Με πιάσαν τα ψυχολογικά μου και οι ανασφάλειές μου βρε παιδιά! Πώς θα ξέρω ότι ο σκύλος μου είναι ευτυχισμένος μαζί μου; Ότι με αγαπάει όσο τον αγαπώ εγώ; Ναι κουνάει την ουρά του όταν με βλέπει να γυρνάω σπίτι, κάνει τρελές χαρές αλλά όσο είμαστε μέσα στο σπίτι και τον καλώ να έρθει, δεν έρχεται με ενθουσιασμό, δηλαδή δεν κουνάει την ουρά του. Επίσης όσον αφορά τα χάδια, δεν τα πολυθέλει. Δεν είναι από τα σκυλιά που θα γυρίσουν ανάσκελα να τα χαϊδεύεις. Δεν είναι αγκαλίτσας, δεν του αρέσει να έρχεται μαζί μας στον καναπέ. Βέβαια να πω κάπου εδώ ότι από κουτάβι έτσι ήταν, δεν κουνούσε εύκολα ουρά, δεν ήταν χαδιάρης και εγώ είχα κανόνα να μην τον παίρνουμε αγκαλιές, να μην τον ανεβάζουμε στον καναπέ κτλ. Αλλά τώρα ώρες-ώρες νιώθω ότι με απορρίπτει όταν θέλω να τον χαϊδέψω ή να κάνουμε γλύκες. Τώρα θα μου πείτε, και ο σκύλος έχει την προσωπικότητά του! Βλέπω άλλα σκυλιά συνέχεια κουνάνε ουρές, συνέχεια θέλουν χάδια και αγκαλιές και λέω "εμένα ο δικός μου δεν με αγαπάει"...!!! Παρόλα αυτά είμαι η πιο ευτυχισμένη μαμά όταν μου δίνει φιλιά, όταν μου κάνει χαρές που γύρισα σπίτι ή βγήκα από το μπάνιο ( 
) και όταν έρχεται να κοιμηθεί πάνω στα πόδια μου (στο πάτωμα βέβαια, αλλά πάνω στα πόδια μου). Σας πιάνουν και εσάς τέτοιες ανασφάλειες ή μόνο εμένα που είμαι "νέα μαμά";;;
) και όταν έρχεται να κοιμηθεί πάνω στα πόδια μου (στο πάτωμα βέβαια, αλλά πάνω στα πόδια μου). Σας πιάνουν και εσάς τέτοιες ανασφάλειες ή μόνο εμένα που είμαι "νέα μαμά";;;
