Μια και το θεμα αφορα το καμάρι σε συνδιασμο με την ηλιθιοτητα και αγνοια, να μεταφερω και την δικη μου χθεσινη εμπειρια.
Χθες στο παρκο, εβλεπα από μακρια δυο τυπους που ο ενας ειχε έναν μεγαλοσωμο σκυλο, αγνωστης φυλης.
Ο σκυλος δεν περπατουσε καθολου. Συνεχεια πηδουσε ή ηταν σουζα. Ετσι ήταν σε σταση, ετσι και σε κινηση. Εννοειται ότι γαυγιζε σε ο,τι κινουνταν γυρω του.
Κατι τετοια εγω δεν τα χανω με τιποτα γιατι είναι η τελεια εκπαιδευση για την δικια μου. Περασα λοιπον σχετικα κοντα τους, στα λιγα μετρα. Ο σκυλος γαυγισε λιγο με εκεινο το γαυγισμα που από μακρια φαινεται ότι περιεχει ανασφαλεια.
Η Ηρα γυρισε και τον κοιταξε και με ένα «παμε» φυγαμε ομορφα και ωραια χωρις να δωσουμε καμιά σημασια (δεν παινεύω την υπακοη μας, αλλά είναι τοσο σύνηθες πού η Ηρα εχει σχεδον απευαισθητοποιηθεί).
Ακουσα όμως τα σχόλια.
Ο φιλος του σκυλά: Αγριεύει ε? Ωραιος!
Ο σκυλάς: Βεεεεβαια! Ειδες πώς φοβηθηκε ο λυκος?
Βεεεεβαια η απαντηση θα μπορουσε να ηταν καπως ετσι:
«Αν αυτό το λες αγριαδα ρε καραγκιοζη, τοτε ο λυκος εχει επιθετικοτητα που εσυ δεν εχεις δει ουτε στον υπνο σου και μακαρι να μην δεις ποτέ. Και δεν γαυγιζει αν σε βαλει στο ματι. Αλλά εγω εφαγα την ψυχη μου ένα χρονο για να μαθω να τον ελεγχω. Στρωσε τον κωλο σου και μαθε κι εσυ, για να κανεις βολτα σαν ανθρωπος και να χαιρεται και ο φουκαράς ο σκυλος».
Αλλά ειμαι πολύ μεγαλος για κατι τετοια. Ασε που βαριεμαι κιόλας και επισης μετα χαλιέμαι.
Μην το πειτε, ξερω, κι εγω κομπλεξικος χωριατης ειμαι.
