Ας δούμε (βρούμε) πρώτα τι σημαίνει (ποιο είναι) "το καλό της φυλής" και προχωράμε στα πως και γιατί. Να δούμε 4-5 απόψεις για το τι σημαίνει "το καλό της φυλής" και να το προχωρήσουμε.
Εγώ, για παράδειγμα, πιστεύω πως πρώτος στόχος στην εκτροφή μιας φυλής πρέπει να είναι η υγεία (ευζωία, μακροζωία). Με γνώμονα αυτό θα επέλεγα εκτροφή σκύλων απαλλαγμένων από κληρονομικές ασθένειες, σκύλων που οι πρόγονοι τους είχαν ζήσει στο maximum του ηλικιακού ορίου της φυλής τους και θα προχωρούσα σε ζευγάρωμα σε ηλικία που θα μου διασφάλιζε ακόμα περισσότερο πως δεν θα παρουσιαστεί κάτι "αναπάντεχο" στο μέλλον.
Αν η φυλή που προτιμώ (εκτρέφω) έχει χαμηλό μέσο όρο ζωής θα κοιτούσα γιατί συμβαίνει αυτό και θα προσπαθούσα να το διορθώσω ακόμα και αν "έχανα" σε μορφολογία (συνήθως μορφολογικά χαρακτηριστικά ευθύνονται για το χαμηλό προσδόκιμο ζωής).
Ποτέ δεν θα προχωρούσα σε σπερματέγχυση ή άλλου είδους γονιμοποίησης πέρα από φυσιολογικό ζευγάρωμα (αν δεν γίνεται φυσιολογικά κάτι σημαίνει) και πάντα (εκτός έκτακτου περιστατικού) με φυσιολογικό τοκετό και όχι καισαρική (αν δεν γίνεται φυσιολογικά κάτι σημαίνει).
Σίγουρα υπάρχουν πολλά σημεία που αφορούν την υγεία και θα μπορούσαμε να αναφερθούμε, αλλά πιάσατε την ιδέα φαντάζομαι...
Πρωταρχικό καλό μιας φυλής, λοιπόν, για εμένα είναι να είναι η φυλή που ζεί περισσότερο, νοσεί σπανιότερα, δεν έχει κληρονομικές ασθένειες και μπορεί να κάνει τα βασικά πράγματα που πρέπει να κάνει κάθε σκύλος (να τρέχει, να παίζει, να πηδά...να χαίρεται την ζωή) αβίαστα και αβασάνιστα.
Απόρριψη και εξάλειψη λοιπόν κάθε χαρακτηριστικού που δεν ευνοεί τα παραπάνω (μεγάλο κεφάλι, ευρύς θώρακας, υπερβολικός μανδύας, μικροσκοπικό μέγεθος, τεράστιο μέγεθος, υπερβολικές πτυχώσεις στο δέρμα, υπερβολικά βραχυκέφαλα σκυλιά, κλπ) και ας επιβραβεύεται σε εκθέσεις, ας το προστάζει η μόδα, ας αρέσει στους πολλούς, ας "πουλά"...