Δεν θυμάμαι αν το ξαναέγραψα το πάθημά μου τώρα το Πάσχα....
Μεγάλο Σάββατο πρωί-μεσημεράκι πήγα με τον ξάδερφό μου, την γυναίκα του και το κουτάβι τους στην θάλασσα, εγώ για ψάρεμα εκείνοι να βγάλουν χόρτα...Όλα καλά κι ωραία!
Η διαδρομή απο εκεί που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο μέχρι εκεί που ψάρευα ήταν κανένα 20λεπτο με τα πόδια μέσα απο χωράφια γεμάτα φρύγανα...
Στην θάλασσα είχα βγάλει τα ορειβατικά μου και το πουλόβερ μου γιατί, αφενός ψιλοέκανε ζέστη αλλά και περπατούσα μέσα στο νερό!
Μετά απο κάποια ώρα ο ξάδερφός μου με το κουτάβι ήρθαν στην θάλασσα και κάθησαν να περιμένουν πότε θα βαρεθώ να ψαρεύω (μεγάλο λάθος τους βέβαια, γιατί δεν βαριέμαι ποτέ να είμαι δίπλα στην θάλασσα
)
Μετά από ώρες λοιπόν, κι ενώ εγώ είχα πια απομακρυνθεί αρκετά, πήγα να τους βρω για να μαζευτούμε να γυρίσουμε στο χωριό!Φτάνω εκεί που είχα αφήσει τα πραγματά μου...βλέπω το πουλόβερ έξω από την σακούλα που το είχα βάλει, το πιάνω μια τρύπα σαν το κεφάλι μου στη μέση...πάει το πουλόβερ!
Ο ξάδερφός μου φρικάρει, μου λέει πριν το σκυλί έκανε βόλτες αλλά δεν το πήρε χαμπάρι ότι πήγε στα πράγματα...
Λέω τι να κάνουμε κουτάβι είναι δεν πειράζει!Ας πα΄με στο χωριό!
Πάω να βάλω τα παπούτσια μου και τι βλέπω;Μόνο το ένα παπούτσι ήταν εκεί....
Για 1μιση ώρα ψάχναμε το παπούτσι, πουθενά το παπούτσι...Τι να κάνω αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το βουνό, φορώντας εγώ ένα παπούτσι πατώντας στα φρύγανα και με την ψυχή στην Κούλουρη γιατί έχει πάρα πολλά φίδια...
Φτάνουμε στην κορυφή του βουνού που είχαμε παρκάρει το αμάξι και τι βλέπω;;;;;
Το παπούτσι μου δίπλα στο αμάξι!!!](*,)](*,)](*,)](*,)
