Με το καλό το κουτάβι @vasilis_mike ! Περιμένουμε πολλές φώτος!
Η όλη ιστορία σας μου θύμισε πολύ τον εκτροφέα του δικού μου σκύλου που βρίσκεται στην Ολλανδία. Μετά από περίπου 6 χρόνια συναναστροφής με εκτροφείς των χωρών εκεί όλα αυτά που αναφέρεις μεγάλο μέρος αυτών τα θεωρούν λίγο πολύ αυτονόητα. (Μιλάω για την φυλή που ενδιαφέρει έμενα, το rottweiler).
Θεωρούν αυτονόητο να εκπαιδεύουν οι ίδιοι τα σκυλιά τους, να πηγαίνουν σε όσες περισσότερες εκθέσεις μπορούν, να κάνουν όλες τις εξετάσεις στα σκυλιά τους. Μου έκανε επίσης τρομερή εντύπωση το ότι οι περισσότεροι δουλεύουν καθημερινά 10 ώρες την ημέρα στις κανονικές τους δουλείες και το ΣΚ κάνουν όλα αυτά για τα σκυλιά τους. Η γυναίκα του μάλιστα ήταν στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης και συνέχιζε κανονικά την προπόνηση με την προσωπική της σκύλα (και μαμα του σκύλου μου)
Εμείς πήραμε ενα ντοσιέ με όλες τις εξετάσεις υγείας και εργασίας των γωνιών, τεστ dna και των δυο, αναλυτικά όλες τις εκθέσεις που έχουν λάβει μέρος οι γονείς απο κουτάβια μέχρι κι εκείνη τη στιγμή καθώς και αναλυτικά τα χαρτιά απο τον κτηνίατρο του αντίστοιχου ΚΟΕ της Ολλανδίας, που ήρθε και εξέτασε 2 φορές τα κουτάβια και τη μαμά. Υπογράψαμε την μεταβίβαση καθώς και ένα συμφωνητικό που έλεγε ότι το σκυλί θα είναι μέλος της οικογένειας, ότι θα υπάρχουν καλές συνθήκες διαβίωσης καθώς και για οτιδήποτε συμβεί (δεν θέλαμε άλλο τον σκύλο, κληρονομική ασθένεια, πρόβλημα χαρακτήρα) ο σκύλος θα γύρναγε πίσω σε αυτούς. Κύριο μέλημά τους ήταν το κουτάβι τους να ζει καλά και παρόλο που είχε δυο ακυρώσεις την τελευταία στιγμή από κουτάβια της γέννας δεν έδωσε κουτάβι σε κάποιον που ζήτησε και θεώρησε ο ίδιος ότι ο σκύλος δεν θα ζει καλά. Απόδειξη δεν πήραμε, προκαταβολή δεν δώσαμε ούτε όταν έγινε το ζευγάρωμα, ούτε όταν γεννήθηκαν τα μωρά, όλο το ποσό δόθηκε την τελευταία μέρα που ήταν να φύγουμε μαζί με το κουτάβι.
Θέλησαν να μας φιλοξενήσουν, αλλά από ευγένεια αρνηθήκαμε. 5 μέρες που μείναμε στην Ολλανδία δεν πληρώσαμε τίποτα, ήμασταν όλη μέρα μαζί τους και σπίτι τους (το θεώρησαν απαραίτητο για να έρθουμε σε επαφή με το κουτάβι) και ό,τι μετακίνηση έπρεπε να κάνουμε γινόταν από εκείνους. Υπολογίζω ότι για τα δικά μας έξοδα ξόδεψαν το 1/3 του ποσού που κόστιζε ο σκύλος.
Το σπίτι τους παρόλο που ήταν πολύ μικρό και η γυναίκα του ήταν έγκυος τα περισσότερα σκυλιά έμεναν μέσα μαζί τους, εκτός απο 2 αρσενικά που ήταν έξω σε κατάλληλα διαμορφωμένα και θερμαινόμενα κεννελ. Η γεννήστρα ήταν μέσα στο σαλόνι (καταλάμβανε τα 2/3 του σαλονιού) και όσο βρίσκονταν στις δουλείες τους είχαν άτομο που ήταν όλη μέρα με τα κουτάβια ώστε να μην είναι μόνα τους και να τα εξοικειώσει σε θορύβους. Πλέον που έχουν μετακομίσει σε μεγαλύτερο σπίτι και επισκεφθήκαμε όλα τα σκυλιά είναι μέσα μαζί τους.
Φεύγοντας μας έδωσαν παιχνίδια, κουβέρτα που είχε τη μυρωδιά του σπιτιού τους και της γεννήστρας, ένα σακούλι ξηράς για ομαλή μετάβαση και ήμασταν σε καθημερινή επαφή μέχρι να προσαρμοστούμε. Δεν μας υποχρέωσαν να κάνουμε τίποτα με τον σκύλο, ούτε εργασία, ούτε μορφολογία και να σημειώσω ότι πήραμε την 1η επιλογή από αρσενικό σκύλο. Το μόνο που εξέφρασαν ως παράπονο όταν ξαναβρεθήκαμε από κοντά ήταν ότι θεωρούν κρίμα το ότι τον κατεβάσαμε μόνο σε 2 εκθέσεις όσο ήταν κουτάβι και δεν το συνεχίσαμε και μετά. Κρίμα όμως για τον ίδιο τον σκύλο και όχι γι' αυτούς ή για το όνομα του εκτροφείου.
Από την 1η στιγμή είναι δίπλα μας σε όλα, μάλιστα πρόσφατα ο σκύλος μας κούτσαινε, στην αρχή είχαμε λάθος διάγνωση και ο ίδιος μέσα σε μισή ώρα είχε στείλει τις ακτίνες σε έναν απο τους καλύτερους ορθοπεδικούς της Ολλανδίας για μια 2η γνώμη και ήταν εκείνος που τελικά μας είπε να ψάξουμε την πατούσα όπου είχε και δίκιο, είχε σπάσει 2 μικρά κοκαλάκια εκεί.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από εκτροφείς της φυλής μου στην Ελλάδα, μιλήσαμε με λίγους γιατί για μας ήταν πολύ σημαντικό ο εκτροφέας να κάνει ο ίδιος εργασία με τα σκυλιά του και να επιλέξει για μας κουτάβι καθώς δεν είχαμε καμία εμπειρία. Στη Ελλάδα πριν 6 χρόνια νομίζω δεν υπήρχε εκτροφέας ροτ που να κατέβαζε τα σκυλία του σε εξετάσεις εργασίας. Σίγουρα στο εξωτερικό δεν είναι όλα ρόδινα, μάλιστα θεωρώ ότι ήμασταν πολύ τυχεροί με τον συγκεκριμένο εκτροφέα, όμως αργότερα και με τη συναναστροφή μας και με άλλους διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι "χομπίστες" εκτροφείς σκέφτονται λίγο πολύ έτσι.
Η όλη ιστορία σας μου θύμισε πολύ τον εκτροφέα του δικού μου σκύλου που βρίσκεται στην Ολλανδία. Μετά από περίπου 6 χρόνια συναναστροφής με εκτροφείς των χωρών εκεί όλα αυτά που αναφέρεις μεγάλο μέρος αυτών τα θεωρούν λίγο πολύ αυτονόητα. (Μιλάω για την φυλή που ενδιαφέρει έμενα, το rottweiler).
Θεωρούν αυτονόητο να εκπαιδεύουν οι ίδιοι τα σκυλιά τους, να πηγαίνουν σε όσες περισσότερες εκθέσεις μπορούν, να κάνουν όλες τις εξετάσεις στα σκυλιά τους. Μου έκανε επίσης τρομερή εντύπωση το ότι οι περισσότεροι δουλεύουν καθημερινά 10 ώρες την ημέρα στις κανονικές τους δουλείες και το ΣΚ κάνουν όλα αυτά για τα σκυλιά τους. Η γυναίκα του μάλιστα ήταν στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης και συνέχιζε κανονικά την προπόνηση με την προσωπική της σκύλα (και μαμα του σκύλου μου)
Εμείς πήραμε ενα ντοσιέ με όλες τις εξετάσεις υγείας και εργασίας των γωνιών, τεστ dna και των δυο, αναλυτικά όλες τις εκθέσεις που έχουν λάβει μέρος οι γονείς απο κουτάβια μέχρι κι εκείνη τη στιγμή καθώς και αναλυτικά τα χαρτιά απο τον κτηνίατρο του αντίστοιχου ΚΟΕ της Ολλανδίας, που ήρθε και εξέτασε 2 φορές τα κουτάβια και τη μαμά. Υπογράψαμε την μεταβίβαση καθώς και ένα συμφωνητικό που έλεγε ότι το σκυλί θα είναι μέλος της οικογένειας, ότι θα υπάρχουν καλές συνθήκες διαβίωσης καθώς και για οτιδήποτε συμβεί (δεν θέλαμε άλλο τον σκύλο, κληρονομική ασθένεια, πρόβλημα χαρακτήρα) ο σκύλος θα γύρναγε πίσω σε αυτούς. Κύριο μέλημά τους ήταν το κουτάβι τους να ζει καλά και παρόλο που είχε δυο ακυρώσεις την τελευταία στιγμή από κουτάβια της γέννας δεν έδωσε κουτάβι σε κάποιον που ζήτησε και θεώρησε ο ίδιος ότι ο σκύλος δεν θα ζει καλά. Απόδειξη δεν πήραμε, προκαταβολή δεν δώσαμε ούτε όταν έγινε το ζευγάρωμα, ούτε όταν γεννήθηκαν τα μωρά, όλο το ποσό δόθηκε την τελευταία μέρα που ήταν να φύγουμε μαζί με το κουτάβι.
Θέλησαν να μας φιλοξενήσουν, αλλά από ευγένεια αρνηθήκαμε. 5 μέρες που μείναμε στην Ολλανδία δεν πληρώσαμε τίποτα, ήμασταν όλη μέρα μαζί τους και σπίτι τους (το θεώρησαν απαραίτητο για να έρθουμε σε επαφή με το κουτάβι) και ό,τι μετακίνηση έπρεπε να κάνουμε γινόταν από εκείνους. Υπολογίζω ότι για τα δικά μας έξοδα ξόδεψαν το 1/3 του ποσού που κόστιζε ο σκύλος.
Το σπίτι τους παρόλο που ήταν πολύ μικρό και η γυναίκα του ήταν έγκυος τα περισσότερα σκυλιά έμεναν μέσα μαζί τους, εκτός απο 2 αρσενικά που ήταν έξω σε κατάλληλα διαμορφωμένα και θερμαινόμενα κεννελ. Η γεννήστρα ήταν μέσα στο σαλόνι (καταλάμβανε τα 2/3 του σαλονιού) και όσο βρίσκονταν στις δουλείες τους είχαν άτομο που ήταν όλη μέρα με τα κουτάβια ώστε να μην είναι μόνα τους και να τα εξοικειώσει σε θορύβους. Πλέον που έχουν μετακομίσει σε μεγαλύτερο σπίτι και επισκεφθήκαμε όλα τα σκυλιά είναι μέσα μαζί τους.
Φεύγοντας μας έδωσαν παιχνίδια, κουβέρτα που είχε τη μυρωδιά του σπιτιού τους και της γεννήστρας, ένα σακούλι ξηράς για ομαλή μετάβαση και ήμασταν σε καθημερινή επαφή μέχρι να προσαρμοστούμε. Δεν μας υποχρέωσαν να κάνουμε τίποτα με τον σκύλο, ούτε εργασία, ούτε μορφολογία και να σημειώσω ότι πήραμε την 1η επιλογή από αρσενικό σκύλο. Το μόνο που εξέφρασαν ως παράπονο όταν ξαναβρεθήκαμε από κοντά ήταν ότι θεωρούν κρίμα το ότι τον κατεβάσαμε μόνο σε 2 εκθέσεις όσο ήταν κουτάβι και δεν το συνεχίσαμε και μετά. Κρίμα όμως για τον ίδιο τον σκύλο και όχι γι' αυτούς ή για το όνομα του εκτροφείου.
Από την 1η στιγμή είναι δίπλα μας σε όλα, μάλιστα πρόσφατα ο σκύλος μας κούτσαινε, στην αρχή είχαμε λάθος διάγνωση και ο ίδιος μέσα σε μισή ώρα είχε στείλει τις ακτίνες σε έναν απο τους καλύτερους ορθοπεδικούς της Ολλανδίας για μια 2η γνώμη και ήταν εκείνος που τελικά μας είπε να ψάξουμε την πατούσα όπου είχε και δίκιο, είχε σπάσει 2 μικρά κοκαλάκια εκεί.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από εκτροφείς της φυλής μου στην Ελλάδα, μιλήσαμε με λίγους γιατί για μας ήταν πολύ σημαντικό ο εκτροφέας να κάνει ο ίδιος εργασία με τα σκυλιά του και να επιλέξει για μας κουτάβι καθώς δεν είχαμε καμία εμπειρία. Στη Ελλάδα πριν 6 χρόνια νομίζω δεν υπήρχε εκτροφέας ροτ που να κατέβαζε τα σκυλία του σε εξετάσεις εργασίας. Σίγουρα στο εξωτερικό δεν είναι όλα ρόδινα, μάλιστα θεωρώ ότι ήμασταν πολύ τυχεροί με τον συγκεκριμένο εκτροφέα, όμως αργότερα και με τη συναναστροφή μας και με άλλους διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι "χομπίστες" εκτροφείς σκέφτονται λίγο πολύ έτσι.