο πρώτος προβληματισμός μου. Τα δαγκωματάκια και το να πηδάει πάνω στα παιδιά. Σε εμένα και στο σύζυγο δεν τα πολυκάνει αυτά γιατί από την αρχή και με βάση αυτά που διαβάζαμε εδω μέσα ξέραμε πως να αντιδράσουμε για να το ξεκόψει. Όμως με τα παιδιά δεν είναι το ίδιο, πολλές φορές πηδάει πάνω τους, τους δαγκώνει τα ρούχα, τις κάλτσες και γενικώς την πιάνει μια ζούρλια, όπου εκεί αναγκαστικά βγαίνει στο μπαλκόνι για να ηρεμήσει. Ειδικά με τον υιο, ο οποίος είναι χειρότερος κούταβος από αυτή και πέφτει μαζί της στα πατώματα, αυτή τον καβαλάει, του δαγκώνει τα αυτιά και ο αθεόφοβος χαίρεται κιόλας. Πως πρέπει εμείς λοιπόν να το αντιμετωπίσουμε αυτό και να μάθει να είναι πιο ήρεμη και με τα παιδιά;

 

[Eroe]

Να το αντιμετωπίσετε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και τις ζαβολιές των παιδιών. Είναι μωρό ακομα, θέλει να παίξει και φυσικά το κάνει όπως θα το έκανε με τα αδερφάκια της.
Βέβαια εγώ προσωπικά δεν θα ανησυχούσα και πολύ. Είναι φυσιολογικό να παίζουν έτσι και να το ευχαριστιούνται. Απλά θέλει επίβλεψη, και όταν το παρακάνει, της λες ενα "μη", αυστηρά αλλά χωρίς αγριες φωνές και τιμωρίες. Αμέσως μετά της λες "κατσε", την αφήνεις έτσι για λίγα δευτερόλεπτα και μετά την απασχολείς με ένα παιχνίδι, π.χ. με μια μπάλα.
Το βασικό είναι να εξηγήσετε και στα παιδιά σας ότι ο σκύλος δεν είναι λούτρινο αρκουδάκι και υπάρχουν κανόνες, π.χ. δεν του βάζουμε χέρια στο στόμα, δεν τον τραβάμε από την ουρά και από τα αφτιά, δεν παίζουμε "άγρια" κλπ. Αν αρχίσουν να παίζουν πιο οργανωμένα, π.χ. ο γιος σας να της πεταει την μπάλα ή κάποιο άλλο παιχνίδι, αντι να παλεύουν και να κυλιούνται στο πάτωμα, θα ωφεληθείτε όλοι σας και το κουτάβι επίσης.

 

[d3ac0n]

Δαγκωνει γιατι ετσι πρεπει να κανει για να γνωρίσει τον κοσμο. Πρεπει να εχει κατι ΑΛΛΟ απο ρουχα, καλτσες, αυτια. Κοινως παιχνιδια, kong και οτιδηποτε θεωρει μασουλητηρι. Εσεις απλα πρεπει να βρειτε τί της αρεσει περισσοτερο και να ενισχυσετε το δάκγωμα αυτο. Επίσης αντιδραση με κοφτο, εντονο, μικρο ηχο οταν δαγκώνει κατι που δεν πρεπει. Η δικια μου κουταβα, εχει πλεον τοσο απαλο δάγκωμα σε χερι που απλα νιωθεις κατι, δεν ποναει δεν τραυματιζει εστω στο ελαχιστο. Αλλα μεχρι να γινει αυτο θελει δουλεια.

Υπ' οψιν οτι σε λιγο θα αρχισει αν αλλαζει δοντια με αποτέλεσμα να αρχισει να δαγκώνει περισσοτερο.

Να σας ζήσει!

 

[Dolorita]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!
Έχει παιχνιδάκια να μασάει, έχει και κάτι κόκκαλα από pet shop, kong δεν ξέρω τι είναι. Όλα αυτά που λέτε κάνουμε. Όταν δαγκώνει εμάς, λέμε όχι, κάτσε, της δίνουμε ένα παιχνιδάκι και όλα καλά. Είχε αποτέλεσμα σχεδόν αμέσως, εμένα πχ έχει μέρες να μου δαγκώσει τις κάλτσες και αν πάει να το κάνει με ένα απλό όχι σταματάει. Το ίδιο και στον άντρα μου, αν και σε αυτόν εξαρχής δεν έκανε πολλά πολλά, της τα ξέκοψε από το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκαν μαζί στο σαλόνι Με τα παιδιά όμως δεν ακούει πάντα, κάποιες φορές το κόβει, κάποιες όμως την πιάνει παροξυσμός, ξεκινάει να δαγκώνει κάλτσες, ρούχα, αυτά τρέχουν και τα κυνηγάει, το φαντάζεστε δηλαδή. Οπότε εκεί είναι που το κόβουμε εμείς εντελώς το παιχνίδι και η Άρυα βγαίνει λιγάκι στο μπαλκόνι μέχρι να ηρεμήσει. Με τον υιό όπως σας είπα παραπάνω είναι πολύ πιο έντονο, γιατί αυτός ουσιαστικά την προκαλεί, πάει και ξαπλώνει μπροστά της σαν να της λέει έλα, καβάλα με και δάγκωσε με! Εννοείται βέβαια ότι μιλάμε και σε αυτόν, του εξηγούμε πως πρέπει να παίζει μαζί της, αλλά δεν ξέρω ποιος καταλαβαίνει περισσότερα, αυτός ή η Άρυα! Χτες βέβαια που του δάγκωσε τη μύτη, δεν του άρεσε και τόσο, οπότε ίσως συμμορφωθεί!!! Επίσης, ποτέ τα παιδιά δεν της έχουν τραβήξει αυτιά, ουρές κτλ. Επείδή όπως σας είπα έχουν επαφή μαζί της από πολύ νωρίς, πάντα ήταν τρυφερά μαζί της, όπως και με τα αδέρφια της.
Α και το άλλο σχετικά με τα παιχνίδια με μπαλάκι. Ενώ σε εμάς το φέρνει πίσω και είτε μας αφήνει να το πάρουμε από το στόμα της, είτε με ένα άστο το αφήνει κάτω, αν τα παιδιά της πετάξουν ένα μπαλάκι, το παίρνει και πάει να παίξει μόνη της! Πρέπει να παίζουμε κι εμείς μαζί για να φέρει το μπαλάκι ή οτιδήποτε άλλο πίσω, όπως και κάνουμε δλδ. Με μεγάλη μπάλα παίζουν καλά, μιας και αυτή απλά την κυνηγάει, τα παιδιά την πετάνε, κλωτσάνε κτλ, αλλά αυτά είναι παιχνίδια για έξω. Έξω γενικά παίζει ωραία με τα παιδιά τώρα που το σκέφτομαι!
Επίσης, μιας και αναφέρομαι στη σχέση της με τα παιδιά γενικά, να σας πω πως το μωρό δεν το έχει δαγκώσει ποτέ. Τρελαίνεται να του γλύφει τα χεράκια και τα ποδαράκια και καμιά φορά τα βάζει και στο στόμα της, αλλά δαγκωματάκια δεν κάνει ποτέ, γιατί το μωρό πάντα χαίρεται μαζί της και γελάει!

 

[Eroe]

Απλά, δεν βλέπει τα παιδιά σαν αφεντικά αλλά σαν "αδερφάκια" της. Αν ήταν λίγο πιο μεγάλα τα παιδιά θα βοηθούσε να αρχίσουν να συμμετέχουν στην εκπαίδευση, να ορίζουν τη θέση της... αλλά από τη στιγμή που είναι κ τα ίδια μικρά θα είναι απλά χάσιμο χρόνου. Τη θέση του αφεντικού κερδίζει ο άνθρωπος με τη συμπεριφορά του, δεν του την χαρίζει ο σκύλος.. και αν ο άνθρωπος φέρεται σαν κουταβάκι και είναι ένα ανθρώπινο κουταβάκι ουσιαστικά, πως να τον δει ο σκύλος σαν ηγέτη και αρχηγό;
οπότε... φάση είναι θα περάσει. θα μεγαλώσουν και θα σοβαρευτούν και η σκυλίτσα και τα παιδάκια, προς το παρόν απλά θέλει επίβλεψη εκ μέρους των μεγαλων, θετική εκπαίδευση ολονων των ανηλίκων και πολυ υπομονή!

 

[Dolorita]

Eroe ακριβώς όπως τα λες είναι. Δεν είναι αφεντικά της, είναι αδερφάκια της, είναι ίσα κι όμοια που λέμε και είναι απόλυτα κατανοητό. Το θέμα είναι να μην παγιωθεί σαν συμπεριφορά, αλλά να καταλάβει κι αυτή με τον καιρό ότι ούτε τα παιδιά δαγκώνουμε, ούτε πηδάμε πάνω τους κτλ. ακριβώς ότι ισχύει για μας. Χτες έγινε και το εξής, πήρε η Άρυα ένα μαρκαδόρο της κόρης και αυτή πήγε να της το πάρει πίσω και η Άρυα της αγρίεψε λιγάκι (γρίλισε και σαν να έκανε κίνηση προς το χέρι). Εγώ ήμουν πιο μακρυά, φώναξα ένα δυνατό όχι, αυτή μαζεύτηκε, η κόρη εννοείται δεν έκανε άλλη κίνηση και τον μαρκαδόρο πήγα και της τον πήρα εγώ. Κάτι τέτοια φοβάμαι πιο πολύ. Αυτά μπορούμε να τα δουλέψουμε κάπως;

 

[Eroe]

Μόνο εσύ κι ο σύζυγός σου, ναι, μπορείτε να τη μάθετε να μην το παρακάνει, αλλά όχι τα ίδια τα παιδιά. Θα είναι και θα παραμείνουν "αδερφάκια" μέχρι να μεγαλώσουν, μην φοβάσαι την επιθετικότητα - ανάμεσα στα αδερφάκια-κουταβάκια οι σοβαροί τραυματισμοί σχεδόν αποκλείονται, το πολύ πολύ πανω στο παιχνίδι μπορεί να γρατσουνίσουν ο ένας τον άλλον (όπως και τα ανθρώπινα παιδιά όταν παλεύουν μπορούν κατα λάθος να κάνουν κάτι που θα πονέσει πραγματικά αλλά δεν θα σκοτωθούν κιόλας). Γι'αυτό πρέπει να τη μάθετε εσείς οι ενήλικες να σταματάει, να μην δαγκώνει τίποτα εκτός από τα παιχνίδια της. Επίσης, σαν μια άσκηση υπακοής προτείνω το εξής, να της πετάς εσύ κάποιο αντικείμενο κ να το παίρνουν απ το στόμα της τα παιδιά, να είσαι εσύ μπροστά και να της λες εσύ "αστο". Έτσι θα μάθει ότι αυτή είναι η θέληση του αφεντικού, να μην υπερασπίζεται τα πράγματά της από τα ανθρώπινα κουταβάκια.

 

[Dolorita]

Eroe ακολουθούμε τη συμβουλή σου αυτές τις μέρες και πάει πολύ καλά. Γενικά είναι πιο ήρεμη μέρα με τη μέρα, αυτό βλέπω. Επιπλέον, αν προσέχουμε και πως παίζει μαζί της ο υιός δε ξεφεύγει και αυτή. Σήμερα μάλιστα συνέβη και το έξης: στην παιδική χαρά άρχισε να τραβάει τη φούστα της κόρης μου, οπότε και αυτή της φώναξε δύνατα 'Όχι, Άρυα, άστο, άστο'. Και προς έκπληξη μου, χωρίς να παρέμβω καθόλου εγώ, η Άρυα μαζεύτηκε και κάθησε κάτω και η κόρη μου τη χάιδεψε και της είπε μπράβο καλό κορίτσι, μιμούμενη εμάς προφανώς. Το συμβάν εντυπωσίασε και ένα φίλο μας, που ήταν εκεί με το δικό του σκύλο!

 

[Dolorita]

Γεια σας και πάλι! Εμείς πάμε πολύ καλά στο θέμα σκύλος και παιδιά. Τα κουταβοδαγκώματα της έχουν περιοριστεί πάρα πολύ, έχει σταματήσει να ορμάει στα ρούχα των παιδιών, να πηδάει πάνω τους (οκ αυτό το κάνει, αλλά μόνο όταν τα βλέπει μέτα από ώρες, πχ το πρωί που ξυπνάνε, και το σταματάει αμέσως) και έχει βελτιωθεί πολύ και το θέμα με τα παιχνίδια. Σήμερα μάλιστα ο μικρός της πέταγε και ένα μπαλάκι και τον άφησε να της το πάρει από το στόμα κανά δυο φορές. Είναι όμως κάτι άλλο που κάνει και θέλω να μου πείτε πως να φερθώ εγώ. Στη βόλτα γαυγίζει στους περαστικούς, όταν νομίζει πως ο άλλος έρχεται προς τα εμάς, πχ κάποιος που περπατάει αντίθετα ή κάνει τζόκιν. Του γαυγίζει μέχρι να δει ότι απομακρύνεται. Πρέπει να το δουλέψω κάπως ή να αδιαφορώ απλά και να συνεχίζω το δρόμο μας; Όταν όμως πάμε στο σχολείο να πάρουμε τη μεγάλη, παρόλο που είναι πόσοι γονείς οι οποίοι μπορεί να με πλησιάσουν και να μου μιλήσουν, κάθεται δίπλα μου κυρία και δεν αντιδράει καθόλου, ούτε όταν θα ανοίξει η πόρτα και θα βγουν τα παιδιά θα αναστατωθεί.

 

[Eroe]

Είναι όμως κάτι άλλο που κάνει και θέλω να μου πείτε πως να φερθώ εγώ. Στη βόλτα γαυγίζει στους περαστικούς, όταν νομίζει πως ο άλλος έρχεται προς τα εμάς, πχ κάποιος που περπατάει αντίθετα ή κάνει τζόκιν. Του γαυγίζει μέχρι να δει ότι απομακρύνεται. Πρέπει να το δουλέψω κάπως ή να αδιαφορώ απλά και να συνεχίζω το δρόμο μας;

Η συμπεριφορά που επαναλαμβάνεται, καθιερώνεται ως αποδεκτή! Οπότε καλό θα ήταν να της το κόψεις. Με ένα "μη" και επιβράβευση όταν σταματάει να γαυγίζει. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις και μια ξεχωριστή εντολή, π.χ. "σιωπή!", "ησυχία!"

Επίσης, καλό είναι να της μάθετε το "μίλα". Εγώ στον δικό μου σκύλο το κάνω με τον εξής τρόπο.
Του δείχνω ένα παιχνίδι ή μια λιχουδιά έτσι ώστε να μην μπορεί να τη φτάσει, λέγοντάς του "μίλα!" Όταν βγάζει φωνή του λέω αμέσως "μίλα! μπράβο!" και του δίνω μια άλλη λιχουδιά. Δεν είναι απλά ένα χαριτωμένο κολπάκι που θα εντυπωσιάσει τους φίλους σας, είναι και τρόπος επιβολής σαν αφεντικού (ο σκύλος μαθαίνει ότι ΕΣΥ του λες πότε να γαυγίσει)

 

[Dolorita]

Πολύ ενδιαφέρον αυτό που μου είπες Eroe. Το ξεκίνησα χτες και αντιδρούσε λίγο παράξενα η αλήθεια είναι, αλλά νομίζω πως ξέρω την αιτία. Έχει τύχει να τη 'μαλώσω' επειδή μου γαύγιζε για να της δώσω λιχουδιές, οπότε τώρα μάλλον την μπέρδεψα, που ουσιαστικά την προκαλούσα να γαυγίσει για τον ίδιο λόγο. Και όταν εγώ της έδειχνα τη λιχουδιά και της έλεγα 'Μίλα', αυτή πότε καθόταν, πότε ξάπλωνε (σου λέει δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά θα το πετύχω αυτό που θέλει), μετά στριφογυρνούσε και τελικά γαύγιζε αλλά κατευθείαν ξάπλωνε κιόλας (υποταγή). Εγώ της έλεγα Μπράβο και της έδινα τη λιχουδιά της. Το κάνω καλά, να το συνεχίσω έτσι; Μετά όμως μήπως μου γαυγίζει για να πάρει οτιδήποτε κρατάω στα χέρια μου;
Το αντίθετο το 'Ησυχία" μάλλον μου φαίνεται πιο εύκολο. Χτες συναντήσαμε 2 περαστικούς, αυτή γαύγισε εγώ της είπα 'Ησυχία' και την τράβηξα λίγο από το λουρί και σταμάτησε. Σήμερα το πρωί που πάλι είδαμε κάποιον πήγε να γαυγίσει με ένα ξεψυχισμένο γαύγισμα, είπα 'Ησυχία' και δεν το συνέχισε.
Ένα άλλο τώρα θέμα, που τώρα το έχει αρχίσει. Μερικές φορές δε μας δίνει αυτά που κρατάει στο στόμα εύκολα. Ενώ τις πιο πολλές φορές με ένα άστο θα το παρατήσει επιτόπου, άλλες θα πρέπει να γίνουμε πιο επιβλητικοί για να το αφήσει (το αφήνει όμως πάντα). Γιατί το κάνει; Απλά το θέλει πολύ εκείνη την ώρα; Μας τσεκάρει; Η φταίει που το κάναμε πολλές φορές τις τελευταίες μέρες (λόγω των παιδιών) και σου λέει τι θα γίνει θα μου αφήσετε κι εμένα τίποτα Α και κάτι άλλο, όταν έχει κάτι κι εγώ το ζητάω να το δώσει και δεν το δίνει, να επιμένω λεκτικά μόνο ή να βάζω και το χέρι μου να το πάρω;

 

[Yorkaddict]

Το "άστο" θα πρότεινα να το δουλέψεις με ανταλλαγή και επιβράβευση. Όχι με το ζόρι και να της επιβληθείς.
Το ότι αφήνει σημαίνει πως κατι έχει μάθει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν χρειάζεται και άλλη δουλειά.
Είναι πολύ σημαντικό να σας εμπιστεύεται και να αφήνει αντικείμενα που εκείνη θεωρεί σημαντικά.

 

[Dolorita]

Ναι εννοείται με επιβράβευση το δουλεύουμε, έχει φάει άπειρες λιχουδιές γι'αυτό και συνεχίζει να τρώει. Παρόλα αυτα όταν είναι μια κατάσταση που έχει κάτι στο στόμα και πρέπει να το πάρουμε, πχ κάτι των παιδιών, κάτι από το δρόμο που δεν πρέπει να φάει (είναι και απίστευτη σκούπα) και δεν υπάρχει λιχουδιά εκεί τι γίνεται; Και όσο γι'αυτό με την επιβολή δεν πρέπει να το κάνουμε καθόλου; Εννοείται όχι με βία, απλά με πιο έντονη φωνή.

 

[Yorkaddict]

Όλα αυτά που περιγράφεις θέλουν δουλειά. Το ότι το κάνει πχ 3 ή 5 στις 10 φορές δεν σημαίνει πως το κατέχει.
Χρειάζεται να δουλέψεις και διαφορετικά αντικείμενα αλλά και σε διαφορετικά μέρη (με πολύ περισσότερους αντιπερισπασμους).
Επίσης θα πρότεινα να της μάθετε και το "μη" (αν δεν το έχετε κάνει ήδη).
Να μάθει να μην βάζει καν στο στόμα της πράγματα που δεν θέλετε.

Όσον αφορά την "επιβολή", είναι καθαρά δικό σου θέμα. Άλλωστε δεν είναι δύσκολο να επιβληθείς και να πάρεις με το ζόρι κάτι από τον σκύλο σου ή να της επιβληθείς ωστε να μην σκεφτεί καν να ακουμπήσει ο,τι δεν θες.

Το θέμα είναι τι επιπτωσεις θα έχει αυτό στην μετέπειτα σχέση σας.
Ολα αυτά μαθαινονται.
Υπάρχει τρόπος να της τα μάθεις και να έχετε μια πολύ όμορφη σχέση που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη και όχι στον φόβο.

 

[Dolorita]

Όχι δεν το κάνει 3 η 5 στις 10 καμία σχέση. Το άστο είναι η εντολή που έχουμε δουλέψει πιο πολύ απ'όλες και μέσα και έξω από το σπίτι, με παιχνίδια δικά της, των παιδιών, με το φαγητό της, με πέτρες, ξύλα, χαρτιά, ότι μπορείς να φανταστείς. Είτε το άφηνε αμέσως, είτε δεν το ακουμπούσε καν όπως λες. Και μέχρι και κακά γάτας πήγε να φάει έξω μια φορά και ακόμα και αυτά τα έβγαλε από το στόμα της, αν και εκεί έπρεπε να γίνω πιο επιβλητική. Γι'αυτό μου έκανε εντύπωση που χτες και σημερα είχε κάτι και δεν ήθελε να μου το δώσει, έγινε 3 φορές δηλαδή μαζέμενες αυτές τις μέρες.
Και με προβληματίζει αν έχει να κάνει με την προσπάθεια που κάναμε για να μη γίνεται κτητική με τα παιδιά, που της ζητούσαμε συνέχεια να αφήνει πράγματα για να τα δίνουμε στα παιδιά. Αν εκεί κάναμε κάτι λάθος ή υπερβάλαμε.

 

[Yorkaddict]

Υπάρχει η λεγόμενη W καμπύλη μάθησης
Δες εδώ περισσότερα

 

[Dolorita]

Yorkaddict καταπληκτικό αυτό που μου έστειλες, σε ευχαριστώ θερμά. Θα χρειαστεί να το διαβάσω βέβαια ξανά πολύ προσεκτικά, αλλά νομίζω πως στην παρούσα φάση συνέβη το εξής: επιμείναμε τόσο πολύ σε μια συμπεριφορά, στο να αφήνει κάθε τι που παίρνει, που της σπάσαμε τα νεύρα και σταμάτησε να της είναι ευχάριστο. Και κάτι που νομίζω μας αφορά γενικότερα και εμένα και το σύζυγο είναι το 5: δε δίνουμε στο σκύλο μας τη δυνατότητα να κάνει λάθος, και αν κάνει αντιδράμε έντονα και θέλουμε να επιβληθούμε οπωσδήποτα. Αυτό το κάνουμε λόγω απειρίας κυρίως, αλλά και ανασφάλειας, γιατί θέλουμε ο σκύλος να 'συμπεριφέρεται' σωστά και να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι το αφεντικό.
Στα πρακτικά θέματα τώρα και με βάση το παραπάνω, έστω ότι ο σκύλος παίρνει κάτι που δε θέλω να πάρει του λέω άστο και δεν το αφήνει, εγώ πως αντιδράω; Π.χ. σήμερα στη βόλτα βρήκε ένα κόκκαλο, της είπα Άστο και ευτυχώς το άφησε, τι θα έπρεπε να κάνω αν δεν το άφηνε; Το ίδιο μπορεί να γίνει και με παιχνίδια των παιδιών, εκεί πάλι τι να κάνουμε; Γιατί η αλήθεια είναι με κάτι τέτοια υπερβάλλουμε κι εμείς και ενδεχομένως με τις αντιδράσεις μας να της ενισχύουμε την ανασφάλεια και να την κάνουμε πιο κτητική.

 

[Yorkaddict]

Στα πρακτικά θέματα τώρα και με βάση το παραπάνω, έστω ότι ο σκύλος παίρνει κάτι που δε θέλω να πάρει του λέω άστο και δεν το αφήνει, εγώ πως αντιδράω;

Σε περιπτώσεις άμεσου κινδύνου εννοείται πως το παίρνεις αμέσως από το στόμα του, χωρίς πολλά πολλά και χωρίς φωνές.

Το θέμα είναι να την μάθεις να εκτελεί κάτω από όλες τις συνθήκες. Είναι το λεγόμενο proofing που γράφει στο άρθρο που σου παρέθεσα.
Σταδιακα και αφου βλέπεις πως εκτελεί μέσα στο σπίτι, πας σε ελεγχόμενο περιβάλλον σε εξωτερικό χώρο.
Σιγα σιγά πας σε χώρους με περισσότερα ερεθίσματα.
Και σταδιακά αλλάζεις και τα αντικείμενα που θες να αφήσει. Όσο πιο σημαντικά (γι; εκείνη) τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή.

Μέχρι να είσαι σίγουρη πως έχει μάθει, προσπάθησε να χτενιζεις με τα μάτια σου την περιοχή μπροστά σου ώστε να μην χρειαστεί να μπεις στην διαδικασία της άμεσης επέμβασης.
Στο σπίτι με τα παιχνίδια, το ίδιο.

Επίσης πάρα πολύ χρήσιμη εντολή είναι το "ΜΗ" ή "leave it".
Ακολουθείς το ίδιο μοτιβο. Πρώτα μέσα στο σπίτι και αφου δεις πως το κατέχει, πας σε εξωτερικό χώρο.

Επίσης η ανταμοιβή αρχικά είναι λιχουδιά ή ένα παιχνίδι που της αρέσει (ανάλογα τον σκύλο) και σταδιακά την αφαιρείς και μένεις μόνο με την λεκτική επιβράβευση.
Και αυτό θέλει τρόπο για να γίνει.

 

[Eroe]

Εγώ όταν λέω επιβολή εννοώ όχι να την φοβερίσεις αλλά να αποκτήσεις τη θέση του αρχηγού στα μάτια της. Ο αρχηγός είναι δίκαιος, σταθερός, την προστατεύει, της παρέχει όσα χρειάζεται, και ναι μπορεί να γίνει σκληρός αλλά όχι νευρικός, βίαιος ή υστερικός.
Άλλωστε η "σκληρότητα" που απαιτεί ένα μωρό κουτάβι είναι ένα "μη", ένα "άστο", λίγος περιορισμός όταν δεν συμμαζεύεται, ένα τράβηγμα του λουριού (όχι να σου βγεί ο ώμος, απλά για να το νιώσει) και μια θυμωμένη ματιά.
Το ότι μπερδεύεται με το "μίλα" είναι λογικό. Το θέμα είναι να συνδυάσει το γαύγισμα όχι με την απαίτηση αλλά με την εντολή που της δίνεις. Τότε σαφώς και δεν θα γαυγίζει για να πάρει αυτό που θέλει. Γι'αυτό και προτείνω να ΜΗΝ της δώσεις για επιβραβευση αυτό που κρατάς και προσπαθεί να το φτάσει, αλλά κάτι άλλο. Εμένα ο σκύλος μου ενθουσιάζεται πολύ με λούτρινα παιχνίδια, ε λοιπόν κρατάω ένα αρκούδι, του λέω "μιλά", εφόσον γαυγίσει εισπράττει κάτι νόστιμο. Το παιχνίδι όμως ΔΕΝ το παίρνει. Θα του το δώσω πιο μετά, πολύ πιο μετά, όταν αποφασίσω να παίξω μαζί του. Επίσης, για να το ενισχύσω, του λέω "μίλα!" και τον επιβραβεύω όταν είμαστε έξω και βλέπω ότι παει να γαυγίσει για κάποιον σοβαρό και όχι ενοχλητικό λόγο (π.χ. σε κάποιο ύποπτο αντικείμενο). Εκεί μεν το γαυγισμα είναι επιθυμητό και δεν με χαλάει να το εκμεταλλευτώ για την εκπαίδευση. Όταν δε τον ακούω να αλυχτά γτ πέρασε ένα αρσενικό ή γτ κάποιος άνθρωπος στο δρόμο δεν πήρε την "έγκρισή του", του λέω ΗΣΥΧΙΑ. Έχει μάθει πλέον να σταματάει αμέσως.

 

[Dolorita]

Στην περίπτωση μας περισσότερα (και δελεαστικότερα) ερεθίσματα είναι μέσα στο σπίτι παρά έξω Παρόλο που στην Άρυα δεν επιτρέπεται να πάει στην κρεββατοκάμαρα και στα παιδικά δωμάτια και τα παιδιά τα αποτρέπω από το να φέρνουν παιχνίδια στο σαλόνι, αυτό δε γίνεται πάντα. Δε θέλω να φτάσουν και τα παιδιά στο σημείο να μη νιώθουν άνετα στο ίδιο τους το σπίτι ή να δυσανασχετούν επειδή δεν μπορούν να παίξουν όπως θέλουν εξαιτίας του σκύλου. Από την άλλη ούτε και η Άρυα θέλω να είναι μονίμως περιορισμένη στο πάρκο, γι'αυτό και κάποιες φορές το Άστο ακούγεται πάρα πολύ δυστυχώς. Βλέπω όμως το αρχικό μου ποστ και παρόλο που πέρασαν μόνο 18 μέρες τα πράγματα είναι ήδη διαφορετικά. Τα παιδιά και η Άρυα μπορούν να συνυπάρχουν αρκετή ώρα χωρίς να καταλήγουμε σε κουταβοδαγκώματα, πηδήματα και πανικό, συνήθως τα ακολουθεί ή κάθεται αναμεσά τους στο χαλί όταν βλέπουν τηλεόραση, μπορούν να παίζουν και με μπαλάκια και άλλα αντικείμενα, τα οποία τους αφήνει κάποιες φορές να της τα πάρουν. Οπότε κι εμείς σαν γονείς χαλαρώσαμε και ξέρουμε πως κι όλα τ'άλλα σιγά σιγά θα γίνουν Εξάλλου η Άρυα είναι μόνο 4 μηνών και στους 2 μήνες που είναι μαζί μας έχει καταφέρει ήδη τόσα πολλά!