Για να γυρίσουμε στο θέμα μας, τις εκθέσεις, ένα καλό με τις εκθέσεις εδώ είναι ακριβώς το ότι δεν είναι τόσο "επαγγελματικές". Ανάλογα με τη χώρα (μιλάω για πολύ ανεπτυγμένες κυνολογικά) υπάρχουν πολλά περισσότερα "παιχνίδια" στους στοίβους και πολιτικά παρασκίνια, που λίγο έχουν να κάνουν με τους σκύλους.
Στην Αμερική για παράδειγμα, δύσκολα κερδίζει κάποιος σκύλος αν τον χειρίζεται ο ιδιοκτήτης του αντί για επαγγελματίας χειριστής. Όταν κερδίζει, είναι γιατί ο ιδιοκτήτης τον χειρήστικε ως επαγγελματίας (και λίγο καλύτερα μερικές φορές, διότι τον ξέρει καλύτερα). Γερμανία, Αμερική, η βαφές, ντεκαπάζ, εγχειρήσεις κλπ... πάνε ΣΥΝΝΕΦΟ!
Ακόμη και στειρωμένους σκύλους θα δεις, με "εμφυτεύματα". Ιταλία επίσης.
Οι εκθέσεις έχουν πολλά "παράξενα". Πιστεύω όμως πως η καλή δουλειά ενός σωστού εκτροφέα, με σταθερές επιδόσεις συν το χρόνο, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αξίας του.
Άλλο δηλαδή να σταθείς τυχερός σε 3 - 4 γέννες, ή να κερδίζεις με τα "κολπάκια σου", κι άλλο να κερδίζεις για δεκαετίες με υγειής σκύλους, κρατώντας κι ένα σταθερό επίπεδο συνολικού σεβασμού για την φυλή σου. Για παράδειγμα, να ασχολείσαι συστηματικά ΚΑΙ με εργασία όπου αρμόζει.
Θέλει μάχη εσωτερική, να κρατήσει ένας εκτροφέας ανέπαφη την ηθική του. Σε προηγμένες κυνολογικά χώρες, όπου ο ανταγωνισμός των εκθέσεων είναι τεράστιος, ίσως είναι κι ακόμη πιο δύσκολο να μείνεις "στην κορυφή" και ηθικός παράληλα.
Υπάρχουν όμως αρκετοί τέτοιοι εκτροφείς, ακόμη και στην Ελλάδα. Αξίζουν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας. Αξίζουν να είναι το μέτρο σύγκρισής μας.
Μια μικρή ιστοριούλα (προσωπική) και πάω για ύπνο (τέλιωσε κι η βότκα...
)
Κατέβασα σε κάποια έκθεση πριν 12 χρόνια ένα Σνάουτσερ Γίγας (μαύρο).
Ο κριτής εντυπωσιάστηκε από το χρώμα του. Πράγματι, αυτός ο σκύλος έκανε τους άλλους μαύρους σκύλους να μοιάζουν καφέ! Με ρώτησε αν τον βάφω.
Του απάντησα πως ΠΟΤΕ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο, και μάλιστα έψαξα και βρήκα 2-3 λευκές τρίχες στον σκύλο, ως απόδειξη (που σιγά μην ήταν απόδειξη αυτό, αλλά τέλος πάντων). Μου είπε, "Στην Ιταλία, ΟΛΑ τα μαύρα Σνάουτσερ είναι βαμμένα. Έχουν μεγάλο πρόβλημα με το χρώμα. Ισως φταίει κι ο ήλιος. Κράτα τον μακριά από τον ήλιο...."
-"Τι λέτε κυριέ μου!;;;; Στην Ελλάδα μένει ο σκύλος! Μάλιστα ήταν 1 μήνα στην Κρήτη διακοπές πριν λίγο καιρό, όλη μέρα στην θάλασσα! Ο δικός μου σκύλος θα παίζει στον ήλιο, όσο περισσότερο μπορεί... που να γίνει ΞΑΝΘΟΣ!"
Τότε χαμογέλασε και μου έσφηξε το χέρι θερμα.
Συχνά ξεχνούμε με τις εκθέσεις πως είναι για
σκύλους, όχι για αντικείμενα. Συχνά ξεχνούμε πως πρέπει ΠΡΩΤΑ να καλύπτουμε της ανάγκες του σκύλου ως ΖΩΟΥ συντροφιάς, και μετά να κάνουμε ότι μπορούμε για την φυλή του σαν σύνολο (όπως το να πηγαίνουμε σε εκθέσεις και να κάνουμε ζευγαρώματα).
Στην Αμερική είναι αρκετά εκθεσιακά σκυλιά που είναι ΜΟΝΟ αυτό. Ζουν μια άθλια και μοναχική ζωή, μακριά από πολλές χαρές "σκυλίσιες" (όπως ο ήλιος). Οι χειριστές τους, τους δίνουν έντονα θετικά ερεθίσματα, μόνο όταν είναι μέσα στον στοίβο (προσπαθούν να τα αγνοούν όσο μπορούν, όλη την υπόλοιπη εβδομάδα). Μια πλήση εγκεφάλου, για να είναι πάντα χαρούμενα στην έκθεση (η έκφραση παίζει ΜΕΓΑΛΟ ρόλο).
Υπάρχουν κι άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες (αλλά χωρίς βότκα, δεν λέγονται).
Υπάρχουν φυσικά και πολλά θετικά "κολπάκια", όπως αν ο στοίβος γλυστράει, βάζουν κόκα-κόλα, κάτω από τις πατούσες του και πρόβλημα ΤΕΛΟΣ (χωρίς καμία παρενέργεια).
Εδώ είμαστε "αθώοι" εκθέτες ακόμη και το περιβάλλον το εκθεσιακό είναι πολύ πιο υγειές, φιλικό και χαλαρό, κατά τη γνώμη μου. Ο νέος ιδιοκτήτης κατεβάζει αρκετά άνετα το σκυλάκι του στην έκθεση (κι ας μην είναι και τίποτα σπουδαίο μορφολογικά) και βρήσκει φίλους και βοηθούς (με λίγη καλή θέληση φυσικά).
Στην Γερμανία αν το κάνει θα νιώθει σαν να πάτησε κακά σκύλου με τις σαγιονάρες και μετά πήκε στο παλάτι της Βασίλισσας και πάτησε το καλό χαλί.
Στην Αμερική θα νιώθει έτσι ο "αρχάριος" ακόμη κι αν έχει σκύλο ΑΠΙΣΤΕΥΤΗΣ μορφολογικής ποιότητας. Το έχουν σύστημα να "ψαρώνουν" τους ιδιοκτήτες-χειρηστές, ακόμη και όταν δεν κάνουν κάτι λάθος, έτσι για σαμποτάζ.
Καληνύχτα!
