Η αφήγηση του απελπισμένου "εθελοντή"...
Αυτός… ΗΤΑΝ ένας από τους πιο μεγαλειώδεις και αρχοντικούς σκύλους που υπάρχουν σ’ αυτή τη γη. Ήταν ένα Τουρκικό Kangal…
Εμείς τον ονομάσαμε Aslan…
O Aslan έζησε όλη τη ζωή του σε ένα εργοστάσιο, σαν μαντρόσκυλο…
Γεννήθηκε “καθαρόαιμος”, αγοράστηκε από κάποιο “αμόρφωτο κτήνος”, που “ένοιωσε” ότι ένας τέτοιος σκύλος θα τον έκανε να φαντάζει πιο “άντρας” απέναντι στην κοινωνία και απέναντι στους γνωστούς του.
Τον Aslan τον βρήκαμε κάτω από ένα φορτηγό, στο εργοστάσιο. Ήταν δεμένος εκεί και ξεχασμένος από όλους. Όταν φτάσαμε εκεί, ήταν τελείως αφυδατωμένος και το δέρμα του ήταν λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο…
Δώσαμε τα πάντα για να επανέλθει η υγεία του σε στοιχειώδη επίπεδα. Έζησε τον τελευταίο μήνα της ζωής του στην εντατική ενός κτηνιατρείου. Δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο για να προσπαθήσουμε… Τα όργανά του αποτύγχαναν να λειτουργήσουν, το ένα μετά το άλλο…
Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος που πεθαίνουν τα Kangal, σε αυτή τη χώρα… και, σχεδόν, σε κάθε χώρα...
Κακοποιημένα (από κάθε άποψη)… αγνοημένα… πλήρως και απόλυτα κατεστραμμένα… και, ξέρετε κάτι? ΔΕΝ μπορούμε να τα διασώσουμε!
Ο Τουρκικός νόμος απαγορεύει να εξάγονται τα Kangal από την Τουρκία…
Εάν βρεθεί ένα Kangal στη χώρα αυτή, είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει κάτι για να το βοηθήσουμε, επειδή οι περισσότεροι ιδιοκτήτες που νομίζουν ότι “χρειάζονται” ένα Kangal, δεν θα σκεφτούν ποτέ το ενδεχόμενο να έχουν το σκύλο σαν κατοικίδιο…
Στη συλλογική σκέψη των επίδοξων ιδιοκτητών, ο μόνος τρόπος να έχεις ένα Kangal, είναι να το έχεις δεμένο με καραβοαλυσίδα πάνω σε ένα κορμό δέντρου, ή πάνω σε ένα βαρύ, άχρηστο πλέον, μηχάνημα…
Φαντάσου, φίλε…
Μπορείς (με όποιον – παράνομο – τρόπο) να “αγοράσεις” ένα… μπορείς να πάρεις το ψαλίδι και να κόψεις τα αυτιά του… μπορείς να το σημαδέψεις (με πυρωμένο σίδερο) σαν τις αγελάδες του κοπαδιού σου… μπορείς να το δέσεις σε ένα στύλο και να ζήσει εκεί όλη του τη ζωή… μπορείς να το κάνεις να ζήσει όλη τη ζωή του τρώγοντας ψωμί και νερό…
ΑΛΛΑ, δεν μπορείς να το στείλεις σε ένα πραγματικά “σοβαρό και ανθρώπινο” σπίτι, εκτός Τουρκίας… και είναι ελάχιστα τα τουρκικά σπίτια που μπορούν να του προσφέρουν ένα ανεκτό επίπεδο ύπαρξης, σύμφωνα με τις σημερινές προδιαγραφές της ζωής μας…
Τα Kangal έχουν μετατραπεί σε μία πηγή ντροπής για την Τουρκία, όχι επειδή η φυλή δεν έχει ικανότητες (αντίθετα, είναι μία από τις θρυλικές φυλές, στην εργασία τους)… αλλά, κυρίως, από τον απαράδεκτο τρόπο που, περίπου, ο καθένας τα μεταχειρίζεται!
Ποτέ δεν απορρίψαμε ένα σκύλο που χρειαζόταν διάσωση, απλά επειδή ήταν πολύπλοκη και δύσκολη η διάσωσή του… αλλά, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως, με τα Kangal, αυτό είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο.
Ελπίζουμε ότι, κάποια μέρα, η Τουρκία θα πρέπει να αρχίσει να ασχολείται… ή, για να το θέσουμε αλλιώς, κάποια μέρα, σκυλιά όπως ο Aslan θα είναι σε θέση να απολαμβάνουν ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής, σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου…
Μέχρι τότε… τα Kangal θα συνεχίσουν τη θλιβερή ύπαρξή τους, κάτω από την “κτηνώδη” νοοτροπία και το “στυλιάρι” των αφεντικών τους…
Μετάφραση αρχικού κειμένου: Johnk
http://blog.myletsadopt.com/2010/11/17/the-tragedy-of-turkish-kangals/
